Αναδημοσιεύσεις

25
06

Ο Μεγάλος Περίπατος και η πόλη: πειραματισμοί στην Αθήνα

Σε μια πόλη με ένα τόσο μεγάλο αριθμό φτωχοποιημένων ανθρώπων, ποια είναι η προτεραιότητα του αστικού σχεδιασμού; Με ποιο σκεπτικό, μέσα από ποιες διαδικασίες και με τι στόχο μπήκαν αυτά τα ζητήματα ως κατεπείγοντα; Εδώ ο Δήμαρχος βέβαια δεν πρωτοτυπεί απομονώνοντας το κυκλοφοριακό και μάλιστα με μια αμιγώς τεχνοκρατική προσέγγισή του: το λεγόμενο planning by project είναι κανόνας στην πολεοδομία εδώ και δεκαετίες. Ο καθολικός σχεδιασμός, αυτός που κοιτάζει μια χωρική ενότητα στο σύνολό της και προσπαθεί να κατανοήσει το πώς αλληλοσυνδέονται οι διαφορετικές της πτυχές μόλις υποβαθμίστηκε κι άλλο.
Περισσότερα »
25
06

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Άκου να δεις κάτι πράγματα…

Οι ελίτ στη χώρα μας δεν έχουν μόνο απομακρυνθεί από τα προβλήματα του κόσμου, αλλά και από οποιαδήποτε σύνδεση με παγκόσμιους προβληματισμούς. Οι ανισότητες όλων των εκδοχών είναι στο κέντρο αυτών των προβληματισμών εδώ και παρά, μα παρά, πολύ καιρό. Το να αγνοείς αυτό, ασχέτως των ιδεών σου ή των συμφερόντων σου, είναι κάπως… μυωπικό για να είμαι ευγενής. (...) Μου έρχεται στο νου η απόφαση του Αρείου Πάγου των ΗΠΑ του 1954 (Brown v. Board of Education) που επιτέλους έβαλε φρένο στο διαχωρισμό ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς μαθητές στα αμερικανικά σχολεία. Η απόφαση ήταν ομόφωνη, και την παρουσίασε ο Earl Warren, πρόεδρος του δικαστηρίου. (...) Η απόφαση ερμήνευσε το άρθρο του Συντάγματος (equal protection clause της 14ης τροπολογίας) που επιτάσσει την ίση προστασία των πολιτών ενώπιον του νόμου από τις πολιτείες. Αντέστρεψε μια προηγούμενη απόφαση του δικαστηρίου (Plessy v. Ferguson, 1896), που δικαιολογούσε τα ξεχωριστά σχολεία ως «separate but equal»,  - διαχωρισμένα αλλά ίσα - αναπτύσσοντας όλα τα επιχειρήματα του γιατί ο διαχωρισμός από την φύση του γεννά ανισότητες. Ιδιαίτερα επιχειρηματολόγησε ότι τα φυλετικά διαχωρισμένα σχολεία έχουν δυσμενείς συνέπειες για όλους τους μαθητές - και μαύρους και λευκούς. 66 χρόνια αργότερα είμαστε υποχρεωμένοι ξανά μανά να επαναλάβουμε τα ίδια επιχειρήματα. Όπως έγραφε και η πικέτα μιας ηλικιωμένης κυρίας στις ΗΠΑ “I can’t believe I still have to protest for this shit”. (...) Η άβυσσος που με χωρίζει με την κ. Κεραμέως νομίζω ότι πλέον καταλαβαίνω που οφείλεται. Όταν είχα ακούσει για πρώτη φόρα το “The Wall” των Pink Floyd και είχα δει το σχετικό video είχα ανατριχιάσει από την εικόνα του αυστηρού καθηγητή που καταπίεζε τους μαθητές και φώναζε με μια βέργα στο χέρι ενώ εκείνοι βάδιζαν σε μια γραμμή παραγωγής πριν γίνουν κιμάς. Φοβάμαι ότι η κ. Κεραμέως το είδε ως εγχειρίδιο. (...) Στην ερώτηση αν θα γονατίσει σε ένδειξη αλληλεγγύης με το κίνημα Black Lives Matter, o Dominic Raab, ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας, απαντάει “I take the knee for two people: the Queen and the missus when I asked her to marry me,”. Γονατίζω μόνο για δύο ανθρώπους: Την Βασίλισσά και την κυρά μου, όταν την ζήτησα σε γάμο».  Αυτός ο κυνισμός της δεξιάς παντού. Ξέρουν τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν αυτές οι προκλητικές δηλώσεις, αλλά επίσης γνωρίζουν, πόσο απήχηση θα έχουν σε ένα δεξιό κοινό που θέλει να λέγονται τα πράγματα με το όνομα τους και να ξεμπερδεύομε με την πολιτική ορθότητα. Το κόστος σε όρους αύξησης του ρατσιστικού φαινομένου ποσώς τους ενδιαφέρει. (...) Η φράση «τα μαγειρέματα του κ Σταϊκούρα» φτάνει στα αφτιά μου. Στην αρχή χαίρομαι γιατί την παίρνω με την κυριολεκτική έννοια και ως λάτρης της μαγειρικής σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια βρήκαμε ένα κοινό με τον νυν Υπουργό των Οικονομικών. Μπορεί να μην εμπλέκεται σε διάλογο για την οικονομία, τα μέτρα, τις προτάσεις μας, λέω, αλλά ίσως ανταλλάξουμε απόψεις για μία μακαρονάδα ή έστω ένα ψητό κατσαρόλας. Καταλαβαίνω όμως γρήγορα ότι στην περίπτωσή του η φράση χρησιμοποιείται μεταφορικά, και αφορά υποψίες ότι «μαγειρεύει» την λίστα Πέτσα με τα χρήματα που πήραν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. (...) Από την άλλη, ακόμη και αν ήμουν κακοήθης και πίστευα ότι ο κ. Σταϊκούρας αδιαφορεί για την ποιότητα της δημοκρατίας στην χώρα δεν θα μπορούσα να μην είμαι ορθολογικός. Και ως ορθολογικός γνωρίζω ότι ο Υπουργός γνωρίζει ότι μια τέτοια απόπειρα θα μαθαινόταν άμεσα. Και για αυτό δεν πιστεύω ότι αδιαφορεί. (...)
Περισσότερα »
25
06

