Συνεντεύξεις

Εμείς θέλουμε τη Θεσσαλονίκη να είναι το κέντρο των Βαλκανίων. Δεν μπορεί να είναι η Θεσσαλονίκη το ενεργειακό, μεταφορικό, εμπορικό κέντρο, το λιμάνι να αναπτυχθεί αν δεν έχεις καλές σχέσεις με το γείτονά σου στο Βορρά. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις για το σιδηρόδρομο που να μεταφέρει τα προϊόντα από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και προς αυτό. Κοιτάξτε, δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα. Ως οικονομολόγος θεωρώ ότι είναι μία πολύ καλή λύση, θα βοηθήσει πάρα πολύ για θέσεις εργασίας στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.. Και λέω στους Βορειοελλαδίτες ότι αν αυτή τη λύση την είχαμε πριν από 10-15 χρόνια πολλά παιδιά που τώρα είναι άνεργα δεν θα ήταν στην ανεργία, πολλές επιχειρήσεις που έχουν κόκκινα δάνεια δεν θα τα είχαν και πολλές επιχειρήσεις που έχουν κλείσει δεν θα είχαν κλείσει.

Η κυβέρνηση, όντως, έχει πλέον βάσιμα επιχειρήματα για τη θετική πορεία της οικονομίας. Αυτό αποσυντονίζει το αφήγημα της ΝΔ. Ζήτησε τη συζήτηση υπολογίζοντας στην επικοινωνιακή υπεροπλία που διαθέτει όχι ως κόμμα, αλλά ως σύστημα συναλλασσόμενων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Ποντάροντας σε αυτήν την υπεροπλία, τρέμει στην ιδέα να αισθανθούν οι πολίτες ελπίδα και αισιοδοξία. Πάση θυσία επιδιώκουν να μην κεφαλαιοποιήσει πολιτικά η κυβέρνηση όσα πέτυχε, καθόσον είναι αυταπόδεικτο ότι με τους δικούς της χειρισμούς και με τις μεγάλες θυσίες βέβαια, φτάσαμε σ’ αυτό το θετικό αποτέλεσμα. Είναι εφιάλτης για την αντιπολίτευση κάθε κυβερνητική επιτυχία. Αποσταθεροποιεί το καταστροφολογικό αφήγημά της και της προκαλεί πανικό.

Στο πρωτότυπο του Πλούτου υπάρχουν δυο-τρεις προτάσεις χάρη στις οποίες θεωρώ ότι το κείμενο επιβιώνει μέσα στους αιώνες. Μία από αυτές, στην αρχή του έργου, είναι η ατάκα του Χρεμύλου επιστρέφοντας από τους Δελφούς όπου πήγε με σκοπό να μάθει αν έχει δώσει σωστή ανατροφή στον γιο του, δηλαδή αν είναι καλό να είναι τίμιος ή πρέπει να γίνει απατεώνας «γιατί αυτοί πετυχαίνουν».

Δουλεύουμε πολύ καιρό το νομοσχέδιο για την επιτροπεία των ασυνόδευτων ανηλίκων σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς. Θέλουμε με αυτή την εμβληματική πράξη να σηματοδοτήσουμε ακριβώς ότι παίρνουμε θέση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που συγκροτούνται σήμερα στην Ευρώπη. Ανάμεσα στις δυνάμεις της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης και σε εκείνους που θέλουν να υψώσουν τείχη, να ξαναγυρίσουν σε μία κατάσταση απομόνωσης των λαών και σε τελευταία ανάλυση να οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρώπης. Γιατί η Ευρώπη σήμερα σημαίνει κοινές αρχές και όχι πολιτικές που οδηγούν σε ένα αδιέξοδο και τρέφουν τα πιο ακροδεξιά ναζιστικά και φασιστικά κόμματα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αλαζονεία του Ερντογάν θα συνεχιστεί. Πορεύεται πολιτικά όπως ο Τραμπ και ο Πούτιν. Την ώρα, όμως, που θεωρητικά γίνεται πιο δυνατός, λόγω ακριβώς των νέων εξουσιών που θα έχει στα χέρια του, μπαίνει και σε μία περίοδο πολιτικής αδυναμίας. Γιατί; Διότι δεν έχει τίποτα καινούργιο να πει στην τουρκική κοινωνία. Είναι λαϊκιστής και αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να κάνει την πολιτική του καριέρα βιώσιμη εσαεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης και την οικονομική κρίση. Η κυβέρνηση δεν παραδέχεται ότι υπάρχει, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το AKP. Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταφέρουν να χτίσουν μία νέα οικονομική πολιτική, έχουν πιθανότητες να φτάσουν σε πιο πλατιά ακροατήρια.

