Αναδημοσιεύσεις

Ο αγώνας επιβίωσης σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, οδηγεί κάποιους από τους πρόσφυγες της Αφρικής να προσπαθήσουν να φθάσουν στις ακτές της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Αν το καταφέρουν χωρίς να πνιγούν, αφού περάσουν από τα κολαστήρια της Λιβύης ή από τα χίλια κύματα του Αιγαίου, δεν κρίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις άξιοι να γίνουν δεκτοί στη γηραιά ήπειρο και στέλνονται πίσω σε ένα ζοφερό μέλλον. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δέχονται –όταν δέχονται– με το σταγονόμετρο τους αφρικανούς πρόσφυγες στις χώρες τους, ενώ η Ιταλία μπλοκάρει πάλι στα σικελικά λιμάνια με διάφορες δικαιολογίες τα σκάφη των ΜΚΟ που διασώζουν ανθρώπους στη θάλασσα, όπως το Sea-Eye 4, το Sea Watch 4 και το Open Arms. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι δηλώνει ικανοποιημένος με τη νέα συμφωνία που υπέγραψε με τον Λίβυο πρωθυπουργό, καθώς και από τις διασώσεις στο Λιβυκό Πέλαγος. Χαμογελαστός προσπέρασε τους βασανισμούς, τις θανατώσεις, τους βιασμούς και τους πνιγμούς ακόμη και μικρών παιδιών. Όλα καλά, αρκεί να μη φθάσουν στην Ευρώπη.

Στην ομιλία του προς το υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης παρέδωσε και ένα σύντομο «μάθημα» διαχρονικού ποινικού δικαίου. Θέλησε, συγκεκριμένα, να μας θυμίσει ότι οι «αποφυλακίσεις κρατουμένων έγιναν ευκολότερες με ρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Και, βέβαια, ξέρουμε καλά ότι οι παλαιότερες ευεργετικές διατάξεις υπερισχύουν των μεταγενέστερων έστω και αν έχουν ισχύσει για μία ημέρα». Πράγματι, αν κανείς αναφέρεται στην ισχύ των Ποινικών Κωδίκων αυτό είναι αλήθεια. Ομως, εν προκειμένω, η συζήτηση αφορούσε την ισχύ των έκτακτων-αποσυμφορητικών νόμων και την κυβερνητική προπαγάνδα για τον περίφημο «νόμο Παρασκευόπουλου». Η «αρχή του επιεικέστερου νόμου» ισχύει βέβαια στο ουσιαστικό ποινικό δίκαιο και επιβάλλει την αναδρομική εφαρμογή της διάταξης που οδηγεί στην ευμενέστερη μεταχείριση του κατηγορουμένου (άρ. 2 Π.Κ.). Μάλιστα γίνεται δεκτό ότι καλύπτει και την υφ’ όρον απόλυση, αφού αυτή στην Ελλάδα θεωρείται θεσμός του ουσιαστικού ποινικού δικαίου. Ομως τα πράγματα έχουν διαφορετικά καθ’ όσον πρόκειται για νόμους με έκτακτες διατάξεις οι οποίες διαθέτουν σαφώς οριοθετημένο χρονικό πλαίσιο ισχύος. Αυτό συμβαίνει με όλους τους αποσυμφορητικούς νόμους οι οποίοι επιδίωκαν να λύσουν ένα ενεργό πρόβλημα τη στιγμή της δημοσίευσής τους και γι’ αυτό καταλάμβαναν τους κρατουμένους συγκεκριμένης περιόδου. (...) Οι αποσυμφορητικοί νόμοι ουδόλως μπορούν να εφαρμοστούν σε κρατουμένους που αποκτούν τις προϋποθέσεις τους μελλοντικά, δηλαδή μετά τη λήξη τους. Αυτή η θέση συνιστά απολύτως πάγια πρακτική της νομολογίας αλλά και της σωφρονιστικής διοίκησης καθώς ο εκάστοτε αποσυμφορητικός νόμος «περιέχει ειδικές ποινικές διατάξεις και εφαρμόζεται αυστηρά και για συγκεκριμένους λόγους σε περιορισμένη κατηγορία περιπτώσεων». Τόσο απλά! Συνεπώς, η αναφορά του κ. πρωθυπουργού σε παλαιότερες διατάξεις που εξακολουθούν να ισχύουν και μετά τη λήξη της ισχύος τους, είναι απολύτως ανακριβής, όταν πρόκειται για αποσυμφορητικούς νόμους. Επειτα απ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Η πρωθυπουργική ανακρίβεια οφείλεται σε επικίνδυνη άγνοια ή συνιστά μια προσπάθεια συνειδητής παραπλάνησης; Κανείς δεν ξέρει τι είναι χειρότερο, σε κάθε περίπτωση πάντως είναι εξαιρετικά θλιβερό. Οταν μάλιστα πρόκειται για τον πρωθυπουργό, γίνεται όχι μόνο πολιτικά ανησυχητικό αλλά και θεσμικά επικίνδυνο.

