Macro

18
02

Θανάσης Καμπαγιάννης: Για το αίτημα της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα: μια καθαρή υπόθεση

Είμαστε ενώπιον μιας τρανταχτής περίπτωσης κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει τον μισάνθρωπο και εκδικητικό πυρήνα του. Για όσες και όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: είμαστε αντιμέτωποι με μια εμβληματική περίπτωση κατά την οποία η δημοκρατία διαπράττει απιστία προς τον εαυτό της. Γιατί η δημοκρατία πρέπει να αποδεικνύει, ακόμα και απέναντι στους αρνητές της, την ηθική της ανωτερότητα. 'Οπως το έγραφε ο μακαρίτης ο Ανδρουλάκης: «η δημοκρατία ακούει και απαντά, προσπαθεί να πείσει τον αρνητή της ότι η προσφυγή του στη βία ήταν αδικαίωτη, γιατί οι θεσμοί της ήταν και είναι αναλλοίωτοι και ζωντανοί». Τσαλαπατώντας τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει αναδρομικά την βίαιη δράση του. Και έτσι ο κρατούμενος, αντί να ηττάται όπως καμώνονται τα ανδρείκελα της κυβέρνησης, νικάει την ώρα της συντριβής του. Ας μην νικήσει ο θάνατος σε αυτή την υπόθεση. Ας νικήσουν, έστω την τελευταία στιγμή, η ζωή και η δημοκρατία.
Περισσότερα »
18
02

Ρωγμές στον δικομματισμό;

Θα προχωρήσουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στην ίδρυση νέου μετριοπαθούς κεντροδεξιού κόμματος επιβεβαιώνοντας το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του Reuters; Δεν θα πρόκειται για την πρώτη φορά στην Ιστορία των ΗΠΑ που επιχειρείται η συγκρότηση τρίτου πόλου στην πολιτική σκηνή, αλλά σήμερα δίχως αμφιβολία η διαφορά είναι ότι η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας γενικευμένης πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης. (...) Αν από τη διάσπαση των Ρεπουμπλικανών προκύψει κεντροδεξιό κόμμα με αξιώσεις εκπροσώπησης στο Κογκρέσο, τότε εγγράφεται μια σοβαρή υποθήκη στη δικομματική σταθερότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας. Με άλλα λόγια, διάσπαση των Ρεπουμπλικανών, με τους αποχωρούντες να καταγράφουν υπολογίσιμο ποσοστό, είναι βέβαιο ότι θα πριμοδοτήσει δυναμική εσωτερικών εντάσεων και διαφοροποιήσεων ανάμεσα στη μετριοπαθή και τη ριζοσπαστική πτέρυγα. Η πιθανή δημιουργία τρίτου κόμματος θα επιτρέψει στον Τραμπ να μετατρέψει τους Ρεπουμπλικανούς σε προσωπική παράταξη, καθιστώντας έτσι τον λαϊκισμό της περιχαράκωσης και της εσωστρέφειας σταθερά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
Περισσότερα »
17
02

Τάκης Μαστρογιαννόπουλος: Από τις λενινιστικές Θερμοπύλες μέχρι την πύλη των κινεζικών βασανιστηρίων

