Συνεντεύξεις

Οι εκλογές της 1ης Ιουλίου χρειάζεται να είναι υπερβατικές και να καθορίσουν πολιτικά το μέλλον του Μεξικού στο πραγματικό επίπεδο και όχι στο ιδεολογικό. Είναι η πρώτη φορά που το διακύβευμα είναι ένα νέο σχέδιο για τη χώρα, μετά τις αποτυχημένες δεξιές κυβερνήσεις του Βισέντε Φοξ (2000 – 2006) και του Φελίπε Καλδερόν (2006 – 2012) και, στη συνέχεια, την πολιτική αποτυχία του σημερινού πρόεδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο, ο οποίος με τα λάθη του έβλαψε πολιτικά κατά πολύ το κόμμα του, το κεντροαριστερό PRI. Σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, ο Λόπεζ Ομπραντόρ, με κοινωνικές και ίσως λαϊκιστικές ιδέες, θα φθάσει στο ψηλότερο θεσμικό αξίωμα. Θα καταφέρει να το αλλάξει; Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση. Κανείς δεν ξέρει, ούτε αν μπορεί να ελέγξει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα που βρίσκονται κοντά στο περιβάλλον του. Ωστόσο, η αλλαγή είναι επείγουσα και η μεξικανική πλειοψηφία την θέλει. Το μέλλον του Μεξικού είναι απρόβλεπτο, αλλά το μόνο συγκεκριμένο είναι ότι οι Μεξικανοί θέλουν να αλλάξει η πορεία της χώρας, και για αυτό φαίνεται να εμπιστεύονται τον Ομπραντόρ.

Ο κριτικός που ερμηνεύει το έργο ενός δημιουργού θα πρέπει να είναι ικανός να εντοπίσει και να εκτιμήσει την κριτική του ίδιου του δημιουργού απέναντι στη ζωή και στα πράγματα. Κατά συνέπεια, ο παρουσιαστής της ερμηνείας του κριτικού θα πρέπει να υπερβεί την απλή, φιλολογική ανάγνωση του κειμένου και να εντοπίσει και να εκτιμήσει και εκείνος την κριτική της ερμηνείας ώστε να αποτελέσει «κρίκο» στην γενική εκτίμηση ενός λογοτεχνικού έργου.

Το ίδιο το γεγονός ότι υπάρχει συμφωνία είναι εξαιρετικά θετικό, είναι ιστορικό γεγονός, επιλύεται ένα πρόβλημα που ταλάνιζε τις σχέσεις των δύο χωρών για πάνω από 25 χρόνια, που σκόρπισε τοξικές αναθυμιάσεις σε όλα τα Βαλκάνια και στις σχέσεις μεταξύ δύο λαών και επιλύεται με έναν τρόπο που προστατεύει απολύτως τα εθνικά συμφέροντα μας, είναι βασισμένη στις αρχές της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας των δύο λαών, προστατεύει και τη δικιά μας ιστορία και ανοίγει μία νέα σελίδα για την επωφελή συνεργασία των δύο χωρών. Επίσης, όπως συμπλήρωσε, οι όροι με τους οποίους γίνεται αυτή η συμφωνία σέβονται απολύτως την εθνική γραμμή όπως έχει αυτή χαραχθεί από το 2008 και μετά στην Ελλάδα για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων και επιπλέον υπάρχουν πρόσθετα στοιχεία που διασφαλίζουν τη χώρα μας» και έχουν μεγάλη σημασία, όπως η συνταγματική αναθεώρηση η γείτονα χώρα θα πρέπει να αλλάξει στο σύνταγμά της αλλά και μια σειρά από άλλα στοιχεία μεταξύ των οποίων η διαγραφή οποιασδήποτε φράσης μπορεί να έχει αλυτρωτικό χαρακτήρα.

«Ο τρόπος με τον οποίο ασκούνται σήμερα οι κυρίαρχες πολιτικές στον δυτικό κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη, δυστυχώς τροφοδοτεί τα ρεύματα εθνικιστικής, ακροδεξιάς κλπ. αναδίπλωσης. Συνηθίζω να αποκαλώ «μέτρια» την Ευρώπη διότι έχει υπάρξει χειρότερη (π.χ. στις δεκαετίες ‘30 και ‘40), έχει υπάρξει και καλύτερη (π.χ. ‘70 και ’80). Είναι μέτρια, δεν εμπνέει κανέναν, έχει τους γραφειοκράτες της που βαριόμαστε όταν τους ακούμε κλπ. Αυτή η πλαδαρότητα στον λόγο αφήνει αδιάφορο το κοινό των ευρωπαϊκών λαών. Αν η Ευρώπη δεν κοιταχτεί λίγο αυτοκριτικά απέναντι στις πολιτικές που ασκήθηκαν μέχρι σήμερα, τότε το κακό παραμονεύει, διότι το κακό, σε αντίθεση με την μετριότητα και τον χυλό-αντίλογό της, μπορεί να εμπνεύσει και να αποτελέσει θρυαλλίδα ακόμα μεγαλύτερων κακών».

Δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί θα δεχθούν να συμμετάσχει το ΔΝΤ και να προβαίνει σε δηλώσεις που είναι στον αντίποδα των δικών τους εκθέσεων. Αυτό, εξάλλου, δεν θα είναι καλό για τις αγορές, στις οποίες θα μπει η ελληνική οικονομία. Δεν μπορεί η Γερμανία να λέει ότι το χρέος είναι βιώσιμο και το ΔΝΤ ότι δεν είναι. Θα υπάρξει, λοιπόν, ένας συμβιβασμός. Ως το 2030 το ΔΝΤ, εκτιμώ, δεν θα έχει πρόβλημα να πει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.