Αναδημοσιεύσεις

Το ντοκιμαντέρ «Latin Noir» του Ανδρέα Αποστολίδη για την έκρηξη της λατινοαμερι­κανικής λογοτεχνίας, με «πρωταγωνι­στές» τους συγγραφείς Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Λεονάρδο Παδούρα, Λουίς Σεπούλβεδα, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, Κλαούντια Πινιέιρο και τους ήρωές τους, «γέννησε» και την ομώνυμη μελέτη που κυκλοφορεί από την "Αγρα". Το 1988 ο Λεονάρδο Παδούρα έχει επιστρέψει από έναν χρόνο θητεία στην Αγκόλα, όπου η Κούβα του Κάστρο είχε στείλει στρατό, και φτάνει ως δημοσιογράφος στην Ισπανία. «Είχα το προνόμιο να καλύψω την πρώτη “Σεμάνα Νέγρα”, που ήταν η πιο σημαντική συνάντηση συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας στην Iστορία. Μόνο ο Λε Καρέ έλειπε γιατί είχε προβλήματα υγείας. Εκεί γνώρισα τον Μονταλμπάν και τους άλλους Ισπανούς». Εξήντα ένας συγγραφείς συγκεντρώθηκαν εκείνη τη χρονιά στην παραθαλάσσια Χιχόν της άλλοτε αυτόνομης κοινότητας των Αστούριας, δίνοντας φτερά σε μια ιδέα που είχε ένας 39χρονος Μεξικανός συγγραφέας, γεννημένος στη Χιχόν από γονείς κυνηγημένους από τον Φράνκο. Ηταν ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ. Είχε ζήσει τη «σφαγή στο Τλατελόλκο», το 1968, όταν οι μεξικανικές ένοπλες δυνάμεις άνοιξαν πυρ σε πορεία φοιτητών και πολιτών που διαμαρτύρονταν στην πρωτεύουσα για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειριζόταν την υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, δίνοντας μια πλαστή εικόνα ευημερίας της χώρας. Σκοτώθηκαν τουλάχιστον 400 και στη συνέχεια η αυταρχική κυβέρνηση επιδόθηκε σε μια συστηματική εκστρατεία συγκάλυψης της αλήθειας. Από τότε, η μάχη για την αλήθεια έγινε κομβικό ζητούμενο στη ζωή και στο έργο του Τάιμπο. Το ίδιο αισθάνονταν εκείνη την εποχή πλήθος συγγραφείς στη Λατινική Αμερική, κι αυτό συνεχίστηκε στις δεκαετίες του ’70 και του’80, των δικτατοριών, της κρατικής διαφθοράς και των 30.000 «εξαφανισμένων» της Αργεντινής. Αλλά συνεχίστηκε και στη δεκαετία του ’90 και των εκστρατειών συγκάλυψης της αλήθειας στη Χιλή, στο Περού κ.α. όπως και μετά το 2000 που η αστυνομία αποδείχτηκε πια σύμμαχος του οργανωμένου εγκλήματος, και τα «λευκά κολάρα» έδειξαν το αδίστακτο πρόσωπό τους. Ετσι διαμορφώθηκε το λογοτεχνικό ρεύμα των «novelas negras», των «μαύρων μυθιστορημάτων» της Νότιας Αμερικής, όρος που καθιερώθηκε το 1984. Εδώ και 34 χρόνια, η Εβδομάδα του «μαύρου» μυθιστορήματος (Semana Negra) στη Χιχόν, λειτουργεί με ψυχή της τον Τάιμπο, σαν τόπος συνάντησης των συγγραφέων που βλέπουν κατάματα το σκοτάδι και θέλουν να μιλήσουν αλλιώς γι’ αυτό. Το χαρακτηριστικό της είναι ότι εξελίσσεται σαν πανηγύρι στο οποίο παίρνει μέρος όλη η πόλη. Ενα πανηγύρι που γίνεται εγερτήριο σάλπισμα για μια λογοτεχνία που θέλει να είναι στην πρώτη γραμμή της κριτικής στην κρατική εξουσία και στα παρακλάδια της. Από τους μόνιμους εμψυχωτές της ήταν και ο Λουίς Σεπούλβεδα, που έγινε κάτοικος της Χιχόν. Εκεί γνωρίστηκαν με τον Πέτρο Μάρκαρη, ο οποίος από το 2004 έχει συμμετάσχει τέσσερις φορές στη Semana Negra. Ολα αυτά έρχονται στο προσκήνιο χάρη στον συγγραφέα και μεταφραστή αστυνομικών μυθιστορημάτων αλλά και σκηνοθέτη, Ανδρέα Αποστολίδη, που γύρισε το ντοκιμαντέρ «Latin Noir» με «πρωταγωνιστές» κατά σειρά, τους συγγραφείς Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ (Μεξικό), Λεονάρδο Παδούρα (Κούβα), Λουίς Σεπούλβεδα (Χιλή), Σαντιάγο Ρονκαλιόλο (Περού), Κλαούντια Πινιέιρο (Αργεντινή) και τους ήρωές τους.

