Macro

16
01

Δίνοντας τέλος στην εκπαιδευτική αδιοριστία μιας δεκαετίας

Η εκπαίδευση έχει στο μέλλον ανάγκη θέσμισης και επιπλέον μέτρων, όπως: α) Τη γενίκευση του μέτρου της μείωσης του αριθμού μαθητών ανά τμήμα -που ήδη ξεκίνησε από το δημοτικό και τη Γ΄ λυκείου-, τα προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης, την επιμόρφωση των υπηρετούντων εκπαιδευτικών, καθώς και την πλήρη συνταξιοδότηση τους όταν συμπληρώνουν 30χρόνια εργασίας. Δηλαδή ενεργειών που θα συμβάλουν στη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου και θα δημιουργήσουν επίπλέον νέες θέσεις εργασίας στη δημόσια εκπαίδευση. β) Την καθιέρωση της ψυχοπαιδαγωγικής εκπαίδευσης ως προαπαιτούμενου για το διορισμό στην εκπαίδευση, με έμφαση στα αντικείμενα Παιδαγωγικής ψυχολογίας, Γενικής διδακτικής, Ειδικής διδακτικής, Διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και Οργάνωσης σχολικών μονάδων. γ) Το συνυπολογισμό στη διαδικασία επιλογής των εκπαιδευτικών της διδακτικής εμπειρίας που αποκτάται όχι μόνο στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία -όπως σήμερα αναγνωρίζεται- αλλά και στα φροντιστήρια, στα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, στα ωδεία κλπ, μετά την πλήρη και αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας, που ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά καθιέρωσε με απαρέγκλιτο στόχο την προστασία της εργασίας των 50.000 εργαζομένων σε αυτά. Ο δρόμος άνοιξε. Η ρωγμή για το οριστικό σπάσιμο των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση είναι μια πραγματικότητα. Οδηγός μας είναι η μεγάλη αλήθεια: οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών καθορίζουν και τις συνθήκες μάθησης των μαθητών.
Περισσότερα »
16
01

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Στον «αέρα» βρίσκεται η χρηματοδότηση του προγράμματος της ΝΔ (Video)

Εμείς θα πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην υπάρχει αυτή η παλινόρθωση για το πελατειακό κράτος (...) ζητούμε την εμπιστοσύνη της Βουλής, γιατί αυτή η κυβέρνηση ψάχνει να βρει την απάντηση στις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, στην οικουμενική τάξη, με δυσκολίες και με ανάγκη βοήθειας από άλλες δυνάμεις γιατί ποτέ δεν είπαμε ότι έχουμε το μονοπώλιο της αλήθειας. (...) Για σας η οικουμενική τάξη είναι οι επιχειρηματίες, η ελίτ και οι τραπεζίτες και γι αυτό πριν 30 χρόνια λέγατε ότι με την μείωση των φόρων και την φιλελευθεροποίηση θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για να βοηθηθεί η κοινωνία. (...) Εμείς αντιθέτως λέγαμε και λέμε ότι η οικουμενική τάξη είναι ο κόσμος της εργασίας γι αυτό πιστεύουμε ότι οι συλλογικές συμβάσεις είναι ωφέλιμες και για την κοινωνία και για την Οικονομία, όπως και η αύξηση του κατώτατου μισθού και το κοινωνικό κράτος και το δημόσιο σύστημα ασφάλισης. Γι αυτό έχουμε στο κέντρο των πολιτικών μας τον κόσμο της εργασίας.
Περισσότερα »
16
01

Νίκος Φίλης: Σήμερα οι πολιτικές διεργασίες γίνονται στο φως κι όχι στα πολιτικά μαγειρεία του παρελθόντος (Video)

Η νέα αφετηρία της αριστερής διακυβέρνησης ανταποκρίνεται στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου κοινωνικού πλειοψηφικού ρεύματος. Αυτό φοβούνται οι κάθε είδους δεξιοί και οι σύμμαχοί τους . Μετά τη διάψευση των ονείρων τους περί αριστερής παρένθεσης , τώρα ονειρεύονται κυβερνητική κατάρρευση, έστω μόλις λίγους μήνες προτού ολοκληρωθεί η κυβερνητική θητεία. Θα διαψευστούν και σήμερα και μεθαύριο στην ψηφοφορία για τις Πρέσπες. Η κυβέρνηση ζητεί ψήφο εμπιστοσύνης και θα της τη δώσουμε. Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των Ελλήνων. Για να ολοκληρώσει το έργο της υπέρ των πολλών. Ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης που θα της δοθεί σήμερα, αλλά –το σημαντικότερο- θα της δοθεί στις εκλογές, ώστε μια δεύτερη 4ετία προοδευτικής διακυβέρνησης να ανταποκριθεί στις ελπίδες των πολιτών για μια δίκαιη ανάπτυξη και να αποκαταστήσει τη θέση της χώρας διεθνώς, δηλαδή, να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν τα Μνημόνια στον εθνικό κορμό. Ταυτοχρόνως, είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης- μήνυμα προς την Ευρώπη, ότι η μικρή Ελλάδα μπορεί και πάλι, μέσα στο πλαίσιο των συμμαχιών και συνεργασιών της, να οικοδομήσει συσχετισμούς ανάσχεσης της ακροδεξιάς απειλής και επαναθεμελίωσης της Ευρώπης.
Περισσότερα »
16
01

