Αναδημοσιεύσεις

Η πολιτισμική διάδραση, ο σεβασμός στην ετερότητα, η διάνοιξη των διανοητικών οριζόντων με την όσμωση των λαών, πάνε περίπατο. Η επέλαση των μύθων που, διαχεόμενοι στις μάζες, διαμορφώνουν την κουλτούρα του τρόμου, επισημοποιείται. Τα σύνορα κλείνουν, όχι, βεβαίως, για την κίνηση των κεφαλαίων, αλλά για τους αξιολύπητους που μετατρέπονται σε θύτες. Η Ευρώπη, τώρα και επισήμως, νομιμοποιεί νεοφασιστικές λογικές. Ο διαχωρισμός σε λαούς και πολιτισμούς που αξίζουν προστασίας και σ’ εκείνους που μπορούν άνετα να πεθάνουν, δίχως να λείψουν σε κανέναν, επισφραγίζεται με το χαρτοφυλάκιο της Μετανάστευσης και της Προστασίας του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής. Το οποίο από τη θέση του Αντιπροέδρου, αναλαμβάνει, μάλλον μετά χαράς, ο Έλληνας Μαργαρίτης Σχοινάς.

Στις ψηφιακές πλατφόρμες μπορούν όλα τα μέλη να συζητούν οριζόντια, να διαμορφώνουν πολιτικές, να ψηφίζουν προτεραιότητες και ώριμες πολιτικές, να δημιουργούν ομάδες, να καλούν σε κινητοποιήσεις, να «ανεβάζουν» και να «κατεβάζουν» προπαγανδιστικό υλικό, να συνεισφέρουν χρήματα, κ.λπ. Κατά τη γνώμη μου, το βάρος πρέπει να δοθεί στη διαβούλευση και στην εκπόνηση πολιτικών, όχι στην εκλογή οργάνων και στα δημοψηφίσματα. Είναι αλήθεια ότι οι χρήστες των ψηφιακών πλατφορμών αρέσκονται περισσότερο να ψηφίζουν παρά να διαβουλεύονται. Γι αυτό και θεωρώ πως πρέπει να δοθούν πλήρη δικαιώματα συμμετοχής στην πλατφόρμα (με μια απλή ταυτοποίηση) στον κάθε φίλο/η που θέλει να συμμετάσχει, αλλά να δοθούν δικαιώματα εκλογής των οργάνων μόνο σε όσους/ες θέλουν να γραφτούν σε μια τοπική η κλαδική ΟΜ, συμμετέχοντας και πληρώνοντας συνδρομή. Έτσι, και θα ενισχυθεί η δημοκρατική διαβούλευση και παραγωγή πολιτικής από τα κάτω και θα αποφευχθούν τα παιχνίδια εξουσίας που μπορεί να θελήσει να παίξει οποιαδήποτε ηγεσία ή παράγοντες που θα επιδιώξουν να «αλώσουν» το κόμμα στηριζόμενοι σε απλούς followers.

Η δικτατορία του Πινοτσέτ δεν είχε σχεδιαστεί απλώς για να ανατρέψει τον προοδευτικό Αλιένδε. Είχε στόχο να χρησιμεύσει ως «εργαστήριο» για την εφαρμογή ενός μοντέλου ανάπτυξης που θα μπορούσε να εξαχθεί αργότερα και στο εξωτερικό. Μία αληθινή επανάσταση του μοντέλου παραγωγής στο πλαίσιο του τότε αναδυόμενου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Μέσα από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που κατήργησε κάθε δομή κοινωνικών παροχών και εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η χώρα εκσυγχρονίστηκε, προκειμένου να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ξένων εταιρειών, στα χέρια των οποίων πέρασε η παραγωγή της. Αυτός ο εκσυγχρονισμός είναι και ο λόγος που όταν ο Πινοτσέτ αποχώρησε το 1988 από την ενεργό πολιτική, το 43% των κατοίκων της χώρας τον υποστήριζε. Το σχέδιο των Chicago Boys συνεχίζει να εφαρμόζεται ακόμη με πολλές παραλλαγές και σήμερα. Πρόσφατο παράδειγμα ο οικονομικός στραγγαλισμός της Βενεζουέλας. Η θυσία, πάντως, του Αλιένδε εξακολουθεί να αποτελεί ένα σύμβολο αγώνα στην ήπειρο της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη αντικατοπτρίζει το παράδειγμα για το κόστος που καλείται ένα κράτος της περιοχής να πληρώσει όταν θελήσει για κάποιο, σύντομο, χρονικό διάστημα να ακολουθήσει τη δική του εμπειρία, να εφαρμόσει το δικό του παράδειγμα στη διακυβέρνηση και στην οικονομία, να χαράξει μία ανεξάρτητη, δημοκρατική πολιτική, χωρίς τις παρεμβάσεις του «μεγάλου γείτονα», της Ουάσινγκτον, που θεωρεί τη Λατινική Αμερική ζωτικό χώρο επιρροής της.