Δείτε όσους τον βιασμό τον λένε ροζ πάρτι. Φαντασιώνονται προκλητικά ρούχα, καμπύλες και «ντεκολτέ». Ακούνε σεξουαλική επίθεση σε σουίτα ξενοδοχείου και φθονούν τον πλούτο και την επιβολή. Ουίσκια, πούρα και λυμένες γραβάτες. Ακούνε «όχι» και σκέφτονται ψηλοτάκουνα. Η κατανόηση στον βιασμό έχει κι ένα υπόστρωμα σεξουαλικής πείνας, στέρησης. Η τοξικότητα κρύβει απωθημένα. Κρύβει απωθημένη επιθυμία, άρνηση παραδοχής της, προβολές, ενοχές και αποσιωπήσεις. Τα κίτρινα Μέσα, συντηρητικά, σεμνότυφα και υποκριτικά, τρέφουν τη σεξουαλική λιγούρα. Μοιράζουν λειψές φαντασιώσεις σε στερημένα πρεζάκια: ο καύσωνας είναι μπικίνι, η μαθητική παρέλαση μπουτάκια, η ημέρα κατά του AIDS γυμνά φιλιά με φλούο στην οθόνη. Τα Μέσα τζογάρουν πάνω στη λιγούρα, παίζουν ριάλιτι βασισμένα στην κακοποίηση, την έκθεση, τη σεξουαλική υποταγή. Πατριαρχία και ματσίλα. Και όταν σκάει υπόθεση βίας, κατασκευάζουν μια κλειδαρότρυπα. Μόνο μέσα από την κλειδαρότρυπα υπάρχουν. Σαν τον μπάρμπα που ξερογλείφεται με τον πισινό της μικρούλας και όταν τον πάρουν είδηση σχολιάζει επικριτικά τη κοντή της φούστα. Από την σεξουαλική λιγούρα σιτίζονται, αυτή γαργαλάνε. Η βία και η υποταγή είναι η μια όψη της σεξουαλικής βίας. Τα καρτέλ, το σκοτεινό υπόστρωμα, το χρήμα, οι διασυνδέσεις των ελίτ. Η υπόθεση της Θεσσαλονίκης έχει άρωμα Κολομβίας. Η υποδοχή της από κομμάτια της κοινής γνώμης φανερώνει και μια κρίσιμη μάζα που, παρά την σεξουαλική υπερέκθεση, είναι βαθύτατα πεινασμένη, στερημένη και μνησίκακη. Δε συγχωρεί ούτε το «θέλω ανοιχτά» ούτε και το «δε θέλω». Μαζί τους έχουμε να αναμετρηθούμε. Είναι ο αερόσακος των βιαστών και κακοποιητών.

Κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με προνόμια μέχρι το θεό απολαμβάνουν κύρους και προστασίας διάγοντας μια τιποτένια ζωή, που επιπλέον είναι κακοποιητική γιατί είναι βιαστές, πιθανόν και κατ' εξακολούθηση. Οι τύποι αυτοί όχι δεν είναι για να τους ζηλεύει κάνεις, αλλά για τους φτύνει νομικά κοινωνικά και κυρίως αξιακά. Και ευτυχώς τα αντανακλαστικά είναι τεντωμένα εναντίον τους, γιατί πλέον η συζήτηση πλειοψηφικά δεν είναι τι γυρεύει μια γυναίκα ανάμεσα σε τέτοια φυντάνια. Η ένταση των επιχειρημάτων αφορά την οπωσδήποτε καταδίκη τους στα δικαστήρια και την από τώρα κοινωνική τους αποδοκιμασία και περιθωριοποίηση. Φτάνουμε, αργά ή γρήγορα, σε έναν κόσμο που η αντιπατριαρχική ματιά θα προσπαθήσει να ορίζει το δέον σε πολλά πεδία. Ευτυχώς, γιατί ήδη έχουμε αργήσει πολύ και οι πληττόμενες αυξάνονται.

Ως δημοσιογράφος και βουλευτής, αποδοκιμάζω τη μεθόδευση εις βάρος των δημοσιογράφων Kostas Vaxevanis και Γιάννα Παπαδάκου. Αντιμετωπίζουν ποινική δίωξη που υποκινήθηκε από τους βουλευτές της ΝΔ, με το πόρισμα που ψήφισαν στην προανακριτική επιτροπή για το σκάνδαλο Νοβάρτις. Πρόκειται για μια δίωξη με πολιτική σκοπιμότητα. Διώκονται οι δημοσιογράφοι, επειδή έκαναν το καθήκον τους: συνέβαλαν στην αποκάλυψη του σκανδάλου Νοβάρτις, την ίδια ώρα μάλιστα που οι υπεύθυνοι του σκανδάλου ακόμα δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Η ποινική δίωξη εναντίον δημοσιογράφων επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών σύμφωνα με τις οποίες τα τελευταία χρόνια η ελευθεροτυπία στη χώρα μας κατρακυλάει σε διαρκώς χαμηλότερες θέσεις, εξαιτίας των κυβερνητικών μεθοδεύσεων και της αιχμαλωσίας του Τύπου στα χέρια μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Τα αλλεπάλληλα πλήγματα στο δικαίωμα του πολίτη για ενημέρωση, συμβαίνουν σε μια περίοδο που η κοινωνία οργίζεται με την κυβερνητική χρεοκοπία στην αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης. Οφείλουμε να μην επιτρέψουμε αυτή η διπλή χρεοκοπία, να οδηγήσει και στη δοκιμασία των θεσμών. Έχουμε χρέος να αντισταθούμε στην ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη και στην όλο και πιο έντονη ποδηγέτηση του Τύπου. Αλλά και η ίδια η Δικαιοσύνη έχει χρέος να προφυλάξει το κύρος της. Ενώνω τη φωνή μου με εκείνη των δημοσιογραφικών ενώσεων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που ζητούν να σταματήσει η πολιτικά υποκινούμενη δίωξη των δύο συναδέλφων.

Η Γιάννα Παπαδάκου και ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δύο δημοσιογράφοι που έκαναν δημοσιογραφικές έρευνες για…

Σημεία συνέντευξης στην εκπομπή «MEGA Σαββατοκύριακο» |Σάββατο 15/1/2022 • «Από τους καλοκαιρινούς μήνες είχαμε προειδοποιήσει…

Εχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο φετίχ της νεωτερικής κοινωνίας που δεν είναι άλλο από την «ανάπτυξη-μεγέθυνση». Κάθε «πρόοδος» έχει ποσοτικά και όχι ποιοτικά κριτήρια: η ατομική ευζωία εξαρτάται από την ποσότητα των υλικών αγαθών που έχουμε στην κατοχή μας, ενώ η συλλογική από την αέναη αύξηση του ΑΕΠ. Το πόσο καταστροφική είναι αυτή η λογική τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία το βλέπουμε σήμερα καθαρότερα από ποτέ, τόσο με τον άκρατο προσωπικό καταναλωτισμό όσο και με το κρίσιμο πρόβλημα της εξάντλησης των φυσικών πόρων του πλανήτη, ο οποίος αντιμετωπίστηκε για αιώνες περίπου ως μη πεπερασμένος. Στο βιβλίο του «Η κοινωνία της κόπωσης» (εκδόσεις Opera, 2021), ο Νοτιοκορεάτης φιλόσοφος Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν χαρακτηρίζει την κοινωνία μας ως «κοινωνία της επίδοσης» και λέει ότι το ρήμα που την χαρακτηρίζει δεν είναι το φροϋδικό «πρέπει» που χαρακτήριζε την «κοινωνία της πειθαρχίας», αλλά το «μπορώ». «Μπορώ να κάνω περισσότερα, να καταναλώσω περισσότερα, να αξιοποιήσω περισσότερο τον χρόνο μου, να γίνω περισσότερο multitasking». Αυτή η «πολυπραγμοσύνη», η διαρκής κινητικότητα και το ανικανοποίητο που τη συνοδεύει έχουν ως αποτέλεσμα ένα εξαντλημένο και καταθλιπτικό υποκείμενο, κουρασμένο και ανίκανο να βγει από τον εαυτό του και να ανοιχτεί προς τον κόσμο και τον Αλλο, μας λέει ο Χαν. Και μας παρομοιάζει με το χάμστερ που γυρίζει όλο και πιο γρήγορα μέσα στον τροχό του.

