Χωρίς κατηγορία

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε κάτω από τραγικά πιεστικές συνθήκες. Θα μπορούσε όμως να έχει σε κάθε τομέα μια έμπρακτη λογική από τα κάτω προς τα πάνω. Πολλοί υπουργοί αποφάσιζαν ερήμην του κόμματος, των κινημάτων, των συλλογικοτήτων. Μπορεί να ήταν μια εντιμότερη, καλύτερη, αμεσότερη διοίκηση, αλλά θύμιζε το παρελθόν. Εκφραζόταν συχνά από ένα οικονομίστικο λόγο, που περιόριζε τις απαραίτητες για την αριστερά ιδεολογικές αιχμές. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κρατική διαχείριση με μια αφελή αντίληψη για το τι είναι το κράτος και κρατική εξουσία. Το να το επισημάνεις σήμερα λάθη, παραλήψεις και καθυστερήσεις, όπως έκανε ο Τσίπρας στη ΔΕΘ, χρειάζεται αλλά δεν αρκεί. Ο εντοπισμός των λαθών και των παραλείψεων πρέπει να φτάσει στις αιτίες τους. Θα πρέπει η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ –και εννοώ στο σύνολό της- να δει κατάματα και με ψυχραιμία τα λάθη που έγιναν. Γιατί δεν κατάφερε να προβάλει τα εξαιρετικά δικά του «κατορθώματα»; Τι εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να επιμορφώσει τα μέλη του και την κοινωνία; Γιατί ακολούθησε την πεπατημένη και μπερδεύει την πολιτική αντιπαράθεση με την επικοινωνιακή «κόντρα»; Γιατί επεδίωξε να παρέμβει στο επικοινωνιακό πεδίο με παραδοσιακούς και απαξιωμένους τρόπους και δεν ενδυνάμωσε τον δικό του λόγο στο επικοινωνιακό παιχνίδι; Γιατί δεν έφτιαξε μια ΕΡΤ αξιοποιώντας το κεκτημένο της αυτοδιαχείρισης το πεντάμηνο του «μαύρου»; κά Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να μετασχηματίσει τη διαιρετική τομή της συγκυρίας, το μνημόνιο-αντιμνημόνιο και να αντιπαλέψει τον συνεχώς ανανεούμενο νεοφιλελευθερισμό μετατρέποντας τον αγώνα αυτόν σε εναλλακτικό αντικαπιταλιστικό θετικό κίνημα. Την ίδια στιγμή άφησε το κόμμα στο περιθώριο – ως ένα βαθμό κατανοητό αφού μεγάλο τμήμα στελεχιακού δυναμικού μπήκε στο κράτος – με αποτέλεσμα τη συγκέντρωση της εξουσίας σε πολύ μικρό αριθμό στελεχών της κομματικής και κυβερνητικής ιεραρχίας χωρίς τακτική λογοδοσία. Το ίδιο το κόμμα φάνηκε να μην διαθέτει ικανά αντισώματα και «μολύνθηκε» από την εκλογική του επιτυχία. Παρουσίασε σοβαρά φαινόμενα κοινοβουλευτικοποίησης, τα οποία αλλοίωσαν τον κινηματικό του χαρακτήρα, κάτι που συνέβαλε αποφασιστικά και σε φαινόμενα κρατικοποίησής του. Λειτουργικές δυσλειτουργίες παρουσιάστηκαν και εσωκομματικά για παράδειγμα πόσο λειτουργικό είναι η Κεντρική Επιτροπή να συνεδριάζει μονίμως μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα, οι συνεδριάσεις της να είναι μονίμως ανοικτές σε μέλη και μη μέλη, ενώ ο διαθέσιμος χρόνος παρεμβάσεων να είναι περιορισμένος,. κόκ.

