Αναδημοσιεύσεις

Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης είναι ένα ανοιχτό ζήτημα, και οι διαβουλεύσεις προβλέπονται να είναι χρονοβόρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι – εξαιρουμένου ενός νέου Μεγάλου Συνασπισμού– η μελλοντική κυβέρνηση θα καθοριστεί, εν πολλοίς από τους Πράσινους και τους φιλελεύθερους του FDP (που επιβεβαίωσαν τη δημοσκοπική τους πορεία, παίρνοντας 11,8%), δύο κόμματα των οποίων τα προγράμματα, ειδικά στο πεδίο της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αλληλοσυγκρουόμενα. Οι πρώτοι είναι πεπεισμένοι ότι το κράτος πρέπει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην οικολογική μετάβαση, οι δεύτεροι αντιτίθενται σε αυτό που θεωρούν υπερβολικά «παρεμβατικές» μορφές ελέγχου και ρύθμισης της αγοράς. Με τα δύο μεγάλα κόμματα (SPD, CDU/CSU) τόσο κοντά, σε ποσοστά και έδρες το ένα στο άλλο, οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι θα είναι αυτοί που θα έχουν κεντρικό ρόλο στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, με μια προβλέψιμη σειρά διασταυρούμενων βέτο που θα χαρακτηρίσουν αυτές τις διαβουλεύσεις. Ως προς το οικονομικό πρόγραμμα, μένει να δούμε πώς θα μπορούσε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ SPD και FDP, δηλαδή μια επεκτατική οικονομική πολιτική (με αύξηση λ.χ. του κατώτατου μισθού κατά 25%) που υπόσχεται ο Σόλτς, με τη μη αύξηση των φόρων και τη διατήρηση του συνταγματοποιημένου «φρένου χρέους», ζητήματα τα οποία αποτελούν «κόκκινες γραμμές» για τους Φιλελεύθερους. Η «κοινωνική στροφή» των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία ξεκίνησε από το 2019, και συνέβαλε στη σημερινή άνοδο του κόμματος, θα αποτελέσει σίγουρα ένα από τα «αγκάθια» των διαβουλεύσεων- με τους Φιλελεύθερους, όχι όμως και με τους Πράσινους, με τους οποίους υπάρχει κοινό έδαφος ως προς την κοινωνική και οικονομική ατζέντα. (...) Με δεδομένο τον κεντρικό ρόλο που παίζει η Γερμανία εντός της ΕΕ, το ερώτημα που αφορά άμεσα την Ένωση, αλλά και τη χώρα μας, είναι το κατά πόσον, με τη νέα γερμανική κυβέρνηση θα προωθηθούν αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στους κανόνες για τα ελλείμματα και το χρέος. Μένει να δούμε τι κυβέρνηση θα σχηματιστεί τους επόμενους μήνες για να απαντήσουμε.

