Αναδημοσιεύσεις

Τα τηλεοπτικά πάνελ, με τη συμμετοχή εκπροσώπων του κοινοβουλίου, είναι πλήρως ενταγμένα στη βιομηχανία του θεάματος. Η επιλογή των προσώπων έχει αγοραία κριτήρια: μετά τα γούστα του αφεντικού, το επόμενο προσόν είναι τα νούμερα της τηλεθέασης. Ο πόλεμος της φωνασκίας, ο διαγκωνισμός των εξυπνακισμών, το ειδικό στήσιμο όπως ακριβώς το διδάσκει ο επικοινωνιολόγος, αντικαθιστούν τα ιδεολογικοπολιτικά επιχειρήματα, ενίοτε πέρα από κάθε όριο ορθολογισμού. Η απολίτικη πλευρά της πολιτικής, με την απάληψη των ιδεολογικών διαφορών και την αντικατάστασή τους με μια μηχανιστική, ολωσδιόλου ανώδυνη, ανταλλαγή λεκτικών πυρών είναι εδώ.

Ο Βαρουφάκης επαναλάμβανε σε όλους τους κλειστούς χώρους των εγχώριων συνεδριάσεων ότι πρέπει να απειλήσουμε με ένα Grexit, για να τους κάνουμε να υποχωρήσουν. Στους αντίστοιχους κλειστούς χώρους στην Ευρώπη, όμως, έλεγε πως το Grexit δεν είναι επιλογή. Στον ελληνικό λαό, επίσης, επαναλάμβανε αυτό που ήθελε να ακούσει: ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση Grexit, γιατί δεν το θέλει κανείς. Ο ίδιος ο πρώην υπουργός μάλιστα σημειώνει ότι γνώριζε ότι η κυβέρνηση δεν είχε νομιμοποίηση για Grexit. Σε αυτό το πλαίσιο, όμως, ακόμα και η δημοσιοποίηση της πρόθεσης για Grexit θα λογίζονταν ως πραξικόπημα, γιατί θα φαινόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευε τον κόσμο και χρησιμοποιούσε την εντολή του για αλλότριους σκοπούς. Ο Βαρουφάκης, όμως, συμβούλεψε τον Τσίπρα να προτιμήσουν το Grexit, αν η Γερμανία δεν τους αφήσει άλλο περιθώριο (σ.755). Μα, για να γίνει κάτι τέτοιο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ, αλλιώς THIS IS A COUP! Η στρατηγική Βαρουφάκη δεν συνυπολόγιζε τον πλέον σημαντικό παράγοντα στη δημοκρατική πολιτική, τη νομιμοποίηση. Γι αυτό και δεν συμμεριζόταν το ότι ο Τσίπρας ενδιαφερόταν για το αν θα συμφωνούσε το κόμμα με τις επιλογές του.

Προς το παρόν πάντως, η μόνη διατυπωμένη και κατατεθειμένη πρόταση για την ψήφο των αποδήμων είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δίνει δικαίωμα ψήφου στους αποδήμους, κάτι που η Ν.Δ. και το τότε ΠΑΣΟΚ ουδέποτε έκαναν στα 40 χρόνια αδιατάρακτης διακυβέρνησης τους. Η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνη με το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής που είχε συσταθεί για το θέμα, με τη γνωμοδότηση της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), με τη διεθνή εμπειρία, αλλά και με τις προτάσεις του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ). Μάλιστα, η γνωμοδότηση της ΕΕΔΑ ήταν διά χειρός του σημερινού υπουργού, καθηγητή Γεραπετρίτη, ενώ το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει παραδεχθεί ευθαρσώς ότι έχει αλλάξει τη θέση που τηρούσε παλαιότερα και έχει ευθυγραμμιστεί με τη Ν.Δ. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λεγόμενο «κλειστό σύστημα» και δίνει δικαίωμα ψήφου στους αποδήμους για την εκλογή τριών έως δώδεκα βουλευτών, αναλόγως του πόσοι θα εγγραφούν σε ειδική εκλογική περιφέρεια εξωτερικού. Η ψήφος δεν θα είναι επιστολική αλλά αυτοπρόσωπη στα εκλογικά τμήματα που θα ορίζονται στο εξωτερικό ανάλογα με τον αριθμό των εκλογέων κάθε χώρας ή περιοχής.

