Αναδημοσιεύσεις

22
09

Νίκος Βούτσης: Δεν ασχολούμαστε με «σενάρια ήττας»

Ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ εξήγγειλε τον πυρήνα ενός απολύτως εναλλακτικού προγράμματος, σε σχέση με την τρέχουσα κυβερνητική πολιτική και τις εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη, σε προοδευτική κατεύθυνση. Ένα πρόγραμμα αναγκαίας επανεκκίνησης με όρους κοινωνίας για το σήμερα και για τη φάση που προσδοκούμε όλοι να υπάρξει μετά την πανδημία. Η απλή ανάγνωση των δύο προγραμμάτων αναδεικνύει με όρους πλειοψηφίας για την κοινωνία και την πραγματική οικονομία, «τους δύο κόσμους», στους οποίους αναφέρθηκε και ο κ. Μητσοτάκης. Οι προγραμματικές προτεραιότητες, που η υλοποίησή τους προϋποθέτει και την ανατροπή βασικών νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων της σημερινής κυβέρνησης, αναφέρονται στους τομείς της διακυβέρνησης και του κράτους με επίκεντρο τη διαφάνεια και την εξυπηρέτηση του πολίτη, τη στήριξη του ΕΣΥ, της δημόσιας υγείας και του κοινωνικού κράτους, την παιδεία και γενικότερα τη νεολαία, τη στήριξη του εισοδήματος και των εγγυήσεων για την εργασία, τα άμεσα αναγκαία μέτρα για την ακρίβεια και το χρέος, με κατάργηση του ισχύοντος πτωχευτικού και την ουσιαστική παρέμβαση για την ενέργεια και τις τιμές στην αγορά, την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και τέλος την κοινωνικά δίκαιη φορολογία και το νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία. Είναι ένα πρόγραμμα απολύτως κοστολογημένο για το οποίο έχουν δοθεί όλα τα στοιχεία, σε διαδοχικές δημόσιες εξαγγελίες τους προηγούμενους μήνες. Φτάνει σε ύψος 5 δισ. για το 2022 και βαίνει προφανώς μειούμενο για τα επόμενα χρόνια, καθώς δεν θα υπάρχουν οι τομείς των έκτακτων οικονομικών ενισχύσεων. Ένα πρόγραμμα για τους πολλούς με κοινωνικό πρόσημο που αναδεικνύει ως προτεραιότητες την αναδιανομή, την άρση των ανισοτήτων και βέβαια την ανθεκτικότητα και γι’ αυτό τίθεται ζήτημα επίσης για την αναγκαία αλλαγή των κονδυλίων και των πολιτικών του Συμφώνου Ανάκαμψης και Συνοχής. (...) Δεν ανήκουμε σε ένα συστημικό δικομματισμό και δεν πιστεύουμε στην αυτόματη εναλλαγή λόγω της μεγάλης και εντεινόμενης κυβερνητικής φθοράς. Ισχυροποιούμε τον προγραμματικό μας λόγο, την μαχητική και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση και ενθαρρύνουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις. Εκτιμώ ότι μέσα στη συγκυρία αναδιαμορφώνονται συσχετισμοί που είναι απολύτως ρεαλιστικό να λειτουργήσουν υπέρ «της πολιτικής αλλαγής» με ενίσχυση και κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Αυτός είναι ο στόχος για τον οποίο εργαζόμαστε με επικεφαλής τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Δεν ασχολούμαστε με «σενάρια ήττας» που διακινούνται για να υπονομευθεί αυτή η προσπάθεια.
22
09

Αλέξης Χαρίτσης: Η κυβέρνηση προστατεύει τους κερδοσκόπους στον κλάδο της ενέργειας