Η καλοσύνη εκλαμβάνεται πολλάκις ως αφέλεια ή αδυναμία ιδίως όταν δίνεται χωρίς όρια και διάκριση. Όταν όμως συνοδεύεται με φρόνηση, χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης (επηρμένη καλοσύνη) δεν στρέφεται εναντίον του εαυτού αλλά γίνεται πηγή δύναμης και αλλαγής του κόσμου. «Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια», λέει και ο Τολστόι, ενώ ο Μακιαβέλι, αντίθετα, συνδέει την καλοσύνη με την αδυναμία. Η καλοσύνη προς τον Άλλο δεν είναι πηγή δύναμης αλλά αδυναμία όταν ο Άλλος γίνεται ο μεγάλος Άλλος, η ιδανική μητέρα, η «καταστροφική και ιερή μητέρα»! Τότε η καλοσύνη γίνεται υποχρέωση και καθήκον, επιδιώκοντας την ανταπόδοση μέσω της αναγνώρισης και της αποδοχής. Η καλοσύνη λειτουργεί τότε ως ένας ραγισμένος, παράφωνος καθρέφτης της υπέρτατης μητέρας. Για τον Πλάτωνα,«η καλοκαγαθία είναι συνήθεια προαιρετική των καλύτερων ανθρώπων». Για τον Κομφούκιο, «αυτός που είναι πραγματικά καλός, δεν είναι ποτέ δυστυχής». Γιατί η καλοσύνη είναι η έμπρακτη απόδειξη της γνώσης ότι η ζωή δεν έχει γυρισμό και είναι λίγη για να σπαταλιέται σε κακίες και ματαιοδοξίες. Ο Ρουσσώ στον «Αιμίλιο» έχει στην πρώτη θέση της κλίμακας των αξιών την καλοσύνη. Στην Πρώτη Πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής, ο Νίτσε δεν αντιστρατεύεται την έννοια της καλοσύνης αλλά το γεγονός ότι παρουσιάστηκε ως μασκαρεμένη μορφή της παθητικότητας, της δειλίας και της μνησικακίας. Η «ευλογημένη καλοσύνη» συνδέεται με γνώση και έλεγχο των συναισθημάτων μας, κατανόηση των άλλων και προσφορά όπου χρειάζεται. Είναι με σύγχρονους όρους η λεγόμενη «ηθική νοημοσύνη», κατά τον Coles. Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις το σωστό και να μπορείς να το κάνεις. Είναι ο σεβασμός στους άλλους, το να νοιάζεσαι για την ευημερία και τα αισθήματα των άλλων, το να σέβεσαι τις αξίες και τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ακόμη κι αν διαφωνείς μαζί τους. Είναι η πρακτική της δικαιοσύνης, της προσφοράς, αντίδοτο στη μιζέρια και στην απώλεια της ανθρωπιάς. Είναι η αρετή των δυνατών ανθρώπων.

Όλο το έργο του Άρη Κωνσταντινίδη χαρακτηρίζεται από μια παρατεταμένη ένταση ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους: τη νεοτερικότητα και την παράδοση, οι οποίες μερικές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι διεκδικούν την ίδια σημασιακή ρίζα. Αν η ένταση αυτή απωθήθηκε, είναι εξαιτίας των ασφυκτικών και μίζερων στερεοτύπων που επέβαλαν στο έργο του οι πιστοί «οπαδοί» του. Οι λεγόμενοι «κωνσταντινιδικοί» υποστήριξαν τον μυθοποιημένο «δάσκαλο» τους φοβισμένα και νεκρόφιλα, χρησιμοποιώντας τον με τον πιο αντιδραστικό τρόπο και ραίνοντάς τον με άφθονη συγκινησιακή «ελληνικότητα». Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: η «παρανάγνωση», η απονεύρωση και η συρρίκνωση του έργου του απέναντι στις αναδυόμενες νέες πραγματικότητες και τις αυξανόμενες απαιτήσεις των χρόνων που ακολούθησαν. Ωστόσο, τα «λαϊκά και ανώνυμα χτίσματα», που κατέγραψε υπομονετικά για πολλά χρόνια, δεν είναι μόνο το αδρανές και καθαγιασμένο υπόλειμμα μιας εποχής ή το μεμψίμοιρο καθρέφτισμα της κοινοτικής ζωής αλλά ένας από τους γρίφους της νεοτερικότητας· το άλυτο αίνιγμά της.