Νάσος Ηλιόπουλος: Θα μας ανησυχούσε πάρα πολύ αν παίρναμε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Ν.Δ.

Θα μας ανησυχούσε πάρα πολύ αν παίρναμε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Ν.Δ. σε αυτή τη διαδικασία γιατί η Ν.Δ. έχει συνηθίσει εδώ και καιρό να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Ευρώπη του Όρμπαν και του Κουρτς, σε μια Ευρώπη που δεν σέβεται ούτε ανθρώπινα ούτε εργασιακά δικαιώματα.
Περισσότερα »
15
01

Σαν Σήμερα 15 Ιανουαρίου: Δολοφονούνται η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ

Στις 15 Ιανουαρίου 1919 δολοφονούνται στο Βερολίνο από μέλη των Φράικορπς, οι δύο μεγάλοι Γερμανοί κομμουνιστές επαναστάτες, Ρόζα Λούξεμπουργκ και Κάρλ Λίμπκνεχτ. Η δολοφονία τους ήρθε ως τραγική κατάληξη της ήττας της εξέγερσης του Γενάρη, στην οποία οι Σπαρτακιστές διεκδίκησαν να καταλάβουν την εξουσία από τους Σοσιαλδημοκράτες, από τους οποίους είχαν μόλις διασπαστεί με επίδικο την επαναστατική ρήξη ή την ενσωμάτωση στο αστικό καπιταλιστικό σύστημα. Τα Φράικορπς, ήταν οι εθελοντικές παρακρατικές ομάδες που χρησιμοποίησε ευρέως ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Φρίντριχ Έμπερτ, προκειμένου να καταστείλει την κομμουνιστική εξέγερση. Ήταν στελεχωμένα κυρίως από βετεράνους πολεμιστές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά την πολύτιμη βοήθεια που έδωσαν στους Σοσιαλδημοκράτες τον Γενάρη του 1919, συνέχισαν τη δράση τους εναντίον όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της μεσοπολεμικής Γερμανίας του συντάγματος της Βαϊμάρης, καταλήγοντας να επανδρώσουν μαζικά τα Τάγματα Εφόδου του ναζιστικού κόμματος, τα περιβόητα SA που καθοδηγούσε ο Έρνεστ Ρεμ.
Περισσότερα »
15
01

ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΑΝΕΛ

Πάντως, σαν αποχαιρετισμό στον δύσκολο εταίρο, πρέπει να του αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, ότι έμεινε σταθερός στις αρχές του: διαψεύδοντας οσους έλεγαν ότι πρέπει να γίνει χειρουργική επέμβαση για να αποκολληθεί από την υπουργική καρέκλα, ο Πάνος Καμμένος την εγκατέλειψε ο ίδιος, αυτόβουλα -και αυτονόητα, θα πείτε, ύστερα από όσα είχε κατά καιρούς δηλώσει. Συμφωνώ. Να συγκρίνουμε όμως τη στάση του με τη στάση πολικών αστέρων του εκσυγχρονισμού και της προόδου, που μήνες και μήνες τώρα δεν έχουν ψελλίσει λέξη υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών με την οποία κατ’ιδίαν συμφωνούν απόλυτα. Εκείνων τη στάση βρίσκω εγώ επαίσχυντη. (...) Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας στη σημερινή Ευρώπη, ενίοτε και κυβερνήσεις μειοψηφίας. Όχι μόνο στον Νότο με την Ισπανία, αλλά και στον ακόμη ευημερούντα ευρωπαϊκό Βορρά, στη Σουηδία, όπου από τις εκλογές προέκυψε κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο, και όπου φαίνεται πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση μειοψηφίας, από Σοσιαλδημοκράτες και Οικολόγους, με τη στήριξη Κέντρου και Φιλελεύθερων, ενδεχομένως και των Αριστερών. Φυσικά έγιναν διαπραγματεύσεις πολύμηνες πριν από την επίτευξη συμφωνίας και ο κάθε εταίρος ζήτησε και πήρε κάτι: οι Κεντρώοι την απορρύθμιση των ενοικίων, οι Πράσινοι την επιβολή φόρου στον άνθρακα. Παζάρι χωρίς αρχές; Μπορεί, αλλά οι πολυκομματικές συνεργασίες έτσι είναι και έτσι θα είναι κι εδώ. (Και δεν εννοώ το επαίσχυντο 4-2-1 της σαμαροβενιζελικής συγκυβέρνησης με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά την επίτευξη προγραμματικής συμφωνίας πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις).
Περισσότερα »
15
01

