Macro

30
03

Αννέτα Καββαδία: Αλαζονεία και εξουσία

Θιασώτες μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, με έντονη τη μυρωδιά του αυταρχισμού, μετέρχονται κάθε πρακτικής που εξυπηρετεί το σκοπό τους χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός. Γνωρίζουν καλά πως από την άσκηση έως την κατάχρηση της εξουσίας, η απόσταση είναι μικρή. Και ορμώμενοι από μια αίσθηση παντοδυναμίας, ατιμωρησίας, αλλά και σαφούς ιδεολογικοπολιτικής στάσης, επιλέγουν απολύτως συνειδητά να διολισθήσουν. Η κανονικοποίηση, για παράδειγμα, της αδιαφάνειας στη διαχείριση δημόσιου χρήματος, η αστυνομοκρατική επιβολή αντιφατικών μέτρων για την πανδημία, η προσπάθεια οικοδόμησης μιας κραταιάς αστυνομικής δημοκρατίας, τα εξώδικα εναντίον εφημερίδων και τα εντάλματα σύλληψης εναντίον δημοσιογράφων, είναι στοιχεία απολύτως ενδεικτικά. Προφανώς και η αλαζονεία της εξουσίας, δεν γνωρίζει από κομματικά στεγανά. Κατά τη γνωστή ρήση του λόρδου Άκτον «η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Το μείζον, λοιπόν, είναι να αναγνωρίζει κανείς τα σημάδια. Και να τα απομονώνει εν τη γενέσει τους. Να γίνεται ξεκάθαρο πού αποσκοπεί η ενασχόληση με τα κοινά. Και να υπάρχουν αντιστάσεις. Όπως γράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του «Η άνοδος της ασημαντότητας» (εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία): «η αποσύνθεση γίνεται φανερή κυρίως μέσα από την εξαφάνιση των σημασιών και το σχεδόν απόλυτο ξεθώριασμα των αξιών. Και αυτό απειλεί μακροπρόθεσμα την επιβίωση του ίδιου του συστήματος. Όταν δηλώνεται ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το “πλουτίστε” (και η δόξα της δήλωσης αυτής ανήκει, σ’ ό,τι αφορά τη Γαλλία, στους σοσιαλιστές, οι οποίοι την έκαναν με έναν τρόπο που η Δεξιά δεν είχε τολμήσει να την κάνει), μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σ’ αυτή τη βάση».
30
03

Δημήτρης Γιατζόγλου: Τίτλοι τέλους

Αν το πολιτικό παιχνίδι στο κέντρο, δηλαδή η «μικρή πολιτική» του αποσπασματικού μεταρρυθμισμού που αφήνει ανέπαφο τον σκληρό πυρήνα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, είναι η κεντρική ιδέα του νέου ΣΥΡΙΖΑ – αν το διαζύγιο πολιτικής και ηθικής είναι το τίμημα του πολιτικού ρεαλισμού – αν η φιλοδοξία της Αριστεράς εξαντλείται στη συμβολή της σε έναν «νέο συμβιβασμό καπιταλισμού και δημοκρατίας» με ολίγη από οικολογία – αν ένα αριστερό πολιτικό υποκείμενο προσυπογράφει την καπιταλιστική μεγέθυνση ως ανάπτυξη, τότε μοιάζει να μην έχουμε διδαχθεί τίποτα από τη στρατηγική ήττα του 1989 και τη διαρκή της ανακύκλωση. Μοιάζει να αγνοούμε ότι η διαδρομή από τον Μπερλινγκουέρ και τον Ινγκράο στον Ρέντσι οδηγεί τελικά στον Ντράγκι. Ο ΣΥΡΙΖΑ «του 3%» λοιδορήθηκε και πολεμήθηκε με φανατισμό ως λαϊκιστική εκτροπή από την κανονικότητα του συντηρητικού καθεστωτισμού. Η πρώτη κυβερνητική του θητεία, περιχαρακωμένη στα όρια που όριζε το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο παράδειγμα, θεωρήθηκε ως το ναυάγιο μιας αδύνατης αντιστροφής. Το πολιτικό παράδοξο που δρομολογήθηκε το 2019, να αποτελεί ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο και ταυτόχρονα έκφραση μιας πολιτικής συμμαχίας, θεωρήθηκε ως έκφραση μιας διορθωτικής ωρίμανσης, που όμως δεν παρήγαγε την αναμενόμενη δυναμική. Ρευστοποίησε την ταυτότητα και επέτεινε την ιδεολογική και πολιτική απροσδιοριστία. Η αναζήτηση μιας νέας, περισσότερο δραστικής μετατόπισης κάνει την κρίση του εγχειρήματος ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
30
03

