Αναδημοσιεύσεις

Διάβασα για την παρέμβαση του κ. Μητσοτάκη ότι θα επιστρέψει στη μεσαία τάξη «όσα της πήρε ο κ. Τσίπρας». Μήπως θα ήταν καλύτερα να αρχίσει από αυτά που τους πήραν τα πρώτα 2 μνημόνια; Γιατί την περίοδο 2010-2014 το διάμεσο διαθέσιμο ατομικό εισόδημα έπεσε από 10.985€ σε 7.500€ ενώ την περίοδο 2015-2019 ανέβηκε από τα 7.500€ στα 8.781€. Το αντίστοιχο εισόδημα για κάποιον που έχει το ανώτατο εισόδημα του 3ου εισοδηματικού τεταρτημόριου (Αρκετά πάνω από τη μέση δηλαδή) έπεσε από το 2010 έως το 2014 από τα 15.809€ στα 11.000€ (Απώλεια σχεδόν 1/3) ενώ από το 2015 έως το 2019 ανέβηκε στο 12.367€. Θυμίζω ότι αυτά τα εισοδήματα είναι ατομικά, τα οικογενειακά υπολογίζονται περίπου στο διπλάσιο. Την περίοδο 2010-2014 η Ελλάδα έχασε το 25% του ΑΕΠ της. Αυτό δεν κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Την περίοδο 2015-2019 το ΑΕΠ αθροιστικά αυξήθηκε. Την περίοδο 2010-2014 η ανεργία των νέων αυξήθηκε από το 29% στο 50%. Αυτό ισχυρίζεται ότι δεν επηρέασε κανέναν από την μεσαία τάξη; Ή μήπως η μεσαία τάξη δεν έχει παιδιά; Την περίοδο 2015-2019 η ανεργία των νέων έπεσε 18 ποσοστιαίες μονάδες. Την περίοδο 2010-2014 οι συνταξιούχοι έβλεπαν την μία μείωση μετά την άλλη, έχασαν την 13η και την 14η σύνταξη, και στην συνέχεια είχαν ακόμα 11 διαδοχικές μειώσεις συντάξεων αλλά τους κατέστρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ; Την περίοδο 2010-2014 είχαμε συνολικά πάνω από 60 δις μέτρα. Ισχυρίζεται ότι από αυτά τίποτα δεν έπεσε στις πλάτες της μεσαίας τάξης; Και η χώρα έμεινε με αρρύθμιστο χρέος και άδεια ταμεία. Την περίοδο 2015-2019 το χρέος ρυθμίστηκε και η χώρα είχε για πρώτη φορά σοβαρά ταμειακά διαθέσιμα. Τι από τα δύο κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Τα φορολογικά μέτρα ήταν υπερτριπλάσια το 2010-2014 από ότι την περίοδο 2015-2019 αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Δεν ξέρω τι σπούδασε ο κ Μητσοτάκης στο Ηarvard αλλά σίγουρα δεν πήρε τα μαθήματα επιλογής ιστορίας. Και όπως θα του έλεγε και η κ. Κεραμέως, είναι και κάπως αδύναμος στα θρησκευτικά. Αλλιώς θα ήξερε το σχετικό απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: Z:3-5 «Διατί βλέπεις το μικρόν αχυράκι, που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, και δεν αισθάνεσαι το δοκάρι που είναι στο ιδικόν σου μάτι; Και με τι δικαίωμα θα πης στον αδελφό σου, άφησέ με να βγάλω το αχυράκι από το μάτι σου; Υποκριτά, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα ίδης καθαρά, ώστε να βγάλης με προσοχήν και αγάπην το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου.»

Έχουμε κούρσα εξοπλισμών. Θα τα συζητήσουμε όταν έρθουν αυτές οι προτάσεις, αλλά έχουμε έναρξη κούρσας εξοπλισμών, χωρίς τις διαδικασίες που προβλέπονται για να λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις από τα Επιτελεία και από όλη τη διαδικασία, χωρίς εγγυήσεις ότι αυτά μπορούν να εξασφαλίσουν την επαρκή άμυνα της χώρας. Από αυτή την άποψη, καθόλου δεν μας καθησυχάζουν όλες αυτές οι αποφάσεις, αντίθετα, μας ανησυχούν πάρα πολύ και δημιουργούν σε όλη την ελληνική κοινωνία αίσθημα ανασφάλειας, παρά τις τεχνητές προσπάθειες και τις προσπάθειες των media που σας στηρίζουν, να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας και ασφάλειας. Μπορούμε αυτά λεπτομερώς να τα περιγράψουμε, διότι αυτή η Συμφωνία δεν έχει επί των κρίσιμων ζητημάτων στοιχείο αμοιβαιότητας.