Έβλεπα την φωτογραφία με το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, φωταγωγημένο με τα χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Είναι το ίδιο στάδιο όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες των Ναζί το 1936. Και τότε όπως και τώρα η ισχύς (έλεγε ότι) απομάκρυνε τον αθλητισμό από την πολιτική. Η παγκόσμιος ισχύς. Την ίδια στιγμή που ένας άνθρωπος περνούσε την πύλη του Άουσβιτς. Ανάμεσα τους και οι ομοφυλόφιλοι με το ροζ τρίγωνο. Ούρλιαζαν τα πλήθη τότε. Όμως σήμερα το στάδιο ντύθηκε με τα χρώματα που τυφλώνουν φονιάδες. Ποιος νικάει;  Ποιος νίκησε τότε; Ποιος θα νικήσει αύριο; Ο άνθρωπος που κατέβηκε από το τραίνο στην αποβάθρα του Άουσβιτς, νίκησε ή ηττήθηκε; Η ιστορία είναι άθλημα; Δηλαδή νικάει όποιος την τρέξει πιο γρήγορα; Γι΄ αυτό σου λέω: δεν φτάνεις πρώτος ποτέ στην Ιστορία Δεν είναι άθλημα η Ιστορία. Η ιστορία είμαστε εσύ κι εγώ. Εμείς που πριν από λίγες μέρες καθόμασταν  γαλήνιοι στον μαρτυρικό χώρο του ΕΑΤ – ΕΣΑ με τις μικρές κραυγές των δέντρων να αποκρούουν την γύρω βαρβαρότητα των ήχων, για να ακούσουν τα όσα διαμείβονται στο έξοχο βιβλίο του Κωστή Παπαϊωάννου, «Άγρια ιστορία για μεγάλα παιδιά. Από τον φασισμό στον μεταφασισμό. Η δημοκρατία απέναντι στη νέα ακροδεξιά» (Εκδ. Πόλις). Και για να ακουστούν ξανά τα όσα διαμείβονται μεταξύ κραυγής και χρόνου. Μεταξύ μαρτυρίου και ιστορίας. Μεταξύ ημών και υμών όλων και καθ΄ όλου. Ήταν μια νίκη αυτό το πράο απόγευμα. Μια ίδια νίκη με το φωταγωγημένο στάδιο του Βερολίνου. Μια νίκη όπου το μαρτύριο ηττήθηκε, όπου η κραυγή του πόνου μπερδεύτηκε με τις φωνές των πουλιών και των φυλλωμάτων, όπου καταδείχτηκε πως παρ’ όλους τους νεκρούς, ο χρόνος υπάρχει. Και νικάει.