Το κόμμα που περιγράφει η Μ. Ζορμπά, δεν είναι το κόμμα της περιόδου του ψυχρού πολέμου, είναι το κόμμα της σταλινικής διαστρέβλωσης και παραμόρφωσης. Ένας τύπου κόμματος το οποίο οι κομμουνιστές της ανανέωσης, και δεν ήταν ευτυχώς οι μόνοι, απέρριψαν και τυπικά στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Πιστεύει ειλικρινά η Μ. Ζορμπά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τέτοιο κόμμα; Εγώ, αν ήμουν στην θέση της και το πίστευα, θα έφευγα χιλιόμετρα μακριά. Ένα τέτοιο κόμμα δεν μεταλλάσσεται. Καμιά νέα «γραμματική των μελών» δεν πρόκειται να το μετασχηματίσει, όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αν προσχωρήσουν στην ηγεσία του. Θα μείνει με την «αρχαία σκουριά» του μέχρι τελικής εξαφάνισης, όπως απέδειξε και το άδοξο τέλος πολλών κομμάτων τόσο της κομμουνιστικής όσο και της σοσιαλιστικής αριστεράς, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ. Ποιες είναι οι διαζευκτικές λύσεις που αναφέρει τελικά στο άρθρο της η Μ. Ζορμπά; «Χρειάζονται εναλλακτικές επιλογές συμμετοχής» εκτιμά «Χρειάζονται δίκτυα διαλόγου, προβληματισμού και θεματικών ενδιαφερόντων που θα συνδέουν με ευρύτερες με ευρύτερες κοινωνικές συναρμογές. Τα τοτέμ των συνωμοσιών, των πατερναλιστικών κοινότοπων αναλύσεων, των μικρών και μεγαλύτερων τιμαρίων, του βερμπαλιστικού ριζοσπαστισμού, του παραγοντισμού, της πρωτοκαθεδρίας και του συντεχνιασμού δεν είναι παραγωγικά και μετατρέπουν τις ωραιότερες ιδέες σε χλωμές ιδεοληψίες εσωτερικής κατανάλωσης χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα» Εδώ η Μ. Ζορμπά παραβιάζει ανοιχτές θύρες. Οι «εναλλακτικές επιλογές συμμετοχής», έγιναν πράξη, και μάλιστα πολλά χρόνια, πριν όταν συγκροτήθηκε ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης, όταν οι δυνάμεις που τον αποτελούσαν συμμετείχαν ενεργά στο Φόρουμ, στις ευρωπορείες και σε πολλές κινηματικές μορφές δράσης, με αποκορύφωμα τη μάχη των πλατειών, όταν οι συζητήσεις και οι ανταλλαγές απόψεων και θέσεων για θέματα στρατηγικής και τακτικής  ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες προέκυψε και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ακριβώς περίοδο που η Μ. Ζορμπά ήταν Διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη! Τα υπόλοιπα, οι βερμπαλισμοί, οι παραγοντισμοί, οι συντεχνιασμοί, οι πατερναλισμοί, τα τιμάρια και οι χλωμές ιδεοληψίες μπορεί κατά περιόδους να χαρακτηρίζουν διάφορα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, όμως, κατά κύριο λόγο  αντιπροσωπεύουν τον χώρο από τον οποίο ήλθε και η ίδια, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα αυτό  του Κ. Σημίτη. Ωστόσο, σε ένα πράγμα έχει δίκιο η Μ. Ζορμπά. Στο ότι πρέπει να γίνει ένας απολογισμός του ενάμιση χρόνου. Τι απέδωσε, αν απέδωσε, η διεύρυνση και κυρίως ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά. Κείμενα και άρθρα, όπως αυτά του Μπάμπη Γεωργούλα, του Μιχάλη Σπουρδαλάκη, του Κύρκου Δοξιάδη και πολλών άλλων, δίνουν την ευκαιρία για ένα σοβαρό, εν όψει και του συνεδρίου, διάλογο, όχι μόνο με το περιεχόμενο τους –κυρίως βέβαια γι’ αυτό- αλλά και για το ύφος που πρέπει να χαρακτηρίζει τον εσωτερικό διάλογο σε ένα κόμμα που θέλει να παραμείνει στο χώρο της αριστεράς. Να μου επιτρέψει να πω για ένα διάλογο μακριά από Κινέζους βασανιστές.
Περισσότερα »
15
02

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Δεν φτάνει να μη θέλουν τη ΝΔ, πρέπει να προτιμούν εσένα

