Χωρίς κατηγορία

«Τι άλλο να ζητήσει κανείς αν έχει τέτοια αγάπη;»

Τα τελευταία χρόνια, ο σατανικός Έλιοτ Άμπραμς αρεσκόταν να παρουσιάζεται σαν ένας γέρος σοφός, σαν ένας ειδήμονας της διπλωματίας που πάντα φρόντιζε να εκφράζει την εμπεριστατωμένη άποψή του. Έχοντας επιφορτιστεί από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα», πιάνει και πάλι δουλειά. Κρίνοντας από τα διαπιστευτήριά του, οι κάτοικοι της επικράτειας όπου έχει αναλάβει αποστολή μπορούν δικαιολογημένα να ανησυχούν...

Επειδή πιστεύω ότι ο διάλογος συμβάλλει ουσιαστικά στη δημοκρατία, κάποιες πρώτες παρατηρήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που σε λιγότερο από έναν μήνα ο κ. Μπακογιάννης κατανόησε ότι τα Εξάρχεια, αν και έχουν ουσιαστικά και μεγάλα προβλήματα, δεν είναι «άβατο». Ότι η δημοτική αστυνομία δεν μπορεί να γίνει όργανο καταστολής και ότι το βασικό εργαλείο του δήμου για την ασφάλεια των κατοίκων είναι ο ηλεκτροφωτισμός (για τον οποίο το 2018 ο δήμος Αθηναίων διέθεσε 0 ευρώ). Επίσης, επειδή δεν είμαστε περαστικοί από αυτή την πόλη, να τον ενημερώσουμε ότι το πάρκο ΚΑΠΑΨ δημιουργήθηκε μέσα από τους αγώνες των κατοίκων και του συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων. Αγώνες στους οποίους αντιτάχθηκαν οι δημοτικές αρχές της παράταξης του. Συγκεκριμένα, η διοίκηση της Ντ. Μπακογιάννη επιθυμούσε τη δημιουργία υπόγειου γκαράζ και έθετε ουσιαστικά σε αμφισβήτηση το πάρκο με τη σημερινή του μορφή. Σε αυτή την πόλη πολλά έχουν κερδηθεί από τους αγώνες των κατοίκων. Με αυτούς πρέπει να συνεργάζεται η κάθε δημοτική αρχή. Με χαρά διαπίστωσα ότι ο κ. Μπακογιάννης αποδέχτηκε την πρότασή μου για δημόσιο διάλογο στον οποίο θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και τα υπόλοιπα ζητήματα της Αθήνας.

Η εξαγορά χρόνου έχει τα όριά της. Και η Ε.Ε., αργά ή γρήγορα, θα έρθει αντιμέτωπη με το γεγονός ότι τα όποια σχέδια διατυπώθηκαν το προηγούμενο διάστημα για την εμβάθυνση της νομισματικής, οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης δεν έχουν μπορέσει να ξεπεράσουν το στάδιο της απλής εξαγγελίας. (...) Στο δημοσιονομικό επίπεδο, η διακηρυχθείσα περαιτέρω αυστηροποίηση των κανόνων και του συντονισμού σχετικοποιείται από τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που αναγκάζονται είτε να προχωρήσουν συμβιβασμούς με "απείθαρχες" εθνικές κυβερνήσεις, σαν την ιταλική, είτε να κάνουν τα "στραβά μάτια", όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, που προανήγγειλε επί της ουσίας παραβίαση των δημοσιονομικών κανόνων, προκειμένου να κατευνάσει το κύμα κοινωνικής δυσαρέσκειας που εκπροσώπησαν τα "κίτρινα γιλέκα". (...) Η αρχή του νέου έτους συμπίπτει με τα μισά της 90ήμερης "εκεχειρίας" που συμφώνησαν ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο Κινέζος ομόλογός του Σι Τζινπίνγκ στο περιθώριο της Συνόδου της G20 στο Μπουένος Άιρες, επιδιώκοντας την επίτευξη μιας συμφωνίας, ώστε να αποφευχθεί η κλιμάκωση ενός εμπορικού πολέμου που μπορεί να παρασύρει προς τα κάτω ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Η διαπραγμάτευση δεν θα είναι καθόλου εύκολη, καθώς το διακύβευμα είναι μεγάλο και για τις δύο πλευρές. Ο Ντόναλντ Τραμπ γνωρίζει βέβαια ότι οι κλάδοι της αμερικανικής οικονομίας που συστρατεύονται πίσω από τις επιλογές του δεν μπορούν να αντέξουν μεσοπρόθεσμα ό,τι καταγγέλλουν ως ασύμμετρη εμπορική σχέση με την Κίνα – ούτε μπορεί η αμερικανική οικονομία να στηριχτεί μόνο στον χρηματοπιστωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις με παγκοσμιοποιημένη διαδικασία παραγωγής. Όμως και ο Σι Τζινπίνγκ, στη ρητορική του οποίου έχει επιστρέψει η αναφορά στην "αυτάρκεια", δύσκολα θα δεχτεί άνοιγμα της κινεζικής οικονομίας τέτοιο που να περιορίσει πραγματικά τον έλεγχό της από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ενας προσεκτικός αναγνώστης πολιτικών αναλύσεων και σχολίων σε αντικυβερνητικά μέσα μπορεί να παρατηρήσει μια δυσεξήγητη ανησυχία το τελευταίο διάστημα. Η οποία, όμως, δεν δικαιολογείται με βάση τα φερόμενα ως αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.