Η συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα αριστούργημα πολιτικής τέχνης

Είναι κωμικό, και δείγμα πολιτικής ανοησίας και αναλφαβητισμού, να υποστηρίζεται ότι τη συμφωνία «την επέβαλαν οι ξένοι» και ότι «ο Τσίπρας υποτάχθηκε στο ΝΑΤΟ». Όσοι το λένε αυτό, είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών –άλλωστε μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους μεν από τους δε-, κάνουν το εξής παιδαριώδες λάθος ανάγνωσης της συγκυρίας: στο πλαίσιο ενός μεθοδολογικού εθνικισμού/ ολοκληρωτισμού, φαντάζονται ότι και οι άλλοι επιθυμούν (και οφείλουν να επιθυμούν) ό,τι και αυτοί. Όταν λέμε ότι κάποιος «υποτάσσεται», προϋποθέτουμε ότι επιθυμεί το Α αλλά κάποιος άλλος παρεμβαίνει και του επιβάλλει να ακολουθήσει το Β. Εδώ, όμως, αυτό το Α –την ζηλότυπη διαφύλαξη της αποκλειστικότητας στη χρήση του «πανάρχαιου ελληνικού ονόματος»- το επιθυμούσαν, και το επιθυμούν, οι επικρίνοντες, όχι οι επικρινόμενοι. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υποτάχθηκε στην ανώτερη ισχύ άλλων κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών· την αξιοποίησε, την έβαλε να δουλέψει για το δικό της σκοπό. Όσοι λένε το αντίθετο είναι βυθισμένοι στη διανοητική και πρακτική ανημπόρια και τη μνησικακία τους. Μετά τη χθεσινή έγκριση των τροποποιήσεων από τον αντισυμβαλλόμενο, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο τερματισμός της διαμάχης, τουλάχιστον σε επίπεδο κρατών, είναι πλέον διεθνές κεκτημένο. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση αύριο πέφτει και στη θέση της έρχεται μία άλλη υπό την νυν αξιωματική αντιπολίτευση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Πρώτον διότι είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην περίπτωση που εκλεγεί, δεν πρόκειται να υπαναχωρήσει από τη συμφωνία· απλώς τώρα προβαίνει σε διάφορες επιτελέσεις ρουτίνας για να ψαρεύει στα θολά νερά του (ακρο)δεξιού λαϊκισμού. Αλλά δεύτερον, και κυριότερον, ακόμη και αν –ιδίως εάν- η ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρήσει ενώ η άλλη πλευρά έχει συμφωνήσει, τότε απλούστατα θα γίνει διεθνώς περίγελος, χωρίς ούτε καν να καταφέρει να αποτρέψει το ουσιαστικό αποτέλεσμα: όλες οι χώρες της υφηλίου, ευλόγως, θα της επιρρίψουν την ευθύνη και θα αναγνωρίσουν αμέσως τη γειτονική χώρα ως Βόρεια Μακεδονία –αν όχι ως απλώς Μακεδονία, όπως είχαν κάνει ήδη οι περισσότερες.
Περισσότερα »
15
01