Την επομένη των εκλογών του 2019, με βάση τις πρώτες αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος, και επί ένα τουλάχιστο έτος, το σύνολο της ηγεσίας του κόμματος στήριξε ορισμένες πρωτοβουλίες (προσθήκη στον τίτλο της Προοδευτικής Συμμαχίας, απόφαση για οργανωτική ανάπτυξη, αλλά και διεύρυνση των καθοδηγητικών πολιτικών οργάνων, αλλαγές προσώπων σε κρίσιμες θέσεις δημόσιας εκπροσώπησης του κόμματος…). Αυτές οι πρωτοβουλίες δεν φαίνεται να έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Δεν θα πρέπει, άραγε, να αποτιμηθεί η συμβολή τους στην προσπάθεια συνάντησης με έναν υπαρκτό και αναζητούμενο κόσμο, που εξακολουθεί να παρατηρεί από απόσταση το κόμμα που κάποτε εμπιστεύτηκε; Η απάντηση, συνεπώς, που θα αναζητηθεί, χρειάζεται να είναι σύνθετη και όχι απλουστευτική. Να περιέχει στοιχεία κριτικής αποτίμησης της ως τώρα πορείας. Να αποτελεί έμπρακτη απόδειξη, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και προγραμματικές θέσεις, της ανάγκης να επαναπροσεγγιστούν κοινωνικά στρώματα, κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες, όπως η νεολαία για την οποία όλο και λιγότερα ακούγονται, που αποτέλεσαν, και δυνάμει αποτελούν, προνομιακό χώρο για τα κόμματα της Αριστεράς και αποδεδειγμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Να καλλιεργηθούν στενότεροι και στερεότεροι δεσμοί μαζί τους. Η εικόνα που δίνει σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ενισχύει την πεποίθηση ότι όλα αυτά γίνονται αντιληπτά ως άμεσες ανάγκες και ότι προκαλούν αντανακλαστικά άμεσης θετικής αντίδρασης στην ηγεσία και στο κομματικό σώμα. Η εικόνα που αποκομίζουμε όσοι δεν μετέχουμε άμεσα και εκ του σύνεγγυς στις καθημερινές αποτιμήσεις και τους προβληματισμούς που αυτές προκαλούν στην Κουμουνδούρου, είναι εικόνα ενός οργανισμού που συγκεντρώνει το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών του σ’ ένα στόχο, την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και το πάση θυσία νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα. Και ενώ είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα που να μην έχει στόχο να κυβερνήσει, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως η επιδίωξη και μόνο αυτού του στόχου δεν σε καθιστά κόμμα ικανό να διεκδικήσεις αποτελεσματικά την κυβέρνηση. Η ικανότητα αυτή προϋποθέτει μια άλλη ικανότητα: να προσδιορίζεις με ακρίβεια και να εκφράζεις με επάρκεια τις προσδοκίες εκείνων στους οποίους θα απευθυνθείς. Κυρίως στις προσδοκίες που έχουν εκείνοι από εσένα.
Περισσότερα »
15
02

Βασίλης Ρόγγας: Ο νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση είναι «δροσερή πνοή για τη Δημοκρατία»!