«Με προσκάλεσαν στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας και γνώρισα όλες αυτές τις νεαρές γυναίκες που ήταν τόσο ταλαντούχες, τόσο παθιασμένες και καλά μορφωμένες», λέει η Khelfa στο AnOther. «Ο τρόπος με τον οποίο τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης απεικονίζουν τις γυναίκες σε αυτήν την περιοχή είναι παρωχημένος και ανακριβής και πραγματικά ήθελα να κάνω κάτι για αυτό». Στόχος της Khelfa είναι να αποδομήσει τα στερεότυπα προκαταλήψεων και τις παρανοήσεις για τις γυναίκες της Μέσης Ανατολής. «Το πιο σημαντικό για μένα είναι να δείξω την πραγματικότητα. Οι γυναίκες είναι τόσο σημαντικές στη Μέση Ανατολή, πιστεύω ότι είναι το μέλλον και ότι σύντομα θα είναι οι ηγέτες της περιοχής. Τόσες πολλές από αυτές είναι ιδιοκτήτριες επιχειρήσεων και διευθύνουσες σύμβουλοι που έχουν αποφοιτήσει από το Χάρβαρντ, το Στάνφορντ και όλα τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν είναι θύματα όπως συνεχώς μας λένε. Είναι μαχήτριες που εκφράζονται με άνεση. Το να τις βλέπεις ως θύματα, είναι μια ματιά αποικιοκράτη» εξηγεί. «Οι γυναίκες στη Μέση Ανατολή είναι ακριβώς σαν άλλες γυναίκες σε όλον τον κόσμο, όλες αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας» τονίζει η Farida Khelfa.

Στη χώρα μας καταγράφονται περίπου μία με δύο δολοφονίες γυναικών τον μήνα, από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., το διάστημα 2013-2018 δολοφονήθηκαν συνολικά 69 γυναίκες, με την ενδοοικογενειακή βία υπόλογη για το 30,4%-50% των ετήσιων περιστατικών σε σχέση με το σύνολο των γυναικών θυμάτων ανθρωποκτονίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την ετήσια έκθεση της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας Φύλου, το 2019 οκτώ γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα από κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, σε σύνολο 19 ανθρωποκτονιών γυναικών, με το ποσοστό γυναικοκτονιών από μέλος της οικογένειας του θύματος να φτάνει το 42,1%. Αλλες μελέτες καταγράφουν 41 γυναικοκτονίες την περίοδο 2018 έως τον Μάρτιο του 2020, επισημαίνοντας ότι τόσο τα επίσημα στοιχεία όσο και η ερευνητική αποτύπωση του φαινομένου παρουσιάζουν ελλείψεις. Μήπως είναι καιρός να αρχίσει η συστηματική μελέτη και αντιμετώπισή τους;

Η Ελλάδα πραγματοποίησε την υψηλότερη άμεση δαπάνη για τη στήριξη της οικονομίας έναντι της πανδημίας μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης χωρίς να επιτύχει αντίστοιχες υψηλές επιδόσεις στην αναπλήρωση του απολεσθέντος εισοδήματος. Καθοριστικός παράγων για την αποτελεσματικότητα των δαπανών που πραγματοποίησε κάθε χώρα είναι η ποιότητα της διακυβέρνησης. Οσο πιο αποτελεσματική είναι η λειτουργία του κράτους και των θεσμών τόσο λιγότερες δαπάνες απαιτούνται για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τη World Bank, η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο δείκτη αποτελεσματικότητας διακυβέρνησης. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί, παρά την πρωτιά στις υψηλές δαπάνες, η ύφεση ήταν στη χώρα μας από τις υψηλότερες, όπως και το επίπεδο αναπλήρωσης του απολεσθέντος εισοδήματος χαμηλό, χωρίς βέβαια να παραβλέπονται οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Παραδείγματα: Οι εργαζόμενοι που ήταν σε αναστολή δηλώνονταν τον επόμενο μήνα της αναστολής, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατος ο έλεγχος, και στις περιπτώσεις που τυχόν εργάζονταν ενώ δηλώνονταν σε αναστολή, τα οικονομικά οφέλη από την αποζημίωση και τις ασφαλιστικές εισφορές θα τα επωφελείτο ο εργοδότης. Τις «ιδιαιτερότητες» της ελληνικής περίπτωσης φωτίζει ένα δοκίμιο εργασίας του Ελληνικού Δημοσιονομικού Συμβουλίου (ΕΔΣ) με τίτλο «Διερεύνηση των προσδιοριστικών παραγόντων των δαπανών Covid-19 στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη». Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ που επεξεργάστηκαν οι μελετητές, οι άμεσες δαπάνες της χώρας μας για τη στήριξη της οικονομίας της, σε τομείς πλην της Υγείας, ανέρχονται σε 10,7% του ΑΕΠ της, ποσοστό που αφήνει δεύτερη τη Γερμανία με 9,8% του ΑΕΠ. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία της Eurostat που επεξεργάστηκαν οι μελετητές του ΕΔΣ δείχνουν ότι δεν εξασφάλισε υψηλό ποσοστό αναπλήρωσης της απώλειας εισοδήματος. Το αντίθετο μάλιστα! Σύμφωνα με τη μελέτη του ΕΔΣ, το ποσοστό αναπλήρωσης ήταν μόλις 41,2%, που τοποθετεί τη χώρα μας στην 11η θέση μεταξύ των 19 της ευρωζώνης, καίτοι πρώτη στις δαπάνες, και στη 16η μεταξύ των 27 της Ε.Ε. Αυτά τα συγκριτικά στοιχεία και μόνον, μεταξύ της υπερβολικής δαπάνης και του πενιχρού αποτελέσματος αναπλήρωσης του απολεσθέντος εισοδήματος, αποδεικνύουν ότι η δαπάνη κατευθύνθηκε προς την κοινωνία κατά τρόπο άνισο ευνοώντας προφανώς κάποιες κοινωνικές ομάδες. Οι στρεβλώσεις που προαναφέρθηκαν επιβεβαιώθηκαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο με τα πλεονάζοντα ποσά. Μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τις υπερβάλλουσες καταθέσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ - σε σύγκριση με αυτές που θα ήταν χωρίς την πανδημία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, από την αρχή της πανδημίας, τον Μάρτιο του 2020, μέχρι τον Μάρτιο του 2021 οι καταθέσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν κατά 12,5 δισ. ευρώ και των επιχειρήσεων του μη χρηματοπιστωτικού τομέα κατά 10 δισ. ευρώ, δηλαδή συνολικά 22,5 δισ. ευρώ. Συνολικά η αύξηση των καταθέσεων ήταν 14% ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η καταναλωτική δαπάνη υποχώρησε μόνον κατά 5,5% το 2020. Ενα άλλο αποδεικτικό στοιχείο είναι η αύξηση της ζήτησης ακινήτων προς πώληση στην Αττική το πρώτο φετινό τετράμηνο κατά 65,2% και κατά 61% στην υπόλοιπη χώρα έναντι του πρώτου τετραμήνου του 2020 που δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την πανδημία. Η αύξηση στη ζήτηση ακινήτων προς πώληση στην Αττική διαδέχτηκε τη μείωση κατά 7,5% που είχε καταγραφεί το πρώτο τετράμηνο του 2020 έναντι του 2019. Και όλα αυτά με την κοινωνία και την αγορά το πρώτο τετράμηνο του 2021 σε κατάσταση λοκντάουν. Η μεγάλη αύξηση των καταθέσεων και η εκτόξευση της ζήτησης αγοράς ακινήτων αποδεικνύουν ότι τα ποσά δεν δόθηκαν σε κοινωνικές ομάδες που τα είχαν ανάγκη διότι διαφορετικά δεν θα πλεόναζαν. Διατέθηκαν κατά ασύμμετρο τρόπο στην κοινωνία με αποτέλεσμα κοινωνικές ομάδες που βρέθηκαν στο απυρόβλητο των ενισχύσεων της πανδημίας ή πήραν «ψίχουλα» να πνέουν τα λοίσθια, ενώ η ανεργία και η μετανάστευση των νέων παραμένουν τα κυρίαρχα προβλήματα της χώρας.