Η Αριστερά δεν είναι μια αναλώσιμη επινόηση. Είναι, αν όχι ένας επαναστατικός δρόμος συστημικών ανατροπών, ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί το μείζον πρόβλημα του καπιταλισμού, η μεγάλη απόκλιση δηλαδή μεταξύ τής αξίας του κεφαλαίου και των μισθών. Έτσι, ακόμα κι αν οι γηραιότεροι έπεσαν στη συστημική παγίδα της απαξίωσης, οι νέοι έχουν άλλες θέσεις και προθέσεις: δίχως να σημαίνει πως έγιναν αίφνης επαναστάτες κομμουνιστές όσοι γεννήθηκαν μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του '80 και τα μέσα της δεκαετίας του '90, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Βρετανός δημοσιογράφος Όουεν Τζόουνς, από όσους γνωρίζουν τον Κάρολο Μαρξ, οι μισοί έχουν θετική άποψη γι’ αυτόν, σε σύγκριση με το 40% της γενιάς Χ και μόλις το 20% των baby boomers. Σύμφωνα δε με έκθεση που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούλιο από το δεξιό Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων (ΙΕΑ), οι νεότεροι Βρετανοί πήραν μια αποφασιστική αριστερή στροφή. Σχεδόν το 80% κατηγορεί τον καπιταλισμό για τη στεγαστική κρίση, ενώ το 75% πιστεύει ότι η έκτακτη κλιματική κατάσταση είναι «συγκεκριμένα καπιταλιστικό πρόβλημα». Συνολικά το 67% θέλει να ζήσει κάτω από ένα σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα. Αυτοί που έζησαν και ζουν στο πετσί τους μόνο τις δύο τελευταίες κρίσεις του συστήματος -οικονομική και υγειονομική- και όχι οι, μάλλον βολεμένοι, μικρομεσοαστοί των προαστίων και εκπροσωπούν πράγματα που δεν τα φαντάζονται οι γηραιότεροι, αυτοί που με ένα κλικ αποδομούν ενίοτε τις φρικαλέες εργοδοσίες (βλέπε efood), αυτοί αποτελούν το προνομιακό κοινό των αριστερών ριζοσπαστικών κομμάτων. Όποτε, στα καθ’ ημάς: η κοινωνική ομάδα που στη ΔΕΘ είδε μεν -έστω μερικώς- τον εαυτό της στις εξαγγελίες του σ. Τσίπρα άκουσε μοναχά για την αόριστη, χωρίς πολιτικό πρόσημο “προοδευτική διακυβέρνηση”, με στρογγυλεμένες γωνίες και τον ριζοσπαστισμό να απουσιάζει. Άκουσε για την αντιφατική εντός του καπιταλισμού και αμφισβητούμενη έννοια του “αξιοκρατικού, ακομμάτιστου κράτους”, δίχως πουθενά, μα πουθενά, να αναφέρεται ο όρος Αριστερά. Άκουσε μεν ένα “κοστολογημένο”, στο πλαίσιο του συστήματος λόγο, αλλά όχι και ένα οραματικό αφήγημα που θα εμπεριέχει και τις δέουσες συγκρούσεις. Αυτοί, όμως, οι νέοι ψηφοφόροι δεν “μασάνε” και δεν οφείλουν να “μασάνε” σε τέτοιου τύπου εξαγγελίες. Έτσι, η κατά τα άλλα χρήσιμη προσέγγιση ενός κόσμου εγκλωβισμένου σε σχήματα παλαιάς κοπής -αυτό το νόημα έχει η επίκληση του “προοδευτισμού”-, όταν επιδιώκεται ετεροβαρώς, αφήνοντας στην άκρη το πιο ελπιδοφόρα ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, λειτουργεί αντιθετικά: δωρίζει επί της ουσίας τους νέους ψηφοφόρους σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοπροβάλλονται ως “αριστερότεροι”. Και, ίσως - ίσως, δωρίζει εντέλει ακόμα μια νίκη στον κατεξοχήν αντίπαλο, τη Δεξιά. «Να αγωνιστούμε», λοιπόν, «για τις λέξεις, για τις σωστές λέξεις, από τις πιο σοφές (έννοια, διαλεκτική, αλλοτρίωση κ.λπ.) μέχρι τις πιο απλές (λαός, άνθρωπος, μάζες, ταξική πάλη)» έλεγε ο Αλτουσέρ. «Να αγωνιστούμε πάνω στις αποχρώσεις». Πάνω στις ιδέες, πάνω στις αριστερές ταυτότητες. Κυρίως επειδή, όπως έδειξε η πρόσφατη ελληνική Ιστορία, η Δεξιά δεν πέφτει με διολισθήσεις προς τα δεξιά. Αλλά με άλματα προς τ’ Αριστερά.

