Macro

Οι τεράστιες ανατιμήσεις σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ηλεκτρική ενέργεια, συμπαρασύρουν μεγάλες ανατιμήσεις και στα τρόφιμα καθώς και σε όλα τα ειδή βασικών αναγκών για μια οικογένεια. Ήδη πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα μετά τους τεράστιους λογαριασμούς που παραλαμβάνουν και αναμένεται να υπάρξει διακοπή ρεύματος σε χιλιάδες νοικοκυριά. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες σε ένα διαρκώς συρρικνωμένο εργατικό εισόδημα και στον αντίποδα της συσσώρευσης ενός τεράστιου πλούτου για τις πολυεθνικές και τους μεγαλοκαπιταλιστές, τα συνδικάτα πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουν : Και επιστροφή του χαμένου εισοδήματος . Και Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή εν όψει της μεγάλης αύξησης του πληθωρισμού. Τα κόμματα της Αριστεράς πρέπει να κάνουν κτήμα τους αυτά τα δυο αιτήματα. Γιατί σωστό είναι να αυξηθεί ο κατώτερος μισθός στα 800 ευρώ αλλά αν δεν θωρακιστεί παράλληλα με την Α.Τ.Α σε λίγο θα εξανεμιστεί η όποια αύξηση. Παράλληλα πρέπει να μιλήσουμε πάλι για την αναπλήρωση της χαμένης απώλειας εισοδήματος, κάτι για το οποίο δυστυχώς και τα συνδικάτα και η Αριστερά σιωπούν. Αυτή η σιωπή πρέπει να σπάσει.

Γενικά, οι θεμελιώδεις μετασχηματισμοί των βασιζόμενων στην ανισότητα καθεστώτων, που καταγράφονται στην ιστορία, προϋποθέτουν κοινωνικές συγκρούσεις και μεγάλες πολιτικές κρίσεις. Οι αγροτικές εξεγέρσεις των ετών 1788-1789 και τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης είναι εκείνα που οδήγησαν στην εξάλειψη των προνομίων της αριστοκρατίας. Οπως είναι η εξέγερση των σκλάβων στον Αγιο Δομίνικο το 1791 εκείνη που προκάλεσε την απαρχή του τέλους του ατλαντικού δουλοκτητικού συστήματος, και όχι οι χαμηλόφωνες λογομαχίες στα παρισινά σαλόνια. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, οι κοινωνικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη νέων συσχετισμών δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και στη μείωση των ανισοτήτων. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι μπορούν με τη σειρά τους να ιδωθούν ως η συνέπεια των κοινωνικών εντάσεων και των αντιθέσεων που συνδέονται με την απαράδεκτη ανισότητα που υπήρχε πριν από το 1914, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκε ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος για να τερματιστεί, το 1865, το δουλοκτητικό σύστημα. Εναν αιώνα μετά, το 1965, μια μεγάλη αφροαμερικανική κινητοποίηση κατορθώνει να πετύχει την κατάργηση του συστήματος φυλετικών διακρίσεων. Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν. Στις δεκαετίες 1950 και 1960, οι πόλεμοι ανεξαρτησίας συμβάλλουν καθοριστικά στην ήττα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Χρειάστηκαν δεκαετίες εξεγέρσεων και κινητοποιήσεων για να καταργηθεί, το 1994, το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ κ.ο.κ. Εκτός από τις επαναστάσεις, τους πολέμους και τις εξεγέρσεις, κομβικό ρόλο παίζουν συχνά και οι οικονομικές κρίσεις, στις οποίες αποκρυσταλλώνονται οι κοινωνικές συγκρούσεις και επαναπροσδιορίζονται οι συσχετισμοί δυνάμεων. Η κρίση της δεκαετίας 1930 συμβάλλει πάρα πολύ στη βαθμιαία απώλεια νομιμοποίησης του οικονομικού φιλελευθερισμού και στην αποδοχή νέων μορφών κρατικής παρέμβασης. Πιο κοντινές σε μας, η οικονομική κρίση του 2008 και η παγκόσμια επιδημική κρίση των ετών 2020-2021 διέλυσαν και διαλύουν πολλές βεβαιότητες που μέχρι πριν από λίγο καιρό θεωρούνταν απαραβίαστες: αναφορικά, για παράδειγμα, με το αποδεκτό επίπεδο του δημόσιου χρέους ή με τον ρόλο των κεντρικών τραπεζών. Στις αρχές της δεκαετίας 2020, τα κινήματα Black Lives Matter, MeToo και Fridays For