Συνεντεύξεις

Όσο ήμουν στη Συρία ονειρευόμουν να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες και να γίνω πολιτικός. Ποτέ όμως, δεν ονειρεύτηκα ότι θα ζω στην εξορία. Στη Γερμανία που μένω τώρα, δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάω σχολείο, γιατί πρέπει πρώτα να μάθω την γλώσσα. Δεν ήρθα εδώ με την διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης. Οι δικοί μου αναγκάστηκαν να πουλήσουν το σπίτι τους για να βρουν τα 6.000 ευρώ που χρειάζονταν για να κάνω το ταξίδι από την Ελλάδα, οπότε είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω το σχολείο, δεν μπορώ να μην βοηθήσω την οικογένειά μου σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Είμαι πια 19 ετών, πρέπει πια να δουλέψω και να βοηθήσω την οικογένειά μου. Οπότε σύντομα θα ψάξω και για δουλειά. Κι εδώ όμως, πάλι μόνος μου είμαι.  Όλα τα όνειρά μου για το μέλλον είναι πια νεκρά.

Η κοινή γνώμη δεν είναι αρνητικά διακείμενη στην κτήση της ελληνικής ιθαγένειας από παιδιά μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα και πάνε σε ελληνικό σχολείο. Η επιφύλαξη αφορά περισσότερο τους ενήλικες. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι εξαιρετικά επιφυλακτική στην κτήση της ιθαγένειας από έγχρωμους μετανάστες. Εκτός φυσικά εάν πρόκειται για τον Πολυτιμότερο Παίκτη (MVP) στο πρωτάθλημα Μπάσκετ του NBA, όπως ο νιγηριανής καταγωγής Γιάννης Αντετοκούνμπο που, ως ανιθαγενής στην πράξη, δεν διέθετε ούτε τα στοιχειώδη ταξιδιωτικά έγγραφα και πήρε την ελληνική ιθαγένεια κατ’ εξαίρεση τον Ιούλιο του 2013 –όταν η κυβέρνηση Σαμαρά είχε παγώσει τις χορηγήσεις ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών– προκειμένου να κάνει το άλμα πάνω από τον Ατλαντικό. Για τους υπόλοιπους, ίσχυε το «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι». (...) [Έλληνας πολίτης του αύριο] θα είναι ο άνθρωπος που ζει σε τούτη τη χώρα, που ευτυχεί ή δυστυχεί μαζί μας, ο άνθρωπος που έχει ένα πρόγραμμα ζωής όπου η Ελλάδα κατέχει μείζονα χώρο. Φυσικά, η κτήση της ιθαγένειας δεν είναι φάρμακο για όλες τις χρήσεις. Ομως όταν ένας άνθρωπος έχει την ιδιότητα του πολίτη σε μια χώρα, είναι πάντα καλύτερα θωρακισμένος από θεσμική άποψη απέναντι στις διακρίσεις και τον αποκλεισμό.

"Υποστηρίζω πάρα πολύ την διεύρυνση αλλά χρειαζόμαστε ένα κόμμα που έχει ταυτότητα, τις δικές του αναλύσεις και με αυτή τη βάση μπορεί να συμμαχήσει και με τον κ. Βαρουφάκη και το ΚΚΕ, αν αποφασίσει ότι δεν μπορεί να περιμένουμε πότε θα καταρρεύσει από μόνο του το καπιταλιστικό σύστημα αλλά πρέπει να έχουμε μια στρατηγική αλλαγής." "Είναι ένα πολύ τολμηρό εγχείρημα ο απολογισμός, η αποτίμηση και η κριτική του έργου μας. Έχουμε το θάρρος να τα αναλύσουμε όλα. Είναι μια μεγάλη κατάκτηση αυτό. Μόλις γίνει και δεύτερη φορά Αριστερά πάλι θα υπάρχουν οι συσχετισμοί δύναμης, πάλι θα υπάρχει Ε.Ε. και ΔΝΤ αλλά θα μιλάμε με διαφορετικό τρόπο διότι έχουμε περάσει από την κυβερνητική εμπειρία –δεν θα βασιζόμαστε σε παραδείγματα άλλων χωρών- και έχουμε πλήρη επίγνωση ότι οι συσχετισμοί δύναμης πάντα θα είναι εναντίον της Αριστεράς και αυτό μας δίνει μια δύναμη να μπορούμε να εξετάσουμε τις πολιτικές και τις προοπτικές. "

