Αναδημοσιεύσεις

Παρακάμπτοντας την επί της ουσίας συμφωνία ή διαφωνία με την πεποίθηση της ΄Αρεντ, περί “Κοινοτοπίας του Κακού”, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κανείς την ομοιότητα: σε όλες τις συνθήκες, η τρόπος αποφυγής να λάβει οιοσδήποτε θέση απέναντι στο όντως Κακό, είναι, κάθε φορά, η επίκληση του “ιδιαίτερου καθήκοντος”. Η επίκληση του “επαγγελματισμού”, του τεχνοκρατισμού, ο οποίος, δήθεν, μένει ανεπηρέαστος από πολιτικές θέσεις ενώ, στην πραγματικότητα, είναι οργανικό κομμάτι της πολιτικής, ως άλλοθι της πιο βαθιάς συντήρησης. Διότι η κ. Μιχαηλίδου, η μη πολιτικός ούτε και ψυχολόγος, σε προηγούμενη φάση, και όταν την συνέφερε, και επί των συνδρόμων της αριστεράς ομίλησε και για ψυχικά νοσούντες. Και ας δηλώνει τώρα “οικονομολόγος”. Όταν οι δήθεν αγγελικά πλασμένοι άριστοι, σε ζητήματα τόσο σημαντικά όσο εκείνων που άπτονται του ρατσισμού/φασισμού, κρύβονται πίσω από αφελή “δεν ξέρω, δεν απαντώ”, κάποιος οφείλει να τους εγκαλέσει. Και να τους δείξει με σαφήνεια πως, η πολιτική δεν είναι δουλειά για τεχνοκράτες αλλά ενόρμηση (Βέμπερ). Και αν δεν τους αρέσει, να πάνε σε δουλέψουν πολυεθνική. Δεν κάνουν γι΄ αυτούς τα υπουργεία.

Η διεκδίκηση και η εξασφάλιση της ηγεμονίας δεν είναι απαραίτητο να γίνεται από θέση εξουσίας, για να έχει αποτέλεσμα. Συχνά, οι συνθήκες για την, αξιωματική ειδικά, αντιπολίτευση είναι πιο πρόσφορες για μια τέτοια στοχοθεσία. Και με την αφωνία ή την πολυφωνία της κυβερνητικής παράταξης γίνονται ακόμα προσφορότερες. Ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να βοηθηθεί και να ωθηθεί να δράσει ως δυνάμει πρωθυπουργός. Κάθε πολιτική εμφάνισή του οφείλει να έχει αυτό ως οδηγό, σε βάρος των καθηκόντων που τον καθηλώνουν σε μια τρέχουσα αντιπολιτευτική αντιπαράθεση.

Οι δείκτες της ανθρώπινης και περιβαλλοντικής ανάπτυξης θα πρέπει να είναι πιο σημαντικοί για τη στοχοθεσία και τον απολογισμό των κυβερνήσεων από τους δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης. Το ίδιο και ο δείκτης της πολιτικής ανάπτυξης, του βαθμού δηλαδή που οι πολίτες συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων. Είναι ωραίο να συμμετέχει κανείς σε τοπικές συνελεύσεις όπου αναπτύσσεται η διαβουλευτική ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και υλοποίησης κοινών σχεδίων, αντί να βουλιάζει στον καναπέ του μπροστά στην τηλεόραση. Με άλλα λόγια, λοιπόν, η λέξη-κλειδί «ανάπτυξη» δεν χρειάζεται να εγκαταλειφθεί, καθώς έχει θετικές συνδηλώσεις και κινητοποιεί τους ανθρώπους. Είναι λάθος, επομένως, να μιλάμε για «ανάπτυξη» της οικονομίας και «διατήρηση» της δημοκρατίας και του περιβάλλοντος. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να επενδύσουν την ενεργητικότητά τους κάπου, να συσχετιστούν ενεργητικά με τη ζωή. Δεν μπορούμε να τους λέμε ότι το μοναδικό πράγμα που έχουν να κάνουν είναι να «διατηρήσουν», να μην κάνουν τίποτα. Και που θα επενδύσουν την ενέργειά τους τότε; Τι θα αναπτύξουν; Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ρητορική μας έχει προβλήματα, ακούγεται συντηρητική. Θα έπρεπε να επιχειρήσουμε μια θεμελιώδη αντιστροφή: να «διατηρήσουμε» την οικονομική παραγωγή στα επίπεδα που είναι και να «αναπτύξουμε» έτι περαιτέρω τη δημοκρατία, το περιβάλλον, τις κλίσεις και τις σχέσεις μας. Δεν μπορεί μια ουσιωδώς συντηρητική ιδέα να εκφέρεται ως προοδευτική και μια ουσιωδώς προοδευτική ως συντηρητική.