Future εντυπωσιάζουν με την ικανότητά τους για κινητοποίηση, πέρα από σύνορα και γενεές, σχετικά με ανισότητες εθνικές, φύλου, κλίματος. Αν πάρουμε υπόψη μας τις ιδιαίτερες κοινωνικές και περιβαλλοντικές αντιφάσεις του τωρινού οικονομικού συστήματος, είναι πιθανό οι εξεγέρσεις, οι συγκρούσεις και οι κρίσεις να συνεχίσουν να παίζουν και στο μέλλον κεντρικό ρόλο, σε περιστάσεις που είναι αδύνατο να προβλέψουμε με ακρίβεια. Το τέλος της ιστορίας είναι ακόμα μακρινό. Η πορεία προς την ισότητα έχει να διανύσει μακρύ δρόμο, κυρίως σε έναν κόσμο στον οποίο οι φτωχότεροι (ιδίως οι φτωχότεροι των φτωχότερων χωρών) προετοιμάζονται να υποστούν με όλο και μεγαλύτερη βιαιότητα τις κλιματικές και περιβαλλοντικές ζημιές που προκαλούνται από το μοντέλο ανάπτυξης των πλουσιότερων. Είναι σημαντικό να επιμείνουμε και σε ένα άλλο δίδαγμα που μας προσφέρει η Ιστορία: οι αγώνες και οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν επαρκούν από μόνοι τους. Είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για να ανατραπούν οι θεσμοί που βασίζονται στην ανισότητα και οι εξουσίες που ευθύνονται γι’ αυτήν, αλλά δεν εγγυώνται με κανέναν τρόπο ότι οι νέοι θεσμοί και οι νέες εξουσίες που θα τους αντικαταστήσουν θα είναι πάντα εξισωτικοί και υποστηρικτικοί της ελευθερίας, όπως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε.

Βασικό χαρακτηριστικό της τωρινής μεταρρύθμισης αποτελεί ότι αυτή σε ένα Κώδικα ήδη υπέρβαρο από ποινές ισόβιας κάθειρξης εισάγει κι άλλες σωρηδόν, μια σωστή πλημμυρίδα. Το θέμα μάλιστα δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό: Καθιερώνονται σήμερα και απειλούνται ισόβιες καθείρξεις ως ποινές αποκλειστικές, χωρίς δηλαδή διάζευξη με άλλες πρόσκαιρης διάρκειας, πράγμα που αποστερεί από το δικαστή τη δυνατότητα να εξατομικεύει και να διαβαθμίζει. Τιμωρούνται μάλιστα εξίσου με ισόβια αφενός άδικες πράξεις που έχουν τελεστεί δόλια (πχ ανθρωποκτονία εκ προθέσεως), κι αφετέρου άλλες όπου το βαρύτερο αποτέλεσμά τους έχει επέλθει από αμέλεια (πχ θανατηφόρα ληστεία ή επικίνδυνη οδήγηση). Έτσι αντί αναλογικότητας έχουμε ισοπέδωση, αφού αγνοείται η σαφής ποιοτική κλιμάκωση της βαρύτητας μεταξύ υπαιτιότητας δόλου και αμέλειας. Εξάλλου, η μεταρρύθμιση εξαρτά τη διάγνωση σοβαρών εγκλημάτων όπως τα κοινώς επικίνδυνα (εμπρησμός, πλημμύρα κλπ) όχι από σαφέστερες περιγραφές των άδικων πράξεων, αλλά ίσα-ίσα από χαλαρότερες: Δεν απαιτείται η απόδειξη του κινδύνου, αλλά μιας (πιο ρευστής αποδεικτικά) δυνατότητας να προκύψει κίνδυνος σε πράγματα και ανθρώπους. Πολυάριθμες ακόμα μεταρρυθμίσεις του «πολυνομοσχεδίου» είναι εξόχως προβληματικές, όπως η επικίνδυνη για τις ελευθερίες ασάφεια στη διαμόρφωση της διάταξης για διασπορά ψευδών ειδήσεων καθώς και άλλες πολλές. Μια πλήρης αναφορά δεν χωρά σε ένα άρθρο. Στην ιστορία πάντως η σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση μπορεί να καταγραφεί και για ένα ακόμη χαρακτηριστικό της: Προωθείται μέσω ψευδών και μυθευμάτων. Θυμίζω τη συνειδητή παραπλάνηση, ότι δήθεν τον Ποινικό Κώδικα του 2019 τον είχαν συντάξει νομικοί του Σύριζα, ενώ στην πραγματικότητα στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή μετείχαν δικαστές, εισαγγελείς, δικηγόροι και καθηγητές χωρίς καμιά κομματική ταυτότητα. Μύθευμα συνιστούν και οι λαϊκίστικες κορώνες για δήθεν εκρηκτική αύξηση της εγκληματικότητας: Ούτε τα ευρωπαϊκά συγκριτικά στοιχεία ούτε η διαχρονική εξέλιξη επιτρέπουν αυτές τις εκτιμήσεις. Φυσικά η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή η καλλιέργεια ενός διογκωμένου φόβου του εγκλήματος ήταν και είναι βασικό της πολιτικό εργαλείο. Ο Ιαβέρης είχε βέβαια και κάποιες εσωτερικές ευαισθησίες. Ως προς αυτές, διέφερε.