«Η μεγάλη τραγωδία της κλιματικής κρίσης είναι ότι 7,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα -με τη μορφή ενός υποβαθμισμένου πλανήτη- προκειμένου ορισμένοι να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδη - ρεκόρ. Είναι τεράστια ηθική αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος ότι το επιτρέψαμε αυτό να συμβεί» σχολιάζει στην εφημερίδα “Guardian”, ο κορυφαίος περιβαλλοντολόγος Μάικλ Μαν. Η λίστα με τις πιο ρυπογόνες επιχειρήσεις καταρτίστηκε με βάση την ετήσια παραγωγή τους σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακα και στη συνέχεια με τον υπολογισμό πόσου άνθρακα και μεθανίου απελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια της παραγωγής, από την εξόρυξη ως τη χρήση του τελικού προϊόντος. Με βάση τα συμπεράσματα, το 90% των εκπομπών που αποδίδονται στις είκοσι εταιρείες οφείλεται στη χρήση προϊόντων όπως το πετρέλαιο, τα καύσιμα αεροσκαφών και το φυσικό αέριο. Μόλις το ένα δέκατο οφείλεται στην εξόρυξη, την επεξεργασία και τη μεταφορά των καυσίμων.

Ορθώς η κυβέρνηση απουσίασε από τη συζήτηση για τον Παπαγγελόπουλο. Όχι, θα κάθεται ο υπουργός Δικαιοσύνης να τοποθετείται σε θέματα Δικαιοσύνης. Αλλωστε μικροβιολόγος είναι ο άνθρωπος. Πού ξέρει από τέτοια πράγματα. Αμα ζητήσει αναλύσεις ούρων η Προανακριτική, θα τους ρίξει μια ματιά. Μόνο ο Γεωργιάδης έδωσε τη μάχη. Οι υπόλοιποι της κυβέρνησης ήταν στα ορεινά και κάνανε εσωτερικό πρωτάθλημα τάβλι. Ο Καραμανλής δεν είδαμε αν πήγε. Αλλά δεν τον ακούσαμε καθόλου, οπότε μάλλον εκεί ήτανε. Ο Γεωργιάδης εξεμάνη όταν ο Πολάκης του είπε ότι το φάρμακο Εσχροκερδόλ, αντί για 23,48 ευρώ την συσκευασία είχε τιμολογηθεί 596,32. Πρώτον με βλέπεις και τρέμεις, δεύτερον θα σε στείλω ισόβια και τρίτον δεν το έκανα εγώ, κύριε, ο Βορίδης το έκανε, δήλωσε σε αυστηρούς τόνους ο Άδωνις.

Οι διάφορες ιδέες που έχουν αναπτύξει οι μαρξιστές για να φτάσουν εκεί -η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, το τέλος της ανταλλακτικής αξίας, η εξάλειψη της μισθωτής εργασίας- είναι απλά μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το άμεσο ερώτημα είναι: Τι απαιτεί αυτός ο στόχος; Η συνθετική κατασκευή της ελευθερίας είναι το μέσο με το οποίο οι ανθρώπινες δυνάμεις πρέπει να αναπτυχθούν. Αυτή η ελευθερία βρίσκει πολλούς διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και των πολιτικών, πειράματα με τη σεξουαλικότητα και τις αναπαραγωγικές δομές, και τη δημιουργία νέων επιθυμιών, διευρυμένων αισθητικών ικανοτήτων, νέων μορφών σκέψης και συλλογισμού, και τελικά εντελώς νέων τρόπων ζωής. Η επέκταση των επιθυμιών, των αναγκών, των τρόπων ζωής, των κοινοτήτων, των τρόπων να υπάρχουμε, των δυνατοτήτων - όλες εκπληρώνονται από το έργο της καθολικής χειραφέτησης. Πρόκειται για ένα σχέδιο προς ένα μέλλον που ανοίγετε, η ανάληψη ενός έργου που επεξεργάζεται αυτό που μπορεί να σημαίνει να είμαστε άνθρωποι, η δημιουργία ενός ουτοπικού σχεδίου για νέες επιθυμίες, και η ευθυγράμμιση ενός πολιτικού έργου με την τροχιά ενός καθολικευτικού ανολοκλήρωτου ανύσματος. Ο καπιταλισμός, παρά τις όψεις απελευθέρωσης και καθολικότητας που του αποδίδονται, έχει τελικά περιορίσει αυτές τις δυνάμεις σε έναν ατελείωτο κύκλο συσσώρευσης, αποστεώνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της ανθρωπότητας και περιορίζοντας την τεχνολογική εξέλιξη σε μια σειρά απλών, οριακών καινοτομιών. Κινούμαστε ταχύτερα -ο καπιταλισμός το απαιτεί- αλλά δεν πάμε πουθενά. Αντ’ αυτού, πρέπει να οικοδομήσουμε έναν κόσμο στον οποίο να μπορούμε να επιταχύνουμε πέρα από τη συγκαιρινή μας αδράνεια.