Αυτό το δημοψήφισμα έρχεται ως η κορύφωση αγώνων των τελευταίων 10 ετών, καθώς η κατάσταση στο κέντρο της τέταρτης πιο πλούσιας οικονομίας στον κόσμο μόνο ιδανική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αναφορικά με τη στέγαση. Τα νοίκια ακριβαίνουν και άνθρωποι διώχνονται από τα σπίτια τους, μετακομίζοντας πολύ μακριά από τις δουλειές τους. Μετανάστες και Γερμανοί μένουν σε σπίτια 5-6 άτομα μαζί, με κοινόχρηστη τουαλέτα και σε πολλές περιπτώσεις, σε ένα σπίτι μένουν τρεις γενιές μαζί καθώς οι νέοι αδυνατούν να νοικιάσουν κάτι γι' αυτούς. Με τον καιρό οι επιμέρους διεκδικήσεις απέναντι στις μεγάλες εταιρείες ενώθηκαν στο αίτημα «απαλλοτριώστε τες». «Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, για δύο χρόνια κάθε μέρα κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτό. Και σήμερα τους νικήσαμε», δήλωσε ο Ματίας, μέλος της καμπάνιας. Μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα, δεκάδες ποδήλατα ξεκίνησαν ποδηλατοπορεία στους δρόμους της πόλης. Στη λεωφόρο Karl Marx Allee αντηχούσε για ώρα ένα σύνθημα που της ταιριάζει ιδανικά: «Απαλλοτριώστε». Το κίνημα βρήκε απέναντί του τεράστιες εταιρείες Real Estate και τα δύο μεγάλα κόμματα που υπερασπίζονταν με κάθε τρόπο τη μεγάλη ιδιοκτησία. Πριν ακόμα διεξαχθεί το δημοψήφισμα, η καμπάνια πέτυχε δύο μικρές νίκες ως παράπλευρες συνέπειες του αγώνα. Η μία ήταν πως το κρατίδιο νομοθέτησε πάγωμα ενοικίων. Ομως το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας ακύρωσε αυτή την απόφαση, με αποτέλεσμα να υπάρξουν μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Η επόμενη εξέλιξη ήταν η κρατικοποίηση 14.750 διαμερισμάτων έναντι 2,46 δισ. ευρώ. Κάτοικοι του Kreuzberg διοργάνωσαν μια μικρή συνάντηση με μουσική στη γειτονιά για να γιορτάσουν την κρατικοποίηση των διαμερισμάτων τους, καθώς ένιωθαν πως θα βελτιωνόταν η ζωή τους. Μέλη της καμπάνιας γιόρτασαν μαζί με τους κατοίκους και ταυτόχρονα ασκούσαν κριτική απέναντι στην εξαγορά, υποστηρίζοντας πως το τίμημα είναι υψηλό και η απαλλοτρίωση θα πρέπει μεν να γίνει με αποζημίωση για να είναι συνταγματική, αλλά έναντι ενός ποσού κατώτερου των τιμών της αγοράς και με καταβολή σε βάθος χρόνου, μέσω των ενοικίων που έτσι κι αλλιώς θα λάμβαναν οι εταιρείες. Φυσικά η νίκη της καμπάνιας προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η νέα δήμαρχος Giffey που στηρίζεται από τους σοσιαλδημοκράτες δήλωσε πως θα πρέπει να ελεγχθεί η συνταγματικότητα του δημοψηφίσματος και το αν είναι ρεαλιστικοί οι υπολογισμοί των αποζημιώσεων. Αυτή η δήλωση προκάλεσε αντιδράσεις, καθώς η συνταγματικότητα είχε ήδη ελεγχθεί κατά τη φάση συλλογής υπογραφών. Τα μέλη της καμπάνιας σε συνέντευξη Τύπου απάντησαν πως δεν θα πρέπει να παραβιαστεί η βούληση της πλειοψηφίας γι' αυτό και θα παραμείνουν ενεργοί πιέζοντας για την υλοποίηση.