Η κατολίσθηση της χώρας, σε κλίμακα Ευρώπης στις κατώτερες βαθμίδες σε όλα τα κρίσιμα μεγέθη που αποτιμούν την πορεία της πανδημίας δεν φαίνεται να συγκινεί τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του. Ο κίνδυνος για να περιέλθει το κοινωνικό σύνολο σε μια μη ανατάξιμη κατάσταση διαρκούς επικινδυνότητας, φόβου, κοινωνικού διχασμού είναι μπροστά μας και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπά. Η αυτογελοιοποίηση, μέσω χυδαίων επιχειρημάτων από την κορυφή της κυβέρνησης και ορισμένους Υπουργούς με ατάκες του επιπέδου «δεν θέλω να σκέφτομαι ποιοι θα κυβερνούσαν, ή ποιοι θα κυβερνήσουν», είναι δυστυχώς το τελευταίο καταφύγιο για την επικοινωνιακή διαχείριση μιας αντιλαϊκής πολιτικής που θα αφήσει ιστορικό αποτύπωμα αποτυχίας. Μια πολιτική που αν δεν αναγκαστεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να αλλάξει από την ολόπλευρη κινητοποίηση, από θέσεις ευθύνης, των πολιτικών δυνάμεων, των κοινωνικών οργανώσεων και των έγκριτων επιστημόνων που δεν σιωπούν, θα έχει οδυνηρές συνέπειες για χρόνια στο κοινωνικό σύνολο με πιο σημαντική βέβαια την απώλεια πολλών επιπλέον χιλιάδων συμπολιτών μας.

Στην αρχή θα ερχόταν το κρατικό ταμείο του Κατάρ. Αποχώρησε έξι μήνες μετά την εμφάνισή του. Μετά έγινε ένας διεθνής διαγωνισμός. Κάτι εταιρείες από το Ισραήλ χάθηκαν στον δρόμο και δεν έφτασαν ποτέ. Ακολούθησε η κινεζική Φοσούν και η αραβική Γκόλτεν Ήγκλ. Ήρθαν είδαν και έφυγαν. Τότε εμφανίστηκε η αμερικανική Μοχίγκαν. Σχεδίασε τις Καρυάτιδες-Καζίνο και πήγε στο καλό. Λογικό είναι. Αυτές οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες του Real Estate δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Είχαν απέναντι τους τους γίγαντες της ελληνικής αγοράς ακινήτων οι οποίοι τους τσάκισαν. Έτσι το αρχικό σχέδιο πέτυχε. Το Ελληνικό έμεινε σε ελληνικά χέρια, σε δύο εταιρείες του τόπου μας. Δεν τους δόθηκε ακριβώς με διαγωνισμό αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα. Περηφάνεια! Αυτοί οι ντόπιοι οικονομικοί γίγαντες επειδή έχουν ένα μικρό πρόβλημα ρευστότητας θα προχωρήσουν (δηλώνουν) με δανεικά γιατί δεν τους βρίσκονται πρόχειρα τα 5-6 δις τους «μεγαλύτερου πρότζεκτ της Ευρώπης» με τις «70.000 θέσεις εργασίας». Που να σταθούν οι διεθνείς δίπλα στα θηρία του ελληνικού καπιταλισμού; Που δεκατέσσερα χρόνια (από το 2007) έχουν ανάψει τις μηχανές στις μπουλντόζες τους και περιμένουν.