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέγεται, το 2015, ο πρώτος νόμος που ψηφίζει αφορά την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: Με κάρτα αλληλεγγύης για τρόφιμα, με επανασύνδεση του ρεύματος σε 100.000 νοικοκυριά, με 300 δωρεάν kwh το μήνα και με επιδότηση ενοικίου. Η κάρτα αλληλεγγύης καταργεί τις εξευτελιστικές σακούλες. Τα σχολικά γεύματα ξεκινούν στο Πέραμα. Πολύ σύντομα 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι έχουν δωρεάν πρόσβαση σε νοσοκομεία και φάρμακα. 650.000 άτομα που βιώνουν την ακραία φτώχεια εντάσσονται για πρώτη φορά στο δίχτυ προστασίας που δημιουργεί το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ). Η ανεργία μειώνεται στο 17% και η ανάπτυξη, αναιμική μεν αλλά υπαρκτή, επιστρέφει. Παράλληλα η ενίσχυση με 3,5 δις από 789 εκατομμύρια του προνοιακού κράτους και η ψηφιακή του λειτουργία δίνουν αξιοπρέπεια στον πολίτη και τη σιγουριά ότι το κράτος τον φροντίζει χωρίς να δημιουργεί πελατειακές σχέσεις. Αυτά όλα δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα στο υλικό πεδίο που παύει να τρέφει τη Χρυσή Αυγή

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το αν ο Σάντερς μπορεί να νικήσει τον Τραμπ, και αν έχουμε μάθει κάτι από τις τελευταίες εκλογές είναι ότι οι δημοσκοπήσεις και οι ειδήμονες δεν μπορούν να μας πουν πολλά. Είναι σαφές ότι «η δυνατότητα επιλογής» δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Ο Σάντερς, με οποιοδήποτε μέτρο έχουμε, μπορεί απολύτως να νικήσει τον Τραμπ. Ανταγωνίζεται μαζί του μεταξύ των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης και των γυναικών της μικρομεσαίας τάξης. Και ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι εμπνέει για μια παθιασμένη στήριξη που θα μπορούσε να ενισχύσει την προσέλευση σε κρίσιμες πολιτείες, όπως το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν, και το Οχάιο. Όπως έχουμε δει σε διάφορες χώρες, από την Ελλάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 2016 στις ΗΠΑ, η οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πριν από μια δεκαετία. Από αυτή την άποψη, το αμερικανικό πολιτικό τοπίο του 2020 δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, και η νίκη του Σάντερς δεν πρέπει να θεωρείται ουτοπική. Διαφορετικά, όπως και στην Ελλάδα, αν παρεμποδιστεί η αριστερά θα υποστούμε μια όλο και πιο τρομακτική κυριαρχία της δεξιάς, με τους κεντρώους συντηρητικούς να παραχωρούν τον έλεγχο σε μια νέα, ρατσιστική, εθνικιστική, και ευθυγραμμισμένη με το κεφάλαιο, δεξιά. Μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να κυβερνήσει ο Σάντερς, οι αμερικανοί ακτιβιστές πρέπει να εξετάσουν την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μια νέα αριστερή συμμαχία ήρθε στην κυβέρνηση χωρίς στήριξη από το κατεστημένο και χωρίς κυβερνητική εμπειρία, αντιμέτωπη με την πλήρη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου. Δεδομένου ότι οι κυβερνητικές εξουσίες ενός αμερικανικού προέδρου έχουν πολύ λιγότερους περιορισμούς από αυτούς που είχε ο Αλέξης Τσίπρας, που περιορίζονταν από το χρέος και από την τρόικα, τώρα είναι η στιγμή να σκεφτούμε στρατηγικά για το πως μπορούμε να κυβερνήσουμε με έναν τρόπο που θα φέρνει την ουτοπία πιο κοντά στο σήμερα.