Η κυβέρνηση εδώ και καιρό αδιαφόρησε για τα ανησυχητικά σημάδια - θυμίζω ότι στην επίκαιρη επερώτηση που καταθέσαμε τον Ιούλιο για το επερχόμενο κύμα ανατιμήσεων δεν έχει απαντήσει καν. Η κυβέρνηση επιμένει να ανάγει το πρόβλημα στη διεθνή συγκυρία. Η μοιρολατρία αυτή όμως έχει ιδεολογικό πρόσημο: η Ν.Δ. έχει μιλήσει τόσο εμφατικά για την αυτορρύθμιση της αγοράς, που ακόμα και τώρα αδυνατεί να παραδεχτεί τα αδιέξοδα στα οποία μας έχουν οδηγήσει αυτές οι δοξασίες. Η ενέργεια είναι το κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων. Και είναι εξοργιστικό ότι σήμερα, τη στιγμή που οι Έλληνες καταναλωτές πληρώνουν το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη, η κυβέρνηση επιμένει σε μπαλώματα. Τα μέτρα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα για την επόμενη στροφή του δρόμου, ενώ ταυτόχρονα ναρκοθετούν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - η κυβέρνηση δηλαδή παίρνει κονδύλια από ένα ταμείο που αφορά το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας και τα βάζει πρόχειρα σε έναν κουμπαρά για το επόμενο τρίμηνο. Όσο για το ποσό ενίσχυσης, είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με το συνολικό μέγεθος του προβλήματος. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ενεργειακό κόστος δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο κλάδο, αλλά το σύνολο της οικονομικής και παραγωγικής δραστηριότητας: από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τον τουρισμό μέχρι βεβαίως τη βαριά ενεργοβόρο βιομηχανία. Η κυβέρνηση επιλέγει ουσιαστικά να προστατεύσει το κερδοσκοπικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από την ενέργεια. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση: παρέμβαση στην τιμολογιακή πολιτική της ΔΕΗ, ρύθμιση και έλεγχος της χονδρεμπορικής αγοράς, επιδότηση ενεργειακού κόστους για νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. (...) Το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους είναι ήδη πολύ έντονο. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι τους επόμενους μήνες νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα κληθούν να αποπληρώσουν όλες τις σωρευμένες υποχρεώσεις της πανδημίας, αντιλαμβάνεται ότι το ζήτημα αυτό θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει εγκαίρως ολοκληρωμένη πρόταση, που περιλαμβάνει ουσιαστική ρύθμιση των οφειλών με κούρεμα της βασικής οφειλής και αντικατάσταση του εκτρωματικού Πτωχευτικού που ψήφισε πέρυσι η κυβέρνηση με ένα μόνιμο, ολιστικό πλαίσιο για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους, που επαναφέρει την προστασία της πρώτης κατοικίας. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι προτάσεις μας αυτές εφάπτονται με τις βασικές αγωνίες και διεκδικήσεις των παραγωγικών φορέων.
21
09

Δημήτρης Χριστόπουλος: Το τίμημα του Γαλλικού κυνισμού

Το σύμφωνο AUKUS συνιστά, κατά την άποψή μου, επικίνδυνη γεωπολιτική εξέλιξη μακράς διάρκειας. Επαναφέρει τα πυρηνικά όπλα ενώ η προγραμματική δέσμευση ήταν ότι θα τα μαζέψουν και διότι εγκαινιάζει μια εποχή ενός νέου ψυχρού πολέμου με την Κίνα. Το ότι η Γαλλία, όμως, ανακαλεί τους πρέσβεις της από ΗΠΑ κι Αυστραλία διότι η τελευταία αποφάσισε να μην αγοράσει τα υποβρύχιά της από την "πατρίδα των δικαιωμάτων" , δε φαίνεται σοβαρό. Το Παρίσι είναι ο νούμερο ένα προμηθευτής όπλων και διατηρεί αγαστές διπλωματικές σχέσεις με όλες τις τυρρανίες της Αφρικής, από την Αίγυπτο ως το Μάλι ή την Ακτή Ελεφαντοστού. Όλα μέλι - γάλα εκεί. Ο απόλυτος κυνισμός . Γι'αυτό και βλέπετε πως κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να συμπαρασταθεί σοβαρά στο Παρίσι σε αυτή τη δύσκολη για εκείνο στιγμή που οι αγγλοσάξωνες το καταφρόνησαν έτσι. Όλα λοιπόν έχουν το τίμημά τους. Ακόμη κι ο αφόρητος κυνισμός.
21
09