Γιώργος Κοντόσταυλος: Η δημοκρατία είναι πράξη καθημερινή

Το ζήτημα, λοιπόν, της δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι ένα απλό ζήτημα «λειτουργίας» εσωκομματικής ή ευρύτερα κοινωνικής. Είναι ένα δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού μας σχεδίου. Δηλαδή υπερβαίνει την συγκυρία και μας συνδέει με τις καλύτερες παραδόσεις του επαναστατικού και λαϊκού κινήματος. Δημιουργεί το πλαίσιο αναφοράς μας και μας κάνει να οραματιζόμαστε έναν διαφορετικό κοινωνικό σχηματισμό από την αθλιότητα του ύστερου καπιταλισμού που βιώνουμε ως καθημερινή βία. Βία ενάντια στην πλειονότητα των πολιτών, τους απόκληρους αυτού του κόσμου και της φύσης. Άρα αν θέλουμε να αλλάξουμε το κόμμα μας πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας για να δούμε το μέλλον. Να μιλήσουμε με όλους τους πολίτες από το έδαφος της Αριστεράς που πιστεύει πως ο μαρξισμός είναι η θεωρία της πράξης (Γκράμσι) και να εξηγήσουμε πως ο σοσιαλισμός που θέλουμε ή θα είναι δημοκρατικός ή απλώς δεν θα υπάρξει (Πουλαντζάς). Και αυτό όχι από καμία ιδεολογική αυτάρκεια ή απόλυτη βεβαιότητα αλλά από την αναγνώριση μιας ξεκάθαρης αλήθειας. Δηλαδή πως εμείς συζητάμε με όλους του πολίτες αυτής της κοινωνίας όχι ως άνθρωποι χωρίς παρελθόν. Αλλά σαν πολίτες που γνωρίζουν πως εάν δεν έχεις ιδέες, μνήμη και σχέδιο δεν μπορείς να έχεις μέλλον. Και η βασική μας ιδέα είναι πως η δημοκρατική αρχή είναι η βάση της σκέψης μας για το σπίτι, την δουλειά, το συνδικάτο, το κόμμα, παντού. Και πως οι σκέψεις που διατυπώνονται είναι η τροφή της δημοκρατικής μας αντίληψης. Και αποτελούν πλούτο και όχι πρόβλημα. Γιατί η δημοκρατία δεν είναι καθεστώς αλλά πολιτισμική κατάσταση που θέλουμε να απελευθερώνει τις κοινωνικά καταπιεσμένες τάξεις και προσωπικότητες. Είναι μια διαρκής κατάσταση και ένα διαρκές αίτημα. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό, γιατί τις νίκες τις φέρνει η ενότητα και τις ήττες οι βεβαιότητες. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, όσο χαμηλά ή ψηλά βρισκόμαστε στην κομματική πυραμίδα.
30
03

