Macro

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι στη νεοφιλελεύθερη εποχή μας κρίνονται ιδιαίτερα ευκολοχώνευτα τα προπαγανδιστικά σχήματα που στηρίζονται στην προσωποποίηση. Η παρουσίαση του όποιου εσωκομματικού διαλόγου ως διαμάχης μεταξύ προσωπικοτήτων ταιριάζει γάντι στη νεοφιλελεύθερη κοσμοαντίληψη που βλέπει τα πάντα με όρους ατομοκεντρικού ανταγωνισμού. Η ερμηνεία των διαφορετικών τάσεων ως «καπετανάτων» που «ελέγχονται» από ισχυρούς κομματάρχες και των διαφοροποιήσεων μεταξύ απόψεων ή πολιτικών θέσεων ως προσωπικών ανταγωνισμών μεταξύ «αρχηγού» και «δελφίνων» δεν είναι παρά η εφαρμογή της εν λόγω κοσμοαντίληψης στην «ανάλυση» ενός κόμματος της Αριστεράς. Οταν η «ανάλυση» προέρχεται από δεδηλωμένους δεξιούς και νεοφιλελεύθερους αντιπάλους της Αριστεράς, ουδέν πρόβλημα. Οταν όμως συγκροτεί την προσέγγιση κάποιων «φίλων» της Αριστεράς, απλώς αποκαλύπτεται σε τι είδους «Κεντροαριστερά» θέλουν να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εντάξει, παιδιά, τα έκανε λίγο μαντάρα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στην επικοινωνιακή διαχείριση, μην το κάνουμε τώρα ολόκληρο θέμα. Στα συλλαλητήρια των μακεδονομάχων έχει μάθει επικοινωνιακή διαχείριση ο άνθρωπος. Τι είδους επικοινωνιακή διαχείριση περιμένατε να ξέρει; Δηλαδή το ότι διέψευσε τις μυστικές συνομιλίες με την Τουρκία και μετά διέψευσε ότι τις διέψευσε, δεν σας φαίνεται επαρκής επικοινωνιακή διαχείριση; Με SMS, γιατί είναι και εξαφανισμένος. Εντάξει, μυστικές συνομιλίες γίνονται και μεταξύ εμπολέμων. Το πρόβλημα είναι η άνεση με την οποία τους έδωσε ο Ερντογάν. Μάλλον τον έχουμε στριμώξει πολύ και κάνει κινήσεις απελπισίας. Τον έχει κλονίσει η διεθνής απομόνωση. Το παρέσυραν τα 5 μποφόρ το “Ουρούτς Ρέις” και πήγε πάνω από την υφαλοκρηπίδα μας. Εντάξει, πολύ λογικό ακούγεται. Δεν έχετε βρεθεί ποτέ σε καράβι με 5 μποφόρ, να δείτε τι χαμός γίνεται; Ξεκινάς για Πάρο και δύο φορές στις τρεις σε αποβιβάζει στην Ανάφη. Παρ’ όλο πάντως που όλα οφείλονται στον αέρα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας μας ενημέρωσε ότι πήρε τον πρωθυπουργό και του συνέστησε ψυχραιμία. Φοβήθηκε μην κάνει καμιά τρέλα και συγκαλέσει το ΚΥΣΕΑ. Μια φορά το συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ για το προσφυγικό. Έκτοτε το έχει αποθηκεύσει στην συσκευασία του, μαζί με το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