«Το μαύρο άσπρο κάνει η κυβέρνηση παρουσιάζοντας ψευδώς ότι συναίνεσαν οι φορείς που μίλησαν χθες στη Βουλή στο Σ/Ν για την κακοποίηση των ανηλίκων, το πλαίσιο προσχολικής αγωγής «ΚΥΨΕΛΗ» και τον Προσωπικό Βοηθό Αναπήρου. Απομονώνοντας σημεία της ομιλίας του κάθε φορέα, τους εμφανίζουν να αποδέχονται με ενθουσιασμό το νομοσχέδιο. Η πραγματικότητα όμως, βρίσκεται στον αντίποδα, όπως αποδεικνύεται από τα πρακτικά της Βουλής. Ειδικότερα: · Για το Πρόγραμμα «Κυψέλη. Οι εκπρόσωποι τριών Πανεπιστημιακών Τμημάτων Προσχολικής Αγωγής (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος), του Πανελλήνιου Συλλόγου Βρεφονηπιαγωγών, Φορέων Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών και ο εκπρόσωπος της ΚΕΔΕ, έκριναν ότι : το νομοσχέδιο δεν κινείται στην κατεύθυνση των συμφερόντων των παιδιών και πρέπει να αποσυρθεί ώστε να ακολουθήσει ένας ουσιαστικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, επιστήμονες και εργαζόμενους, η τυποποιημένη και δομημένη μάθηση είναι ανεπίτρεπτη και βλαπτική για παιδιά από 0-4 χρονών, δεν αποτυπώνει την ελληνική εμπειρία και πραγματικότητα, εισάγει παρωχημένα μοντέλα αναπτυσσόμενων χωρών. · Για τον θεσμό του προσωπικού βοηθού του αναπήρου η ΕΣΑΜΕΑ δήλωσε ότι δεν νομοθετείται ο θεσμός παρά μόνο η πιλοτική εφαρμογή, η οποία σχεδιάζεται με ΚΥΑ. Το δε πιλοτικό πρόγραμμα αφορά μόνο 2000 ανάπηρους για τρία χρόνια όταν όλοι ξέρουμε ότι οι ανάπηροι συμπολίτες μας είναι περισσότεροι από 1 εκατ. · Για τον υπεύθυνο για την κακοποίηση ανηλίκων, ηλικιωμένων και ανάπηρων σε δομές, ο Περιφερειάρχης Αττικής εξέφρασε αμφιβολίες για το εάν το πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί αλλά και για το και εάν θα μπορέσει η ίδια η Περιφέρεια να ανταποκριθεί σε όσα της ανατίθενται. · Επίσης, απεκαλύφθη ότι ήδη λειτουργεί Μητρώο Αναφορών Κακοποίησης στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού ενώ η κυβέρνηση δημιουργεί νέο στο ΕΚΚΑ. · Τέλος, έπειτα από τις επίμονες ερωτήσεις μας, απεκαλύφθη ότι πράγματι φέρνουν σε αυτό το νομοσχέδιο ένα άλλο ολόκληρο νομοσχέδιο εν είδη τροπολογίας για τις Νταντάδες της Γειτονιάς. Το νομοσχέδιο αυτό υπονομεύει όλη την λογική της προσχολικής αγωγής σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, την κοινωνικοποίηση των παιδιών μέσα στους βρεφονηπιακούς και την εφαρμογή των παιδαγωγικών προγραμμάτων».