Ποια είναι τα δύσκολα; Αυτά που παρακολουθούμε να γίνονται στην Πολωνία ή την Ουγγαρία. Την εκ νέου ποινικοποίηση των αμβλώσεων, λες και γυρίσαμε στη δεκαετία του 1970 και πρέπει να βγούμε πάλι στους δρόμους για να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω στο σώμα μας, τον οποίο διεκδικούν με μανία η πατριαρχία, η Εκκλησία ή/και οι αυταρχικές νεοδεξιές κυβερνήσεις. Την ευθεία αμφισβήτηση του κολάσιμου της έμφυλης βίας. Τη μεγάλη αντεπίθεση σε όλα τα νομικά επιτεύγματα για την ισότητα των φύλων των τελευταίων δεκαετιών, έστω κι αν αυτά δεν εφαρμόζονται ικανοποιητικά. Η Ουγγαρία, άλλωστε, δεν είναι τόσο μακριά από την Ελλάδα. Αυτό φάνηκε με τον νόμο για τη συνεπιμέλεια - αυτόν που επικαλείται ήδη ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών για να αποκτήσει την επιμέλεια του παιδιού του. Φάνηκε και με το άθλιο συνέδριο περί γονιμότητας, όπως την αντιλαμβάνονται οι παπάδες και οι γιατροί -υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας και με τη συμμετοχή του μισού υπουργικού συμβουλίου-, που ευτυχώς ακυρώθηκε. Γι’ αυτό και απαιτείται επαγρύπνηση από τις γυναίκες και τα κορίτσια, ώστε να μην χρειαστεί να δώσουμε ξανά τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Κάποιες το κατάλαβαν αμέσως και έσπευσαν μέσα στη ζέστη του πρώτου εορταστικού τριημέρου μετά την καραντίνα να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα ότι “Η πατριαρχία δολοφονεί”. Και να απαιτήσουν, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα θύματα, την ένταξη του όρου “γυναικοκτονία” στον νομικό και ευρύτερα στον δημόσιο λόγο.

Αναρωτιόμαστε, με τα πολυπληθή γραφειοκρατικά, πελατειακά σχήματα και ένα ιδιόμορφο εκπαιδευτικό "κηφηναριό" που προοιωνίζονται οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης πόσοι θα απομένουν στα σχολεία ως εκπαιδευτικοί της πράξης, με πλήρη καθήκοντα. Στο μεγαλύτερο μέρος τους θα είναι οι κακοπληρωμένοι αναπληρωτές των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αφού η κυβέρνηση θα προσλαμβάνει με το σταγονόμετρο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Μεγάλο μέρος των μόνιμων εκπαιδευτικών, προορίζονται, να πάρουν μέρος σε αυτό το θλιβερό "αλισβερίσι" για απαλλαγή από μέρος των καθηκόντων τους και κυνηγητό μορίων με κριτήριο την αφοσίωσή τους στον διευθυντή-αφέντη, που με τη σειρά του θα υποτάσσεται στον παλαιού τύπου επιθεωρητή - "δερβέναγα". Ενώ, τα κρίσιμα πόστα των Διευθυντών Εκπαίδευσης και των Περιφερειακών Διευθυντών θα καλύπτονται από "ημετέρους" που θα επιλέγει επιτροπή ορισμένη από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας. Ούτε λόγος πουθενά για Υπηρεσιακά Συμβούλια, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, ενώ, τώρα γίνεται ακόμη πιο κατανοητός ο λόγος που ΝΔ-ΚΙΝΑΛ μονοπώλησαν τις θέσεις στο ΑΣΕΠ, το οποίο προβλέπεται να έχει συμμετοχή στην επιλογή στελεχών.   Μετά από όλα τα παραπάνω μόνο ως κακόγουστη φάρσα και άσκηση υποκρισίας και θράσους μπορεί να  αντιμετωπιστεί η πρόσκληση διαλόγου που απηύθυνε η υπουργός Παιδείας.  Ο διάλογος με την εντυπωσιοθηρία, την υποκρισία, την προκλητική αλαζονεία και την πολιτική απρέπεια που εκπροσωπεί η κυρία Κεραμέως είναι εξαρχής άγονος και ναρκοθετημένος και άνευ σημασίας.   Αντίθετα, είναι επιβεβλημένος ο διάλογος  στην κοινωνία, με τους εκπαιδευτικούς, τη νεολαία, τις πολιτικές οργανώσεις, τα κινήματα και τα συνδικάτα, όλους αυτούς που περιφρονεί και αντιμάχεται η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.   Οι πολιτικές δυνάμεις και ειδικά η Αριστερά που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ό, τι έχουν  να πούν για το νομοσχέδιο θα το πουν  εκεί που αρμόζει. Στο Κοινοβούλιο, στους δρόμους του αγώνα για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στις αίθουσες και στα αμφιθέατρα όπου ακονίζεται ο νους και χτυπά η καρδιά της νέας γενιάς.