Edouard Leve «Αυτοχειρία», μετάφραση-επίμετρο: Κατερίνα Χανδρινού, εκδόσεις Κείμενα, 2021 Γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο αναφέρεται στην αυτοκτονία καρδιακού του φίλου πριν από είκοσι χρόνια, ενώ άρχεται με την πλήρη περιγραφή του επιτυχημένου διαβήματός του. Ούτως, η αυτοκτονία προβάλλεται ως εναρκτήριο λάκτισμα καθώς ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του αυτόχειρα δίνοντάς του νέα πνοή. Όντας δεινός φωτογράφος κλικάρει διάφορα ενσταντανέ του βίου του. Εικόνες που διατρέχουν το παρόν ατάκτως ερριμμένες άνευ χρονικής ακολουθίας. Το τυχαίο κυριαρχεί σε στιγμιότυπα περιγραφών καθημερινής ζωής. «Δεν γράφω ιστορίες. Δεν γράφω μυθιστορήματα. Δεν γράφω διηγήματα. Δεν γράφω θεατρικά έργα. Δεν γράφω ποιήματα […] Γράφω θραύσματα», αναφέρει η μεταφράστρια, Κατερίνα Χανδρινού, στο κατατοπιστικό επίμετρο. Αυτά τα θραύσματα μεταφέρει στο χαρτί –ασθμαίνοντας, σαν να θέλει να προλάβει το γρηγορότερο δυνατόν να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του φίλου του, ότι θυμάται ύστερα από είκοσι χρόνια: «με την αυτοκτονία σου, είχες συνθλίψει το παρελθόν και είχες καταργήσει το μέλλον.» Ο Λεβέ ανασταίνει, κυριολεκτικά, τον φίλο του αφηγούμενος ακόμη και τη σκηνή της κηδείας του, τον τρόπο αντίδρασης των στενών συγγενών του. Ο λόγος ρέει ερμητικά, η θλίψη εισχωρεί παντού για να κορυφωθεί στο φινάλε με το ποίημα σε τρίστιχα που προεικονίζει το ηθελημένο τέλος του συγγραφέα.

Μηδενική ανοχή διακήρυξε η κυβέρνηση μετά τα γεγονότα της Σταυρούπολης, αλλά δεν είπε απέναντι σε ποιους. Δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν πρόκειται για συγκρούσεις μαθητών με εξωσχολικούς ή νεαρών με αντιεξουσιαστές. Ή αυτών που θέλουν να κάνουν μάθημα με αυτούς που θέλουν να το εμποδίσουν, όπως το έθεσε η Ζέττα Μακρή. Θα μπορούσε βέβαια να το δει ως σύγκρουση αυτών που έχουν φαλτσέτες με αυτούς που δεν έχουν, αλλά είναι μακριά και δεν φαίνονται. Δεν εξετάζει τέτοιες λεπτομέρειες η θεωρία των δύο άκρων. Πρώτον, δεν ξέρουμε αν πρόκειται για φασίστες. Δεύτερον, καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται. Και τρίτον, οι αριστεροί άρχισαν πρώτοι, είπε αποφασιστικά ο υφυπουργός Παιδείας. Πάντα οι άλλοι αρχίζουν πρώτοι άλλωστε. Είτε πρόκειται για Αιγύπτιους αλιεργάτες, είτε για πάγκους μεταναστών στις λαϊκές, είτε για περαστικούς με αλογοουρές στον δρόμο. Είτε για το μνημείο του Ολοκαυτώματος. Και επιτέλους κάπου έχουν και τα δίκια τους. Τα έλεγε και ο Παναγιώταρος όταν μας τον εμφάνιζαν στα δελτία ειδήσεων ως κάτοικο του Αγίου Παντελεήμονα. Είναι βέβαια σε κάπως νεάντερταλ στάδιο οι εθνικιστές της Σταυρούπολης, θα τους πάρει αρκετό καιρό να ξαναοργανωθούν σε φαλαγγάρχες, πυρηνάρχες και φαλτσετάρχες, αλλά αξίζουν μια ευκαιρία. Στο θέμα των δύο άκρων στάθηκε ξεκάθαρα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η βία είναι καταδικαστέα, είπε, είτε πρόκειται για παρασυρμένους νέους που βγάζουν φαλτσέτες επειδή κάποιοι τους εμποδίζουν να κάνουν μάθημα, είτε για αδίστακτους αντιεξουσιαστές δολοφόνους που πετάνε μολότοφ και καίνε αθώους ανθρώπους.

Είναι σαφές πως μικροκομματικά σκεπτόμενη, με το βλέμμα στραμμένο στις σχεδόν 400 χιλιάδες ψήφους που πήρε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του ’15 και με τη συνιστώσα Σαμαρά να σπρώχνει προς αυτή την κατεύθυνση, η ΝΔ έχει κάνει την επιλογή της· χαϊδεύει ακροδεξιά αυτιά. Μόνο που, όπως και στην περίπτωση των Πρεσπών, κινδυνεύει να της γυρίσει μπούμερανγκ. Και όταν τα τάγματα εφόδου είναι εδώ αναζητώντας απλώς μια νέα πολιτική ομπρέλα, φέρει τεράστια ευθύνη.