Κώστας Στρατής: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» για τον αρχαιολογικό καταδυτικό τουρισμό

Με πρόσφατο νόμο του υπουργείου Τουρισμού ψηφίστηκαν νέες ρυθμίσεις για τον καταδυτικό τουρισμό, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για τη δυνατότητα παραχώρησης σε ιδιώτες της διαχείρισης ενάλιων αρχαιοτήτων. Ο νέος νόμος αποτελεί την τέταρτη νομοθετική απόπειρα κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε αυτό το πεδίο. Εχουν προηγηθεί ένας νόμος του 2005 και δυο τροποποιήσεις το 2013 και το 2014, με τα οποία η Ν.Δ. δεν πέτυχε ούτε καταδυτικά πάρκα να λειτουργήσουν ούτε ενάλιοι αρχαιολογικοί χώροι να γίνουν επισκέψιμοι. Παράλληλα, το 2014 με προγραμματικές συμβάσεις υπήρξε προσπάθεια παραχώρησης σε ιδιώτες της χρήσης, διαχείρισης και εμπορικής εκμετάλλευσης ενάλιων αρχαιολογικών χώρων στην εκλογική περιφέρεια του τότε πρωθυπουργού (Μεθώνη και Πύλος). (...) Αν λοιπόν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε συνοπτικά τα πεπραγμένα της Νέας Δημοκρατίας και στο πεδίο αυτό, πρόκειται για τη διαχρονική αγκύλωση σε παρωχημένες και αποτυχημένες ιδέες εξυπηρέτησης συμφερόντων που αφίστανται τόσο από το δημόσιο συμφέρον όσο και από τον ρόλο του Δημοσίου να διασφαλίζει, ιδίως σε φυσικά μονοπώλια, τον υγιή ανταγωνισμό και ίσους κανόνες για όλους. Στόχους που, αντίθετα, υπηρετούσε το πλαίσιο για τον αρχαιολογικό καταδυτικό τουρισμό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως αυτονόητα θα έπρεπε να γίνεται σε ένα κράτος που θέλει όχι μόνο να λέγεται αλλά και να είναι ευνομούμενο και φιλοαναπτυξιακό, με όρους δημοσίου συμφέροντος που διαχέουν τα οφέλη σε όλους.
Περισσότερα »
24
06