Η κλιματική κρίση ανέδειξε τη σημασία της ενέργειας όχι μόνο ως μέσου, αλλά ως κοινωνικού πόρου, η διαχείριση του οποίου δεν μπορεί να μην είναι αντικείμενο της πολιτικής. Μια ανέλεγκτη τεχνοκρατική τεχνολογική πρωτοβουλία δεν προσφέρει εχέγγυα επίλυσής της. Η τεχνολογία και οι καινοτόμες δράσεις, απαραίτητα στοιχεία της επιτυχούς αντιμετώπισης, οργανώνονται, καθοδηγούνται από πολιτική βούληση και σχεδιασμό ικανό να εντάξει πλατιά κοινωνικά στρώματα στο στόχο, αναιρώντας την ταξική κατανομή του κόστους και φροντίζοντας για την αποκατάσταση της τραυματισμένης κλιματικής δικαιοσύνης. Η σύνδεση των κοινωνικών και κλιματικών ανισοτήτων μπορεί να επιτύχει ενώνοντας τις επιστημονικές γνώσεις, με αυτές που ωρίμασαν στους κοινωνικούς χώρους από κινήματα και τοπικές πρωτοβουλίες πολιτών. Δυστυχώς η τεχνολογική ανάπτυξη και η παγκοσμιοποίηση αναπτύχθηκαν ακυβέρνητα. Από τη δεκαετία του ‘80 προωθήθηκε η αντίληψη ότι δεν υπήρχε πλέον εναλλακτική πρόταση από αυτή των αγορών, παραιτούμενοι έτσι από την συλλογική νοημοσύνη και γνώση σαν κτήμα του Κράτους. (F. Barca 20/03/19 Μanifesto). «..H ταξική και η οικολογική συνείδηση συνδέονται μέσω της εργασίας. Η σχέση των κομμάτων με τα οικολογικά κινήματα, δεν πρέπει να οδηγήσει σε απορρίψεις και κράτημα αποστάσεων. Η ευκαιριακή υιοθέτηση οικολογικού ενδύματος από θεσμούς, κόμματα και οργανώσεις, ενώ πρέπει να καταγγέλλεται, δεν ακυρώνει τη διαρκή προσπάθεια συνεννόησης και συνεργασίας γιατί τα προβλήματα είναι πολύ μεγάλα και η δουλειά αποκατάστασης τεράστια και σύνθετη. Κατά συνέπεια η οικολογική θεώρηση της πολιτικής δεν είναι κήρυγμα για μια κοινωνία που είναι μακριά στο χρονικό ορίζοντα και που πρέπει να οικοδομηθεί μετά τη λύση «της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας». Αντίθετα εκφράζει ανάγκες και απαιτήσεις του σήμερα, που είναι συγκεκριμένες, που πρέπει να γίνουν αντιληπτές στην ουσία τους, κι όχι συντεχνιακά κι επί μέρους. Απαιτεί, δηλαδή, μια αριστερή μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία, συγκρίσεις και συγκλίσεις.» (Σ. Λουκάς Αυγή 29/01/2010 )