Τι κι αν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του επεσήμανε πως οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν κοστίζουν τίποτα στο ελληνικό δημόσιο; Τι κι αν όλη η αντιπολίτευση του τόνιζε τη βία και τις μπιζνες της ΔΑΠ και επίορκων δεξιών καθηγητών; Τι κι αν ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε πως το νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί εν μέσω καραντίνας, γιατί δεν αφορά την πανδημία και έτσι ο διάλογος είναι ανεπαρκής; Τι κι αν πετιούνται έξω 25 χιλιάδες φοιτητές σύμφωνα με κόφτη του 10; Κανένα πρόβλημα, για την κυβέρνηση. «Περικοπές εισακτέων, κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων, ειδικοί φρουροί και αστυνομικά τμήματα στις πανεπιστημιουπόλεις, κάμερες στα αμφιθέατρα και στις συνελεύσεις των φοιτητών: να το όραμα της ΝΔ για την Παιδεία» συνόψισε ο Νίκος Φίλης τομεάρχης Παιδείας και εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ. «Σηκώνετε σκόνη για να κρύψετε από τη δημόσια συζήτηση το συμβόλαιο συμφερόντων που εκτελείτε, παρακάμπτοντας το ίδιο το Σύνταγμα, με τους ιδιοκτήτες κολεγίων τριετούς φοίτησης και μάλιστα αμφιβόλου επιστημονικής και εκπαιδευτικής επάρκειας» συνέχισε ο Αλέξης Τσίπρας και υπενθύμισε πως «τα πτυχία των οποίων τα εξισώσατε πριν ένα μήνα, σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των ΑΕΙ». Ωστόσο μάλλον ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης έθεσε καλύτερα από όλους το ζήτημα: «Πιστεύετε στην λογική που έχει ακουστεί από τα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού, ότι ο γιος του ψυκτικού πρέπει να παραμείνει ψυκτικός. Σας ενοχλεί η δυνατότητα που δίνει η εκπαίδευση, έτσι ώστε να υπάρχει μια κοινωνική κινητικότητα, ανέλιξη. Δεν αντιμετωπίζετε την εκπαίδευση ως αυταξία, η οποία λειτουργεί απελευθερωτικά για τον άνθρωπο. Θεωρείτε ότι οι κοινωνικές ανισότητες είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Κι αυτό το έχει πει ο πρωθυπουργός. Οι κοινωνικές ανισότητες ως αποτέλεσμα φυσικής επιλογής».
Περισσότερα »
15
02

Πάνος Λάμπρου: Η… ώρα, η πολιτική, η αριστερά, οι άνθρωποι

Η συζήτηση για την... ώρα, αυτή την κατάλληλη και την πρέπουσα, κρατάει χρόνια. "Δεν είναι η ώρα", απαντούν με στόμφο και πείσμα διάφοροι, ευτυχώς όχι πολλοί. "Συμφωνώ, αλλά δεν είναι η ώρα - εδώ ο κόσμος χάνεται και εσείς...." Και άλλα τέτοια. Περίεργο, για τους ίδιους η ώρα δεν φτάνει ποτέ. Και κόβω το κεφάλι μου πως η ώρα δεν θα έρθει, όχι γιατί φταίει το ρολόι, αλλά γιατί πίσω από τη φράση "δεν είναι κατάλληλη η ώρα", κρύβεται σαφής άποψη. Δεν συμφωνούν επί της ουσίας. Δικαίωμα ασφαλώς.... Αφορμή για το νέο κύκλο της... ώρας, που "δεν είναι κατάλληλη", ήταν η αναφορά στο σχέδιο προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το δικαίωμα του πολιτικού γάμου για όλους, δηλαδή και των ομόφυλων ζευγαριών. "Αυτά είναι του 3%", αποφάνθηκαν κάποιοι. Και κάποιοι άλλοι "η προοδευτικότητα (!!!!) πρέπει να γίνει με τρόπο (!!!), υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες". Σωστά, μην τους τρομάξουμε... Μην νομίζουν ότι είμαστε τίποτα αριστεροί του παρελθόντος, που θέλουν ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, δικαιώματα. Αλλά και το άλλο, το αμίμητο και σίγουρα εξωφρενικό. "πρώτα να πάρουμε την κυβέρνηση και μετά". Τι μας προτείνουν δηλαδή; Να διεκδικήσουμε την πλειοψηφία, με ένα πρόγραμμα διαφορετικό και να ασκήσουμε άλλη πολιτική μετά. Να πούμε δηλαδή ψέματα, να κάνουμε κόλπο, να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Αυτό δεν είναι δικαίωμα... Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να ασκήσουμε μια πολιτική συμβατή με το σύστημα, να εισχωρήσουμε στην κανονικότητά του, να υποστείλουμε τις σημαίες της αμφισβήτησης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, να πάψουμε να μιλάμε για τις πολλαπλές ανισότητες, για το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας (οι θρησκευόμενοι είναι πολλοί, δεν συμφέρει...). Να πάψουμε να μιλάμε για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (άντε να πούμε μια κουβέντα για τα παιδιά και μέχρι εκεί), για τους φυλακισμένους (και προς θεού μην πούμε τίποτα για τον απεργό πείνας, που η ζωή του κρέμεται πλέον από μια κλωστή), τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους ρομά, τους ανάπηρους και το κοινωνικό μοντέλο. Αυτά είναι του 3%, δηλαδή της... τρισκατάρατης ριζοσπαστικής αριστεράς.... Λοιπόν, κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση θα μπαίνει θέμα (ακατάλληλης) ώρας, θα σημειώνω ότι η ώρα είναι τώρα: Η πλέον κατάλληλη, η πλέον επείγουσα. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για δικαιώματα και ελευθερίες. Τώρα που η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη (όχι φιλελεύθερη) και αυταρχική δεξιά, δαιμονοποιεί κάθε μορφή αντίστασης, κάθε σπίθα ανυπακοής, κάθε διαφορετική φωνή, που επιμένει να υπερασπίζεται τον αόρατο κόσμο, τους αποκλεισμένους, τους φτωχούς, το κράτος δικαίου, την ίδια τη δημοκρατία. Η μάχη κατά της δεξιάς στην Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με τους όρους της δεξιάς. Δεν θα μας επιβάλλει τη δική της ατζέντα, το δικό της πλαίσιο, δεν θα μας τρομοκρατήσει. Η αριστερά -γιατί γι' αυτήν μιλάμε- έχει το δικό της αξιακό φορτίο, το δικό της πρόγραμμα, που δεν μπορεί παρά να είναι ολιστικό και σίγουρα ανταγωνιστικό. Από τις διεθνείς σχέσεις, την πολιτική για τον κόσμο της εργασίας, την εκπαίδευση και την υγεία, έως τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Περισσότερα »
15
02

