CNN Greece

Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάει μπροστά και νικηφόρα πρέπει να επιστρέψει πίσω, εκεί που ανήκει, εκεί που είναι βαθιά ριζωμένος. Στο πλούσιο κοινωνικό έδαφος του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας των 300 ευρώ και της επισφαλούς απασχόλησης, των δικαιωμάτων, της γυναικείας χειραφέτησης, της μόρφωσης και του πολιτισμού. Στον όμορφο κόσμο της Δημοκρατίας, της Αριστεράς, της Οικολογίας και του Πολιτισμού κι όχι στα φθαρμένα σύμβολα και υποπροϊόντα του χθες. Χρειάζεται να μιλήσουμε στοχαστικά για τη διακυβέρνησή μας, υποστηρίζοντας τα μεγάλα θετικά της επιτεύγματα, αλλά και παραδεχόμενοι συμπεριφορές και πολιτικές που έχουν φθείρει την εικόνα μας στην κοινωνία. Μόνο έτσι μπορούμε να διαρρήξουμε το τριπλό τείχος. Την απογοήτευση από την εκλογική ήττα αλλά και από πλευρές της διακυβέρνησης , το καλά οργανωμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντί- Τσίπρα μέτωπο (που δεν περιορίζεται στα μίντια αλλά έχει πολιτική και κοινωνική επιρροή) και τις ασφυκτικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης-όργανα των ολιγαρχών. Εν πολλοίς αυτή η μάχη θα κριθεί από την ικανότητά μας να συγκροτήσουμε μια νέα κοινωνική συμμαχία που θα ανατρέψει τα δημοσκοπικά δεδομένα -και τα ανατρέπει ήδη. Οι επόμενες εκλογές, θυμίζω, θα γίνουν με απλή αναλογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει από τώρα να αρχίσει να ιχνηλατεί την κυβερνητική λύση που αντιστοιχεί στο εκλογικό σύστημα που εμείς ψηφίσαμε και που αποτέλεσε πάγιο αίτημα της Αριστεράς και του δημοκρατικού κόσμου επί δεκαετίες. Στην απλή αναλογική αντιστοιχεί μια σύνθετη προσπάθεια για την οικοδόμηση σταθερών σχέσεων συνεργασίας και προγραμματικής όσμωσης μεταξύ των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων. Αμέσως μετά τη διαμόρφωση των προγραμματικών μας θέσεων και εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να απευθύνουμε πλατύ κάλεσμα συνεργασίας και νίκης στις επόμενες εκλογές. Για πολλά αξίζει να προβληματιζόμαστε ή να τσακωνόμαστε οι προοδευτικές αριστερές δυνάμεις. Για ένα όμως δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία, ταλάντευση ή δεύτερη σκέψη. Ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μας αξίζει. Ότι αυτή η Δεξιά πρέπει να φύγει!

Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι η ανάπτυξη γενικά θα ωφελήσει όλη την κοινωνία. Έχουμε πολλά παραδείγματα διεθνώς, της Ελλάδας μη εξαιρουμένης, με χώρες που έχουν στο παρελθόν καταγράψει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης αλλά τα οφέλη έχουν περιοριστεί σε μικρά κομμάτια του πληθυσμού. Το αναπτυξιακό μοντέλο της ΝΔ είναι μια συνταγή πιο ξεπερασμένη από σεμεδακι πάνω στη τηλεόραση. Η λογική είναι να δώσουμε φοροαπαλλαγές που στην πράξη ωφελούν λίγους, έτσι ώστε αυτοί να επενδύσουν και να έχουμε ανάπτυξη. Η ανάπτυξη αυτή, σύμφωνα με τη ΝΔ, θα συμπαρασύρει όλα τα κοινωνικά στρώματα και θα βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι το γνωστό επιχείρημα του trickle-down που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία 40 χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Όμως αυτή η προσέγγιση στην πραγματικότητα έχει φανεί ότι δεν δουλεύει, αφού τα τελευταία χρόνια οι ανισότητες έχουν αυξηθεί, ενώ η συγκέντρωση πλούτου στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια έχει φτάσει σε επίπεδα που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό είναι κάτι που έχουν αρχίσει να βλέπουν οι μεγάλες οικονομίες. Δείτε για παράδειγμα τις δηλώσεις του Biden που είπε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε αναπτυξιακά αποτελέσματα από την διάχυση από πάνω προς τα κάτω και πρέπει να αναπτυχθεί η οικονομία μέσω της στήριξης στα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Ή πιο κοντά σε εμάς συγκρίνετε τις προτάσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της Ελλάδας και της Πορτογαλίας και πόσο μεγάλη έμφαση έχει δώσει η δεύτερη στο κομμάτι της κοινωνικής συνοχής (αρχίζοντας από κάτω δηλαδή). Ως προϋπόθεση και της ανθεκτικότητας και της ανάκαμψης.