Η Αριστερά, για να είναι Αριστερά της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι μια διαχειριστική δύναμη εναλλαγής στην εξουσία, χρειάζεται να έχει μια ολιστική, μια καθολική ματιά. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να είναι δίκαιη αν τμήματά της κινούνται σε ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν είναι «ευαισθησία» ο δημόσιος λόγος και η δράση για τους ανάπηρους, αλλά σημαντική πλευρά στον δρόμο του μετασχηματισμού κράτους και κοινωνίας, που θα χωρά όλους τους ανθρώπους χωρίς αποκλεισμούς και καταπίεση. Δεν είναι «ευαισθησία» η αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους, αλλά πολιτική άποψη για τον άφρονα σωφρονισμό και την κοινωνική επανένταξη. Δεν είναι «ευαισθησία» η αλληλεγγύη μας στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, στους άστεγους ή τους άνεργους, αλλά μια διαφορετική αντίληψη για την κοινωνική οργάνωση, μια απάντηση στον ατομισμό και τις πολλαπλές ανισότητες. Δεν είναι «ευαισθησία» το μωβ που θέλουμε να έχουμε στις σημαίες μας, αλλά κοινωνική και πολιτική προσέγγιση για την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Δεν είναι «ευαισθησία» για τα «παιδιά με τα παπιά», αλλά στήριξη σε σκληρά εργαζόμενους. Δεν είναι «ευαισθησία» η περιβαλλοντική και οικολογική ματιά της Αριστεράς, αλλά απάντηση στις καταστροφικές συνέπειες μιας πλανητικής κρίσης, που όμοιά της δεν είχαμε στο παρελθόν. Δεν είναι «ευαισθησία» η εναντίωσή μας στην πανεπιστημιακή αστυνομία και τον αυταρχισμό, η πάλη κατά των νεοναζιστικών συμμοριών, των φαινομένων κρατικής βίας. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η ταυτότητα και η ψυχή μας. Και, κυρίως, είναι η πολιτική μας άποψη. Συνεπώς, έχει τεράστια σημασία να βγούμε οριστικά από τη λογική ότι τα ζητήματα αυτά αφορούν κάποιους «ευαίσθητους συντρόφους». Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες αφορούν το σύνολο της Αριστεράς, αρκεί η ίδια να θέλει να είναι η Αριστερά της ανατροπής, της κοινωνικής και καθολικής απελευθέρωσης. Ενόψει, λοιπόν, του 3ου συνεδρίου του, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει πως η Αριστερά δεν μοιάζει με τις άλλες δυνάμεις, δεν είναι συμπληρωματική δύναμη του πολιτικού συστήματος, αλλά, με όλες τις δυσκολίες και τους αρνητικούς συσχετισμούς, ριζοσπαστική δύναμη ανατροπής. Άλλωστε, γύρω από τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα συσπειρώνονται δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, κατακερματισμένοι ενδεχομένως, λίγο άτακτα, ωστόσο αποτελούν, σε κάθε περίπτωση, τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και η Αριστερά έχει κάθε λόγο να είναι σε αυτή την πλευρά χωρίς ερωτηματικά για την επιλογή της.

Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τον Κόνραντ, δεκάδες αναγνώσεις έχουν αναλυθεί για το έργο του, για τη λογοτεχνία του, για το περιεχόμενό της. Το σύμπαν του συγγραφέα της Καρδιάς του σκότους δεν χρειάζεται υποχρεωτικά πολυσέλιδα μυθιστορήματα για να αποτυπωθεί, κάθε μικρή του ιστορία είναι γεμάτη από τα σημάδια του, από τον σκοτεινό του κόσμο και από τους χαρακτήρες του που βυθίζονται μέσα σε αυτόν τον κόσμο, σπανίως βγαίνοντας αλώβητοι από αυτόν. Είναι η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Κόνραντ, είναι οι άνθρωποι που συνάντησε ή επινόησε στη ζωή του αυτός ο μεγάλος συγγραφέας και ταξιδευτής: «καμιά φορά όταν ταξιδεύει κανείς συναντά τόσο μοναχικούς ανθρώπους, που η μόνη τους ενασχόληση είναι η αναμονή του μοιραίου», όπως γράφει στο Il Conde.