Εντάξει δεν είμαστε στο 1960 και τη Νέα Ορλεάνη. Αλλάζει ο κόσμος. Γίνεται πιο ανεκτικός... Αλλά ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει, καραδοκεί... Ενίοτε γίνεται κρατική πολιτική. Οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται σαν απειλητικός στρατός. Βγαίνουν διατάγματα, πραγματοποιούνται συσκέψεις. Αποτροπή. Ονειρεύονται ξερονήσια, βάρκες να βουλιάζουν στη μέση της θάλασσας, δουλεμπόριο στα αφρικανικά παράλια. Σαλβίνιδες κυκλοφορούν παντού! Δεν είμαστε στο 1960. Αλλά και τότε η μικρούλα Ρούμπι πήγε με χαμόγελο στο σχολείο, αγνοώντας ίσως τι κυκλοφορούσε γύρω της. Όπως και αυτά τα δικά μας προσφυγόπουλα με τη τσάντα στο χέρι και το χαμόγελο της αισιοδοξίας, της παιδικής ανεμελιάς. Καλή σχολική χρονιά... Πρώτα απ΄ όλα στα παιδιά του κόσμου, που είναι ανυποψίαστα για το "φίδι" που σέρνεται και συνεχίζουν να χαμογελούν τόσο όμορφα, τόσο ελπιδοφόρα, τόσο ανθρώπινα. Καλή σχολική χρονιά χωρίς διακρίσεις. Καλή σχολική χρονιά χωρίς εμπόδια για το τσιγγανάκι, το προσφυγόπουλο, το ανάπηρο, το φτωχό, το διαφορετικό. Για όλα τα παιδιά, γιατί όλα είναι δικά μας, σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο. Είναι και στο δικό μας χέρι αδέλφια!

Η «πρόοδος» που θα έρθει στον τόπο μας διαφαίνεται και από τα δημοσιεύματα για το νέο σχέδιο του Αναπτυξιακού Νόμου. Ο νέος Αναπτυξιακός, που φέρνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, προβλέπει τροποποιήσεις για τον αιγιαλό και την παραλία ώστε να διευκολύνεται η παραχώρηση σε ιδιώτες και επιχειρηματίες. Οι νέες τροποποιήσεις στη νομοθεσία περιλαμβάνουν ένα «αναπτυξιακό» σχέδιο νόμου, που αναμένεται να δοθεί τις επόμενες ημέρες σε δημόσια διαβούλευση. Οι ρυθμίσεις είναι στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην ακτογραμμή εις βάρος της κοινής χρήσης της. Μάλιστα, περιλαμβάνει και ρύθμιση με την οποία ο (δημόσιος) παλαιός αιγιαλός θα μπορεί να παραχωρείται σε ιδιώτες και να οικοδομείται. Τίθεται, δηλαδή, σε αμφισβήτηση η κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του αιγιαλού, της παραλίας και του παλαιού αιγιαλού, που κατοχυρώθηκε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και παραχωρείται «γη και ύδωρ» σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Άραγε πόσο πατριωτικό φαντάζει τώρα αυτό στα μάτια όσων ισχυρίζονταν επί ΣΥΡΙΖΑ ότι «ξεπουλιέται» η χώρα μας; Πόσο πατριωτική είναι η παραχώρηση του δημόσιου πλούτου στο βωμό του κέρδους και των μεγαλοεργολάβων; Πόσοι θα κατεβούμε στους δρόμους – με περικεφαλαίες ή χωρίς, δεν έχει σημασία – για να υπερασπιστούμε τον πλούτο της χώρας αυτής, τη μοναδική της φυσική ομορφιά, τις παραλίες μας, τα βουνά μας, τα δάση μας; Θα αντιδράσουμε στο πραγματικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας ή όχι, γιατί δεν υπάρχει εθνικό αφήγημα από πίσω; Ξέρει κάτι η κ. Κεραμέως, που μιλά για διαμόρφωση εθνικής συνείδησης μέσω της εκμάθησης της ιστορίας μας; Έτσι, η κυβέρνηση της Δεξιάς θέλει θα συνεχίσει να δημιουργεί εθνικούς εχθρούς για να ξεχνάμε τους πραγματικούς υπαίτιους της καταστροφής και του ξεπουλήματος αυτής της χώρας;