Όχι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της οποίας ηγείται, δεν βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Ξέρουν πολύ καλά τι λένε. Συγκεκριμένο σχέδιο έχουν και συγκεκριμένο σχέδιο υλοποιούν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι, παρά την έκτακτη υγειονομική κρίση, δεν αναθεώρησαν ούτε κατ’ ελάχιστο τις προτεραιότητές τους. Βλέπουν την πανδημία ως ευκαιρία να προωθήσουν συγκεκριμένες πολιτικές, γι’ αυτό και είναι λάθος η –και σε προσωπικό επίπεδο– υποτίμησή τους. Κι επειδή η κυβέρνηση δείχνει πως δεν σκοπεύει να αλλάξει ρότα, κι επειδή οι νεκροί αντιμετωπίζονται πια σαν ρουτίνα, κι επειδή είναι στην κυριολεξία θέμα ζωής ή θανάτου, οφείλει η Αριστερά να μπει μπροστά. Να ηγηθεί της εμβολιαστικής, και όχι μόνο, προσπάθειας και να διατυπώσει γενναίες προτάσεις, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.

Κανείς και καμία δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα. Κανείς, όμως, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αμφισβητεί το δικαίωμα των γυναικών να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα και την ζωή τους. Κάποιες γυναίκες γίνονται ευτυχισμένες με την απόκτηση παιδιών, κάποιες άλλες όχι. Κάποιες γυναίκες μπορούν να τεκνοποιήσουν, κάποιες άλλες όχι. Κάποιες προτιμούν να κάνουν καριέρα, κάποιες προτιμούν να κάνουν οικογένεια, κάποιες επιθυμούν να τα συνδυάσουν και τα δύο. Το τι θα κάνει κάθε γυναίκα είναι αποκλειστικά και μόνο δική της απόφαση και επιλογή. Δεν γίνεται κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα να καταπατώνται στον βωμό της «αγίας ελληνικής οικογένειας» και των διαρκώς αναπαραγώμενων πατριαρχικών αντιλήψεων. Δεν γίνεται οι ιερείς και οι άνδρες της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας να συζητούν και να καταλήγουν σε συμπεράσματα για εμάς, χωρίς εμάς. Η δεύτερη απόπειρα για τη διοργάνωση μίας τέτοιας εκδήλωσης είναι ακόμη πιο εξοργιστική από την πρώτη διότι αποδεικνύεται πως έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αντιδράσεις τόσων χιλιάδων γυναικών και τόσων εκατοντάδων οργανώσεων. Είναι σαν να προσπαθούν να μας υπενθυμίσουν πως αυτοί κάνουν κουμάντο, πως τόσοι αγώνες στους δρόμους και στον δημόσιο λόγο είναι απλώς … ενοχλητικές μύγες στο θεάρεστο έργο τους, που δεν είναι άλλο από το να περιορίσουν τις γυναίκες στον ρόλο της «αναπαραγωγικής μηχανής». Δυστυχώς γι αυτούς, η γυναικεία αλληλεγγύη είναι πιο διάχυτη από ποτέ. Οι γυναίκες διεκδικούμε την θέση που μας αξίζει στον κοινωνικό και τον επαγγελματικό βίο και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσαμε, που με ακόμη μεγαλύτερο κόπο υπερασπιζόμαστε καθημερινά – η κάθε μία από εμάς από τον δικό της χώρο και με τον δικό της τρόπο – και όλα εκείνα για τα οποία αγωνιζόμαστε και ακόμα υπολείπονται. Αμφιβάλλω, δε, πως ο σκοπός αυτών των συνεδρίων είναι αποκλειστικά και μόνο κοινωνικός. Είναι κοινό μυστικό πως οι εξωσωματικές γονιμοποιήσεις αποτελούν μία μπίζνα … χρυσωρυχείο για τους εμπλεκόμενους. Το ενδιαφέρον όσων ενδιαφέρονται με τον τρόπο που προαναφέραμε, δεν περιλαμβάνει στη ταξική τους κοινωνία εκείνους που δεν έχουν λεφτά, όση αγάπη κι αν έχουν για τα παιδιά. Τα ζευγάρια που στρέφονται στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για μία και μόνο προσπάθεια, ενώ υπάρχουν οικογένειες που δαπανούν ολόκληρες περιουσίες για την απόκτηση ενός παιδιού. Κι αυτό, διότι η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι ένα γήπεδο που παίζει μπάλα σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα ο ιδιωτικός τομέας.

