Συνεντεύξεις

«Η πρόταση για κάποιους από τους ανώτατους δικαστές έχει περάσει με 4/5 από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι έχει ψηφίσει και η ΝΔ», τονίζει η Αννέτα Καββαδία προσθέτοντας ότι «η διάσκεψη των προέδρων της Βουλής είναι ένα διακομματικό όργανο».

Οι χρυσαυγίτες είναι τρελοί, τι να κάνουμε τώρα; Ένα παιδί που τραγουδούσε στον Πειραιά δεν τον σκότωσαν; Έλληνας δεν ήταν; Το πρόβλημά τους δεν είναι ότι είμαι εγώ ξένος αλλά ότι αυτοί είναι τρελοί. Ο ρατσισμός τους είναι μια δικαιολογία για να βγάλουν το μίσος τους.

Ήδη από τον Σεπτέμβριο υλοποιούμε συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα: μείωση του ΕΝΦΙΑ (μεγαλύτερη για τα λαϊκά νοικοκυριά, μικρότερη για τα υψηλότερης αξία ακίνητα), κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος για τους συνεταιρισμούς, μείωση ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες μεσαίων εισοδημάτων με αποτέλεσμα το 90% των ελευθέρων επαγγελματιών να πληρώνει πλέον λιγότερα απ’ ότι πριν, αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, ρύθμιση 120 δόσεων. Είναι μία σειρά από μέτρα τα οποία όλους αυτούς τους μήνες ξεδιπλώνονται. Γι’ αυτό θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τη νέα κυβερνητική θητεία ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το συνολικό μας πρόγραμμα.

Βλέπουμε μια αντίληψη που αντιμετωπίζει την δικαιοσύνη ως κομματικό λάφυρο. Αυτό πρέπει να τελειώσει και να αναπτυχθεί κουλτούρα συνεννόησης.

Ο τρόπος με τον οποίο ζούμε ως κοινωνικά όντα είναι περίπλοκος, υπάρχουν κενά και άφατα. Γενικά, συζητάω συχνά με τους δικούς μου φίλους και φίλες – που είναι από ηλικίες είκοσι-κάτι έως εξήντα–κάτι, και από πολλά μέρη της Ευρώπης – μια αίσθηση δυσκολίας, αν όχι εγκλωβισμού, που κυριαρχεί. Υπάρχει εδώ και μια δεκαετία πολύ έντονα αυτή η αίσθηση, είναι σαν ν’ ανεβαίνεις ένα βουνό, ή μάλλον σαν να σπρώχνεις στην ανηφόρα μια πέτρα που είναι αδύνατον να μη σου φύγει. Νομίζω ότι υπήρξε μια τεράστια πολιτική ματαίωση μετά το 2011 και την κατάπνιξη των κινητοποιήσεων, και μια δεύτερη μετά το 2015 (ιδιαίτερα αισθητή σε Ελλάδα και Ευρώπη), και πλέον η παγκόσμια συγκυρία στην οποία αναδύεται το νέο- φασιστικό μόρφωμα (μάλιστα, ενίοτε με αντί- συστημική μάσκα) εγγράφεται ως κάτι τρομακτικό. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους θα προστατευτούν από την καταστροφή του περιβάλλοντος, άλλοι που δεν κατανοούν πώς εξελίσσεται το Διαδίκτυο, ή οι γεωπολιτικές συγκρούσεις και πώς αλλάζει η παγκοσμιοποίηση.

Δεν θέλουμε να τρομάξουμε τον κόσμο, θέλουμε όμως να του πούμε την αλήθεια (...) η Νέα Δημοκρατία δεν θα φάει ζωντανούς ανθρώπους θα φέρει όμως τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις και θα ασκήσει μια τέτοια πολιτική που θα δυσκολέψει πολύ τη ζωή των ανθρώπων.

Πάρα πολύ γρήγορα πρέπει να δούμε βασικά θέματα στην τακτική μας περισσότερο. Βαθιά μου πίστη είναι ότι στρατηγικά έχουμε κινηθεί σωστά όλο αυτό το χρονικό διάστημα και αυτό φαίνεται από τα αποτελέσματα που πετύχαμε για τους πολλούς και για τη χώρα.