Στον τομέα της ενέργειας έχουμε τη μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης της κοινής γνώμης. Η συνταγή εκ μέρους της κυβέρνησης είναι απλή: Απαξιώνουμε τη ΔΕΗ, τρομοκρατούμε τους πολίτες, αδιαφορούμε για τις επιπτώσεις της μεγάλης αύξησης των λογαριασμών στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις και απλώς προετοιμάζουμε το έδαφος να κάνουμε αυτό το οποίο ξέρουμε καλά από το παρελθόν και γράφουν τα «ιερά» κείμενα του νεοφιλελευθερισμού: Προωθούμε χωρίς σχέδιο την πώληση των πιο δυναμικών κομματιών (το δίκτυο - φυσικό μονοπώλιο του ΔΕΔΔΗΕ) της επιχείρησης. Και για να μην είμαστε εκτός του κλίματος της εποχής ανακοινώνουμε το κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων το 2028, αυτών που θα πουλούσαμε σε κάποια κορόιδα το 2014 μέσω της «Μικρής ΔΕΗ». Στο τομέα των εργασιακών, η κυβέρνηση επαναφέρει ισοπεδωτικά και αντεργατικά μέτρα που δεν πρόλαβαν να ψηφίσουν και υποστήριζε με σθένος το ΔΝΤ, κατά την περίοδο του πρώτου και δεύτερου Μνημονίου. Μέτρα που υπονομεύουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, διευκολύνουν τις απολύσεις και οδηγούν στη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Την ιδία στιγμή ανασύρεται μια, διαψευσμένη από τη διεθνή εμπειρία, συνταγή μεροληπτικών φοροαπαλλαγών σε υψηλά εισοδήματα που ως διά μαγείας θα οδηγήσει σε ανάπτυξη. Παράλληλα, ξεχασμένες, φαραωνικές και επιβλαβείς για το περιβάλλον προτάσεις επανέρχονται σιγά σιγά. Εκτροπή Αχελώου, εξορύξεις χρυσού στη Θράκη, παρεμβάσεις στους αιγιαλούς που θίγουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους και επιφέρουν σημαντικές επιβαρύνσεις. Απαραίτητο συμπλήρωμα σε όλα τα παραπάνω, η πλήρης ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, μιας κερδοφόρας (κατά την περίοδο της ορισμένης από το δημόσιο διοίκησης, που διαδέχθηκε την προηγούμενη αρεσκείας του ιδιώτη μετόχου) επιχείρησης στρατηγικής σημασίας. Αλλά και της ΔΕΠΑ, στον δυναμικό και αναπτυσσόμενο κλάδο του φυσικού αερίου με συμμετοχή σε μεγάλα υπερεθνικά πρότζεκτ.

Το ποσοστό των επενδύσεων στα πλαίσια του BRI που κατευθύνεται στον τομέα της ενέργειας μειώνεται σταθερά από το 2016. Μαζί με τον υπερμεγέθη χρηματοοικονομικό τομέα, το γεγονός της στήριξης του κινέζικου αναπτυξιακού μοντέλου σε εξορύξεις ορυκτών καυσίμων συνιστούν τις  βασικές του αδυναμίες για το μέλλον. Πρόκειται για αναχρονιστική επιλογή με πεπερασμένη και φθίνουσα απόδοση και κατανοούν ότι είναι στρατηγικό λάθος να βρεθούν οι τελευταίοι που θα απομείνουν με μεγάλο απόθεμα ενός πόρου του οποίου η χρήση βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Σήμερα το 73% των επενδύσεων στον τομέα της ενέργειας αφορά στα ορυκτά καύσιμα. Οι επενδυτικές επιλογές της Κίνας καταδεικνύουν ότι για το μέλλον προσανατολίζονται στο φυσικό αέριο, το οποίο επικοινωνιακά παρουσιάζουν ως ‘καθαρή ενέργεια’. Η ανησυχία σχετικά με τις περιβαλλοντικές συνέπειες των εξορύξεων άνθρακα και λιγνίτη είναι αυξανόμενη και εντός της Κίνας. Η κυβέρνηση ανταποκρίνεται συμπεριλαμβάνοντας και περιβαλλοντικούς στόχους στις τελευταίες της εξαγγελίες, ενώ η συζήτηση σχετικά με τη δημιουργία ρυθμιστικού συστήματος για το περιβάλλον είναι ζωηρή. Στην πράξη, ωστόσο, διαπιστώνεται μόνο μία υποστήριξη των επενδύσεων προς την ηλιακή ενέργεια.