Ο Ταχτσής ήταν 61 χρόνων, στο απόγειο της καταλυτικής του παρουσίας ως δημόσιας περσόνας, όταν τον Αύγουστο του 1988 βρέθηκε νεκρός στη μονοκατοικία του στον Κολωνό, γυμνός στο κρεβάτι του, με τα χαρτιά του πεταμένα εδώ κι εκεί και το σπίτι του ανάστατο. Και ενώ έχουν περάσει 33 χρόνια, η δολοφονία του, πιθανώς με στραγγαλισμό, δεν έχει εξιχνιαστεί. Η αστυνομία δεν υπήρξε πολύ δραστήρια στην αναζήτηση της αλήθειας και η Πολιτεία δεν τον τίμησε ούτε μετά τον βίαιο θάνατό του (όπως τίμησαν οι Ιταλοί τον Παζολίνι) ούτε και νωρίτερα. Κανένα κρατικό βραβείο δεν του απονεμήθηκε για το μυθιστόρημά του «Το τρίτο στεφάνι», που υπήρξε αρχετυπικό και επηρέασε πλήθος νεότερους συγγραφείς –ήταν άλλες εποχές– ούτε όμως του δόθηκε κάποια διάκριση για το σύνολο του έργου του στις καλές εποχές... Ωστόσο ό,τι έγραψε στις δεκαετίες ’50, ’60, ’70, πάντα κεντώντας τη ζωή του με την τέχνη, είχε ειδικό βάρος. Αντίστοιχα ενδεχομένως και η ανολοκλήρωτη αυτοβιογραφία του, που την επεξεργαζόταν το ’80. Γι’ αυτό και διαβάστηκε πολύ ο Ταχτσής, πάρα πολύ, και στον αγγλοσαξονικό κόσμο και στη Γαλλία, και «πέρασε» στην τηλεόραση και στο θέατρο. Τον αγάπησαν πολλές και διαφορετικές «φυλές» αναγνωστών. Αλλά πάντα υπήρχαν αγκάθια. Πάντα τον κυνηγούσαν αρνητικά κλισέ. Πάντα οι επιλογές της ζωής του ήταν δυσκολοχώνευτες. Κι εκείνος φυσικά το απολάμβανε. Μπορούσε να συγχρωτίζεται με μέλη της αστικής ελίτ με την ίδια άνεση που κυκλοφορούσε σε λούμπεν κύκλους και έβγαινε τις νύχτες «για ερωτικό κυνήγι». Ηταν μαχητικός στη δημόσια ζωή αλλά και επιθετικός, πολύ ευφυής αλλά και νάρκισσος, είχε την παλικαριά να μιλά χωρίς περιστροφές για την ομοφυλοφιλία αδιαφορώντας για το αν ήταν το κοινό του ώριμο να τον ακούσει. Ενοχλούσε ο Ταχτσής, επειδή γινόταν με χίλιους τρόπους ο καθρέφτης της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα για το νεότερο κοινό αλλά και για το παλαιότερο να τον γνωρίσουν σε βάθος; Συμπληρώθηκαν μόλις 50 χρόνια από το εκδοτικό γεγονός που έκρινε την πορεία του μυθιστορήματος, το «Το τρίτο στεφάνι», και οι εκδόσεις Ψυχογιός, σε συνεννόηση με την αδελφή του συγγραφέα Ελπίδα Αρτέμη και την ανιψιά του, Ελλη, προχώρησαν στη σχολιασμένη έκδοση όλων των γραπτών που δημοσίευσε όσο ζούσε.