 Το ποδόσφαιρο, ο υπουργός Άμυνας, οι ΜΚΟ, είναι όλα περιπτώσεις παιδαριωδών λαθών, αντιφάσεων, παλινωδιών, πολυγλωσσίας και σε τελική ανάλυση πλήρους αποτυχίας. Ο πολύς υπουργός κ. Γεραπετρίτης, που ανέλαβε να λύσει το θέμα που δημιούργησε ο κ. Αυγενάκης, τροποποιεί την τροπολογία του κάθε μερικές ώρες, προσπαθώντας να τετραγωνίσει τον κύκλο. Οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών είναι σε διαφορετική γραμμή και αλληλοεκτίθενται, ενώ ο Ερντογάν τους κάνει πλακίτσα. Στη Μόρια, μετά την Άγκυρα και τον Πολάκη, αποφάσισαν ότι φταίνε οι ΜΚΟ και μετά τρέχανε να τα μαζέψουνε αφού βέβαια διασύρθηκαν για μια ακόμη φορά από τον διεθνή Τύπο. Όλα αυτά είναι εσοδεία της τελευταίας εβδομάδας, άντε δεκαημέρου. Η ανικανότητα και η ασχετοσύνη του επιτελικού κράτους, δηλαδή του Κ. Μητσοτάκη και των κολλητών του στο Μαξίμου, είναι μεν πανθομολογούμενη και παροιμιώδης, αυτή η ερμηνεία όμως δεν επαρκεί για να εξηγήσει την αδυναμία τους, όχι να χειριστούν τα δύσκολα, αλλά να μοιράσουν έστω δύο γαϊδάρων άχυρο. (...) Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ότι κάνει γκάφες στην πολιτική της. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση και τη χώρα είναι ότι, αν εξαιρέσουμε το ποδόσφαιρο, που απλώς δείχνει ότι ο Μητσοτάκης τρέμει τους ολιγάρχες, πρόκειται για τομείς που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων, οπότε το κάθε λάθος μετράει διπλό. Μια φορά εναντίον της χώρας και μια φορά υπέρ των αντιπάλων της, οι οποίοι με κάθε στραβοτιμονιά κεφαλαιοποιούν τα κέρδη, διαμορφώνουν τετελεσμένα, σπρώχνουν τη χώρα ακόμα πιο πολύ στη γωνία.

Ο εκβιασμός βέβαια δεν ήταν ποτέ κάτι άγνωστο για τον Τόμσεν, ο οποίος στην 37χρονη θητεία του στο ΔΝΤ εκτέλεσε εν ψυχρώ αρκετές από τις χώρες που ανέλαβε να «βοηθήσει». Ο Δανός εντάχθηκε στο ΔΝΤ το 1982 σε ηλικία 27 ετών, τρία μόλις χρόνια μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του στο Ταμείο, ο Τόμσεν κατάφερε να αποφύγει μια αποστολή σε κάποια χώρα της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής. Εμεινε στην Ευρώπη αναλαμβάνοντας προγράμματα χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης υπό μετάβαση. Η πρώτη δουλειά που του ανατέθηκε ήταν η ενωμένη ακόμα Γιουγκοσλαβία, στην οποία το ΔΝΤ είχε ήδη αρκετά χρόνια παρουσία με δανειοδοτικά προγράμματα. Μεταξύ 1990 και 1991, μέχρι το ξέσπασμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, ο Τόμσεν διετέλεσε επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του Ταμείου στο Βελιγράδι. Από τη θέση αυτή απαίτησε τις γνωστές μεταρρυθμίσεις του Ταμείου και λιτότητα. Η οικονομία βυθίστηκε το 1990 σε ύφεση 10,6% και απεργίες, ενώ πολύ σύντομα έκαναν με την υποδαύλιση Γερμανίας και υπόλοιπης Δύσης την εμφάνισή τους και οι εθνικιστικές διαφορές. Ηταν η απαρχή του αιματηρού εμφυλίου.

Αυτοί που δεν είδαν την αδικαιολόγητη βία της εξουσίας στα Εξάρχεια και στο Κουκάκι. Αυτοί που δεν είδαν τους εξευτελισμούς νεαρών αγοριών και κοριτσιών αλλά μόνο «σκετσάκια»! Αυτοί που δεν είδαν ποτέ τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, αλλά «παραμύθια μαθητριών που λιποθυμούν από πείνα»! Αυτοί που συντάχθηκαν με τη βορίδια λογική της «αναγκαστικότητας του ξύλου» και ασκούν καθημερινά τη βία της παραπληροφόρησης, οι ίδιοι τώρα κραυγάζουν και απαιτούν να καταδικαστεί η βία των… συνθημάτων! «Δεν υπάρχει συμβολική και πραγματική βία… Όποιος διστάζει να καταδικάσει τα συνθήματα θα καταλήξει στα θύματα…», γράφει στο κύριο άρθρο της «Η Καθημερινή»(8/2/2020).