Ο πλέον αντιδραστικός εκλογικός νόμος

Ολοκληρώθηκε η δημόσια διαβούλευση του νέου εκλογικού νόμου για την αυτοδιοίκηση την Πέμπτη 18 Μαρτίου. Από τη διαβούλευση προέκυψαν ελάχιστες τροποποιήσεις κι άνευ ενδιαφέροντος. Μία εξ αυτών αφορά τα συμβούλια δημοτικής κοινότητας, κατόπιν παρέμβασης της ΚΕΔΕ. Ουσιαστικά παραμένουν όλες οι επιλογές, που στόχο είχαν την κατάργηση της απλής αναλογικής και της ανεξάρτητης κάλπης για τα τοπικά συμβούλια και τους προέδρους των τοπικών κοινοτήτων. Το σημερινό νομοσχέδιο είναι το πλέον αντιδραστικό σε ζητήματα συμμετοχής και δημοκρατίας από όσα έχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα. Η αλλαγή του νόμου Κλεισθένης ξεκίνησε με την εκλογή της Νέας Δημοκρατίας, που ανέτρεψε ουσιαστικά το αποτέλεσμα των εκλογών, δίνοντας απόλυτη εξουσία στον δήμαρχο και την οικονομική επιτροπή. Σε προηγούμενο άρθρο μου στην «Εποχή» είχα παρουσιάσει αναλυτικά το νομοσχέδιο. Θυμίζω παρακάτω τα κρισιμότερα σημεία αλλαγών: • Επαναφορά της πενταετούς θητείας. Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες που θα εκλεγούν τον Οκτώβριο του 2023, θα έχουν πλήρη πενταετή θητεία. • Μείωση του αριθμού των μελών των δημοτικών συμβουλίων, των συμβουλίων δημοτικής κοινότητας και των περιφερειακών συμβουλίων. • Το όριο εκλογής από τον πρώτο γύρο τίθεται στο 43% συν μία ψήφο. • Τίθεται όριο 3% για το δικαίωμα εκλογής δημοτικού ή περιφερειακού συμβούλου, το οποίο είναι ευθυγραμμισμένο με το ισχύον στις βουλευτικές εκλογές και ανεξάρτητα από τον αριθμό των μελών του. • Εξασφαλίζεται η εκλογή των 3/5 των μελών του συμβουλίου στον νικητή των εκλογών. • Τίθεται καταληκτική ημερομηνία η 31η Αυγούστου για την κατάρτιση και δήλωση των συνδυασμών, ώστε να υπάρχει πλήρης έλεγχος των εκλογικών δαπανών και να είναι εγκαίρως στο εκλογικό σώμα γνωστοί οι υποψήφιοι.
30
03

Παύλος Κλαυδιανός: Η κυβέρνηση ξεπερνά και τον εαυτό της

Στο μήνυμά του, ωστόσο, ο πρωθυπουργός δεν το βάζει κάτω. Θα μιλήσει για ένα προβλεπόμενο «άλμα δεκαετίας μετά τον κάβο της πανδημίας». Θα έπρεπε, κάποιος από τους συμβούλους του να συστήσει στον Κ. Μητσοτάκη να είναι πιο συγκρατημένος όταν μιλά σε έναν πληθυσμό που έχει περάσει –η μεγάλη πλειοψηφία- στην πλάτη του δέκα χρόνια μνημονίων και μπαίνει ήδη σε μία νέα κρίση. Πολύ περισσότερο που η διαχείριση της πανδημίας από τη ΝΔ δεν είναι απλώς μία δύσκολη περίοδος που αντιμετωπίστηκε με λάθη και σωστά. Αφήνει για το μετά, βαθιά τραύματα και πληγές, κυρίως από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν λόγω των αντιλήψεων της κυβέρνησης και των θεσμικών ανατροπών που καθορίζουν το περιβάλλον -αντίξοο, εκμεταλλευτικό, που καθηλώνει την οικονομία- όπου θα κινηθούμε. Τα έως τώρα νομοσχέδια που έχουν ψηφιστεί και το σχέδιο Πισσαρίδη δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Τρεις-τέσσερις πρόσφατες πράξεις της κυβέρνησης περιγράφουν καθαρά τις αντιλήψεις της. Αυτές είναι η νέα σύμβαση για την Ελληνικός Χρυσός, η νέα σύμβαση για το Ελληνικό, η ιδιωτικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς, με πολύ μεγάλο δημοσιονομικό κόστος και η ιδιωτικοποίηση της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας Εθνικής Ασφαλιστικής. Είναι ένα άλμα στην οπισθοδρόμηση.
28
03

Βασιλική Λάζου: Οι γυναίκες, χριστιανές και μουσουλμάνες, ήταν ο αδύναμος κρίκος το 1821