Νομίζω ότι οι χρυσαυγίτες μπορούν να κάνουν μια καλή συμμαχία με τον Γκρούεφσκι και να τελειώνουμε. Οι άνθρωποι όμως που θέλουν να ζήσουν επιτέλους σε μια σταθερή χώρα δεν έχουν κανένα καημό αν το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου θα γράφει από κάτω ότι είναι μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, για το πώς θα λέγεται το αεροδρόμιο κτλ. Οι άνθρωποι θέλουν να εξασφαλίσουν πρώτα απ’ όλα την ησυχία τους, δηλαδή να μη γίνει η χώρα τους πεδίο αντιπαραθέσεων, όπως συμβαίνει με τη ρευστή κατάσταση σήμερα, να βελτιωθεί η ζωή τους, να μπουν ή όχι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Και εγώ διαφωνώ με το ΝΑΤΟ, αλλά σε αυτούς τους δίνει αίσθηση ασφάλειας, και, σε τελευταία ανάλυση, δεν θα αποφασίσουμε εμείς για αυτούς αν είναι κακό ή όχι. Η Βουλγαρία πρέπει να πω ότι μου έκανε εντύπωση το πώς υποδέχτηκε τη συμφωνία στο θέμα της γλώσσας, γιατί, παρότι λένε ότι τα Makedonski είναι μια βουλγαρική διάλεκτος, δεν σχολίασαν αρνητικά το θέμα. Άρα πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα προσέλθουν και αυτοί σε εποικοδομητικές συζητήσεις.

Υπάρχουν όπλα για διαπραγμάτευση. Οι περικοπές των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου είναι υφεσιακά μέτρα. Όταν έχεις ένα πλεόνασμα που καλύπτει τους στόχους σου τότε σαφώς μπορείς να δεις τις δυνατότητες που υπάρχουν να μην μειωθεί η συνταξιοδοτική δαπάνη ή έστω να μετακινηθεί, έτσι που να επιτρέπει στην οικονομία ν’ αναπτυχθεί.

Η ανάπτυξη δεν διατάσσεται, ούτε αποφασίζεται. Μπορεί κανείς να την εύχεται. Σε αυτή τη φάση τουλάχιστον οι ευρωπαίοι την εύχονται μαζί με την ελληνική κυβέρνηση ενώ και το Eurogroup την εντάσσει στις αποφάσεις του. Σημαντικά ποσά για ανάπτυξη δεν απελευθερώνονται από αυτή τη ρύθμιση. Γενικόλογες ευρωπαϊκές υποσχέσεις υπάρχουν, γενικές ευκαιρίες κονδυλίων υπάρχουν. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχει πλέον ορίζοντας σταθερότητας είναι πολύ αναπτυξιακό από μόνο του. Το γεγονός ότι μπαίνει ταβάνι στο κόστος του χρέους και ότι οι αγορές βλέπουν ότι δεν θα μπορέσουν να δανείζουν με πολύ ψηλά επιτόκια (όταν δηλαδή αρχίσουν να δανείζουν), έχει επίσης αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Όσο συμπιέζεται το κόστος εξυπηρέτησης για το κράτος, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τόσο υπάρχει αναπτυξιακό περιθώριο.

Να θυμηθούμε τα γεγονότα του '15 όταν η μητέρα και η σύντροφος ενός από τους κρατούμενους για συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς βρέθηκαν στη φυλακή με τη λογική της συλλογικής ευθύνης.Με την οικογενειακή ευθύνη; Όποιου πέρασε από την εξώπορτα; Την αυλή; Από το σπίτι; Από τη γειτονιά; Αν όλα αυτά δεν είναι δικονομική εκτροπή, τότε τι είναι;

«Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης που έσπασε το έθνος – κράτος. Δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα οδηγήσει αυτό» καταθέτει την ανησυχία της η Αλεξάνδρα Κορωναίου. Μέσα από τους φοιτητές της διαπιστώνει τα ταξικά χαρακτηριστικά του brain drain. «Τα παιδιά της μεσαίας τάξης που προέρχονται από πιο κοσμοπολίτικο περιβάλλον παίρνουν πολύ πιο εύκολα την απόφαση να φύγουν, σε αντίθεση με τα παιδιά από τα πιο φτωχά στρώματα που είναι πιο αγκιστρωμένα» τονίζει.