«Τη μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαρτωλός»*

Τι κι αν η Αριστερά διακήρυττε τη σταθερή εναντίωση της στις ιδέες και τις πρακτικές της 17 Ν, ήδη από τότε που αυτή εμφανίστηκε; Αυτό μικρή σημασία έχει. Η ανανεωτική Αριστερά, μάλιστα, είχε πολλάκις καταφερθεί δημόσια κατά της 17 Ν, καθώς οι ιδέες της και οι πρακτικές της δεν είναι απλώς ξένες προς το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης αλλά, σε τελική ανάλυση, το υπονομεύουν. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι διάφοροι εκτελεστές που αφαιρούν ζωές στο όνομα δήθεν του λαού; Από πού κι ως πού σχετίζεται η Αριστερά με το ετερόκλητο μείγμα πατριωτικού ΠΑΣΟΚ το οποίο συνοδεύεται με μπόλικα κουμπούρια κι έναν ακραιφνή αντιτουρκισμό (όλα αυτά τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία προκύπτουν τόσο από τη δράση της 17 Ν όσο και από το ίδιο το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα με τίτλο Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, εκδόσεις Λιβάνη), που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον διεθνισμό; Αυτά προφανώς αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν τον αφορούν, μάλλον. Ο σκοπός του είναι η προπαγάνδα. Ωστόσο, στη δεύτερη φράση, υπάρχει μια λέξη που έχει ειδικό βάρος: η λέξη “αμετανόητος”. Όσα απαριθμεί ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι οι λόγοι για τους οποίους η 17 Ν δικάστηκε, καταδικάστηκε και τα μέλη της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από ‘κει και πέρα όμως, ο χαρακτηρισμός “αμετανόητος” για τον Δ. Κουφοντίνα ή και για οποιονδήποτε άλλον κρατούμενο, δεν έχει καμία σχέση με τον θεσμικό ρόλο ούτε του πρωθυπουργού αλλά ούτε και με αυτόν του κράτους δικαίου. Η μετάνοια, την οποία επικαλέστηκε ο Κυρ. Μητσοτάκης, δεν ανήκει στη σφαίρα του κράτους δικαίου. Ο σκοπός της ποινής δεν είναι η μετάνοια, αλλά ο σωφρονισμός. Μετανοημένους αναζητά η χριστιανική θρησκεία και οι πιστοί που προσέρχονται για εξομολόγηση, που είναι πρόθυμοι να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, όχι το κράτος δικαίου. 
Περισσότερα »
15
02