Δημήτρης Καρέλλας: Μειώνοντας τη φτώχεια – μέχρι;

Από την εποχή της θατσερικής αντεπανάστασης ενάντια στο κοινωνικό κράτος (αυτό που περιέγραφε ο εμπνευστής του, λόρδος Μπέβεριτζ, το 1943 ως «ένα οικοδόμημα κοινωνικής προστασίας από την κούνια μέχρι τον τάφο») το 25% έως το 35% του πληθυσμού των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών (χωρίς καν Αφρική, Ασία και Λ. Αμερική) βρίσκεται στο εφιαλτικό κατώφλι της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Και σε περιόδους κρίσεων (οικονομικής, κοινωνικής, ανθρωπιστικής, υγειονομικής) αυτά τα ποσοστά αυξάνονται δραματικά. Με κάθε είδους κυβερνήσεις: φιλελεύθερες, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κοινωνικό κράτος, είναι η κάλυψη των ουσιαστικών αναγκών και κινδύνων των ανθρώπων με την παροχή δημόσιων υπηρεσιών προς όποιον/α τις χρειάζεται και οι οποίες χρηματοδοτούνται από ένα προοδευτικό, έντιμο και αποτελεσματικό σύστημα φορολόγησης. Το εξ αυτού σύστημα κοινωνικής προστασίας αποτελεί το βασικό στοιχείο καταπολέμησης του φόβου απέναντι στην ανεργία, την αρρώστια, την ανημπόρια, την αναπηρία, τη φτώχεια. Και, με την απαραίτητη ενσυναίσθηση των εντεταλμένων δημόσιων λειτουργών, καταπολεμά και τη μοναξιά… Εχει φανεί ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι συμβατό όχι μόνο με τις τρέχουσες νεοφιλελεύθερες αλλά και τις βασικές παραδοχές περί το καπιταλιστικό σύστημα: δεν λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος, δεν αποτιμάται με όρους οικονομικής απόδοσης. Ετσι, οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν λαμβάνει υπόψη το αντικαπιταλιστικό στοιχείο του κοινωνικού κράτους, κινδυνεύει να παλεύει για τη μείωση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού κατά 2, 3, 6 εκατοστιαίες μονάδες, για να το δει να παίρνει πάλι την ανιούσα με την επόμενη κυβέρνηση ή με την πρώτη κρίση – όπως θα συμβεί σήμερα. Ενώ η απαίτηση είναι να μηδενίσουμε το ποσοστό.
Περισσότερα »
24
06

