Συνεντεύξεις

[Το φαινόμενο της γάγγραινας της ολιγαρχίας του Βαγγέλη Μαρινάκη] έχει αρχίσει να επεκτείνεται. Το συναντάμε ακέραιο στον Βόλο με πολύ πιο βίαιο τρόπο. Εμφανίστηκε και στη Νέα Φιλαδέλφεια και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί. Να σκεφτούμε επίσης ότι πιθανόν να εμφανιστεί και στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή έχουμε το παλαιού τύπου φαινόμενο του Μπερλουσκόνι σε εποχές εξαιρετικά επικίνδυνες, γιατί ο Μπερλουσκόνι αποδείχτηκε φαιδρή φιγούρα που κατάφερε να σύρει την Ιταλία προς την ακροδεξιά. Ο Μπερλουσκόνι δεν ήταν ακροδεξιός, όμως εδώ το χειρότερο είναι ότι μέσα σ’ αυτούς τους τύπους κρύβεται η ακροδεξιά. Το είδαμε στον Πειραιά στις περασμένες εκλογές όταν κατέβηκαν τάγματα μαυροντυμένων με full face για να απειλήσουν την πόλη. Αυτές τις σκηνές δεν θέλουμε να τις ξαναζήσουμε. Αυτό είναι μια πραγματική ιστορία, την ξέρει και τη συζητάει όλη η Ελλάδα. Ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε είναι η ήττα του φαινομένου ακριβώς εκεί όπου γεννιέται, ακριβώς εκεί όπου επιχειρεί να αποκτήσει το πρώτο εφαλτήριο για να ανεβεί στην εξουσία. Δηλαδή στους δήμους και στις τοπικές ομάδες.

Εδώ είναι δύσκολο να πείσεις σε συνθήκες παρατεταμένης κοινωνικής κρίσης και ανεργίας ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι μια «συζήτηση πολυτελείας». Και ότι ειδικά σε αυτές τις συνθήκες η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εξαιρετικά κρίσιμη, αφού αυτά αποτελούν ασπίδα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. (...) [Ο ρατσισμός] διαπερνάει οριζόντια τα περισσότερα πολιτικά κόμματα. Και ενώ υπάρχει ο συνειδητοποιημένος ρατσισμός από κάποιους που το διαλαλούν, υπάρχει και ένας υποβόσκων που βασίζεται στη λογική του «εγώ ρατσιστής δεν είμαι, αλλά…». Αλλωστε, ο ρατσισμός δεν στρέφεται μόνο ενάντια στον ξένο, αλλά και ενάντια σε αυτούς που είναι διαφορετικοί, σε όσους η κοινωνία μας έχει τον τρόπο της να τους κατατάσσει στους «τρομακτικούς Αλλους».

Για μένα η κυριαρχία έχει νόημα μόνο ως λαϊκή κυριαρχία, αν θέλει να είναι δημοκρατική. Δεν μπορεί να υπάρχει κυριαρχία ενός κράτους όπως η Γαλλία ή ενός πολυεθνικού οργανισμού όπως η Ε.Ε., χωρίς να υπάρχει δημοκρατία. Κυρίαρχος είναι εκείνος ο οποίος, σε τελική ανάλυση, παίρνει τις αποφάσεις και στη Δημοκρατία, ακολουθώντας τον Ρουσό, δεν μπορούμε να αποδώσουμε σε κανέναν άλλο αυτό το δικαίωμα παρά στον ίδιο τον λαό. Ευρωπαϊκή κυριαρχία προϋποθέτει ευρωπαϊκό λαό κι αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Αν πετύχουν τις προσπάθειές τους οι φεντεραλιστές, γιατί όχι, αλλά σήμερα δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Από την άλλη, αν ευρωπαϊκή κυριαρχία σημαίνει να παίρνουν τις αποφάσεις η Κομισιόν, το Eurogroup, η γραφειοκρατία, τότε πρόκειται για επίθεση κατά της Δημοκρατίας, κι αυτό προκαλεί δικαιολογημένο θυμό και αντίδραση.

Φτάσαμε εδώ που είμαστε, σε μια Ευρώπη που κυριαρχεί το χρήμα, γιατί εκείνοι που τη διοίκησαν, Μπαρόζο, Γιούνκερ κτλ την οδήγησαν προς κατευθύνσεις που δεν μοιάζουν καθόλου με την Ευρώπη των αξιών.