Κυριάκος Πιερίδης: Η Κύπρος σε βαθιά πολιτική κρίση

Μια βαθύτερη πολιτική κρίση σοβεί στην Κύπρο και τα πολιτικά επεισόδια που την προκαλούν πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα. Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση; Ο Γιώργος Γαβριήλ, καθηγητής Τέχνης, ζωγραφίζει πίνακες που συνδυάζουν αγιογραφίες με μοντέρνες μορφές, καυστική σάτιρα για τη διαφθορά, τον αθέμιτο πλουτισμό, τη μισαλλοδοξία κ.ο.κ. Προφανώς δεν αρέσουν στον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη, τον αρχιεπίσκοπο και άλλους που φιγουράρουν στα έργα του. Αυτή η υπόθεση κρατά ήδη ένα χρόνο. Ο Πρ. Προδρόμου θεώρησε ότι έφτασε η ώρα να πέσει η βαριά σκιά της εξουσίας ετοιμάζοντας το κατηγορητήριο: «ηθική αισχρότητα και έλλειψη τιμιότητας»! Πρόθυμα η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (ΕΕΥ) πήρε τη σκυτάλη για να δικάσει τον καθηγητή με σκοπό την απόλυσή του. Κατά συνέπεια, μια βαθύτερη παθογένεια βγαίνει στην επιφάνεια. Δεν είναι μόνο οι υπουργοί, είναι και τα δήθεν ανεξάρτητα σώματα που υποτάσσονται στο σύστημα εξουσίας. Η ΕΕΥ -υποτίθεται- στελεχώνεται από ανεξάρτητα πρόσωπα με υψηλό παιδαγωγικό κύρος κοκ. Οι πάντες γνωρίζουν τις σκοπιμότητες διορισμού τους –που είναι αποκλειστικό προνόμιο του εκάστοτε προέδρου– και τον ρόλο που διαδραματίζουν (διορισμοί, προαγωγές, μηδέν αξιολογήσεις). Τώρα κλήθηκαν να ξεπληρώσουν την υποχρέωσή τους. Ευτυχώς, ο γενικός εισαγγελέας παρεξέκλινε της πορείας, όταν ο υπουργός Παιδείας προσπάθησε να του φορτώσει την ευθύνη για τη δίωξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης δοκιμάζει τις αντιστάσεις του πολιτικού κόσμου και της ευρύτερης κοινωνίας. Αυτή τη φορά ξεπέρασε τα ασφαλή όρια διαχείρισης των αντιδραστικών πρακτικών των υπουργών του. Προκάλεσε αντιδράσεις από ανθρώπους με βαρύτητα στον ακαδημαϊκό χώρο και μια θύελλα αναρτήσεων στα μη ελεγχόμενα social media από ευρύ φάσμα πολιτών. Το ρήγμα άνοιξε τόσο που δεν άντεξε η πολιτική παράταξη που τον στηρίζει, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, να σιωπά. Να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τη μετριοπάθεια του χώρου που εκπροσωπούν. Το πρόβλημα παραμένει! Στην υπόθεση Γαβριήλ, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το Προεδρικό δουλεύει ως εξής: πρώτα κατασκευάζει ένα ζήτημα, το διαχέει στην κοινή γνώμη, κάνει δικές του δημοσκοπήσεις και ακολούθως επιτίθεται. Σαν γκεμπελίσκοι, οι γύρω από τον Ν. Αναστασιάδη στοχοποιούν πρόσωπα που επηρεάζονται και ενεργούν για να απομονώσουν τις αντιδράσεις. Αν βρουν έδαφος σε άλλα κόμματα και παράγοντες, τότε συντρέχουν ιδανικές συνθήκες. Αυτό που έγινε με τον Γαβριήλ, συμβαίνει κατά κόρον με το Κυπριακό, το ζήτημα της μετανάστευσης, αυτό συνέβαινε για μήνες όταν έβγαιναν στο φως οι πρώτες πληροφορίες για τα «χρυσά» διαβατήρια. Κανονικό καθεστώς! Προ μερικών ημερών αποφάσισε το σκίσιμο σελίδας από βιβλίο των Αγγλικών γιατί έκανε αναφορά στον Κεμάλ Ατατούρκ. Ομως, αυτή τη φορά δεν δούλεψε επικοινωνιακά η ταξινόμηση των αντιδράσεων, ούτε ήταν μόνο το ΑΚΕΛ για να το κατηγορήσει για ισοπεδωτική κριτική. Ολα πήγαν λάθος… Το μόνο που διασώζει την κυβέρνηση κάθε φορά που καταποντίζεται στην κοινή γνώμη, είναι η ταχεία αλλαγή ατζέντας. Ετσι, την επομένη ονομάστηκε… μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης και ταξίδι στην Αθήνα.
21
09