Στις συμπληγάδες του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς

Στο πεδίο της Ε.Ε. συνυπάρχουν κεντρομόλες και φυγόκεντρες πολιτικές τάσεις, οι οποίες τέμνουν εγκάρσια κάθε πολιτική οικογένεια, κάθε ιδεολογικό ρεύμα. Τούτου δοθέντος, στις φυγόκεντρες δυνάμεις δεν περιλαμβάνονται μόνο η Ακροδεξιά και οι δυνάμεις που στήριξαν το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο∙ αποτελούνται, επίσης, από πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα που υποστηρίζουν την «εθνική αναδίπλωση», καθώς και από μερίδες των κοινωνικών κατηγοριών των «ηττημένων της παγκοσμιοποίησης» στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Από την άλλη, σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι στο πολιτικό πεδίο θα αναμετρηθούν τα σχέδια μετασχηματισμού της Ευρώπης δεν περιλαμβάνονται οι «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού που πάση θυσία θέλουν να διατηρηθεί το υφιστάμενο πλαίσιο, δηλαδή τα πολιτικά και επιχειρηματικά επιτελεία του «Μένουμε Ευρώπη». Αντιθέτως, στις δυνάμεις πραγματικού πολιτικού μετασχηματισμού περιλαμβάνονται μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες που κατανοούν την ισχύ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την αναγκαιότητα να δίνονται οι πολιτικές μάχες σε μεγαλύτερες γεωπολιτικές οντότητες, όπως είναι η Ε.Ε. Την ίδια αναγκαιότητα κατανοούν συχνότερα πια και τα κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά, την Οικολογία και την αριστερή Σοσιαλδημοκρατία (Κόκκινο-κόκκινο-πράσινη συμμαχία). Άρα, οι ευρωεκλογές του Μαΐου αποτελούν το ορόσημο της σύγκρουσης των δυο πολιτικών γραμμών για το μέλλον της Ευρώπης (και της δημοκρατίας), η έκβαση της οποίας θα αφήσει το αποτύπωμά της στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα ξεχωριστά, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Η Αριστερά της Ευρώπης βρίσκεται αντιμέτωπη με το ακροδεξιό μπλοκ από τη μία και από την άλλη με τον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Είναι χαρακτηριστική η θερμή υποστήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν Μάνφρεντ Βέμπερ, ως αντικαταστάτη του Γιούνκερ. Ο Βέμπερ αποτελεί εμβληματική δεξιά προσωπικότητα, μιας και εκπροσωπεί το βαθύ συντηρητισμό και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό ταυτόχρονα.
Περισσότερα »
14
01

Η πολιτική νομιμοποίηση μιας νέας πλειοψηφίας

Οσοι προέβλεπαν, πριν από έναν χρόνο, ότι οι εξελίξεις στο μακεδονικό θα επέφεραν σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, αποδεικνύεται πως είχαν δίκιο. Η υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών βρήκε τη ΝΔ με θεαματικά τροποποιημένη τη θέση της σ΄ αυτό το σκηνικό. Η αρχική προσπάθεια της νέας ηγεσίας της να την εμφανίσει σαν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μεταρρυθμιστικό κόμμα, έμεινε μετέωρη, καθώς οι διαδοχικές αλλαγές γραμμής τής ηγεσίας της σ΄ αυτό το κρίσιμο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και η τελική άρνηση με τον πιο απόλυτο τρόπο της γραμμής που αυτή η ίδια παράταξη είχε επεξεργαστεί το 2008, τη μετατόπισε με σαφήνεια δεξιότερα, δίνοντας στο προφίλ της τα χαρακτηριστικά ακραία εθνικιστικού κόμματος της δεξιάς. (...) Το ερώτημα που ουσιαστικά θέτει μια τέτοια πρωτοβουλία στις πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται για μια νέα σύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, είναι απλό: τους ενδιαφέρει η ρητορική των πρόωρων εκλογών και ό,τι προκύψει, ή η συμμετοχή στην υλοποίηση μιας πολιτικής, ως το τέλος της τετραετίας, το περιεχόμενο της οποίας κατά κανόνα υπερψηφίζεται και από αυτές τις ίδιες στη Βουλή; Το ερώτημα αυτό δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα ούτε προβοκατόρικη πρόθεση. Είναι το πιο λογικό και αναγκαίο ερώτημα την ώρα τής επιλογής. Αφαιρεί κάθε πρόσχημα από τους δεξιοτέχνες τής αριθμητικής, που έχουν αναγάγει σε κορωνίδα της πολιτικής τους τις άσφαιρες προτάσεις δυσπιστίας, τις οποίες και οι ίδιοι ακόμα διστάζουν τώρα να καταθέσουν. Όποιος αρνηθεί μια τεκμηριωμένη απάντηση σ΄ ένα τέτοιο ερώτημα, δεν νομιμοποιείται κατά οποιονδήποτε τρόπο να εγκαλεί μια κυβερνητική πλειοψηφία, που θα διαμορφωνόταν χωρίς αυτά τα προαπαιτούμενα, στο πλαίσιο πάντως της εφαρμογής των συνταγματικών διατάξεων. Γιατί η δικιά του άρνηση θα έχει οδηγήσει σ΄ αυτό το αποτέλεσμα.
Περισσότερα »