Η ανάκτηση της ηγεμονίας δεν μπορεί να γίνει μ΄ έναν πόλεμο φθοράς της κυβέρνησης , αλλά με την επεξεργασία, πρόταση και κινηματική υποστήριξη ενός ρεαλιστικού και ριζοσπαστικού ταυτόχρονα σχεδίου οικολογικής αναδιάρθρωσης και ανασυγκρότησης της παραγωγής. Το οποίο, για να είναι πειστικό και ελκυστικό για την πλειονότητα της κοινωνίας, χρειάζεται να περιέχει ικανά στοιχεία αυτοκριτικής, η οποία, όμως, θα μεταφράζεται σ΄ ένα σχέδιο οικονομικό-κοινωνικό ρητά ενταγμένο σε μια ανατρεπτική και σωτήρια, όσο και ρεαλιστική, προοπτική εναρμόνισης των όρων αναπαραγωγής του σύγχρονου ανθρώπου με τους όρους αναπαραγωγής του φυσικού περιβάλλοντος. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, ρίχνονται στο τραπέζι νέα ονόματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετριέται με το υποδεκάμετρο η διεύρυνσή του, υπολογίζονται τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του e-κόμματος, ανακύπτουν ζητήματα χάσματος γενεών, κόμματα ονομάζονται συμμαχίες, γιατί είναι πιο εύκολο αυτό από το στοχασμό μιας πολιτικής συμμαχιών, έρχεται και επανέρχεται από προεδρικότερους του προέδρου το ζήτημα της εκλογής του από τη βάση… Καλά είναι όλα αυτά για να γεμίζουν τις σελίδες τους οι εφημερίδες και τις ώρες τους τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αλλού κρίνονται τα κρίσιμα.

Ο Βρετανός ευρωβουλευτής των Εργατικών Claude Moraes, πρώην πρόεδρος της αρμόδιας για τα θέματα αυτά κοινοβουλευτικής επιτροπής, κατήγγειλε τη «βαθύτατα προσβλητική» αυτή διατύπωση. Την ίδια στιγμή η αντιπροσωπεία του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις Βρυξέλλες υπογράμμιζε την επιστροφή «στην καταστροφική συζήτηση περί της εθνικής ταυτότητας», υπενθυμίζοντας το όνομα του αντίστοιχου Υπουργείου που είχε συσταθεί επί της Προεδρίας του Nikola Sarkozy το 2007. Από την πλευρά της, η συμπρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων, η Γερμανίδα Ska Keller έκανε λόγο για μία «άκρως σοκαριστική» επιλογή. Σε επικοινωνία της με το δίκτυο Médiapart, η Γαλλίδα οικολόγος ευρωβουλευτής Karima Delli, Πρόεδρος της Επιτροπής Μεταφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συντάσσεται στην ίδια γραμμή : «αυτή η εννοιολογική διαφοροποίηση όχι απλά ανοίγει διάπλατα την πόρτα στη νίκη της Ακροδεξιάς, αλλά αποτελεί την ίδια την νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου». Η φιλελεύθερη Ολλανδή Sophie in’t Veld (προερχόμενη από το Ολλανδικό κόμμα Democraten 66) είναι εξίσου κατηγορηματική. «Η ουσία του “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής” είναι η ίδια η ελευθερία στους ανθρώπους να διαλέξουν τον τρόπο ζωής τους. Άρα, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δημιουργήσουμε μία θέση Επιτρόπου γι’ αυτό», ενώ επανερχόμενη ακόμα πιο αιχμηρά σημειώνει ότι «η ιδέα ότι οι Ευρωπαίοι χρειάζονται προστασία από τις άλλες κουλτούρες είναι πραγματικά τερατώδης. Αυτού του είδους η φρασεολογία είναι απορριπτέα».