Κωστής Παπαϊωάννου: Τα νήπια, ο Μπογδάνος και τα πρόσωπα του Ιανού

Ο φασισμός έχει έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση (Paxton). Αυτό μάς θύμισε ο Μπογδάνος. Και μη νομίσει κανείς πως ο Μπογδάνος είναι ακίνδυνος επειδή είναι γραφικός. Ακόμα και μια γκροτέσκα φιγούρα, ένας μπουφόνος μπορεί να είναι επικίνδυνος. Ένας αυτάρεσκος κορδωμένος παλιάτσος που ξεστομίζει πομπώδεις βλακείες. Ένας σαλτιμπάγκος που φωτογραφίζεται κάνοντας μούτες, ένας καμαρωτός κλόουν που αποφάσισε να αναρριχηθεί τη σκάλα του δημόσιου γελωτοποιού. Μπορεί λοιπόν ο Μπογδάνος να προκαλεί γέλιο, οργή ή αηδία. Όμως είναι επικίνδυνος κι ας είναι γραφικός ή γκροτέσκος. Εξάλλου, ο φασισμός φορούσε συχνά δυο πρόσωπα, σαν άλλος Ιανός. Δίπλα στον φανφαρόνο Μουσολίνι στέκονταν οι δολοφόνοι μελανοχίτωνες. Ο φασισμός είναι ένας Janus bifrons, ένας διπρόσωπος Ιανός. Το τέρας δεν βγάζει πάντα από το στόμα φωτιές σαν τους νεοναζί των ταγμάτων εφόδου, μπορεί να βγάζει και γλίτσα σαν τον βουλευτή που ζήλεψε τον Ηρώδη. Πάλι τέρας είναι. Ο φασισμός δεν έρχεται πάντα με το τρομακτικό πρόσωπο του θηρίου. Μπορεί να έρχεται και με το πρόσωπο του γελοίου. Η γελοιότητα μπορεί να κρύβει τον μεταφασίστα όπως έκρυβε η κουκούλα τον μπόγια. Κάποιοι είπαν «Έλα μωρέ, ποιος τον παίρνει σοβαρά;». Να το ξαναπούμε: η δημοσιοποίηση ονομάτων των μαθητών και της νηπιαγωγού τους δεν είναι λιγότερο τρομακτική επειδή την έκανε ο Μπογδάνος. Όπως και καμιά δημόσια συγγνώμη προς το Ισραήλ και την εδώ εβραϊκή κοινότητα δεν μπορεί να αλλάξει το απίστευτο: πρώτη φορά στα χρονικά έχουμε τρεις πατεντάτους αντισημίτες πρωτοκλασάτους υπουργούς. Και κρατάμε και κάτι ακόμα. Καμιά συγγνώμη δεν αρκεί, ούτε του Μπογδάνου ούτε των τριών υπουργών του ΛΑΟΣ, για έναν λόγο: προσχηματικά ελίσσονται, πετάνε το έρμα που τους εμποδίζει αλλά κρατάνε το σκάφος. Σε καμιά περίπτωση δεν αρνούνται το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ομοφοβία που κάποτε αποκηρύσσουν. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες ή κυνηγοί νηπίων. Και πάνω από όλους, μοιραία φιγούρα, ο πρωθυπουργός. Στην καλύτερη περίπτωση, ανεπίγνωστος κι ανίκανος να καταλάβει. Στην χειρότερη, κυνικός εισαγωγέας του Βίζνεγκραντ στην Ελλάδα.
21
09

Γιώργος Σεφέρης: «Επί ασπαλάθων…»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού πάλι με την άνοιξη. Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς. Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ... Γαλήνη. - Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον; Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια· τ' όνομα του κίτρινου θάμνου δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς. Το βράδυ βρήκα την περικοπή: «Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει «τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι». Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος. 31 του Μάρτη 1971
21
09