Τα αποκαλυπτήρια της επικίνδυνης κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση συνεχίζονται. Πριν μια εβδομάδα είχαμε την παραδοχή του υπουργείου ότι 200.000 μαθητές στοιβάζονται εν μέσω πανδημίας σε τμήματα 25 και πάνω μαθητών. Βεβαίως, με τις συγχωνεύσεις που συνεχίζονται ασταμάτητα, ο αριθμός θα αυξηθεί κι άλλο. Σήμερα μάθαμε ότι το υπουργείο κάνει μισή, και για αυτό επικίνδυνη, ιχνηλάτηση αφού δεν διαθέτει κανένα στοιχείο για τη μεταφορά της λοίμωξης από τους μαθητές προς την κοινωνία. Αυτό δηλαδή που είναι το πλέον κρίσιμο. Στο υπουργείο Υγείας μας παρέπεμψε η υφυπουργός κα Μακρή αν θέλουμε περισσότερα στοιχεία, στη διάρκεια συζήτησης επίκαιρης ερώτησης που είχα καταθέσει για την απουσία ιχνηλάτησης και -ξανά- για τα υπερπληθή τμήματα. Είναι η ίδια, να υποθέσω, «επιτελική αναρμοδιότητα» που εμποδίζει το υπουργείο Παιδείας να εφαρμόσει την πιο πρόσφατη οδηγία του ΕΟΔΥ (και του υπ. Υγείας) της 10ης Σεπτεμβρίου 2021, για αραίωση των πιο πολυπληθών τμημάτων. Εντυπωσιακά και τα υπόλοιπα κυβερνητικά «επιχειρήματα»: Γιατί διαμαρτύρομαι, μου απάντησε η υφυπουργός από το βήμα, αφού επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχαμε περισσότερες πολυπληθείς τάξεις! Συγκρίνει δηλαδή, το 2017 και 2018 με τις ειδικές συνθήκες της πανδημίας! Ο δε μέσος όρος ανά τμήμα παραμένει σταθερά… στους 17 μαθητές! Βολικό βέβαια, όταν στο δείγμα μπαίνουν χιλιάδες μικρά τμήματα στα πιο απομακρυσμένα σημεία της χώρας. Ενώ επίσης, «έχουν κλείσει μόλις 8 τμήματα», λόγω κρουσμάτων. Φυσικά! Με την εξωφρενική ρύθμιση να κλείνει ένα τμήμα όταν τα κρούσματα αφορούν το 50% των μαθητών, πόσα θα είχαν κλείσει; Ας το έκαναν 90%, να μην κλείνει κανένα! Δεν απαντάνε βέβαια όλες αυτές οι αλχημείες στη διάχυτη ανησυχία, τις διαμαρτυρίες και τις επιστολές των γονιών από όλη την Ελλάδα, για τις συγχωνεύσεις τμημάτων. Διάβασα στην Ολομέλεια, ενδεικτικά, επιστολή δυο γονιών (https://www.alfavita.gr/.../362091_goneis-se-kerameos-27...) από το 9ο Γυμνάσιο Αχαρνών στην Αθήνα, με την οποία ζητούν να πληροφορηθούν με ποιο υγειονομικό και παιδαγωγικό κριτήριο συγχωνεύτηκαν τα 5 τμήματα στην τάξη της κόρης τους σε 4, με αποτέλεσμα τα 21 παιδιά να γίνουν 27. Η «απάντηση - σταθμός» προς εμένα (γιατί τους γονείς τους περιφρόνησαν...) ήταν ότι αυτό προβλέπει ο νόμος… που ψήφισαν πρόσφατα! Απάντηση, επισημαίνω, που δίδεται μια μέρα με ρεκόρ κρουσμάτων και νέα περιοριστικά μέτρα. Πρωτοφανής αδιαφορία, κολοσσιαία ανικανότητα, συνθηκολόγηση με το «κακό». Αυτά χαρακτηρίζουν πλέον την κυβερνητική πολιτική στη διαχείριση της πανδημίας.

Όταν λοιπόν κάποιοι πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και αντί να διαμαρτυρηθούν για την τραγική απόφαση της κυβέρνησης, λένε "μα κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε" ουσιαστικά δείχνουν ότι δεν είναι σε θέση, λόγω της ιδεολογικής τους τύφλωσης, να διακρίνουν τι διακυβεύεται στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Με την ευκαιρία να πω ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε τροπολογία με την οποία προβλέπει είσοδο σε χώρους λατρείας κατόπιν rapid test. Αλλά ξέχασα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε με την εκκλησία, οπότε να την καταψηφίσουμε την τροπολογία...