Ας πάμε στα βασικά: ο ναζισμός κήρυξε το φυλετικό μίσος, την επικράτηση ενός είδους ανθρώπων πάνω σε άλλα είδη ανθρώπων, τη βία και το αίμα ως κινητήριες δυνάμεις της Ιστορίας. Το χιτλερικό κράτος εφάρμοσε με απόλυτη συνέπεια αυτές τις ιδεολογικές αρχές. Ο κομμουνισμός κήρυξε την απελευθέρωση των ανθρώπων από την εκμετάλλευση, καθώς και από τις θρησκευτικές και εθνικιστικές προκαταλήψεις. Τα γκούλακ και η Νι Κα Βε Ντε δεν ήταν αρχές του κομμουνισμού. Κομμουνιστές ήταν αυτοί που πρώτοι τα αποκάλυψαν και τα καταδίκασαν. Και αυτό είναι μια διαφορά που οι κοινωνίες ξέρουν, αισθάνονται και καταλαβαίνουν. Ένα γήπεδο γεμάτο κομμουνιστές δεν είναι απειλή για την πόλη. Ένα γήπεδο γεμάτο φασίστες, είναι. Αυτό που πρέπει να υπενθυμίζει κάποιος στη σύγχρονη Ευρώπη είναι το πόσα οφείλει στους κομμουνιστές. Κομμουνιστές ήταν αυτοί που σήκωσαν τις σημαίες του αντιφασιστικού αγώνα στις χώρες τους, όταν οι εθνικές αστικές τάξεις συμβιβάστηκαν, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές ή την κοπάνησαν με τον χρυσό του κράτους για το εξωτερικό. Κομμουνιστές ήταν αυτοί που αγωνίστηκαν για την εδραίωση της δημοκρατίας και την αποτροπή δικτατοριών στη μεταπολεμική Ευρώπη. Κομμουνιστές ήταν αυτοί που πάλεψαν για την ειρήνη, την αποκλιμάκωση των εξοπλισμών και την απελευθέρωση των λαών του τρίτου κόσμου από την αποικιοκρατία. Κομμουνιστές ήταν αυτοί που μπήκαν μπροστά στους αγώνες για τα δικαιώματα της εργασίας, το κοινωνικό κράτος, το δικαίωμα όλων στη μόρφωση. Γι’ αυτό, χαλαρώστε. Και διαβάστε και λίγο Ιστορία.

Ο τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τα εξής: «1) Ότι δεν «συμφωνήσαμε» υψηλά πλεονάσματα οικειοθελώς, αλλά κάτω από την πίεση των πιστωτών. Και παρά την πίεση αυτή ήταν σαφώς χαμηλότερα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. 2) Ότι η υπέρβαση των συμφωνημένων στόχων δεν ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης αλλά αποτέλεσμα των συστηματικών αστοχιών στις «επιστημονικές» προβλέψεις των στελεχών του ΔΝΤ, που οδηγούσαν στην επιβολή περισσότερων μέτρων. 3) Ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ ήταν πάντα ασύμμετρη, και πήρε την απόφαση του να μην συμμετέχει στο πρόγραμμα την τελευταία στιγμή. Μέχρι το τέλος του προγράμματος «συμβούλευε» τους πιστωτές να μειώσουν τα πλεονάσματα και να κάνουν περισσότερα για το χρέος, αλλά ποτέ αυτή η πίεση δεν είχε δόντια - δεν υπήρχε απειλή ότι αυτό πρέπει να γίνει έγκαιρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ. 4) 'Ότι αντιθέτως, η απειλή σε μας ήταν συστηματική, με κορυφαίο παράδειγμά το 2017 με την επιβολή νομοθετικής παρέμβασης μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου, που τελικά καταφέραμε να αποτρέψουμε το 2018. 5) Ότι η εμμονή του κ. Τόμσεν για χαμηλότερες συντάξεις και χαμηλότερο αφορολόγητο έκανε και κάτι ακόμα. Ζημίωσε το επιστημονικό κύρος του ΔΝΤ. Με προβλέψεις για ανάπτυξη και πλεονάσματα που δεν στηριζόταν στα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας, αλλά χρησιμοποιούταν για άσκηση πίεσης για αντιλαϊκές πολιτικές. Ακόμα και στις αρχές του 2018 προέβλεπαν πρωτογενές πλεόνασμα 1% (!). 6) Κι ένα τελευταίο. Ας αποφασίσει κάποτε το ΔΝΤ αν το αφήγημα στο υψηλό επίπεδο για inclusive growth και άμβλυνση των ανισοτήτων είναι μόνο για το θεαθήναι. Γιατί η πίεση της ομάδας του κ. Τόμσεν την περίοδο 2015-2018 μόνο το inclusive growth και τη μείωση των ανισοτήτων δεν εξυπηρετούσαν»