Η δράση και η ζωή των γυναικών συναντάται στο περιθώριο των μεγάλων γεγονότων και αφηγήσεων. Αυτός ήταν ο κανόνας. Πολύ λίγες ήταν εκείνες που τον διέψευσαν. Που ξεπέρασαν τον αποκλεισμό από τα μεγάλα και σοβαρά, που πήραν μέρος στο ενεργό γράψιμο της Ιστορίας. Που υπερέβησαν τον ρόλο της μητέρας, της συζύγου και της νοικοκυράς. Που βγήκαν έξω από τα σπίτια όπου ήταν κλεισμένες. Έγιναν αυτές που πήγαιναν στα τείχη τα πολεμοφόδια. Αυτές που μετέφεραν υλικά και επισκεύαζαν τις οχυρώσεις. Αυτές που τύλιγαν τους τραυματίες με επιδέσμους φτιαγμένους από τα σεντόνια τους. Αυτός ήταν ο ηρωισμός των απλών και καθημερινών γυναικών. Από την άλλη, όπως συμβαίνει διαχρονικά σε όλους τους πολέμους, οι γυναίκες ήταν αυτό που η εποχή τους όριζε να είναι: κυρίως θύματα. Θύματα των βομβαρδισμών και των συγκρούσεων, της πείνας, της φυγής και της προσφυγιάς.
28
03

Το κορονοχρέος απειλεί την επόμενη ημέρα της Ευρώπης

Η επικράτηση όσων τάσσονται κατά της διαγραφής/μείωσης του κορονοχρέους, ιδιαίτερα όταν η ΕΚΤ αποσύρει το «μπαζούκα» που ενεργοποίησε το Μάρτιο του 2020, θα δημιουργήσει μία ασφυκτική συνθήκη για χώρες-μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης και σαφή υπονόμευση της ανάκαμψης, θυμίζοντας τα διλήμματα της κρίσης του ευρώ των περασμένων ετών. Η επιβολή μιας μνημονιακού τύπου πραγματικότητας για τις ευρωπαϊκές οικονομίες με πρόσχημα τις «μεταρρυθμίσεις που θα τους δώσουν ώθηση» στο δρόμο προς την ανάκαμψη το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι η διαμόρφωση μιας διαρκούς ομηρείας των κρατών-μελών. Η συγκυρία, όμως, είναι ιστορική και οι συνθήκες έκτακτες. Υπενθυμίζεται ότι το «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας, που συμπαρέσυρε υψηλότερα όλη τη Δυτική Ευρώπη, στηρίχθηκε στη διαγραφή του χρέους  το 1953 και όχι στη λιτότητα και σε νέα δάνεια. H πρωτοφανής κρίση που προκάλεσε η πανδημία Covid-19 με την ισχυρότερη ύφεση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέδειξε με εμφατικό τρόπο στην Ευρώπη ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση και κοινός κίνδυνος μπορούν να σπάσουν ταμπού. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, το πρόγραμμα της ΕΚΤ και το «πάγωμα» των δημοσιονομικών κανόνων κατέδειξαν πως σε ιστορικές στιγμές, εν μέσω πρωτοφανών κινδύνων και αβεβαιότητας μπορούν να υπάρξουν ιστορικές αποφάσεις και υπέρβαση των κανόνων για το συλλογικό καλό. Τις Συνθήκες και τους κανόνες εξάλλου μπορεί να διαμορφώσει, να τροποποιήσει και να καταργήσει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, προς όφελος όλων των χωρών και των λαών της.
28
03

