Συνεντεύξεις

Ο κ. Γεωργιάδης, ανάρτησε νέα έγκριση του προγράμματος του από την κ. Κεραμέως με ημερομηνία…

Μια κυβέρνηση η οποία έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και άφησε απόθεμα στα ταμεία 37 δισ. δεν νομίζω ότι πρέπει να ζητά συγγνώμη. Συγγνώμη πρέπει να ζητήσουν αυτοί οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και τώρα το παίζουν Μεσσίες. Προφανώς, στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης, έγιναν και λάθη και αστοχίες και καθυστερήσεις. Εάν ήταν στο χέρι μας και δεν είχαμε την επιτήρηση των «θεσμών», σίγουρα η δημοσιονομική και φορολογική μας πολιτική θα ήταν διαφορετική. Εκτός αυτού όμως, θέματα όπως η ρύθμιση των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας θεωρώ πως θα μπορούσαν να έχουν λυθεί, αλλά δεν ήμασταν ιδιαίτερα αποφασιστικοί. Είμαστε περήφανοι όμως για τη μείωση της ανεργίας, για τη μεταρρύθμιση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και την ίδρυση των ΤΟΜΥ, για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, για τη 13η σύνταξη, για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και πολλά άλλα, που θα χρειαστούμε άλλη μια συνέντευξη για να τα συζητήσουμε αναλυτικά. Αυτό το έργο θέλουμε να συνεχίσουμε.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι με διακατέχει ένα συναίσθημα απόγνωσης και οργής μπροστά στην τροπή που παίρνουν τα πράγματα στον κόσμο και μπροστά στην ανικανότητά μας, ως γυναικών και ανδρών της Αριστεράς, να τον αλλάξουμε. Μπαίνουμε στον τρίτο αιώνα καπιταλιστικής κυριαρχίας χωρίς αυτή να σταματήσει ποτέ να σπέρνει καταστροφές (φτώχεια, βάρβαρη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, πόλεμοι, καταστροφή του περιβάλλοντος) –κάτι που αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου– τοποθετώντας μας σήμερα σε μια τραγική θέση όπου ακόμα και η επιβίωση του ανθρώπινου είδους μεσοπρόθεσμα απειλείται. Δεν ξέρω πώς να το πω. Παραδέχομαι ότι οι λέξεις δεν επαρκούν, κι αυτό ενώ έχουν γραφτεί εκατομμύρια σελίδες καταγγελίας των καπιταλιστικών εγκλημάτων και επινόησης ρεαλιστικών ουτοπιών. Έτσι που η λογοτεχνία, αυτή που προσπαθώ να γράφω, αυτή που διαβάζω με πάθος, να αποτελεί έναν άλλο τρόπο ανίχνευσης της πραγματικότητας, ανάδειξης της τρομερής ομορφιάς της, αλλά κι ένα τρόπο διαφυγής, ένα τρόπο να πάρουμε μια ανάσα αποφεύγοντας τον πνιγμό. Ο Ρενέ Σαρ, ο μεγάλος γάλλος ποιητής, έγραψε ότι «η πνευματική διαύγεια είναι η πιο κοντινή στον ήλιο πληγή». Σε ό,τι με αφορά, βρίσκομαι εκεί ακριβώς: πληγωμένος και στραμμένος προς το φως.

«Στη ΝΔ έχουν δαιμονοποιήσει τον Πολάκη και τον αντιμετωπίζουν ως “από μηχανής θεό”, όποτε βρίσκονται…

Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να περιορίζει το προσφυγικό σε διμερές ζήτημα, υποβαθμίζοντας το και δίνοντας άλλοθι στην Ευρώπη να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της και να αναθέτει στη χώρα το ρόλο της «ασπίδας». Επιπλέον όμως αν ευσταθούν οι, αμέτρητες, καταγγελίες πέρα από την παραβίαση των δικαιωμάτων των ανθρώπων που θέλουν να ζητήσουν άσυλο στην χώρα, αποστερείται και ένα βασικό διαπραγματευτικό όπλο από την φαρέτρα της ελληνικής πλευράς σε άλλα σημαντικά ζητήματα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι έμπρακτη αλληλεγγύη σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο, με υποχρεωτικό μηχανισμό επιμερισμού του πληθυσμούκαι αυτή είναι η μόνη στιβαρή απάντηση απέναντι στην όποια εργαλειοποίηση. Χρειάζεται όμως και νόμιμες ασφαλίζει οδούς για να σταματήσουν τα φαινόμενα εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου από διακινητές.