Βαφτίζουν «εισβολείς» τους χιλιάδες ανώνυμους ανθρώπους που στοιβάζονται στα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς σε άθλιες συνθήκες. Ανώνυμη θέλησαν να μείνει και η γυναίκα που κάηκε ζωντανή στη Μόρια. Κι όμως... Την έλεγαν Φαριντέ Τατζίκ, δεν ήταν «απειλή», ήθελε να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Η δεξιά υποσχέθηκε προεκλογικά να πατάξει την ανομία. Μόνο που αν αποφασίσουμε να κοιμηθούμε με ανοιχτά παράθυρα κινδυνεύουμε να μας πάρει ένας αέρας που δεν μπορείς να τον πεις και απολύτως ευρωπαϊκό, καθώς αναδίδει την μπόχα από  Όρμπαν και Σαλβίνι. Βρωμάει βαρβαρότητα, όπως αυτή που αντικρίσαμε στα δελτία ειδήσεων με τις ντροπιαστικές ρατσιστικές «σκούπες» στα Εξάρχεια. Εκεί που η ανομία των πρεζέμπορων πέρασε απαρατήρητη, όσο οι δυνάμεις της «τάξης» εκκένωναν καταλήψεις, όσο έδιωχναν οικογένειες προσφύγων, παιδιά και  μωρομάνες για να ακολουθήσουν τα «τούβλα» στις χτισμένες πόρτες που είχαν «παραβιάσει» η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Η κυβέρνηση μας καλεί να συνηθίσουμε στις ντροπιαστικές εικόνες, στους απανθρακωμένους ανώνυμους της Μόριας, στον θάνατο του 5χρονου παιδιού μέσα στο χαρτόκουτο... Η κυβέρνηση, που, όπως είπαμε, τα πάει καλά μόνο επικοινωνιακά, μπορεί με την αρωγή εκδοτών και καναλαρχών να κρύβει τη γύμνια της πολιτικής της, να αποκρύπτει πως λόγω σεβασμού στον ΣΕΒ δεν μπορεί να κάνει όσα έταξε στη μεσαία τάξη, να στέλνει τα ξενοφοβικά της μηνύματα στο ακροδεξιό της ακροατήριο. Δύσκολα, όμως, θα οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στη σκατοψυχιά...

Παραδώσαμε την Μόρια με περίπου 5.500 ανθρώπους και αυτή τη στιγμή, όπως ξέρετε, είναι πάνω από 12.000 και η αποσυμφόρηση ξεκίνησε πάρα πολύ αργά, δύο μήνες μετά...ο συνωστισμός είναι που δημιουργεί όλη αυτή την εκρηκτική κατάσταση και όλα τα γεγονότα που βλέπουμε, δηλαδή την τραγωδία του θανάτου του 5χρονου παιδιού, τα χθεσινά γεγονότα, μέχρι το γεγονός ότι δημιουργείται ένας κοινωνικός αυτοματισμός σε μια κοινωνία που έδειξε μεγάλη αλληλεγγύη.

«Τι άλλο να ζητήσει κανείς αν έχει τέτοια αγάπη;»

Τα τελευταία χρόνια, ο σατανικός Έλιοτ Άμπραμς αρεσκόταν να παρουσιάζεται σαν ένας γέρος σοφός, σαν ένας ειδήμονας της διπλωματίας που πάντα φρόντιζε να εκφράζει την εμπεριστατωμένη άποψή του. Έχοντας επιφορτιστεί από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα», πιάνει και πάλι δουλειά. Κρίνοντας από τα διαπιστευτήριά του, οι κάτοικοι της επικράτειας όπου έχει αναλάβει αποστολή μπορούν δικαιολογημένα να ανησυχούν...