Η ΝΔ ελπίζοντας και στην πιθανότητα ακόμη να μην εξασφαλιστούν 151 «ναι», άφηνε να εννοηθεί ότι θα προκαλέσει, με πρόταση μομφής, την πτώση της κυβέρνησης και έτσι τη διενέργεια εκλογών. Αυτό τώρα φαίνεται, μάλλον, να το εγκαταλείπει, διότι οι ΑΝΕΛ έκαναν εκ νέου σαφές ότι άλλο απόρριψη της συμφωνίας και άλλο άρση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Έτσι εισερχόμαστε στη μετά την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών περίοδο με σχετική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει το χρόνο των εκλογών και τον τρόπο που θα κυβερνά, δηλαδή ως κυβέρνηση μειοψηφίας, με ανοχή. Για πρώτη φορά το διευκρίνισε πολύ καθαρά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημ. Τζανακόπουλος. «Δεν προκύπτει ότι θα υπάρξει κατά κανένα τρόπο απώλεια της εμπιστοσύνης της Βουλής», σημείωσε και πρόσθεσε πως ανοίγει ο δρόμος η κυβέρνηση να προχωρήσει ως τις εκλογές με την ανοχή ενός μέρους του κοινοβουλίου κατά το πρότυπο της Πορτογαλίας και Ισπανίας. Πράγματι, η ΝΔ αντέδρασε αμέσως θέτοντας ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης. «Δεν υπάρχει κυβέρνηση μειοψηφίας στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά», σημείωσε η εκπρόσωπος της ΝΔ Μαρία Σπυράκη και σχολίασε δηκτικά τα επιχειρήματα του Δημ. Τζανακόπουλου με τη φράση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Μπορεί, ασφαλώς, η κυβέρνηση υπό καθεστώς ανοχής, να έχει περιορισμένα περιθώρια για μείζονες νομοθετικές πρωτοβουλίες, ωστόσο το πολιτικό πρόβλημα θα έχει η ΝΔ, ιδίως μετά από μία ήττα της στρατηγικής της, που ήταν να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Μακεδονικού. Απεναντίας, ιδίως με την ψηφοφορία για το ΝΑΤΟ, είναι η ΝΔ, αν τελικά το καταψηφίσει, που θα προκαλέσει προβληματισμούς ακόμη και στους βουλευτές της και προβλήματα στις σχέσεις της με τους συμμάχους της.

Πήγε να φύγει, του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα και του ασκήθηκε ποινική δίωξη για παθητική δωροδοκία διότι υπάρχουν στοιχεία εις βάρος του. Είναι αυτό κράτος δικαίου; Τι να κάνουμε, αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει. Τι να πουν δηλαδή και τα τζάγκουαρ του Αττικού Πάρκου; Ας το δούμε σαν μια καλή πρακτική για να ανακοπεί το brain drain. Αρκετοί άριστοι την έχουν κοπανήσει από τη χώρα. Αν ήμασταν σοβαρό κράτος, θα του είχαμε χορηγήσει και διπλωματικό διαβατήριο όπως στον Χριστοφοράκο. Και θα του είχαμε μεταφέρει και την οικοσκευή με έξοδα του Δημοσίου. Τον πίεζαν, λέει, να καταθέσει εις βάρος πολιτικών προσώπων. Ενώ ο ίδιος είχε προσφερθεί αυτοβούλως να πάει ως προστατευόμενος μάρτυρας για να τους εξηγήσει πώς τα φάρμακα υπερτιμολογούνται από μόνα τους, χωρίς ανθρώπινη διαμεσολάβηση. Πρέπει να το καταθέσεις υπό καθεστώς ανωνυμίας αυτό, γιατί παρεξηγούνται μετά τα φάρμακα και κρατάνε μούτρα.