Βασίλης Ρόγγας: Για μια διακήρυξη αλήθειας

Μια διακήρυξη αλήθειας πρέπει να μιλήσει πρώτα, αλλά όχι μόνο, για το εμπράγματο, το υλικό, τις ανάγκες. Κι ανάγκη σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες τουλάχιστον, είναι να μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, με παρέα ή το ζευγάρι μας στα δικά μας σπίτια. Υλικότητα είναι να έχουμε δουλειές και οι μισθοί μας να φτάνουν ως τις 30 του μήνα κι όχι τις τελευταίες δέκα ή δεκαπέντε μέρες να ντρέπεσαι να πεις πως δεν έχεις. Εμπράγματο είναι να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα πολλά μας προσόντα, χωρίς αυτά να προσκρούουν στα προνόμια που προκύπτουν από την ηλικία, το φύλο, την εμφάνιση, τις γνωριμίες, τα χρήματα, το «καλό» πανεπιστήμιο, το όνομα. Χονδροειδές είναι μόνο για τους γεννημένους λουδοβίκους να θέλουμε να ζήσουμε και να προκόψουμε στον τόπο μας με τις δικές μας δυνάμεις, αντί να μεταναστεύουμε. Καθυστερούμε όταν ο φεμινισμός, οι φιλοπροσφυγικές/ φιλομεταναστευτικές πολιτικές, ο κοινωνικός μισθός, ο αειφόρος τρόπος ζωής, το βασικό εισόδημα δεν γράφονται στις σημαίες της διακήρυξης αλήθειας. Τα παιδιά από το Περιστέρι δεν είναι της μοίρας τους γραφτό να είναι το πολύ ψυκτικοί, να τι πρέπει να κατοχυρωθεί με πράξεις, όχι απλώς ως αντίρρηση στον κοινωνικό τους δαρβινισμό. Πρέπει, αν το θέλουμε, να μπορούμε να μεγαλώσουμε παιδιά με ασφάλεια, μόνες μας ή ζευγάρια όλων των φύλων κι όχι να τρομάζουμε ακόμα και στην ιδέα μιας μη συνεννοουμένης εγκυμοσύνης. Κι ύστερα, αυτή η φοβερή συγκέντρωση πληροφορίας, εξουσίας, πλούτου και ελέγχου σε τόσους λίγους φαντάζει φοβερά ανισοβαρής σε σχέση με τη δική μας διάχυτη, συλλογική, γενική διάνοια. Αυτή την ίδια διάνοια που παράγει τούτες τις απίστευτες αξίες στον ύστερο καπιταλισμό της πληροφορίας. Προκύπτουν αυτές οι αξίες από όλους και όλες μας, από τις γνώσεις, τις διαβουλεύσεις και τις συγκροτήσεις μας, για ποιο λόγο να μη τις μοιράσουμε περίπου στα ίσια; Αλίμονο, δεν θέλουμε να ζήσουμε σαν μοναχοφάηδες, γιατί ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει και το ξέρουμε. Πολιτισμός ανώτερος από την υστερική, εμπορική αισθητικοποίηση, αθλητισμός πιο περιέχων από τον ανταγωνισμό, κοινωνικές σχέσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση προνομίων ή εμπορευμάτων, αποφασισμένη από εμάς, και από εμάς ιστορική προοπτική της χώρας μας, καλή γειτονία, αλληλεγγύη και ειρήνη με τους άλλους λαούς, δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης, αυτά είναι που πρέπει να διασφαλιστούν. Έχουμε όλα τα υλικά να αντικαταστήσουμε, σπάζοντάς τον, τον ζυγό της ανάγκης με το μπάκπακ της ελευθερίας. Αυτά κι άλλα από αυτά θα συνέγειραν τις νέες και τους νέους κι είναι πιο ώριμα από ποτέ και να ειπωθούν και να πραγματωθούν.
21
09

Βασίλης Ρόγγας: Η πόλη και οι κάτοικοί της μόνο να χάνουν έχουν από την περιβαλλοντική αδιαφορία