Μήπως τελικά η κυβέρνηση της Ν.Δ., με όλες αυτές τις ακροβασίες στην προσπάθειά της να διατηρήσει εσωκομματικές ισορροπίες, το μόνο που θα καταφέρει είναι να υποστηρίξει την επιστροφή στην εξουσία του εθνικιστικού κόμματος VMRO, το οποίο αντιτάχθηκε στη συμφωνία; Σε αυτήν την περίπτωση ίσως νομίζει ότι θα αποσείσει τις ευθύνες της για όποια εμπλοκή δημιουργηθεί, ρίχνοντας το φταίξιμο στην άλλη πλευρά. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν ολέθριο τόσο για τη χώρα μας όσο και για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, ενώ θα μας γύριζε πίσω σε μια αδιέξοδη κατάσταση, από την οποία μόλις πρόσφατα μπορέσαμε να απεμπλακούμε χάρη στην τεράστια πολιτική και διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δουλεύει για λογαριασμό των πλουσίων και εναντίον των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και το κάνει εν χορδαίς και οργάνοις από τα ΜΜΕ ιδιοκτησίας των πλουσίων. Η μάχη που έχει να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως ιδεολογική. Η κοινωνική πλειονότητα, παραδομένη στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης, πιστεύει ότι το γενικό καλό περνάει μέσα από την εύνοια υπέρ των πιο πλούσιων στρωμάτων. Είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Δεν είναι δημοκρατία, αλλά ένα άλλο ξεδιάντροπο πολίτευμα όταν εκπαιδεύει τους έφηβους να πιστεύουν πως η «δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και κάποιους άλλους εφήβους που αντέδρασαν στον μιλιταρισμό των μαθητικών παρελάσεων τους θεωρεί «γελοία υποκείμενα». Είναι ξεδιάντροπο εκείνο το πολίτευμα που αφήνει χώρο σε έναν περιφερειάρχη (και πρώην πρύτανη του ΕΜΠ!) να εξισώνει την εισβολή των ναζί με τους κατατρεγμένους που φτάνουν στα ελληνικά ακρογιάλια. Εκείνο το πολίτευμα που προωθεί την αγριότητα του φασισμού στην πρώτη γραμμή, για να πετροβολά τους ικέτες και να μην τους αφήνει ούτε καν να γείρουν στον κατάκοπο ύπνο τους.

Οπότε τι κάνουμε, έτσι που βρεθήκαμε στριμωγμένοι ανάμεσα σε μια Τουρκία τερατωδώς κυνική και σε μια Ευρώπη τερατωδώς συμφεροντολόγα, με τα φραχτάκια και τα τειχαλάκια της; Τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, ακόμα πιο δύσκολη απ’ όσο ήδη είναι. Ωστε να πάρουν το μήνυμα και να το στείλουν και στην πατρίδα τους, να αποθαρρυνθούν όσοι άλλοι πονηροί ετοιμάζουν εκεί τις βαλίτσες τους. Αυτή ήταν και προ εξουσίας η γραμμή της Ν.Δ. (δηλαδή του λαλίστατου τμήματός της, εκείνου που έδινε τον τηλεοπτικό τόνο, προς άγραν ψήφων), αυτή είναι και τώρα. Και μάλιστα, παρότι το κυβερνών κόμμα κατάλαβε εμβρόντητο ότι το μεταναστευτικό είναι λέει γεωπολιτικό πρόβλημα, άρα δεν λύνεται σε μια μέρα, όπως λύθηκε π.χ. το Ελληνικό. Πώς θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη; Απλό: Ούτε ΑΜΚΑ, ούτε σχολεία, ούτε εκπρόσωπος του ΟΗΕ στις επιτροπές ασύλου, ούτε όριο χρόνου στην κράτηση, ούτε αληθινό δικαίωμα προσφυγής. Και συνεχείς εξετάσεις χρηστής συμπεριφοράς, για να αποδεικνύουν σε κάθε Κύριο Μικροεξουσιάδη πόσο υποταγμένοι είναι. Αλλιώς, άουτ. Ή ουστ. Ευρώπη είναι εδώ. Δεν είναι παίξε-γέλασε.

Είναι λοιπόν ουσιώδες για τη διερεύνηση της υπόθεσης να κληθεί ως μάρτυρας στην Προανακριτική ο Πολάκης, να ερωτηθεί αν τους ήξερε, να πει «όχι» και να αποδειχτεί έτσι η ωμή παρέμβαση του Παπαγγελόπουλου στη Δικαιοσύνη. Έχει κάποιο κενό αυτός ο συλλογισμός, αλλά, άμα έχεις γερές νομικές βάσεις, στέκεται. Άσε που δεν έχουν και σοβαρό ρόλο στην Επιτροπή. Τι να τους έχουμε εκεί, για να κάνουν ερωτήσεις στον Φρουζή και τον Μανιαδάκη και να χάνουμε χρόνο; Θα χαλάσουν και το ζεστό φιλικό κλίμα της προανάκρισης και δεν είναι σωστό. Ασε που θα κάνουν άσκοπες ερωτήσεις, όπως αν δικηγόρος του Μανιαδάκη είναι το νομικό γραφείο του Πλεύρη και τέτοια. Η "Εστία" το έγραψε αυτό βασικά, αλλά ας μη δίνουμε πολλή σημασία. Θα είναι μάλλον εσωκομματικές κακιούλες από το περιβάλλον του στρατάρχη Παπάγου.