Καλώ για ακόμα μία φορά τον Γιάννη Μώραλη να ανεξαρτητοποιηθεί από την επιρροή του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αλλά και τον Νίκο Βλαχάκο να μην είναι τόσο ευκολόπιστος απέναντι σε εκείνους που φέρνουν δώρα. Δεν είναι πάντα αθώοι. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης μόνο αθώος δεν είναι. Οι προθέσεις του δεν είναι αθώες. Χρησιμοποιεί τον Πειραιά για να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα, για να αλλοιώσει τη δημοκρατία, να εξυπηρετήσει αλλότριους σκοπούς. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης αυτά δεν τα κρύβει. Σήμερα τρέμει στο ενδεχόμενο να μην είναι ο πρώτος σε ψήφους. Εστησε ολόκληρο «εργαστήριο» σταυροδοσίας στο «Καραϊσκάκη»! Σε όλα τα ψηφοδέλτια που διακινούνται είναι σταυρωμένο το όνομά του. Γι’ αυτό λοιπόν είπα από την πρώτη στιγμή πως αντίπαλός μου είναι ο Μαρινάκης. Και, στην απίθανη περίπτωση που χάσω, δεν θα χάσω από τον Μώραλη αλλά από τα εκατομμύρια ευρώ του Μαρινάκη. Νίκη μας όμως θα είναι να μη βρίσκεται στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο. Αυτή θα είναι η νίκη της δημοκρατίας στον Πειραιά.

Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας είναι ένα φαινόμενο που εκκινεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Μέσω της επικράτησης του λεγόμενου Τρίτου Δρόμου, η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα που την οδήγησε μακριά από την παραδοσιακή της εργατική βάση. Η δε κρίση των συνδικάτων, απομάκρυνε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από αυτά, τα οποία και έδωσαν έμφαση στο να σφυρηλατήσουν δεσμούς με τις ΜΚΟ και τη λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών». Αυτές οι κινήσεις της σοσιαλδημοκρατίας έδωσαν χώρο και στη νέα ριζοσπαστική αριστερά. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να γίνει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και ούτε μπορεί να γίνει φυσικά. Διέξοδος για την Αριστερά είναι η επιστροφή στην κοινωνία, η αταλάντευτη μάχη κόντρα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η προώθηση ριζοσπαστικών αριστερών πολιτικών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, η αμφισβήτηση της ορθοδοξίας του καπιταλισμού.

Στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου συγκρούονται δύο πλήρως ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη τόσο πιο ανοιχτά ξεδιπλώνει ο κ. Μητσοτάκης το δικό του σχέδιο. Το σχέδιο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναφορά στον κόσμο της εργασίας και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, θέτει ως κορυφαίες προτεραιότητες την ενίσχυση της θέσης και του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, την δημιουργία αξιοπρεπών νέων θέσεων εργασίας, την περαιτέρω στήριξη του κοινωνικού κράτους. Το σχέδιο της ΝΔ έχει αναφορά στην οικονομική ελίτ, απορρίπτει ως μη αναπτυξιακά τα μέτρα αύξησης των μισθών και των συντάξεων, μιλά για περικοπές επιδομάτων και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους προκειμένου να παράσχει φοροασυλίες σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Δεν συγκρούονται όμως μόνο τα σχέδια, αλλά και τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης και τα μέτρα στήριξης και ενίσχυσης των πολλών που υλοποιεί, με τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων της περιόδου 2010-2014 και τα μέτρα που εφάρμοσαν προκαλώντας τον κοινωνικό όλεθρο. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που αναδεικνύεται ξεκάθαρα όλο αυτό το διάστημα. Ένα βαθύτατος συντηρητισμός αναδύεται διαρκώς από τον σκληρό αξιακό πυρήνα της σημερινής ΝΔ. Δεν είναι μόνο η θέση ότι οι δουλειές του σπιτιού γίνονται από τις γυναίκες, αλλά και η άποψη για τον «ψυκτικό από το Περιστέρι», και η θέση ότι η ανισότητα είναι στη φύση της ανθρώπινης κοινωνίας. Αναδεικνύεται λοιπόν διαρκώς μια βαθιά συντηρητική αναπαράσταση για την κοινωνία που διακατέχει την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα δήθεν μοντέρνο επικοινωνιακό ύφος. Ένα συντηρητισμός που οφείλει να λάβει μια ηχηρή απάντηση την ερχόμενη Κυριακή. Εκτιμώ ότι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα κάνουν την επιλογή που δικαιώνει πάνω απ’ όλα τους ίδιους, και θα δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ τη νίκη.