Η Αθήνα είναι ήδη η πιο θερμή πρωτεύουσα της Ευρώπης, θα αυξάνει διαρκώς τη θερμοκρασία της και τα κύματά καύσωνα θα είναι ολοένα και μεγαλύτερα, σε βαθμό ασφυξίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα εμείς… ΘΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΔΕΝΤΡΑ! Το 2022 ξεκινάει η κατασκευή της γραμμής 4 του Μετρό, οι σταθμοί της οποίας είναι όλοι χωροθετημένοι σε χώρους πρασίνου και πλατείες. Προβλέπουν αναπλάσεις - τσιμεντοποιήσεις και κοπές περίπου 2500 κυρίως ώριμων δέντρων. Αλλιώς. 130 χιλιάδες δέντρα έχει η Αθήνα, εμείς λέμε να κόψουμε περίπου το 2% από μονάχοι μας. Κι αυτό με την υπόμνηση πως αυτό το καλοκαίρι κάηκαν περίπου 250 χιλιάδες στρέμματα δάσους γύρω από την Αθήνα. Πάρκο Γουδή, Δικαστήρια, Ριζάρη, Κυψέλη είναι μόνο μερικοί από τους χώρους που θα χάσουν το λιγοστό πράσινό τους. Η αττικό μετρό υποχρεούται σε αντικατάσταση των δέντρων που θα κόψει σε αναλογία 1 προς 1. Αυτό βέβαια θα γίνει μετά από 8 με 10 χρόνια που θα ολοκληρωθούν τα έργα, ενώ τα περισσότερα δέντρα που θα κόψουν θα είναι ώριμα και θα τα αντικαταστήσουν με νεαρά. Ο λόγος είναι τα φράγκα, προφανώς. Ήδη κόπηκαν δέντρα για να φτιαχτεί η Πινακοθήκη, για να μπουν κοντέινερ ως αίθουσες σχολείων και θα κοπούν στην Ακαδημία Πλάτωνος καμιά 500 ακόμα. Η πόλη και οι κάτοικοί της μόνο να χάνουν έχουν από την περιβαλλοντική αδιαφορία: - Τουριστικά οι άνθρωποι που έρχονται ήδη είναι στο «όπου φύγει – φύγει» τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Με τους καύσωνες μειώνεται η σεζόν και η πόλη αποκτά τη φήμη του φούρνου. - Χαλάμε απίστευτα χρήματα για να μη ζεσταινόμαστε για πολλούς μήνες. - Οι καύσωνες είναι υγειονομικές βόμβες για πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κι όχι μόνο τους καρδιοπαθείς. Πρέπει να διεκδικήσουμε να ΜΗΝ κοπούν δέντρα πουθενά, αντιθέτως είναι επιτακτικοί ανάγκη να φυτευτούν πολλές χιλιάδες. Διαβάζω πως για να αναπληρωθούν τα περιβαλλοντικά οφέλη των δέντρων που τυχόν θα κοπούν θα πρέπει να φυτευτούν περίπου 70 χιλιάδες δενδρύλλια μοιρασμένα αναλογικά. Είναι θέμα της αντιπολίτευσης το παραπάνω, είτε δημοτικής, είτε κοινοβουλευτικής. Ωστόσο είναι πιο σημαντικό ως ζήτημα που εμείς οι ίδιοι πρέπει να διεκδικήσουμε και από την αττικό μετρό και από το δήμο: είτε να μην κοπούν δέντρα, είτε να αντικατασταθούν με πολλά άλλα αν δεν γίνεται αλλιώς.
21
09

Κώστας Καλλωνιάτης: Στον βάλτο του στασιμοπληθωρισμού οι κυβερνητικές υποσχέσεις

Δύο υποσχέσεις έδωσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Ότι ο πληθωρισμός θα είναι παροδικός και ότι η οικονομία εισέρχεται σε νέο μακροχρόνιο ανοδικό κύκλο. Και οι δύο υποσχέσεις βασίζονται στην ισχυρή φετινή ανάκαμψη της οικονομίας και στην απαλλαγή από την πανδημία και τα εμπόδια που θέτει μέσω των εμβολιασμών. (...) Δυστυχώς και οι δύο υποσχέσεις είναι επισφαλείς και μάλλον εξωπραγματικές. Γιατί η ισχυρή ανάκαμψη οφείλεται κυρίως στη χαμηλή βάση εκκίνησης του 2020 και στα προσωρινά δημοσιονομικά και νομισματικά μέτρα στήριξης. Επίσης, γιατί οι μεν εμβολιασμοί προχωρούν αργά, οι δε νέες μεταλλάξεις του ιού υποχρεώνουν σε νέους εμβολιασμούς (ενδεχομένως με νέα εμβόλια), την ίδια ώρα που στις αναπτυσσόμενες χώρες η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού μένει ανεμβολίαστη, πολλαπλασιάζοντας τον κίνδυνο μετάδοσης και τα λοκντάουν στις οικονομίες. Με την υγειονομική κρίση, λοιπόν, σε πλήρη εξέλιξη και με τις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις να αποσύρουν βαθμιαία από το 2022 και μετά τα μέτρα στήριξης σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά αφήνοντάς τα εκτεθειμένα στα χρέη τής πανδημίας, οι αναπτυξιακές προσδοκίες θα τείνουν να επιστρέψουν στην κανονικότητα της κρίσης. Πολύ περισσότερο επειδή ζούμε σε μια οικονομία η οποία κυριαρχείται από υπερτιμημένες χρηματιστηριακές αγορές (λόγω των αρνητικών επιτοκίων και της τεράστιας ρευστότητας που άντλησαν), οι οποίες τρέμουν στην ιδέα και μόνο μιας αύξησης των επιτοκίων ή διακοπής τής αγοράς τίτλων περιουσιακών στοιχείων από τις κεντρικές τράπεζες. Αυτό δε που μπορεί να προκαλέσει την άνοδο των επιτοκίων είναι ένας εκτός ελέγχου πληθωρισμός. Τον οποίο πληθωρισμό προκαλεί τόσο η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης μετά το ξεκλείδωμα των οικονομιών και την αύξηση των αποταμιεύσεων, όσο και η αδυναμία αντίστοιχης αύξησης της προσφοράς εξαιτίας της (προσωρινής λόγω πανδημίας) έλλειψης εργατικών χεριών, της προκληθείσας δυσλειτουργίας στις διεθνείς αλυσίδες προμηθειών και της αύξησης του κόστους των πρώτων υλών.
21
09