Γνωρίζει ο κύριος Σταϊκούρας, ο Υπουργός Οικονομικών, ότι ο μόνος μέτοχος του υπερταμείου είναι «το ελληνικό δημόσιο όπως αυτό εκπροσωπείται από Υπουργό Οικονομικών»; Ν. 4389/2016, άρθρο 190, παρ. 2.  Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν είναι ταμείο ιδιωτικοποιήσεων αλλά, όπως προβλέπεται ρητά στον νόμο, στοχεύει στην «μακροπρόθεσμη επαύξηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων που κατέχει» χρησιμοποιώντας μια σειρά από εργαλεία όπως η προώθηση μεταρρυθμίσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις, η βελτίωση της εταιρικής τους διακυβέρνησης και διαφάνειας, η προαγωγή υπεύθυνης διοίκησης, κοινωνικής ευθύνης, αειφορίας, καινοτομίας και οι βέλτιστες εταιρικές πρακτικές; (άρθρο 204 παρ.2).   Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν μπορεί να κάνει ιδιωτικοποίησεις αν δεν συμπεριλάβει αυτή του την πρόθεση στους Στρατηγικούς του Στόχους τους οποίους εγκρίνει ο υπουργός, εφόσον είναι σε συμφωνία με τις Κατευθύνσεις που έχει στείλει ο ίδιος; (άρθρο 190, παρ.2α).  Γνωρίζει ότι μόνο ταμείο που είναι ουσιαστικά ταμείο ιδιωτικοποιήσεων είναι το ΤΑΙΠΕΔ, που ιδρύθηκε το 2011; Όπως φαίνεται και από τον νόμο 3986/2011, άρθρο 5, το ΤΑΙΠΕΔ δεν μπορεί να διαχειρίζεται και να διατηρεί τα περιουσιακά στοιχεία αλλά να τα πωλεί ή στην… καλύτερη περίπτωση να τα παραχωρεί. Γνωρίζει ότι στις στρατηγικές κατευθύνσεις που ως Υπουργός Οικονομικών και άρα εκπροσωπώντας το ελληνικό δημόσιο είχα στείλει στο υπερταμείο, αναφέρεται συγκεκριμένα για την ΔΕΗ ότι «Η ανάπτυξη των ενεργειακών δικτύων, τα οποία συνιστούν τον κορμό των ενεργειακών συστημάτων μιας χώρας, αποτελεί το κλειδί για την μελλοντική ευημερία της κοινωνίας και της οικονομίας. Για αυτό το λόγο, κρίνεται απαραίτητη η διατήρηση της συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στα τρέχοντα επίπεδα.» ;  Αλήθεια, οι οδηγίες που έστειλε ο κ. Σταϊκούρας στην εταιρία για το καινούργιο στρατηγικό σχέδιο τι γράφουν για το θέμα της ιδιοκτησίας;  Όσον αφορά το πρόσφατο ιστορικό της ΔΕΗ, έχουν γραφτεί πολλά. Όμως ο Γιώργος Σταθάκης, μεταξύ άλλων, έχει εξηγήσει εξαιρετικά το τι έχει συμβεί: Γνωρίζει λοιπόν ο κ. Σταϊκούρας ότι το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε τη «μικρή ΔΕΗ», την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, με την πώληση του 17% (που μεταφέρθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ) προκειμένου το ποσοστό του κράτους να μειωθεί από το 51% στο 34%; Γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε τη «μικρή ΔΕΗ» και ανέστειλε επ’ αόριστον την πώληση του 17% ενώ κέρδισε την μάχη της διατήρησης των υδροηλεκτρικών υπό τη ΔΕΗ (είναι με διαφορά η πιο προσοδοφόρα παραγωγή ενέργειας); Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ μέχρι το 2015 είχε σημαντικά προβλήματα στα χρηματοοικονομικά της, και ένα από τα βασικότερα ήταν οι κόκκινοι λογαριασμοί ύψους 1,4 δις που προέκυψαν από την τρελή ιδέα της αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 40% την περίοδο 2012-2014, όταν κατέρρεε η οικονομία; Γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της ΔΕΗ (των κόκκινων λογαριασμών του υπέρογκου και αρρύθμιστου δανεισμού κ.