Τα «σπαστά ελληνικά» που «μιλούσαν οι φονιάδες και ληστές», σύμφωνα με το παραμύθι που έγραψε, σκηνοθέτησε και παράστησε μπροστά στην κάμερα ο πιλότος Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, ήταν η «εξήγηση» που ήθελαν ν’ ακούσουν οι συντριπτικά περισσότεροί μας. Για να ησυχάσουμε. Να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε περήφανοι. Δεν ήταν δύσκολο να το ξέρει αυτό ο πιλότος. Στα τριάντα του χρόνια δεν μπορεί παρά να γνώριζε ποια σενάρια είναι δημοφιλή, ποια συγκινούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τις διωκτικές αρχές. Διάλεξε το καταλληλότερο και η άδεια, στυγνή ψυχή του το υπεράσπισε καλύτερα και από οποιονδήποτε «γνωστό ποινικολόγο». Θα συγχάρηκε σίγουρα τον εαυτό του μαθαίνοντας πως η Αστυνομία επικήρυξε με 300.000 ευρώ κάποια φαντάσματα που μιλούν «σπαστά ελληνικά» ή ακούγοντας πως «οι δράστες είναι πιθανότατα σεσημασμένοι Γεωργιανοί, αν και οι Αρχές δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να είναι Αλβανοί». Και τώρα; Τώρα σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Με ανεπίτρεπτη αλαζονεία –ή απλώς αβυσσαλέα αφέλεια– η Κοινότητα της Γεωργιανής Διασποράς «εκφράζει τη μεγάλη της λύπη για την κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ», καταγγέλλει ότι ένας συμπατριώτης τους διαπομπεύτηκε αλλά και βασανίστηκε για να ομολογήσει ένα έγκλημα που δεν διέπραξε και δηλώνει πως «αναμένει από τα ελληνικά ΜΜΕ να επανορθώσουν για τον επαναλαμβανόμενο δημόσιο διασυρμό της γεωργιανής κοινότητας στην Ελλάδα». Ας αναμένει. Οι Αλβανοί, πολύ πιο κακομαθημένοι, διαμηνύουν διά της Κοινότητάς τους ότι δεν αναμένουν απλώς επανόρθωση αλλά «δημόσια συγγνώμη για τη χρόνια διαπόμπευση και της δικής τους κοινότητας». Ας αναμένουν. Μα πού ζουν οι άνθρωποι; Τόσα χρόνια στα μέρη μας, κι ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί ότι η συγγνώμη, και μάλιστα η δημόσια, δεν είναι συστατικό της εξαίρετης κουλτούρας μας; Δεν έχουν αντιληφθεί ότι εδώ τα ΜΜΕ έχουν πάντα δίκιο, και πρωτίστως όταν πέφτουν σε κραυγαλέα αμαρτήματα; Και θέλουν έπειτα να τους δοθεί υπηκοότητα; Ε ρε Μάκης Βορίδης που τους χρειάζεται.