Macro

Επείγει η μετωπική συμπόρευση όλων των δυνάμεων

Σήμερα περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη υπέρβασης της παραταξιακής διαμάχης μπροστά στη μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση κατακτήσεων ενός αιώνα εργατικών αγώνων, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας στη χώρα

Αποτελεί κυνισμό και ακραία χυδαιότητα το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την πανδημία στην κορύφωσή της και τους χιλιάδες νεκρούς, επιλέγει ως προτεραιότητα να διαλύσει το ωράριο, το πενθήμερο, τα συλλογικά δικαιώματα, να εκθεμελιώσει το πλαίσιο πάνω στο οποίο συγκροτήθηκαν οι εργασιακές σχέσεις τα τελευταία 38 χρόνια, από την ψήφιση του 1264/82 και μετά.

Του εμβληματικού νόμου που ρύθμισε το εργασιακό τοπίο και αποτελεί πραγματική και συμβολική απόληξη των αγώνων του εργατικού κινήματος και έμεινε σταθερός, στον πυρήνα του, ακόμη και την περίοδο της υπαγωγής της χώρα στα Μνημόνια και παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν από τους δανειστές, στις τότε κυβερνήσεις

Η κατάργηση του οκταώρου, η υποχρέωση για υπερ-εργασία, έως 10 ώρες την ημέρα χωρίς επιπλέον αμοιβή, το «διευθυντικό δικαίωμα» αποτελούν διαχρονικές απαιτήσεις του ΣΕΒ και του κεφαλαίου, που έχουν στηρίξει την οικονομική τους δραστηριότητα στην εποχικότητα, την ένταση της εργασίας, την απουσία καινοτομίας και προστιθέμενης αξίας. Η εμμονή της Ν.Δ. στην κατάθεση ενός τέτοιου νομοσχεδίου συνιστά ταύτιση με τα παραπάνω συμφέροντα και έναν σχεδιασμό που αποσκοπεί στο να «χρηματοδοτηθεί» από τους εργαζομένους το κόστος της ανάκαμψης από την οικονομική κρίση που συνοδεύει την πανδημία.

Τα συνδικάτα ως συλλογικές μορφές οργάνωσης της μισθωτής εργασίας παραμένουν το μοναδικό αποκούμπι των εργαζομένων. Σήμερα περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη υπέρβασης της παραταξιακής διαμάχης μπροστά στη μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση κατακτήσεων ενός αιώνα εργατικών αγώνων, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας στη χώρα.

Είναι αναγκαία όσο ποτέ η μετωπική συμπόρευση όλων των δυνάμεων που έχουν αποφασίσει να ρηγματώσουν τη σχέση τους με το παρελθόν του καθεστωτικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, να ανοικοδομήσουν τις σχέσεις τους με τους εργαζόμενους και να αντιτάξουν μια αποτελεσματική άμυνα στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Η ακραία εμπειρία της πανδημίας, πέρα από την ανασφάλεια, τον φόβο της ασθένειας και του θανάτου, δίνει την ευκαιρία του αναστοχασμού, της κριτικής σε ένα μοντέλο οικονομίας και πολιτικής που οδήγησε αφενός στο ξέσπασμα της πανδημίας, αφετέρου στη βαθιά υγειονομική και οικονομική κρίση.

Ας λειτουργήσει η ακραία συνθήκη της πανδημίας απελευθερωτικά από τους καταναγκασμούς του νεοφιλελευθερισμού, με την ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος, του κοινωνικού κράτους. Σε όλα αυτά, τα συνδικάτα μπορούν να παίξουν ενεργό ρόλο.

Ο Χρήστος Γιαμπουράνης είναι μέλος Δ.Σ. ΕΚΑ, μέλος της Γραμματείας ΕΜΕΙΣ – ΑΡΚΙ

Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, από την Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση στο Δημόσιο

Πηγή: Η Αυγή