Φρουροί του βουνού

Η νομιμότητα. Μια έννοια που θα ‘πρεπε να κρύβει ένα πρόσημο θετικό. Ο συμβιβασμός των μελών μιας κοινωνίας με τις συλλογικές της ανάγκες, που γίνονται λέξεις, παράγραφοι και άρθρα και ψηφίζονται από τους εκπροσώπους της. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να συνυπάρξουν όλοι αρμονικά αν δεν ρυθμίζονται οι σχέσεις, αν δεν ζυγίζονται τα θέλω κι αν δε γινούν παραχωρήσεις; Κι η αστυνόμευση. Η δύναμη που φροντίζει για την τήρηση της νομιμότητας. Προφανώς, αν κάποιος αγνοεί την κοινή βούληση, θα πρέπει να συμμορφώνεται. Είτε με το καλό, είτε με το στανιό. Σωστά βαλμένες οι έννοιες στο μυαλό των Τηνιακών για τόσα χρόνια. Ώσπου φανήκαν οι πρώτοι «επενδυτές». Εκεί άρχισε το ψάξιμο. Μια κοινωνία σύσσωμη είπε όχι, μα φάνηκε πως οι εκπρόσωποι κωφεύουν και τα άρθρα, οι λέξεις κι οι παράγραφοι καμία σχέση δεν έχουν με τις συλλογικές ανάγκες. Οι νόμοι κόπηκαν και ράφτηκαν στα μέτρα τους. Τα δικαστήρια αποφάσιζαν υπέρ τους. Οι αστυνόμοι κι οι λιμενικοί γίναν σεκιουρητάδες τους. Κι ο κόσμος; Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, πιάστηκε απ’ τα χέρια, έκανε αλυσίδες, βγήκε στο βουνό. Δυο χρόνια τώρα. Κι ήρθαν μηνύσεις κι αγωγές βροχή. Ήρθανε λίστες κατ’ εισαγγελική παραγγελία. Ήρθαν συλλήψεις. Ήρθε ο φόβος. Κι οι άρχοντες; Κάποιοι ριχτήκαν στην αρχή μες στον αγώνα, πλάι στον κόσμο. Κάποιοι όχι. Σιγά σιγά όμως, κι οι πρώτοι γίναν δεύτεροι. Κι όλο υμνούσανε την ξένη νομιμότητα. Την νομιμότητα των ξένων. Γιατί όταν έφτανε η ώρα της δικής μας νομιμότητας, ξάφνου χανόταν οι φρουροί της. Δεν είχαν μέσα, δεν είχαν τρόπο. Κι ας ήταν το άλλο βράδυ 50 από δαύτους να αποκλείουν το λιμάνι. Κι ας ήταν δυο αμάξια όλη νύχτα στο βουνό να φυλάνε μην περάσουμε εμείς. Όταν για λίγο έφτανε η ώρα να ανασάνουμε, τότε εξαφανιζόταν. Έτσι χρειάστηκε να γίνουμε εμείς φρουροί. Όχι της κάποιας νομιμότητας, μα του βουνού. Κι όλο το βράδυ, κι όλη μέρα, ήμαστε εκεί. Πότε πολλοί, πότε λίγοι, πότε μία μόνο ή ένας. Μα πάντα εκεί, για ώρες και για μέρες. Μέχρι το τέλος του αγώνα.