Αιολικές εγκαταστάσεις ξεφυτρώνουν συνεχώς σε όλη την Ελλάδα, στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα. Σύμφωνα με τα μέλη της πλατφόρμας "SOS Agrafa", μέχρι στιγμής έχουν υποβληθεί περισσότερες από 16.000 αιτήσεις για ανεμογεννήτριες ύψους άνω των 100 μέτρων. Το 73% των περιοχών που αφορούν αυτές οι αιτήσεις είναι προστατευόμενες φυσικές περιοχές, νησιά, δάση, κορυφογραμμές βουνών. Στο όνομα του "κοινού συμφέροντος", οι περιοχές Natura 2000 έχουν κυριολεκτικά χαριστεί από την ελληνική κυβέρνηση σε ιδιωτικές εταιρείες, ώστε να μπορούν να κατασκευάσουν τα αιολικά εργοστάσιά τους, τα υδροηλεκτρικά φράγματά τους και τους ηλιακούς συλλέκτες τους, καθώς και όλες τις υποδομές που τα συνοδεύουν (δίκτυο καλωδίων υψηλής τάσης, δρόμοι, μετασχηματιστές...). Έτσι, η λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση» μεταφράζεται σε αύξηση της λεγόμενης "πράσινης" παραγωγικότητας της ενέργειας, η οποία απλώς προστίθεται στις άλλες, την ιδιωτικοποίηση και τη μονοπώληση των δημοσίων εδαφών, καθώς και την τσιμεντοποίηση και, ευρύτερα, τη βιομηχανοποίηση των μέχρι πρότινος προστατευόμενων ζωντανών περιοχών. Αυτή η λεγόμενη "μετάβαση" όχι μόνο δεν είναι οικολογική, αλλά ενσωματώνει ένα νεοφιλελεύθερο όραμα που μπορεί να προωθήσει μόνο καταστροφικά σχέδια παραγωγής, αντί για τη μείωση και την αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας. Πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις, τοπικές κοινότητες και ακτιβιστές αντιτίθενται σε αυτά τα έργα που επιβάλλονται σε ολόκληρη τη χώρα. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας πνέουν συχνά ισχυροί άνεμοι, συνθήκη που φαίνεται ιδανική για την παραγωγή αιολικής ενέργειας, ιδίως δεδομένου ότι τα δύο τρίτα της σημερινής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας βασίζονται σε ορυκτά καύσιμα (63,1% το 20192). Ωστόσο, η βιομηχανική εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας που επιβλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ εξελίσσεται σαν ένα κλασικό εξορυκτικό σχέδιο: εκμετάλλευση ενός τοπικού και δημόσιου πόρου, χωρίς καμία διαβούλευση με τους κατοίκους και τις τοπικές αρχές, συνοδευόμενη από μεγάλες επενδύσεις από την κεντρική κυβέρνηση προς όφελος ιδιωτικών εθνικών ή πολυεθνικών εταιρειών. Από την ΕΕ δόθηκαν ποσά ύψους 2,8 δισ. ευρώ στην Ελλάδα, κυρίως με τη μορφή δανείων, για την ανάπτυξη της αιολικής βιομηχανίας. Μέρος των χρημάτων από το πρόγραμμα της ΕΕ NextGenerationEU προορίζεται επίσης γι' αυτό το σκοπό3. Τον περασμένο Ιούνιο, ο υπουργός Ενέργειας ανακοίνωσε επί πλέον προϋπολογισμό 1 δισεκατομμυρίου ευρώ για την "πράσινη" μετάβαση4, ο οποίος περιλαμβάνει και άλλες μορφές ανάπτυξης πέρα από τα αιολικά εργοστάσια. Αυτό το ποσό είναι 10 φορές μεγαλύτερο από τον προϋπολογισμό για την υγεία. Ο κυρίαρχος λόγος είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ της αιολικής βιομηχανίας, η ανάπτυξη της οποίας δεν δέχεται καμία επίκριση, παρά την έλλειψη διαβούλευσης με τους τοπικούς πληθυσμούς, την ιδιωτικοποίηση των προστατευόμενων περιοχών, την καταστροφή των οικοσυστημάτων και τα κέρδη που αποκομίζουν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τροφοδοτούν μια αποπροσανατολισιτκή συζήτηση που αντιπαραθέτει την ανάπτυξη των λεγόμενων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με εκείνη των ορυκτών πηγών ενέργειας, σαν να μην υπήρχε υπάρχει το ζήτημα της εκβιομηχάνισης των εδαφών, λες και όσοι/ες αντιτίθενται στις ανεμογεννήτριες, το κάνουν απλά επειδή δεν τους αρέσουν και τάχα προτιμούν τις ορυκτές πηγές ενέργειας. Αυτό προφανώς δεν είναι αλήθεια.

Η απώλεια του Σασόλι είναι μεγάλη, τόσο για το ΕΚ όσο και για την ΕΕ συνολικά - Χάθηκε ένας σημαντικός ηγέτης κι ένας έντιμος άνθρωπος, που σέβονταν όλοι Η απώλεια του Νταβίντ Σασόλι είναι μεγάλη, τόσο για το ΕΚ όσο και για την ΕΕ συνολικά, διότι χάθηκε ένας σημαντικός ηγέτης. Είναι ο πρώτος εν ενεργεία Πρόεδρος του ΕΚ που χάνει τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος. Μάλιστα, η τραγική μοίρα της ιστορίας οδήγησε στο να φύγει από τη ζωή στα 65 του χρόνια, μια εβδομάδα πριν τη λήξη της θητείας του. Ο Νταβίντ Σασόλι υπήρξε ένας Ευρωπαίος οραματιστής, ένας προοδευτικός Ιταλός Σοσιαλιστής, ένας φίλος της Ελλάδας κι ένας καλός προσωπικός μου φίλος. Συνεργαστήκαμε και δεθήκαμε όχι μόνο πολιτικά αλλά και ανθρώπινα από το 2014, γιατί για 5 χρόνια συνυπήρξαμε ως Αντιπρόεδροι του ΕΚ με άριστη συνεργασία. Τα τελευταία 2,5 χρόνια, αυτός ως Πρόεδρος κι εγώ ως Αντιπρόεδρος, εμβαθύναμε ακόμη περισσότερο τη συνεργασία μας, αλλά και την προσωπική μας φιλία. Κρατώ από την πλούσια εμπειρία της συνύπαρξής μου μαζί του δύο σημεία, τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ. Το πρώτο, όταν ο Ντ. Σασόλι ήρθε στην Ελλάδα και μίλησε στην Βουλή τον περασμένο Ιούνιο κι ήταν ένας Ευρωπαίος ηγέτης που καθαρά, χωρίς περιστροφές, μίλησε για τα λάθη της ΤΡΟΙΚΑ απέναντι στην Ελλάδα και τον λαό της με τις τιμωρητικές πολιτικές των μνημονίων. Ζήτησε, παρότι δεν είχε αυτός την ευθύνη, συγγνώμη, που θα έπρεπε να ζητήσουν η κα. Μέρκελ, ο κ. Σόιμπλε ή ο κ. Ντάισελμπλουμ. Το δεύτερο είναι ένα στιγμιότυπο λίγο πριν φύγει από την Ελλάδα, όταν επισκεφθήκαμε μαζί την «Κιβωτό του Κόσμου», όπου ο Πατέρας Αντώνιος προσφέρει με τους συνεργάτες του ένα σπουδαίο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Τα παιδάκια και η χορωδία της Κιβωτού τον αποχαιρέτησαν τραγουδώντας του το γνωστό ιταλικό τραγούδι «Bella Ciao». Και τότε, ο φίλος μου Νταβίντ, είπε: «Εμείς οι ενήλικοι πρέπει να ακούμε περισσότερο τα παιδιά». Αυτά τα δύο δείχνουν ότι ο Ντ. Σασόλι ήταν ενωτικός, έντιμος, ανθρώπινος και γι’ αυτό τον σέβονταν όλοι στο ΕΚ, πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοι.