Ο σεξισμός ως πολιτική ορθότητα

Ο συνηθέστερος τρόπος να διαχέονται σεξιστικού τύπου στερεότυπα στο κοινωνικό σώμα είναι τα τηλεοπτικά στόρι, οι αφηγήσεις, είτε αφορούν διαφημίσεις προϊόντων είτε σίριαλ κ.ο.κ. Τα έμφυλα στερεότυπα πάνε κι έρχονται, με διαβαθμίσεις έντασης. Από την μοντέρνα “δούλα και κυρά“, που ανοίγει φύλο με αρωγό, για να μαθαίνει, βεβαίως βεβαίως, την κόρη της, ως την “π...να” με το βιτριόλι, η αναπαραγωγή της βιαιότητας της πατριαρχίας, που ορίζει και καθορίζει ρόλους και ζωές, είναι εδώ. Η υπόθεση είναι προφανώς πολιτική, αγγίζει δε όλο το φάσμα. Αν για τη δεξιά τα προωθούμενα από το σύστημα γυναικεία πρότυπα εντάσσονται στα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, σεξιστικά ολισθήματα βαραίνουν και την αριστερά. Μετά το περιβόητο σποτ της Πολιτικής Προστασίας, του σώφρονος ανδρός (Χρήστος Λούλης) με την άμυαλη γυναίκα στο πλευρό του, ένα ακόμα έρχεται να συμπληρώσει τη μεγάλη εικόνα του σεξισμού. Στο, κατά τα άλλα επιτυχές, σποτ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα ΜΜΕ, μία ακόμα χαρίεσσα ξανθιά, εδώ, βλέπει το χρήμα να πέφτει ακκιζόμενη, δίχως να αντιδρά. Η επιλογή γυναίκας, για την κατάδειξη της διαφθοράς στα ΜΜΕ, σε έναν επαγγελματικό χώρο όπου οι γυναίκες σε θέσεις ευθύνης σπανίζουν, κρίνεται ατυχέστατη, αφού η στερεοτυπική αναπαραγωγή του σεξιστικού προτύπου είναι καταφανής. Αλλά το σπουδαιότερο δεν είναι η καθαυτή ύπαρξη του σεξισμού: είναι πως σε τούτη ουδεμία/δείς αντέδρασε. Κι ενώ το ίδιο το σποτ κατακρίθηκε από πολλούς για άλλα, η έμφυλη διάσταση θεωρήθηκε πολιτικώς ορθή. Καμία γυναίκα, καμία γυναικεία συλλογικότητα, εντός ή εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έδειξε να ενοχλείται, ούτε καν να το παρατηρεί ως αντικανονικό. Η εμπεδωμένη πατριαρχία, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, είναι εδώ. Η χωρίς αντίδραση κατάποση μιας τέτοιας “λεπτομέρειας” ενισχύει τη συστημική βία εναντίον της οποίας κάθε γυναίκα παλεύει κατά μόνας: οι γυναίκες «δεν έχουν σαν τους προλετάριους μια ενότητα εργασίας και συμφερόντων», «ζουν κατεσπαρμένες ανάμεσα στους άνδρες». Επιπλέον, «ο δεσμός που ενώνει τη γυναίκα με τους καταπιεστές της δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον», λέει η Μποβουάρ στο «Δεύτερο Φύλο». Όταν εξουσιαστής είναι ο σύντροφος, ο εραστής, ο αδελφός, είναι προφανές πως ο αγώνας γίνεται αδυσώπητη καθημερινή διαπάλη, συναισθηματικά αφόρητη.
Περισσότερα »
24
06

Μετάβαση σε μια νέα εποχή

Ο νόμος των Ενεργειακών Κοινοτήτων αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά νομοθετήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ, λοιπόν, το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει, έχουν προβλεφθεί κίνητρα, όπως και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη Ενεργειακών Κοινοτήτων, μέσω ΕΣΠΑ, η κυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται απρόθυμη να τις στηρίξει, τις στερεί δε πηγές χρηματοδότησης, ενώ κατάργησε την προτεραιότητα σύνδεσής τους στο δίκτυο. Το μόνο που βλέπει είναι η δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αποξενώνοντας για μια ακόμα φορά τον άνθρωπο από την ίδια τη φύση. Είναι σαφές πως με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων και προϋποθέσεων για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την αξιολόγηση/εξέταση των σωρευτικών τους επιπτώσεων στο χώρο (μέσω του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου των ΑΠΕ), τα αιολικά πάρκα μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι ενός συνολικού σχεδιασμού που, πέρα από τα οφέλη για το περιβάλλον, μπορούν να ορίσουν μια νέα πορεία και αναπτυξιακή προοπτική για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτός που μπαίνει πρώτος στη νέα εποχή έχει πάντα συγκριτικό πλεονέκτημα. Όποια χώρα μπορέσει συνεπώς να αποκτήσει ρόλο και να ορίσει τη νέα αυτή εποχή μπορεί ταυτόχρονα να χτίσει μία νέα βάση για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας, των όρων απασχόλησης και της κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Η πρωτοπορία είναι μια λέξη που δε φοβίζει την Αριστερά, αλλά είναι συστατικό της στοιχείο. Ζούμε σε μια χώρα μικρή, με μικρή εσωτερική αγορά, όπου βιώνουμε με τον πιο βίαιο τρόπο εν μέσω υγειονομική κρίσης, τις επιπτώσεις της εξάρτησης του παραγωγικού μας μοντέλου από εποχικές δραστηριότητες, όπως ο τουρισμός, με μεγάλο και ανισοβαρές αποτύπωμα στο παραγωγικό μείγμα. Η στρατηγική που θέλει την Ελλάδα να κάνει τα βήματα προς την ενεργειακή μετάβαση, παράλληλα με την ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας στο πεδίο αυτό, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα για την κοινωνία και συνολικά για τη χώρα. Με αφορμή τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση και τα 191 από την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (επιτρέψτε μου να θεωρώ τη δεύτερη ημερομηνία πιο σημαντική), θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τα πιο καινοφανή πράγματα. Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για «καινούργια» εθνικά οράματα που θα σημαίνουν, με βεβαιότητα, πίσω ολοταχώς. Ας επιτρέψουμε στην ελληνική κοινωνία να αποκτήσει μια νέα κοινωνική αυτοπεποίθηση που θα πηγάζει από την ένταξή της στην πρωτοπορία που ορίζει η ενεργειακή μετάβαση, παράλληλα με την ανάδειξη ενός τρίτου πυλώνα στην οικονομία, με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, πέρα από την οικονομία της αγοράς και έναν άγονο κρατισμό.
Περισσότερα »
24
06