Ο Πρόεδρος της Βουλής, με συνειδητή επιλογή του, επέλεξε να προβεί σε μια βαθύτατα αντιδημοκρατική πράξη. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό στο ελληνικό κοινοβούλιο.Σε άλλους καιρούς υπήρξαν και προκλητικές τοποθετήσεις χρυσαυγιτών. Η δημοκρατική πρακτική και κουλτούρα της ελληνικής Βουλής, είναι να μην “αποστειρώνει” τη συζήτηση, να μη την “ακρωτηριάζει”. Είναι ο “ναός” της δημοκρατίας και πρέπει να το εννοούμε.

    «Από την έναρξη της πανδημίας, η κυβέρνηση όφειλε να χαράξει μια γραμμή προστασίας…

Πώς βγαίνει η κυβέρνηση από τον χιονιά; Επιχειρεί να στηριχθεί και πάλι στα συστημικά μίντια,…

Η ακροδεξιά καθιστά την αμφιβολία μίσος. Η ακροδεξιά που τροφοδοτείται από την αδυναμία των πολιτικών ελίτ να επικοινωνήσουν με το «πόπολο», η ακροδεξιά που αναπνέει από το «αντιλαϊκιστικό» οίστρο των περισσοτέρων κυβερνήσεων, η ακροδεξιά που εκφράζει το μίσος των αδυνάμων απέναντι στους πιο αδύναμους εδραιώνοντας τις δομές της κοινωνικής ανισότητας. Είναι λάθος να ταυτίζουμε την ακροδεξιά με την υπανάπτυξη. Η Άκρα Δεξιά δεν είναι πολιτισμική υστέρηση. Είναι σύμπτωμα των καιρών των ολοένα και βαθύτερων κοινωνικών ανισοτήτων και της ολικής αδυναμίας των πολιτικών ελίτ να μιλήσουν με το λαό. Όσο περισσότερη ανισότητα ξερνά ο παγκόσμιος καπιταλισμός, τόσο κάποιοι θα έρχονται να εκφράζουν πειστικότερα το “make our country great again”, όπως ο Τραμπ, ο Ερντογάν και ο Μπολσονάρου κι ο Όρμπαν. Να το πω απλά: αν δεν ήταν η Χίλαρι Κλίντον, μια πολιτικός βγαλμένη από τη βαθιά καμαρίλα του αμερικάνικου κατεστημένου, πιθανώς να είχαμε γλιτώσει τον Τραμπ.

Ας αρχίσουμε λέγοντας ότι η δική μας λιγότερο ή περισσότερο ταλαιπωρημένη ιδέα για τις εκλογικές διαδικασίες δεν έχει καμία σχέση με την αρχαιοελληνική πραγματικότητα. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν περίπου 30.000 πολίτες με πλήρη δικαιώματα και στη συνέλευση που αποφάσιζε για τη διακυβέρνηση της πόλης μετείχαν το πολύ 5.000. Μετείχε δηλαδή στην πράξη μια πολιτικοποιημένη μειοψηφία, αποτελούμενη από άπορους, που είχε το δικαίωμα να διοικεί. Αυτό ήταν η αρχαία δημοκρατία. Το 1920, ένας Γερμανός ιστορικός, ο Αρθουρ Ρόζενμπεργκ, όρισε το αθηναϊκό μοντέλο ως «δικτατορία του προλεταριάτου».