Ο υφυπουργός Παιδείας κ. Συρίγος ισχυρίστηκε σε εκπομπή της ΕΡΤ όπου συνομιλήσαμε, ότι δεν θυμάται να έχει εκδώσει εγκύκλιο που υπενθυμίζει στις πρυτανικές αρχές την υποχρέωσή τους (ΠΔ 160/2008, άρ. 26, παρ. 1) να ενημερώνουν τον υπουργό, όταν μέλη ΔΕΠ παραπέμπονται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Δίνω τώρα στη δημοσιότητα το... λησμονημένο έγγραφο, με ημερομηνία 27 Απριλίου 2021 και φυσικά την υπογραφή του. Βεβαίως, αν τον πρόδωσε στιγμιαία η μνήμη του, το κατανοώ. Δεν αποτελεί σημείο αντιπολίτευσης, αυτό. Αλλού είναι το σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα: Ενώ προφανώς η Πρυτανεία του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, σύμφωνα με το νόμο και το έγγραφο Συρίγου, διαβίβασε στο υπουργείο την άσκηση πειθαρχικής δίωξης κατά του καθηγητή που φέρεται ενεχόμενος σε δύσοσμες υποθέσεις, το υπουργείο Παιδείας δεν άσκησε στη συνέχεια την αρμοδιότητά του. Δεν τον έθεσε δηλαδή σε αποχή από τα καθήκοντά του, μέχρι την ολοκλήρωση του πειθαρχικού ελέγχου. Έκθετη συνεπώς η κα υπουργός, άλλη μια φορά. Αν αμέλησε απλώς να ασκήσει το εκ του νόμου καθήκον της, αποτελεί ήδη βαρύτατο ατόπημα. Το αμείλικτο ερώτημα όμως είναι, μήπως ήταν επιλογή της να καλύψει τον καθηγητή - κυβερνητικό «φίλο», που πέραν των άλλων, έχει διοριστεί από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε υψηλές θέσεις δύο δημόσιων οργανισμών; Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα έχει προεκτάσεις. Γιατί η επίθεση που δέχτηκε ο καθηγητής (που θα έπρεπε να βρίσκεται εκτός τάξεων), αξιοποιείται τώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να προωθήσει τα σχέδιά της για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Όπως είχε αξιοποιήσει την εξίσου απαράδεκτη επίθεση στον πρύτανη του ΟΠΑ, για να την εξαγγείλει. Κι ένα υστερόγραφο: Μην κάνουν τον κόπο να ρωτάνε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε ο κ. Συρίγος το μεσημέρι στην ΕΡΤ, αν «καταδικάζουμε την επίθεση»: Από την πρώτη στιγμή, δημόσια, όπως εξάλλου κάνουμε για κάθε βίαιη ενέργεια τέτοιου τύπου. Για αυτό δεν πείθουν κανέναν. Ούτε φυσικά θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έχει πλήρως αποτύχει στο κρίσιμο, τη διαχείριση της πανδημίας, να αλλάζει την ατζέντα με ό,τι κάθε φορά βολεύει -εν προκειμένω με ολίγη… από «νόμο και τάξη».