Πολλές φορές – εκούσια ή ακούσια – παρατηρείται μία σύγχυση. Θα ήθελα κατ΄αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το Κέντρο είναι ένας πολιτικός όρος και υπ΄αυτή την έννοια ανοιχτός σε προσεγγίσεις αρκεί να παραμένει σαφές το δικό μας ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Από κει και πέρα, υπάρχει η διαβόητη μεσαία τάξη την οποία πρέπει να δούμε ποιοι την απαρτίζουν. Γιατί αν μιλάμε πχ για το τεράστιο πλήθος των μικρών και μεσαίων ιδιοκτητών, των μικροεπιχειρηματιών, των επιστημόνων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των δημοσίων υπαλλήλων, των μεσαίων αγροτών - που στην, προ μνημονίων εποχή, έβλεπαν το εισόδημά τους να αυξάνεται συμβάλλοντας έτσι και στην κοινωνική τους άνοδο - τότε μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που, μαζί με τους ασθενέστερους, «τσακίστηκαν» περισσότερο από την κρίση. Με τι αφήγημα λοιπόν απευθύνεσαι στους ανθρώπους αυτούς; Με ένα αφήγημα κεντρώων χαρακτηριστικών που έφτασαν τη σοσιαλδημοκρατία – και τον εγχώριο εκφραστή της, το ΠΑΣΟΚ - στο να είναι ο μεγάλος πολιτικός χαμένος την περίοδο της κρίσης ή με ένα αφήγημα που θα ανταποκρίνεται στις νέες τους ανάγκες και στις ανάγκες μιας περιόδου που οξύνει τους πολιτικούς και κοινωνικούς ανταγωνισμούς; Γιατί όταν παγκοσμίως ζούμε την άνοδο του νεοσυντηρητισμού, όταν έχουμε απέναντί μας την κυβέρνηση της ΝΔ - μια κυβέρνηση σκληρή νεοφιλελεύθερη, που βλέπει την κρίση ως ευκαιρία προώθησης της ιδεολογικοπολιτικής της ατζέντας – όταν η πανδημία ανασυνθέτει οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά με σαφές ιδεολογικό στίγμα και στη βάση προγράμματος μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι η απάντηση. Και για να μην παρεξηγηθώ - επειδή πολύς λόγος γίνεται, άλλοτε καλοπροαίρετα και άλλοτε κακοπροαίρετα : είναι άλλο θέμα το σε ποιους απευθύνεσαι, αν απευθύνεσαι δηλαδή σε παραδοσιακά κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους και άλλο αν αλλάζεις την πολιτική στρατηγική σου. Είμαι σαφέστατα υπέρ της πλατιάς απεύθυνσης. Ταυτόχρονα, είμαι της άποψης ότι σε περιόδους σαν αυτή που διανύουμε, όπου με αφορμή την ανάλγητη κυβερνητική πολιτική φουσκώνει ένα μεγάλο κύμα δυσαρέσκειας και γεννιέται μια νέα κατάσταση κοινωνικής ριζοσπαστικότητας – μια πρώτη γεύση έδωσαν τα ογκώδη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια – ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρέος να επιμένει αταλάντευτα στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς από τις οποίες μόνο κέρδος θα έχει, ηθικά και πολιτικά. Το να είμαστε, για παράδειγμα, ξεκάθαρα οριοθετημένοι απέναντι σε ξενοφοβικές κραυγές, να μην ανεχόμαστε την κατάλυση του κράτους δικαίου και το ενδεχόμενο να πεθάνει κρατούμενος από απεργία πείνας – όποιος και αν είναι αυτός – ή να παλεύουμε για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είναι κάτι που δεν πρέπει καν να συζητιέται. Υπάρχει 1,5 εκατομμύριο κόσμος που δεν πήγε να ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές. Τον κόσμο αυτό, όπως και ένα μεγάλο ποσοστό της νεολαίας, που γυρίζει την πλάτη στην πολιτική, οφείλει να (επανα)προσεγγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούγοντας με προσοχή τι έχουν να μας πουν και έχοντας ως παράδειγμα προς αποφυγή, το καταδικασμένο – ακόμα και στη συνείδηση όσων κάποτε το υπηρέτησαν - μοντέλο των όποιων κεντρώων συναινέσεων που μόνο αποτελεσματικές δεν είναι, όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη πολιτική ιστορία.