Αννέτα Καββαδία: Εξουσία, αλαζονεία και στο βάθος ανασφάλεια

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον αέρα των δημοσκοπήσεων -«πειραγμένες» ή μη, είναι μια άλλη συζήτηση- και με την απόλυτη μιντιακή υπεροπλία που του διασφαλίζει ο πακτωλός χρημάτων προς τα ΜΜΕ και οι «προνομιακές» σχέσεις του με επιχειρηματίες του χώρου, θα έπρεπε -θεωρητικά- να αισθάνεται σίγουρος. Είναι όμως έτσι; Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι η εικόνα κυριαρχίας του, δειλά μεν, αρχίζει να ρηγματώνεται. Η Ικαρία ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για αυτόν, το καθολικό λοκντάουν ομολογία αποτυχίας, η συνεχώς διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προϊδεάζει για το μέλλον. Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία, τη στιγμή που απαιτείται ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρόταγμα, με ένα λαό φοβισμένο και κουρασμένο, ευεπίφορο σε κάθε λογής επιρροές, η ευθύνη της Αριστεράς είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη. Ένα σχέδιο δημιουργίας ευρύτατων δικτύων κοινωνικής προστασίας, που να αφορούν την υγεία, το εισόδημα, την εκπαίδευση, την πρόσβαση στη τεχνολογία -σχέδιο που δεν μπορεί παρά να φέρει την υπογραφή της- οφείλει να είναι η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητά της. Με θέσεις διαυγείς, ξεκάθαρες, με σαφές ιδεολογικό πρόσημο, που θα αποτελέσουν το αντίβαρο στην ταξική αναλγησία της Δεξιάς. Χωρίς να μπαίνει στη λογική του «ώριμου φρούτου» και χωρίς να επενδύει στην υποτίμηση του αντιπάλου και στη στείρα αντιδεξιά ρητορική -πρακτική που, άλλωστε, αποδείχθηκε καταστροφική στο παρελθόν- οφείλει να δώσει ελπίδα, διέξοδο και να εμπνεύσει και πάλι.
Περισσότερα »
15
02

Επισημάνσεις

Αυτά τα συγκινητικά που λέει ο Μητσοτάκης, ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια θα φέρει άνεμο δημοκρατίας, τα είχε πει παλιότερα και ο Κανελλόπουλος για τη Μακρόνησο. Προς το παρόν, από άνεμο δημοκρατίας έχουμε τα ΜΑΤ, που μετά τα συλλαλητήρια βαράνε όποιον άνθρωπο κάτω των 25 βρούνε μπροστά τους. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα βέβαια, όταν θα μπουν στα πανεπιστήμια μπορεί να τα ευχαριστεί περισσότερο να λύνουν διαφορικές εξισώσεις. Έχουν έναν διακόπτη πίσω και αν χώσεις μέσα έναν συνδετήρα, γυρνάνε σε λειτουργία Διαφωτισμού. Στα παλιά μοντέλα, που δεν έχουν τέτοια ρύθμιση, θα χρειαστεί να τους αλλάξουν πλακέτα. Επίσης αν τους κάνεις Control Alt Delete, σταματάνε για 10 λεπτά να κλωτσάνε στη μούρη όποιον βλέπουν πεσμένο στο έδαφος. Αυτή την πρόβλεψη την έχουν για να τους κάνουν συντήρηση βέβαια, αλλά και μέσα στα πανεπιστήμια κάπως θα βοηθήσει. Θα βοηθούσε λίγο και να σταματήσουν να τα ταΐζουν ωμό κρέας, αλλά μην ζητάμε τόσα πολλά. Τώρα που μπαίνει η δημοκρατία στα πανεπιστήμια, μήπως να αλλάξουν και τις ρυθμίσεις στη ΔΑΠ, μπας και είναι σε θέση να φωνάξει κανένα πιο περίπλοκο σύνθημα. Θα τους κάνουν σεμινάρια στα τριτόκλιτα ουσιαστικά, και θα φωνάζουν και άως και έως και Νίκη Κεραμέως. Κρίμα πάντως, μένουμε στα δευτερεύοντα και ξεχνάμε τα θετικά του νομοσχεδίου, όπως ότι αφήνει 23.000 παιδιά εκτός πανεπιστημίων. Ήταν πάγιο αίτημα των λαϊκών στρωμάτων, μαζί με την κατάργηση του κοινωνικού επιδόματος και την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ. Και γιατί δεν πάνε στα κολέγια; Όλα η Μαρία Αντουανέτα περιμένουν να τους τα πει; Η Κεραμέως πρέπει να είναι αυτή τη στιγμή το δημοφιλέστερο πρόσωπο στις ηλικίες 6 - 25 μετά από τον κλόουν που έβγαινε από τις αποχετεύσεις σε εκείνο το θρίλερ.
Περισσότερα »
13
02

