«Κάτι λείπει», είχε γράψει κάποτε ο Μπρεχτ. Μια τόσο δα μικρή φρασούλα που συμπύκνωνε το έναυσμα προς την ουτοπία. «Μια κακή μαγγανεία δένει τον κόσμο», σκέφτηκε στενάχωρα ο Αντόρνο πολύ αργότερα, αθεράπευτα απαισιόδοξος. Κι ο Μπλοχ, για να παρηγορήσει τον φίλο του, βρήκε αυτό που θα μπορούσε να μοιάζει με λύση: «ελευθερία από το κέρδος αντί της ελευθερίας του κέρδους».1
Στον αντίποδα της χωρίς όραμα ανακοίνωσης του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ την προηγούμενη εβδομάδα. «Ένα κατοστάρικο το μήνα για έξι μήνες σε νεοπροσλαμβανόμενους και 50 giga για όσους εμβολιάζονται», είναι ότι απομένει για τους νέους και τις νέες, το 1% του όλου κοινωνικού πακέτου. Ανακοινώθηκε επίσης ένα «εθνικό σχέδιο δράσης για τη νεολαία», που θα τεθεί σε διαβούλευση τον επόμενο μήνα στις περιφέρειες της χώρας, με άξονες την ψυχική υγεία των νέων και την αντιμετώπιση της εξάρτησης από το διαδίκτυο, την εκπαίδευση και κατάρτιση και τον αθλητισμό. Δηλαδή πυροτεχνήματα στον ουρανό.
Κι ενώ η προκοπή, η μόρφωση, η όρεξη περισσεύουν, εντούτοις λείπουν πολλά πριν από το μπρεχτικό «κάτι λείπει». Μια διακήρυξη αλήθειας πρέπει να μιλήσει πρώτα, αλλά όχι μόνο, για το εμπράγματο, το υλικό, τις ανάγκες. Κι ανάγκη σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες τουλάχιστον, είναι να μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, με παρέα ή το ζευγάρι μας στα δικά μας σπίτια. Υλικότητα είναι να έχουμε δουλειές και οι μισθοί μας να φτάνουν ως τις 30 του μήνα κι όχι τις τελευταίες δέκα ή δεκαπέντε μέρες να ντρέπεσαι να πεις πως δεν έχεις. Εμπράγματο είναι να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα πολλά μας προσόντα, χωρίς αυτά να προσκρούουν στα προνόμια που προκύπτουν από την ηλικία, το φύλο, την εμφάνιση, τις γνωριμίες, τα χρήματα, το «καλό» πανεπιστήμιο, το όνομα. Χονδροειδές είναι μόνο για τους γεννημένους λουδοβίκους να θέλουμε να ζήσουμε και να προκόψουμε στον τόπο μας με τις δικές μας δυνάμεις, αντί να μεταναστεύουμε. Καθυστερούμε όταν ο φεμινισμός, οι φιλοπροσφυγικές/ φιλομεταναστευτικές πολιτικές, ο κοινωνικός μισθός, ο αειφόρος τρόπος ζωής, το βασικό εισόδημα δεν γράφονται στις σημαίες της διακήρυξης αλήθειας. Τα παιδιά από το Περιστέρι δεν είναι της μοίρας τους γραφτό να είναι το πολύ ψυκτικοί, να τι πρέπει να κατοχυρωθεί με πράξεις, όχι απλώς ως αντίρρηση στον κοινωνικό τους δαρβινισμό. Πρέπει, αν το θέλουμε, να μπορούμε να μεγαλώσουμε παιδιά με ασφάλεια, μόνες μας ή ζευγάρια όλων των φύλων κι όχι να τρομάζουμε ακόμα και στην ιδέα μιας μη συνεννοουμένης εγκυμοσύνης.
Πολιτισμός ανώτερος από την υστερική, εμπορική αισθητικοποίηση, αθλητισμός πιο περιέχων από τον ανταγωνισμό, κοινωνικές σχέσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση προνομίων ή εμπορευμάτων, αποφασισμένη από εμάς, και από εμάς ιστορική προοπτική της χώρας μας, καλή γειτονία, αλληλεγγύη και ειρήνη με τους άλλους λαούς, δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης, αυτά είναι που πρέπει να διασφαλιστούν. Έχουμε όλα τα υλικά να αντικαταστήσουμε, σπάζοντάς τον, τον ζυγό της ανάγκης με το μπάκπακ της ελευθερίας. Αυτά κι άλλα από αυτά θα συνέγειραν τις νέες και τους νέους κι είναι πιο ώριμα από ποτέ και να ειπωθούν και να πραγματωθούν.