Ο κος Μητσοτάκης προφανώς ενημερώνεται από τα μέσα ενημέρωσης που τον λιβανίζουν καθημερινά. Δεν άκουσε προφανώς, πού να το ακούσει άλλωστε, για τα προγράμματα Μένουμε Όρθιοι 1 και 2, δεν άκουσε τα 11 άμεσα μέτρα που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, δεν άκουσε τις προτάσεις μας για το νέο ΕΣΥ, δεν ενημερώθηκε για τις τροπολογίες που έχουμε καταθέσει στη Βουλή για το δώρο Χριστουγέννων στους εργαζόμενους αλλά και για το Εισόδημα Έκτακτης Ανάγκης. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προτάσεις αλλά με το γεγονός ότι αυτές οι προτάσεις δεν αρέσουν στον κύριο Μητσοτάκη, ζήτημα εντελώς διαφορετικό. Και θα σας πω γιατί δεν του αρέσουν: Διότι είναι επιλογή του να μην στηριχτεί το ΕΣΥ καθώς δεν πιστεύει στο ΕΣΥ αλλά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στο χώρο της υγείας. Δεν πιστεύει στην ρύθμιση της αγοράς εργασίας και των μισθών αλλά στην απορρύθμιση και τις μισθολογικές μειώσεις που θα λειτουργήσουν ως δήθεν επενδυτικά κίνητρα. Δεν πιστεύει στην ανάγκη στήριξης των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων αλλά στην ανάγκη για μια συνολική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις μιας νέας συσσώρευσης προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Δεν πιστεύει στην στήριξη και ενίσχυση των δημόσιων μέσων μεταφοράς αλλά στην ιδιωτικοποίηση τους όπως δεν πιστεύει και στη στήριξη του δημόσιου σχολείου αλλά στην δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων. Άρα λοιπόν αξιοποιεί την κρίση ως ευκαιρία για να επιταχύνει και να βαθύνει αυτή τη συνολική αναδιαρθρωτική στρατηγική. Δεν είναι εξάλλου καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι παρά το δεύτερο lockdown δεν έχει κάνει τίποτα ώστε να προετοιμάσει τον κρατικό μηχανισμό για την αντιμετώπιση ενός πιθανού τρίτου κύματος. Διότι προφανώς δεν μπορεί μια κοινωνία να ζει σε συνεχές καθεστώς εγκλεισμού, αυτό είναι αδύνατον. Όμως, πώς αξιοποίησε το χρόνο που το δόθηκε ξανά από την κοινωνία; Έχετε δει κάτι διαφορετικό; Όχι. Πάμε λοιπόν σε επανάληψη όσων τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο οδήγησαν στην σημερινή τραγωδία. Η αποτυχία λοιπόν του κου Μητσοτάκη δεν είναι συγκυριακή, δεν είναι αποτέλεσμα δυσμενών συνθηκών. Είναι αποτυχία στρατηγικού χαρακτήρα, είναι αποτυχία κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου καθώς ο κος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του είναι εγκλωβισμένοι στις ιδεοληψίες τους και στην αυτοκρατορική τους αντίληψη για τα πράγματα.

Χρειάζεται επειγόντως σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Βασικοί άξονες του είναι : 1. Η διαφάνεια στη διαχείριση της πανδημίας και η δημόσια πρόσβαση στα επιδημιολογικά δεδομένα και στα στοιχεία για την κατάσταση στο ΕΣΥ 2. Η πρόληψη της διασποράς του ιού στην κοινότητα και ιδιαίτερα στις «εστίες υπερμετάδοσης» 3. Η δραστική ενίσχυση του προσωπικού των δημόσιων δομών, η παράταση όλων των συμβάσεων που λήγουν στο επόμενο διάστημα, η αυτόματη προκήρυξη όλων των κενούμενων θέσεων στο ΕΣΥ, η έμπρακτη αναγνώριση της προσφοράς με αναβάθμιση των αποδοχών των εργαζομένων και ένταξη στα ΒΑΕ και, κυρίως, ένα πλάνο 15000 μόνιμων προσλήψεων γιατρών και λοιπού προσωπικού στα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας που θα δώσει το «σήμα» της εργασιακής προοπτικής για τους συμβασιούχους και της «θωράκισης» του Δημόσιου Συστήματος Υγείας 4. Η επίταξη και πλήρης αξιοποίηση όλων των ιδιωτικών κλινικών- Κέντρων Αποκατάστασης και η επιστράτευση των στρατιωτικών νοσοκομείων στη μάχη κατά της πανδημίας 5. Η δωρεάν πρόσβαση σε διαγνωστικό τεστ όλων των πολιτών με ύποπτα συμπτώματα, με συνταγογράφηση και αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ των τεστ για covid-19 που γίνονται σε ιδιωτικά εργαστήρια 6. Η ενεργός εμπλοκή όλων των δομών και των ανθρώπων της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στην προνοσοκομειακή διαχείριση της πανδημίας και στην κατ’οίκον παρακολούθηση και φροντίδα ασθενών με ήπια συμπτώματα covid, ανθρώπων που είναι σε «καραντίνα» και χρονίως πασχόντων από άλλα σοβαρά νοσήματα. 7. Η σοβαρή αύξηση των δημόσιων δαπανών υγείας και η μέγιστη αξιοποίηση ευρωπαϊκών πόρων( ΕΣΠΑ-Ταμείο Ανάκαμψης-πρόγραμμα EU4Health) για μια μόνιμου χαρακτήρα επένδυση στο ΕΣΥ και στις Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας της χώρας.