Πρέπει σε αυτές τις ευρωεκλογές οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας που αποδεσμεύεται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και οι Πράσινοι, να βάλουν μία ατζέντα η οποία να έχει διαχωριστικές γραμμές. Μία διαχωριστική γραμμή είναι η ανισότητα, γιατί η ανισότητα, η φτώχεια, οι κακές θέσεις εργασίας ή θέσεις εργασίας που δεν έχουν προοπτική, τροφοδοτεί την ακροδεξιά. Η δεύτερη διαχωριστική γραμμή είναι για τα δικαιώματα του πολίτη και τη δημοκρατία και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και η κυβέρνησή μας την συνταγματική αναθεώρηση και η τρίτη διαχωριστική γραμμή έχει να κάνει με τον εθνικισμό

Στις 12 Δεκεμβρίου θα εισαχθεί προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής ο προϋπολογισμός του 2019. Τελικά οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα ισχύσει ο νόμος για την περικοπή των συντάξεων, γίνονται πραγματικότητα. Και μαζί η νομοθέτηση των αντίμετρων, που εξαγγέλθηκαν στη ΔΕΘ, χωρίς να υπάρχουν επιπλέον μέτρα. Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης, που για να τελεσφορήσει, πάτησε στις επιδόσεις της οικονομίας, που αποτρέπουν την περικοπή των συντάξεων. Η ΝΔ, αυτή τη μεγάλη επιτυχία, την απαξιώνει χαρακτηρίζοντάς την ως παροχολογία. Ο χαρακτηρισμός αυτός, όμως, προδίδει εκτός της μικροψυχίας, που συναντάται στον προεκλογικό ανταγωνισμό, και κάτι πολύ σοβαρότερο. Αν η αποκατάσταση μιας αδικίας σε βάρος των συνταξιούχων, μετά από πολλές περικοπές που έχουν προηγηθεί στη διάρκεια των μνημονίων, χαρακτηρίζεται ως παροχολογία, υπάρχουν υπαρκτοί κίνδυνοι σε περίπτωση που στις εκλογές κερδίσει η ΝΔ. Ο βασικός κίνδυνος είναι η διαιώνιση της λιτότητας και της λεηλασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων.Το γεγονός ότι η ΝΔ δεν παραδέχεται το τέλος των μνημονιακών προγραμμάτων, δεν έχει να κάνει μόνο με την μικροψυχία και την καταστροφολογία που διακρίνει την αντιπολιτευτική τακτική της, αλλά με την πολιτική που σχεδιάζει να εφαρμόσει σε περίπτωση ανάδειξής της ως κυβέρνησης. Τα μνημόνια ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τη ΝΔ να υιοθετηθεί ο νεοφιλελευθερισμός και να σχεδιαστεί η συνέχιση της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας του κράτους και χωρίς μνημόνια. Αυτό είναι το πρόγραμμα της ΝΔ, με πρόσημο την ανάπτυξη. Η ΝΔ εκπροσωπεί και απολογείται στις οικονομικές ελίτ και όχι στην κοινωνία.

Αυτή τη χρονιά (για 3η συνεχόμενη χρονιά) θα δοθεί το κοινωνικό μέρισμα. Το ύψος του οποίου θα προσδιοριστεί μέχρι το τέλος του Νοέμβρη. Φαίνεται πως θα είναι σημαντικό. Από 400-450€ μέχρι 1400€ ανάλογα με τα εισοδηματικά κριτήρια, την ανεργία κλπ. Είναι περίπου ένας μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε και πέρυσι, ίσως με λίγες μικρές διαφοροποιήσεις τις οποίες με τεχνικό τρόπο τις βλέπουνε (στην κυβέρνηση). Το βασικό που θέλω να τονίσω είναι ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν από τον Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ και περιλαμβάνονται στον Προϋπολογισμό είναι μόνιμα μέτρα. Τα επόμενα χρόνια θα προστίθενται και νέα μέτρα φορολογικών ελαφρύνσεων και μέτρα ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Μέχρι το 2022 υπάρχουν τέτοια μέτρα συνολικού ύψους 3,5δις€.

Όσο υπάρχει πατριαρχία θα υπάρχει και έμφυλη βία και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο οι γυναίκες από ντροπή δεν μιλούν για όσα υφίστανται αντιμετωπίζοντας την κακοποίηση τους ως «ιδιωτική τους υπόθεση».

Η κρίση της δημοκρατίας και της πολιτικής είναι η βάση μιας αρνητικότητας που υπάρχει ακόμη. Γενικότερα, βγαίνουμε από μια παράσταση ενωμένης ανθρωπότητας, εφόσον δεν μειώθηκαν οι ανισότητες, οι αδικίες και οι πολιτισμικές διαιρέσεις. Οι άνθρωποι ζουν σε μετεωρισμό κινούμενοι μεταξύ των δυο άκρων του εκκρεμούς. Η δυστυχία αυτή χρεώνεται στην αριστερά και στις χειραφετητικές δυνάμεις, στη συνέχεια δε επιζητούν την ασφάλεια και την ευταξία λύνοντας την εσωτερική τους ένταση. Ο συντηρητισμός μαζί με τον νεοφιλελευθερισμό καθίσταται η πιο επίκαιρη ιδεολογία.