Πεζόδρομοι και καβαλάρηδες

Ισως θα πρέπει να προσανατολιστούμε στην εκδοχή ότι δεν είναι θέμα μυαλού, αλλά αντίληψης για τα πράγματα. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει, είναι να δειχτεί ότι κάτι σημαντικό επιχειρείται, και μάλιστα παρά τις αντιδράσεις όσων δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Και, βέβαια, να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του αποφασιστικού πολιτικού, που δεν διστάζει να πάει κόντρα, προκειμένου να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό και τα φιλοκυβερνητικά μέσα προσπάθησαν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το κυκλοφοριακό κομφούζιο στην πορεία των υγειονομικών, που συνέπεσε με τη δεύτερη μέρα εφαρμογής της προβληματικής ημι-πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Πολύ πριν γεννηθεί ο κ. Μπακογιάννης, ένας άλλος πολιτικός που προαλειφόταν και επειγόταν να μας κυβερνήσει, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο θεοσχωρέστον, σε μια παρόμοια προσπάθεια κατασκευής πολιτικού προφίλ, ξήλωνε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τις ράγες του αθηναϊκού τραμ, για να παραδώσει την πρωτεύουσα στη δικτατορία του αυτοκινήτου και δη του Ι.Χ. Αυτός τα κατάφερε, μας κυβέρνησε κάμποσα χρόνια. Το τραμ, όμως, χρειάστηκε μισόν αιώνα για να ξαναβρεί τη θέση του στον ιστό μιας πολύ πιο κακοποιημένης και περισσότερο δυσλειτουργικής πόλης, που κατάντησε έτσι χάρη και σε πολιτικούς, που το όραμά τους φάνταζε μεταρρυθμιστικό, αλλά, αντί να φροντίζει για την έλευση του μετά, ρύθμιζε με βάση τα καλά και συμφέροντα των ισχυρών τις ίδιες βλαβερές ισορροπίες, όσων διακηρύσσουν ότι όλα πρέπει ν’ αλλάζουν, αλλά για να μην αλλάζει τίποτα.
Περισσότερα »
23
06

Πολιτική υποκρισία

Εδώ και πολλά χρόνια, στην ύστερη περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, δεξιοί, κεντροαριστεροί και σοφτ αριστεροί, μάς είχαν πρήξει για την ανάγκη να «επενδύουμε» όσα λεφτά είχαμε σε μετοχές ή σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα, χωρίς να αποκλείουν και τις «επενδύσεις» σε ακίνητα, για να ενισχυθεί η οικοδομική δραστηριότητα (που εν τέλει, αν και έδιναν μικρές προσόδους, αποδείχτηκαν εκ των υστέρων πολύ ασφαλέστερες). Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν κατανοώ γιατί όλοι δαύτοι την πέφτουν στον Δημήτρη Παπαδημούλη, αφού αυτό που έκανε, δεν ήταν κάτι άλλο από το να «επενδύσει» σε αγορά σπιτιών τα πολύ καλά λεφτά που έβγαζε και βγάζει ως ευρωβουλευτής, ο οποίος μάλιστα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.
Περισσότερα »
23
06