Επισημάνσεις

Δεν πήγε πολύ καλά το επίπεδο της εκπροσώπησης πάντως. Από τη Ρωσία, για παράδειγμα, ήρθε ο πρωθυπουργός του Πούτιν, ο οποίος είναι παγκοσμίως γνωστός ως «ο πρωθυπουργός του Πούτιν». Κάποιοι είπαν ότι μπορεί να είναι και ηθοποιός, αλλά δεν χρειάζεται να ακούμε τον κάθε ψεκασμένο. Από τη Γαλλία ήρθε η υπουργός Άμυνας, για να βγάλει την υποχρέωση που πήραμε τα Ραφάλ. Αντιθέτως, ο Λάτσης που του δώσαμε ολόκληρο Ελληνικό ούτε που πέρασε να πει ένα γεια ο γάιδαρος. Ωραία πέρασαν οι προσκεκλημένοι μας. Κρίμα που δεν υπήρχε χρόνος να τους πάμε και σε ένα νοσοκομείο σε εφημερία να δουν τι ωραία που είναι. Στην παρέλαση έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση τα υπερσύγχρονα οικιακά τεστ Covid της Siemens που η χώρα μας κατάφερε να προμηθευτεί με φωτογραφικό διαγωνισμό. Επίσης οι αυτοκινούμενες πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης, τύπου Κεραμέως - Κεραμέως, εξοπλισμένες με τα καλύτερα προσωπικά δεδομένα των παιδιών της Ελλάδας. Ενώ καταχειροκροτήθηκαν και οι τιμημένες κολυμπήθρες του Άδωνι, εκπαιδευμένες να παραβιάσουν ακόμα και το αυστηρότερο lockdown. Ενώ οι απιστίες εις βάρος του Δημοσίου έσκιζαν πάνω από τα κεφάλια μας τον γαλάζιο αττικό ουρανό. Ευτυχώς που τελείωσε αυτό. Τους Αγγλογάλλους να τους ξανακαλέσουμε και του χρόνου που είναι τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Να δούμε και τι θα ντυθεί η Αγγελοπούλου.
28
03

Πολυμέρης Βόγλης: Στην εποχή της αβεβαιότητας

Η νέα συνθήκη στην οποία ζούμε ένα χρόνο τώρα δεν ήταν αναπόφευκτη ή προδιαγεγραμμένη. Στην αρχή της πανδημίας οι περισσότερες κυβερνήσεις σε μεγάλο βαθμό ακολούθησαν πολιτικές lock down. Αυτό ήταν εύλογο καθώς οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είχαν αντιμετωπίσει ξανά μιας τέτοιας έκτασης, μεταδοτικότητας και φονικότητας πανδημία. Ωστόσο, σταδιακά από το καλοκαίρι και μετά οι διαφορετικές εκδοχές του lock down μετατράπηκαν στα βασικά εργαλεία αντιμετώπισης της πανδημίας από τη μεριά των κυβερνήσεων. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, το lock down έγινε σχεδόν το μοναδικό εργαλείο, ενώ δεν εφαρμόστηκαν άλλες πολιτικές αντιμετώπισης (ενίσχυση του ΕΣΥ με μόνιμους γιατρούς και νοσηλευτές, έλεγχοι σε χώρους εργασίας, επιδημιολογική επιτήρηση, αποσυμφόρηση των μέσων συγκοινωνίας). To lock down μακράς διάρκειας ήταν αποτέλεσμα της απουσίας άλλων δημόσιων πολιτικών από μεριάς της κυβέρνησης. Το lock down αποτελεί τη μόνιμη κοινωνική συνθήκη για πολλούς μήνες τώρα, αλλά δεν επηρέασε όλους με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό. Είχε διαφορετικό ψυχολογικό αντίκτυπο στους νέους απ’ ό,τι στους ηλικιωμένους και γι’ αυτό το λόγο και οι αντιδράσεις τους είναι διαφορετικές. Οι νέοι και οι νέες, μετά τα σκληρά χρόνια των μνημονίων που υποθήκευσαν το μέλλον τους, νιώθουν τώρα να τους στερούν και το παρόν. Κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια, κλειστοί οι χώροι συνεύρεσης και διασκέδασης, κλεισμένοι στα σπίτια το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας τους και αντιμέτωποι με τις παρενοχλήσεις της αστυνομίας όταν είναι σε πλατείες και πάρκα. Θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους, αψηφούν τις απαγορεύσεις, αμφισβητούν την επίσημη αφήγηση, αναζητούν άλλους τρόπους ενημέρωσης, διαμαρτύρονται και στοχοποιούνται ως «ανεύθυνοι». Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, νιώθουν πιο ευάλωτοι, φοβούνται περισσότερο, πειθαρχούν ευκολότερα, επιζητούν μια ισχυρή κυβέρνηση ή έναν ισχυρό ηγέτη που θα τους οδηγήσει σε μια «επιστροφή στην κανονικότητα». Η υπόσχεση της «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά το τέλος της πανδημίας, είναι κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει ποτέ η δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν. Το παρελθόν φαντάζει ελκυστικό, γιατί έχει αλλάξει η εικόνα του μέλλοντος. Γαλουχηθήκαμε με την ιδέα της αέναης προόδου, ότι η ζωή θα βελτιώνεται, ότι οι επόμενες γενιές θα ζουν καλύτερα από τις προηγούμενες. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον είναι δυσοίωνο και απρόβλεπτο, ώστε να αναζητήσουμε τις ανάλογες πολιτικές της ελπίδας.
28
03