Το 2008, στις αρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όταν αυτή είχε φτάσει πλέον στην Ευρώπη, ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, σε μια κρίση διορατικότητας, ειλικρίνειας και κυνισμού, είχε προβλέψει ότι το μάρμαρο θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες και το περιβάλλον.  Έντεκα χρόνια μετά, και με την Ελλάδα να έχει βγει από τα μνημόνια, ο Κ. Μητσοτάκης συγκροτεί το σχέδιο «αξιοπιστίας» με βάση ακριβώς την πρόβλεψη Μπαρόζο.

Η αδυναμία της ασκούμενης πολιτικής να εξασφαλίσει ανάπτυξη και καλές δουλειές, και η τάση να αυξάνονται οι κοινωνικές και οι περιφερειακές ανισότητες, είναι που δημιουργούν το Brexit, τον Τραμπ, αλλά και την αστάθεια των παραδοσιακών κομμάτων της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, το φαινόμενο Σαλβίνι ή Όρμπαν. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς, το ερώτημα είναι τι κάνουμε, και πιο συγκεκριμένα τι κάνουμε με την Ευρώπη. Θα ψάξει άσκοπα κανείς να βρει έστω και κάποιες νύξεις για το μέλλον της Ευρώπης στην ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

H συζήτηση περί «ψηφιακής δημοκρατίας»  δεν πρέπει να οδηγήσει στην ιδέα ότι το Κίνημα 5 Αστέρων έχει ελευθεριακό χαρακτήρα και οι αποφάσεις λαμβάνονται έπειτα από ευρεία και ειλικρινή αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων. Η ηγετική ομάδα αποτελείται σταθερά από τον Γκρίλο και τον Καζαλέτζο, στους οποίους προσετέθησαν με κοοπτάτσια ο Λουίτζι Ντι Μάιο, ο Αλεσάντρο Ντι Μπατίστα, ο Ρομπέρτο Φίκο και άλλα δύο ή τρία στελέχη. Ο Ντι Μάιο, παρόλη την εμφανή ανεπάρκεια του, επιβραβεύτηκε λόγω της καλής τηλεοπτικής παρουσίας του, ο δημοφιλέστατος Ντι Μπατίστα θέλησε να παραμείνει πιστός στην αρχική δέσμευση του Κινήματος μόνο μιας θητείας για όλους τους αιρετούς εκπρόσωπους και δεν δέχθηκε να επανεκλεγεί στο νέο Κοινοβούλιο. Ο Φίκο είναι πρόεδρος της Βουλής. Αυτοί είναι που δέχτηκαν τις αυστηρές επιπλήξεις του Γκρίλο προκειμένου να επισπεύσουν  το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Στο Κίνημα 5 Αστέρων, είναι πλέον γνωστό, όποιος ενδιαφέρεται να σταδιοδρομήσει πρέπει να παραιτηθεί από οποιαδήποτε προσωπική άποψη. Οι αποφάσεις του Γκρίλο και του Καζαλέτζο είναι νόμος και όποιος εκφράσει, όχι διαφωνία, αλλά απλές επιφυλάξεις, διαγράφεται πάραυτα. Στο προηγούμενο Κοινοβούλιο διεγράφη σχεδόν το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής ομάδας, ενώ στο νέο οι διαγραφέντες είναι προς το παρόν δέκα.

Συνολικά ο κ. Μητσοτάκης εκδήλωσε το μεγάλο του άγχος και την αμηχανία του για την εικόνα της κυβέρνησής του στα εργασιακά, όπου σαφέστατα έχει ήδη παράξει ένα σημαντικό έργο εις βάρος βέβαια των εργαζομένων. Τούτο το άγχος βέβαια δεν φτάνει στο σημείο ώστε να σκεφτεί ότι μπορεί να απαλλαγεί από αυτό αν αλλάξει τον πολιτικό προσανατολισμό στα εργασιακά. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο και θα δυσαρεστούσε φίλους, υποστηρικτές και χορηγούς του.❞