-Η Ευρώπη βρίσκεται σε σημείο καμπής. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η πανδημία, η ΕΕ βάζει για πρώτη φορά νερό στο κρασί της. Αυτό δεν μπορεί να το προσπεράσουμε. Η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, η μη συμπερίληψη των δαπανών Υγείας στον υπολογισμό των δημοσιονομικών στόχων και η μιας μορφής αμοιβαιοποίηση του χρέους που προβλέπει η πρόταση της Κομισιόν, είναι στοιχεία μιας διαφορετικής λογικής. Το ζήτημα τώρα είναι πώς αυτά δεν θα αποτελέσουν εξαιρέσεις, αλλά θα αφήσουν τον αποτύπωμά τους στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Η απάντηση θα εξαρτηθεί από τους συσχετισμούς δυνάμεων. Ωστόσο, απαιτούνται επιπλέον διευκρινίσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης. Πού θα διοχετευτούν αυτά τα χρήματα; Θα υπάρξουν αιρεσιμότητητες, δηλαδή απαιτήσεις για διαρθρωτικές αλλαγές που θα επιδεινώσουν τη θέση της μισθωτής εργασίας. Το πακέτο θα προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας ή θα διοχετευτεί αποκλειστικά στους τομείς όπου η Γερμανία έχει προβάδισμα, όπως η Ενέργεια, λειτουργώντας ουσιαστικά ως μοχλός επιδότησης της γερμανικής οικονομίας; Θα καταστεί δυνατό να αξιοποιηθεί  το πακέτο με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας στην κατεύθυνση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου; (...) Το Μένουμε Όρθιοι είναι ένα πρόγραμμα μέτρων άμεσης εφαρμογής που δεν υποκαθιστά την ανάγκη για ένα συνολικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο βαθιών αλλαγών στην οικονομία. Γι’ αυτό και το ονομάσαμε πρόγραμμα-γέφυρα. Σήμερα βλέπουμε ότι ζητήματα  που είχε θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και πριν το 2015, για την ίδια την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, γίνονται πλέον αντιληπτά. Δικαιώνονται οι θέσεις μας ότι τα δημόσια αγαθά πρέπει να είναι προσβάσιμα σε όλους, ότι το Δημόσιο πρέπει να είναι ισχυρό διακριτό ρολό  στην οικονομία, ότι το ΕΣΥ πρέπει να αναβαθμιστεί και να παραμείνει δημόσιο. Ως χώρος οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια συνολική προγραμματική πρόταση που θα πιάσει και άλλα ζητήματα. Είναι δυνατόν να επιχορηγηθούν μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς να αποκτήσει το κράτος μερίδιο στη μετοχική σύνθεση τους; Μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς ισχυρό δημόσιο πυλώνα του τραπεζικού συστήματος; Και βέβαια όλη αυτή η συζήτηση πρέπει να θέτει ως προτεραιότητα  την  αντιμετώπιση  της κλιματικής κρίσης που για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει την αλλαγή του σημερινού παραγωγικού μοντέλου.