α.) έγινε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με μόνιμη σταθερά την τιμή του ρεύματος; Ότι πρωταρχική μέριμνα ήταν να μείνουν σταθερές οι τιμές ρεύματος (για την ακρίβεια μείωση κατά 12% στη διάρκεια των 4,5 χρόνων), προκειμένου να βοηθηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας και να υπάρχει ισχυρό κοινωνικό τιμολόγιο για την μείωση της ενεργειακής φτώχεια;  Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ είχε κερδοφόρες όλες τις χρονιές με εξαίρεση το 2018/19 όταν η έκρηξη των τιμών του CO2 και η εξυπηρέτηση των πληρωμών στους παραγωγούς ΑΠΕ (όπου μειώθηκε ο χρόνος αποπληρωμής από 14 σε 5 μήνες) δημιούργησαν ζημιές της τάξης των 200 εκατομμυρίων ευρώ; Ότι εγγράφηκαν παραδόξως και λανθασμένα, προβλεπόμενες πιθανές υποχρεώσεις από δικαστικές διαμάχες 500 εκατομμύρια ευρώ; Αλήθεια γιατί η ΝΔ στην προπαγάνδα της παρουσίαζε τις δικαστικές διαμάχες ως ζημιές χρήσης, μιλώντας για 800 εκατ. ζημιές –όπερ κάνει και σήμερα, με τάση κατά περίπτωση να τα αυξάνει και στο 1 δισ. Ευρώ; Τι εξυπηρετεί αυτό;

Από τα όσα είπαν και τα όσα απάντησαν σε ερωτήσεις μας οι φορείς, αποδείχθηκε περίτρανα ότι πολύ σωστά χαρακτηρίσαμε το νομοσχέδιο πρόχειρο, λανθασμένο και αναποτελεσματικό. Σχεδόν στο σύνολό τους οι φορείς εξέφρασαν απόψεις που κυμαίνονταν από την πλήρη αντίθεση στον τρόπο που είναι διαμορφωμένα τα προγράμματα και την παραπομπή της ουσίας των διατάξεων σε ΚΥΑ μέχρι ισχυρές αμφιβολίες για το πόσο εφαρμόσιμα είναι τα όσα προβλέπει το νομοσχέδιο Για όλα τα θέματα που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει το παρόν νομοσχέδιο η κυβέρνηση δίνει από τον κρατικό προϋπολογισμό μόλις 12 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα προέρχονται από το Ταμείο Ανάκαμψης και θα απορροφηθούν μέχρι το 2025. Με τα ελάχιστα αυτά κρατικά χρήματα η κυβέρνηση ευτελίζει τον θεσμό του υπευθύνου από την κακοποίηση ανηλίκων, ηλικιωμένων και ανάπηρων και τον θεσμό του προσωπικού βοηθού αναπήρου και δεν διασφαλίζει την εφαρμογή τους. Παραπέμποντας την ουσία των προγραμμάτων σε ΚΥΑ, η ΝΔ νομοθετεί με υπουργικές αποφάσεις και όχι στη Βουλή, η οποία καλείται να δώσει λευκή επιταγή για τη διαχείριση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης στο όνομα των παιδιών, των ηλικιωμένων και των αναπήρων.

Στο ερώτημα αν οι ψηφιακές υπηρεσίες είναι θετικές ή αρνητικές για την κοινωνία, η απάντηση είναι: εξαρτάται από το ποιες και πώς υλοποιούνται. Οδηγούν στην ενίσχυση ή στην ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους; Οδηγούν στην απομόνωση και την αποξένωση ή στη συλλογική δράση; Οδηγούν στην επιτήρηση ή στην προστασία; Οδηγούν στη διευκόλυνση της σχέσης του πολίτη με το κράτος ή τον αποξενώνουν εσκεμμένα από τη διοίκηση; Κάθε ένα από αυτά τα ερωτήματα κρύβει μια ταξική σύγκρουση, της οποίας την ύπαρξη αγνοούμε. Με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία παρεμβαίνει στην κοινωνία σχετίζεται με πολυεπίπεδες επιλογές που αφορούν άμεσα τη ζωή μας. Δεν είναι κάτι εξωτερικό, αντίθετα, ενσωματώνεται στην