Πενταετής και τελικά «αορίστου χρόνου» Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις, μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σε άτυπη αμερικάνικη βάση, σκανδαλώδης συμφωνία με το Ισραήλ για το Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Καλαμάτας, Patriot στη Σαουδική Αραβία αλλά και δώδεκα συν έξι αεροσκάφη Rafale από την Γαλλία. Και δεν είναι μόνο αυτά. Τώρα ο Μητσοτάκης με καθυστέρηση δύο ετών παίρνει τις γαλλικές φρεγάτες, παίρνει και έξι ακόμα Rafale και μάλλον συμφώνησε και για τέσσερις γαλλικές κορβέτες. Αυτά και άλλα, δείχνουν καθαρά ότι κινείται πλέον στην τροχιά προσαρμογής στη λογική της «κούρσας εξοπλισμών». (...) Η Συμφωνία Μακρόν-Μητσοτάκη για την αμυντική συνεργασία, γεννά πολλές ανησυχίες, προβληματισμούς και ερωτηματικά. Πολύ χαρακτηριστικό δείγμα, είναι η παράγραφος (ι) του άρθρου 18 στην οποία προβλέπεται «Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ»! Δηλαδή, η Ελλάδα δεσμεύεται να συμμετάσχει με στρατεύματα σε πολεμικές επιχειρήσεις της Γαλλίας στις αποικίες της. Είναι δυνατόν κάποιος σοβαρός άνθρωπος να δεχθεί ότι τα ζητήματα  αμοιβαιότητας στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ χωρών με μεγάλη διαφορά ισχύος, είναι τόσο απλά; Είναι τόσο αφελής ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης ώστε οι σκοπιμότητες εσωτερικής κατανάλωσης να τον κάνουν να θεωρεί τον ελληνικό λαό αφελή; Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να εγκριθεί από την ελληνική βουλή, εάν δεν αλλάξει τουλάχιστον σε κρίσιμα σημεία. Το πιο σοβαρό όμως ζήτημα απ’ όλα τα παραπάνω, είναι το τι πραγματικά επιδιώκει ο κ. Μητσοτάκης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο κυπριακό. Η θεωρία που λέει ότι «αν θέλεις την ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο» είναι επικίνδυνη για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, για την αμυντική θωράκιση της χώρας, για την κατοχύρωση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας και βέβαια για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Αντίθετα, εάν θέλουμε την ειρήνη πρέπει να εργαστούμε ενεργητικά γι’ αυτήν, με σταθερή πολιτική βασισμένη στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και με βάση αυτούς τους κανόνες, την επίλυση των διαφορών. Η ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος εάν δεν υπαχθεί σε αυτό το πλαίσιο, τότε εύκολα μπορεί να ξεφύγει σε καταστρεπτικές επιλογές. Γι’ αυτό είναι αδιανόητο για κάθε ελληνική κυβέρνηση ικανή να δει και να διαβάσει τη γύρω μας πραγματικότητα, να μην επιδιώκει συστηματικά διεθνείς συμμαχίες με κύριο στόχο τη δέσμευση των συμμάχων για την εξάντληση κάθε δυνατότητας επιρροής τους προς την Τουρκία, για την άρση τους casus belli για τη σύναψη συνυποσχετικού προσφυγής στη Χάγη και για τη διατήρηση της Κύπρου ως ενιαίου κράτους με επίλυση του κυπριακού σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα και με τους ίδιους στόχους, διατήρηση όλων των διαύλων επικοινωνίας και διαλόγου της Ελλάδας με την Τουρκία. Δυστυχώς ο κ. Μητσοτάκης μετά από ένα μικρό διάστημα «αναλαμπής» φαίνεται να έχει ξεχάσει τη Χάγη εδώ και αρκετό καιρό και δεν την προβάλει σθεναρά ως διεκδίκηση, επιλογή που θα ενθάρρυνε τα φιλειρηνικά αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας.   Η συζήτησε άρχισε ήδη. Η Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να πολωθεί στο αν πρέπει ή όχι να πάρουμε καμία, μία ή τρεις φρεγάτες. Η ενεργός πολυδιάστατη φιλειρηνική πολιτική είναι μία πολύ δύσκολη επιλογή και ταυτόχρονα απολύτως αναγκαία.  Σε αυτήν την  κατεύθυνση πρέπει να εμπνεύσουμε και να πείσουμε την ελληνική κοινωνία, ότι η ειρήνη είναι η πιο πατριωτική επιλογή.