Ποιον αφορά το «Ελληνικό»;

Προς τι λοιπόν η απροσδόκητη υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του πρόσφατου νομοσχεδίου για το Ελληνικό; Αν κρίνουμε από την ομιλία του προέδρου του στην ολομέλεια της Βουλής υποθέτουμε ότι η στάση του ήταν μια προσπάθεια να αποδείξει ο εν λόγω πολιτικός σχηματισμός το φιλοεπενδυτικό του προφίλ. Αν πάλι κρίνουμε από τις διαρροές της Κουμουνδούρου και τα σχετικά δημοσιεύματα στον Τύπο, η υπερψήφιση υποτίθεται ότι «επισφραγίζει» το άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα προς τα μεσαία στρώματα και την σοσιαλοδημοκρατία. Όμως, περισσότερο ενδιαφέρον από το τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τη στάση του έχει το ερώτημα σε ποιόν απευθύνεται αυτή του η στάση; Μήπως απευθύνεται στα κόμματα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου ώστε να τον υποδεχτούν στην οικογένεια των «κανονικών» κομμάτων; Μάλλον όχι. Μήπως αποτελεί ένα μήνυμα προς τους ξένους επενδυτές του Ελληνικού στην προσπάθεια του να τους καθησυχάσει; Μάλλον όχι και πάλι, καθώς αυτοί ήδη αποχώρησαν και, μάλιστα, επί ΝΔ. Μήπως η στάση αυτή είναι ένα μήνυμα στα μεσαία στρώματα των εύρωστων νοτίων προαστίων που θα δουν τις περιουσίες τους να υποβαθμίζονται από τη συρρίκνωση των κοινόχρηστων χώρων και τις επιχειρήσεις τους να συμπιέζονται, έτι περαιτέρω, από τη δημιουργία των Mall; Μάλλον όχι. Τότε σε ποιους; Στην πραγματικότητα η ανορθολογική στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ενδεικτική βαθύτερων εντάσεων και μετασχηματισμών στο εσωτερικό αυτού του σχηματισμού. Στην παραδοσιακή μεταπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλοδημοκρατική παράδοση γινόταν αποδεκτός ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο ενός δημόσιου οικονομικού σχεδιασμού. Η στρατηγική ήττα της σοσιαλοδημοκρατίας τη δεκαετία του ’90 προϋπέθετε την παραδοχή ότι ο ιστορικός ορίζοντας της ανάπτυξης ήταν ο ορίζοντας των προσδοκιών μιας διεθνοποιημένης χρηματοπιστωτικής ελίτ. Με λίγα λόγια, η σοσιαλοδημοκρατία μεταμορφώθηκε σε σοσιαλφιλελευθερισμό όταν τα όνειρα της αποικιοποιήθηκαν από τα όνειρα του κεφαλαίου. Και αυτό διακυβεύεται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, και μάλιστα μετά από την περίοδο διακυβέρνησης του. Όχι το αν θα είναι κόμμα της αριστεράς ή της σοσιαλοδημοκρατίας. Αλλά, το αν θα μπορεί να διατυπώνει ρεαλιστικές οικονομικές προτάσεις που να εμπλέκουν τον ιδιωτικό τομέα σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο υπό την ηγεμονία του Δημοσίου, ή αν θα ταυτίσει, άκριτα, την «ανάπτυξη» με αυτό που αποδίδουν σε αυτή την έννοια οι ελίτ. Στην περίπτωση του Ελληνικού Χρυσού ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε από τη σωστή μεριά της ιστορίας. Στην περίπτωση, όμως, του Ελληνικού στάθηκε από τη λάθος.