Το μπόι και το ανάστημα

Είδα κι εγώ τη φιέστα της ελεεινής χαράς στη Σαντορίνη. Άκουσα κι εγώ τις πρωθυπουργικές αερολογίες για τον Τουρισμό Μας όπως και τις αρμόδιες υπουργικές ανοησίες για την Ελλάδα Μας. Είδα κι άκουσα τους επαίνους για το Νοσοκομείο Σαντορίνης, αλλά όχι την αγωνία όλου του προσωπικού για τις ελλείψεις. Α, ναι, όλα ήταν υπέροχα και ο πρωθυπουργός μια ζωγραφιά στο φημισμένο ηλιοβασίλεμα. Για την ακρίβεια, ένα master class αισθητικής ψευδολογίας, όπως όλες οι cart postal που προσπαθούν να μιμηθούν την ομορφιά την οποία βεβαίως ουδέποτε συνάντησαν. Γι’ αυτό και η εικόνα του πρωθυπουργού στο ηλιοβασίλεμα ήταν ένα μάθημα αισθητικής τυφλότητας που όμως (σαν να εκδικείται η πραγματικότητα) αποκάλυψε το πώς βλέπουν τον κόσμο τα μπουκωμένα μάτια. Πώς βλέπει τον κόσμο η πανάκριβη τυφλότητα των 20 εκατομμυρίων. Είδα και το ωραίο φως να τυλίγει τις κυρίες των κυρίων στο μπαλκόνι του Αιγαίου. Σαν διαφήμιση ρούχων ήταν, σαν αρχιτεκτονική του άδειου, άρτι αφιχθείσες από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους όπου χειροκρότησαν τους Γιατρούς Μας, τους Υγειονομικούς Μας, τα Νοσοκομεία Μας για την ηρωική τους προσπάθεια στην πανδημία του φονικού ιού. Πάνε όμως αυτά. Περασμένα ξεχασμένα. Είναι να απορείς γιατί τα θυμούνται ακόμα... οι χειροκροτημένοι. Οι χειροκροτημένοι που ΔΕΝ τους είδα (σε ακόμα ένα master class τυφλότητας) να βγαίνουν στους δρόμους, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα στήριξής του χειροκροτημένου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Το μαυλιστικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης κάλυψε τα πάντα. Μαζί και το πανό της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας που έγραφε: «We can’t breathe. Σ’ αυτό το σύστημα που Θεό έχει το κέρδος και η Υγεία είναι εμπόρευμα, οι ανάγκες ασθενών και υγειονομικών δεν χωράνε».
Περισσότερα »
23
06

Ειρήνη Αγαθοπούλου: Η κυβέρνηση κωλυσιεργεί στην αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας (Ηχητικό)

Ένας άνθρωπος που δεν είναι βίαιος σε άλλες συνθήκες θα γίνει βίαιος λόγω του εγκλεισμού, αλλά αυτές οι τάσεις βίας που μπορεί κάποιος να έχει εκδηλώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν είναι σε διαρκή επαφή και στο ίδιο μέρος είτε με την σύντροφο του, είτε και με τα παιδιά του. (...) Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βοηθηθούν οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Η ανησυχία μας είναι μεγάλη γιατί ερχόμαστε σε επαφή με διάφορες περιοχές αντιλαμβανόμαστε ότι τα κατά τόπους γραφεία ενδοοικογενειακής βίας της Ελληνικής Αστυνομίας δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε ακόμη. Οι καταγγελίες που βγαίνουν στη δημοσιότητα για αστυνομικούς που τελικά προστάτευσαν τον δράση, αντί να λάβουν μέτρα για την απομάκρυνση ή προστασία του θύματος, συνεχίζονται.
Περισσότερα »