Η Ελλάδα είναι ουραγός στις δαπάνες επί του ΑΕΠ για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά και στις επιπλέον δαπάνες για την ενίσχυση του ΕΣΥ είμαστε από τους τελευταίους σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Στο σημείο αυτό όμως πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Αν η κρίση διαρκέσει, καμία ευρωπαϊκή χώρα, και ειδικά οι χώρες του Νότου, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς κοινές και συντονισμένες ευρωπαϊκές δράσεις. Είναι προφανές ότι ο λαϊκισμός έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Διατρέχει οριζοντίως  το πολιτικό σύστημα, έχει διαβρώσει σε σημαντικό βαθμό τα μέσα ενημέρωσης και τα social media, παραγνωρίζει τις κοινωνικές- ταξικές ανισότητες και δημιουργεί μια φαντασιακή κατασκευή «λαού» τον οποίο κατά περίπτωση απειλεί ένας εχθρός. Οι λαϊκιστές για κάθε πρόβλημα έχουν έναν εχθρό, συνήθως τον αδύναμο και τον διαφορετικό. Προβληματίζομαι, λοιπόν, όταν ακούω ότι στο όνομα του ανοιχτών πορτοπαράθυρων που συμφωνώ ότι πρέπει να έχουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να συνυπάρχουμε π.χ. με  ανθρώπους που ασπάζονται την άποψη ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών ξεπουλήθηκε η Μακεδονία. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, όχι ένα κόμμα κλειστό και περιχαρακωμένο, αλλά ένα κόμμα ευρύχωρο και ανοιχτό στην κοινωνία και στους πολίτες  με ένα συνεκτικό πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο και μια περιεκτική- γιατί όχι;- «εγκάρδια συνεννόηση»,  στην κορυφή και στη βάση του κόμματος και της προοδευτικής συμμαχίας που θέλουμε να οικοδομήσουμε.

Είναι ένα ζήτημα το σε ποιους απευθύνεσαι, δηλαδή αν απευθύνεσαι σε παραδοσιακά κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Και είναι άλλο ζήτημα αν αλλάζεις την πολιτική στρατηγική σου. Αν δει κανείς τη συζήτηση για τις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος, καταλαβαίνει τις διαφορές στη στρατηγική του Σάντερς και της Γουόρεν με αυτές των πιο κεντρώων υποψηφίων. Οι κεντρώοι λένε να μετακινηθούμε στα δεξιά για να πείσουμε τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Ο Σάντερς και η Γουόρεν λένε ότι οι κεντρώες λύσεις δεν έχουν αποδώσει. Άλλωστε ο κεντρώος Ομπάμα οδήγησε στον Τραμπ. Επιπλέον, λένε ότι δεν αρκεί  να πείσεις τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Πρέπει επίσης να φέρεις στις κάλπες και αυτούς που απέχουν, ιδιαίτερα τους νέους, γιατί πιστεύουν ότι η πολιτική δεν μπορεί να φέρει αλλαγές. Προσωπικά είμαι πολύ πιο κοντά στις απόψεις του Σάντερς και της Γουόρεν. Όπως φαίνεται και από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, οι κεντρώες λύσεις δεν κερδίζουν τη συναίνεση πλατιών λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων.

Δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πολιτική-προγραμματική [μας] διεργασία αποκομμένη από τις επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής στους ίδιους του εργαζόμενους και την ανάγκη να αποκρουστεί. Βλέπουμε πρωτόγνωρα πράγματα. Στις τράπεζες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού, γίνονται απολύσεις. Στον ΟΤΕ με τα υπερκέρδη απολύεται κόσμος για να προχωρήσει η «εργολαβοποίηση». Αυτές οι καταστάσεις ενθαρρύνθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση. Ανάλογη τάση θα δούμε και στη μεσαία τάξη που βλέπει τις προσδοκίες της για οικονομική ανάπτυξη να ματαιώνονται.

Σχετικά με τις εκτιμήσεις της ΤτΕ της Ελλάδος για μη επίτευξη των πλεονασμάτων, ο κ. Τσακαλώτος είπε ότι ο κ. Στουρνάρας θα διαψευστεί για μία ακόμα φορά.  Ο υπουργός Οικονομικών είπε ακόμα ότι είναι πελατειακή η δομή του ελληνικού κράτους, καθώς και ότι η κυβέρνηση το έκανε πιο σύγχρονο και αποτελεσματικό. Ο κ. Τσακαλώτος επιτέθηκε στη Νέα Δημοκρατία, λέγοντας ότι με το κ. Μητσοτάκη πρωθυπουργό «το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό». Επισήμανε επίσης ότι το κόστος των υποσχέσεων της ΝΔ υπερβαίνει κατά πολύ τα 9 δισ., χωρίς η Πειραιώς να εξηγεί πού θα τα βρει.