Συνταγματικές αντιλογίες της πανδημίας

Απόστολος Παπατόλιας «Η "επόμενη μέρα" του εθνικού και ευρωπαϊκού συνταγματισμού», εκδόσεις Παπαζήση, 2020 H πανδημία του Covid-19 είναι μια κρίσιμη περίοδος και για το συνταγματικό δίκαιο. Τα έκτακτα μέτρα που λήφθηκαν για να αναχαιτίσουν την εξάπλωση της νόσου έθεσαν σοβαρά ζητήματα σχετικά με την προστασία των συνταγματικών δικαιωμάτων, τον σεβασμό των θεμελιωδών αρχών και τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Η βαρύτητα των συνεπειών τους στην συνταγματική οργάνωση του πολιτικού και κοινωνικού βίου δικαιολογεί την ένταση των σχετικών συζητήσεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη: καθώς οι εξελίξεις τείνουν να εξαρτήσουν το συνταγματικό δίκαιο από την «κανονικότητα», να το καταστήσουν δίκαιο που οι κυβερνώντες θα μπορούν να αναστέλλουν εν όψει των πολλαπλασιαζόμενων κινδύνων, η διαχείριση της πανδημίας προσλαμβάνει υπαρξιακό χαρακτήρα για τον συνταγματισμό. (...) Στο επίμετρο, ο συγγραφέας συγκεφαλαιώνει το συνταγματικό του αφήγημα για την κρίση. Είναι ένα αφήγημα που διεκδικεί να πείσει τους πολίτες και να εξασφαλίσει την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία όσων θα το υιοθετήσουν. Η βαρύτητα του εγχειρήματος εξηγεί το πολεμικό ύφος και την πεισματική, ενίοτε άδικη, προσπάθεια να ανατραπούν διαφορετικές προσεγγίσεις ως «ιδεοληπτικές βεβαιότητες» ή «στρεβλωτικές αυταπάτες». Επί της ουσίας: η θεώρηση του Παπατόλια στηρίζεται στην αυθεντία των κλασικών που διαμόρφωσαν τον συνταγματισμό ως τεχνική των αντιβάρων και των αλληλοεξισορροπήσεων. Έτσι, προτείνει το Σύνταγμα να αντιμετωπίζεται σαν σύστημα θεσμών και οργάνων που εξασφαλίζουν την επίτευξη ορισμένων κοινών στόχων και όχι σύνολο κανόνων. Με τον τρόπο αυτό εξορκίζει την ερμηνευτική διαδικασία, επιδιώκοντας τη μηχανική άρα αναντίλεκτη πραγμάτωση των διαδικασιών. Ο διάβολος, όμως, παραμένει κρυμμένος στο πραιτώριο: στη συνταγματική δημοκρατία, οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες των κρατικών οργάνων προβλέπονται από κανόνες και χωρίς μια συνεκτική θεωρία για την ερμηνεία τους, η άσκησή τους καταλήγει σε αυθαιρεσία και αυταρχισμό.
Περισσότερα »