καθημερινότητά μας. Από την καθημερινότητά του κινητού μας τηλεφώνου, μέχρι τους αλγορίθμους που εκμεταλλεύονται δημόσια και ιδιωτικά δεδομένα για να προβλέπουν και να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Η απομόνωση, που οφείλεται στα κινητά τηλέφωνα μπήκε ως θέμα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Η κυρίαρχη αντίληψη δεν αγνοεί το γεγονός, αντίθετα το παρουσιάζει πολύ έξυπνα, ως ατομική επιλογή του χρήστη. Επιλογή πράγματι υπάρχει, αλλά βρίσκεται αλλού: στη μετατροπή του κινητού, από μέσο επικοινωνίας σε συνεχή μαγνήτη της προσοχής μας, με ενημερώσεις, μικρούς χαριτωμένους ήχους – κάποιος σας ανέφερε στο Facebook, έχετε μήνυμα στο email σας, κ.ο.κ. Γιατί με αυτό τον τρόπο κερδίζουν οι εταιρείες που παρέχουν «δωρεάν» εφαρμογές, ανάλογα με τον χρόνο που ξοδεύει ο χρήστης σε αυτές και στις διαφημίσεις που περιλαμβάνουν. Όλο αυτό έχει όνομα και λέγεται «Οικονομία της Προσοχής». Είναι επιλογή επομένως η απομόνωση και οι παρεπόμενες βλάβες στην ψυχική υγεία των παιδιών, εφήβων κ.λπ. Και μιας και μιλάμε για πολυεπίπεδες συνέπειες, η απομόνωση αυτή διαρρηγνύει ακατάπαυστα τη συλλογικότητα, που είναι η ψυχή της Αριστεράς. Θα ασχοληθεί επιτέλους η Αριστερά με τις ψηφιακές επιλογές που αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας, ή θα προσαρμόζεται αναγκαστικά στις επιλογές των εταιρειών, παπαγαλίζοντας ότι «ο κόσμος άλλαξε», χωρίς να καταλαβαίνει ότι κάποιοι τον αλλάζουν συνειδητά και τον αλλάζουν εναντίον της. Συμπερασματικά, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την επίδραση της ψηφιακής τεχνολογίας στην κοινωνία σαν εξωγενή τεχνικό παράγοντα, αλλά μέσα από συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο και ταξική στόχευση. (...) Το ιδεολογικό πλαίσιο: Η κυρίαρχη ιδεολογία παρουσιάζει διαχρονικά την πορεία της τεχνολογίας ως αναπόφευκτη, ως «φυσική εξέλιξη» και ως «πρόοδο», και όχι ως οικονομική και πολιτική επιλογή. Και αφού κάθε νέα τεχνολογία αποτελεί «πρόοδο», κάθε αντίρρηση στην εισαγωγή της ενοχοποιείται αυτομάτως ως οπισθοδρομική και απορρίπτεται χωρίς συζήτηση. Η ταξική στόχευση: Η Αριστερά οφείλει να επιλέγει τις τεχνολογικές αλλαγές που εκείνη θεωρεί πρόοδο, σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών και όχι των εταιρειών. Χωρίς να φοβάται ότι θα θεωρηθεί οπισθοδρομική αν απορρίψει κάποια τεχνολογία. Εν κατακλείδι, η ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών μέσα στην οικονομία και την κοινωνία, αυτό δηλαδή που ονομάζουμε Ψηφιακό Μετασχηματισμό, είναι πάνω από όλα μια ταξική διαδικασία. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην τεχνολογία, δεν μπορεί να είναι φοβική. Όμως, πρέπει να αναγνωρίζει ότι η κατεύθυνση, η πορεία του ψηφιακού μετασχηματισμού αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης κρίνει κάθε φορά τις πολιτικές που θα κυριαρχήσουν, τόσο στην επιλογή, όσο και στη χρήση μιας τεχνολογίας. Είναι μια μάχη για την καθημερινότητα του πολίτη, που την χάνουμε καθημερινά, είτε επειδή δεν την αναγνωρίζουμε ως τέτοια είτε επειδή αποφεύγουμε να αντιπαρατεθούμε με την κυρίαρχη άποψη της «προόδου».

