Ψηφιακά γκισέ και «αποψίλωση» της εργασίας
Η εικόνα ενός μισοάδειου τραπεζικού καταστήματος, με κενές θέσεις εργασίας και με ευμεγέθεις ουρές αναμονής για την εξυπηρέτηση του κοινού συναντάται όλο και συχνότερα την τελευταία δεκαετία. Η κρίση και η περιδίνηση στο υφεσιακό σπιράλ των «πέτρινων» μνημονιακών χρόνων άφησε τα σημάδια της στον συντελεστή «εργασία» μειώνοντας σχεδόν κατά 50% μέσα σε δέκα χρόνια τον αριθμό των εργαζομένων με σταθερές και ρυθμισμένες σχέσεις εργασίας στις τράπεζες. Με στοιχεία της ΤτΕ και της ΕΚΤ, από τους 65.682 εργαζόμενους στον τραπεζικό κλάδο στην Ελλάδα το 2009, φτάσαμε στους 36.727 στο τέλος του 2019, με τη διακηρυγμένη πρόθεση των τραπεζιτών έως τα τέλη του 2021 ο αριθμός των τραπεζοϋπαλλήλων να μην ξεπερνάει τις 30.000. (...)
Η αναμενόμενη ύφεση σε παγκόσμια κλίμακα, ακόμη κι αν έχει ασύμμετρα χαρακτηριστικά ως προς τον βαθμό επίδρασης στις διάφορες οικονομίες του πλανήτη, θα έχει ξανά νικητές και χαμένους. Είναι ενδεικτική η πρόβλεψη της προέδρου της ΕΚΤ Κρ. Λαγκάρντ σε πρόσφατη συνέντευξή της στους «Financial Times» πως οι συνθήκες κρίσης που διαμορφώνονται στην παγκόσμια οικονομία με αφορμή τoν SARS-CoV-2 είναι «very, very brutal» σε σχέση με την κρίση δημοσίου χρέους της προηγούμενης δεκαετίας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, και με δεδομένες τις σκληρά νεοφιλελεύθερες στοχεύσεις της παρούσας κυβέρνησης, συνδικάτα και εργαζόμενοι στις τράπεζες οφείλουν να δώσουν μάχη εμπροσθοφυλακής όχι μόνο για την υπεράσπιση αυτονόητων εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και για την ίδια τη φύση της εργασίας τους και τον κοινωνικό της αντίκτυπο. Αν η πανδημία γίνει το άλλοθι για την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στις τράπεζες, θα γίνει γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα θα χει ρίξει «λευκή πετσέτα».