Η «τροχιοδεικτική βολή» του νέου υπουργού Υγείας για τη «μετάλλαξη» του ΕΟΠΥΥ σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι το πολιτικό σχέδιο της Ν.Δ. για ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία έχει πλέον μπει στο στάδιο της υλοποίησης. Γιατί προφανώς η αλλαγή αυτή στον ΕΟΠΥΥ ισοδυναμεί με ακύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του ως Εθνικού Ασφαλιστικού Φορέα Υγείας και με μετεξέλιξή του σε μηχανισμό αγοράς υπηρεσιών από ιδιώτες παρόχους, με γνώμονα το κέρδος και όχι την καθολική και ισότιμη κάλυψη των αναγκών των πολιτών. Η εμπειρία των ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί το ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης Υγείας, είναι πολύ κατατοπιστική: ακραίες ανισότητες στη φροντίδα, αποκλεισμός «ακριβών» ασθενών, ακάλυπτες ανάγκες, υποχώρηση των standards ποιότητας και επιδείνωση των υγειονομικών δεικτών. Πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο, με δεδομένο ότι ο ΕΟΠΥΥ δεν συμβάλλεται με τους ασφαλισμένους (όπως οι ιδιωτικές εταιρείες), αλλά με τους παρόχους υπηρεσιών; Θα αλλάξουν οι συμβάσεις με γιατρούς - εργαστήρια - κλινικές και με ποια κριτήρια; Θα γίνουν μειοδοτικοί διαγωνισμοί, οδηγώντας σε ολιγοπωλιακή αναδιάρθρωση της ιδιωτικής αγοράς Υγείας; Θα αποζημιώνονται συγκεκριμένα «πακέτα» ελάχιστων παροχών και οι υπόλοιπες υπηρεσίες θα διαφοροποιούνται ανάλογα με το επιπλέον ασφάλιστρο που θα έχει καταβάλει ο πολίτης; Θα επιλεγεί το μοντέλο της σύμπραξης του ΕΟΠΥΥ με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, δηλαδή ένα mega-ΣΔΙΤ στην Υγεία; Όποιο και αν είναι το τελικό σχέδιο, η ουσία είναι η ίδια. Το όραμα της κυβέρνησης και του κ. Πλεύρη προσωπικά είναι η Υγεία να αποτελεί χώρο ιδιωτικών επενδύσεων, ελεύθερου ανταγωνισμού και εγγυημένης (με δημόσιο χρήμα) κερδοφορίας. Η «μεροληψία» υπέρ του δημόσιου συστήματος, η γραμμή της «συνέργειας πόρων» του κράτους και του ΕΟΠΥΥ, που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύοντας τη βιώσιμη χρηματοδότηση του ΕΣΥ και εξασφαλίζοντας ισότιμη πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους πολίτες της χώρας (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους), αναιρείται πλήρως. Σε κραυγαλέα αντίθεση με το πρόταγμα της πανδημίας, η δημόσια Υγεία μπαίνει σε μεγάλη διακινδύνευση. Με αποκλειστική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη.

Το βίντεο με τον Α. Μαγκότσο έγινε viral χάρη στο φινάλε του: ο Ν. Μάνεσης τον ρωτάει "αν είναι με τον Σώρρα". Κι όταν αυτός απαντά ότι μια ζωή οικογενειακά ψηφίζουν ΝΔ, και το 2019 για να φύγει ο Τσίπρας λόγω Πρεσπών, ο δημοσιογράφος σπεύδει να κλείσει: «Ναι, αλλά άστο τώρα, μην μπλέκουμε τα πολιτικά»! Η σκηνή είναι επική, αλλά το πρόβλημα πιο ριζικό: το κανάλι δίνει βήμα σε ένα αρνητή να λέει διάφορες απιθανότητες για ώρα (τα σελφ τεστ έχουν κάποια επικινδυνότητα, οι απλές και οι χειρουργικές μάσκες δεν προσφέρουν προστασία, τα εμβόλια δεν είναι εγκεκριμένα κλπ.), να φιλοτεχνεί ανενόχλητος ένα ήπιο προφίλ του εαυτού του και, επίσης, του δίνει θέση να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις με τη Ματίνα Παγώνη.