Αναδημοσιεύσεις

Τελικά είχαν δίκιο οι κλασικοί οικονομολόγοι και φιλόσοφοι, όπως ο Ανταμ Σμιθ, ο Ρικάρντο και ο Μαρξ, που ασκούσαν έντονη κριτική στους ραντιέρηδες που ζούσαν από την άντληση προσόδων. Τότε είχαν στο στόχαστρο μόνο τους γαιοκτήμονες, αν ζούσαν σήμερα θα είχαν συμπεριλάβει και τους ραντιέρηδες νέου τύπου, όπως αυτούς που περιέγραψα. Απομένει στα κινήματα να προστατέψουν τους πολίτες από τις υφαρπαγές γης και κατοικιών κάθε είδους και να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες, το κράτος και τους δήμους, αλλά και τον εαυτό τους για τους κινδύνους του καπιταλισμού της πλατφόρμας. Επείγει λοιπόν η αναζήτηση ουσιαστικής κοινωνικής ρύθμισης και ελέγχου αυτής της νέας μορφής άντλησης προσόδων, όπως και η συνειδητοποίηση της ευρύτερης αλλαγής του καθεστώτος συσσώρευσης που εισάγει.

Τα ξεκαθάρισε όλα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Εμείς θέλαμε να πάρει αντιπροεδρία ο Σαμαράς, αλλά μας είπανε όχι θα πάρετε παραγωγικό χαρτοφυλάκιο, οπότε είπαμε εντάξει, τότε θα έρθει ο Μαργαρίτης Σχοινάς, αλλά έγινε κάποιο μπέρδεμα και τελικά δώσανε στον Μαργαρίτη Σχοινά την αντιπροεδρία. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Και στον “Αιχμάλωτο της Ζέντα” κάτι τέτοια γίνονται. Δεν πειράζει, παιδιά. Άλλωστε ο Σαμαράς είναι λαρτζ άνθρωπος, δεν κρατάει κακίες. Αρκεί να μην βγαίνουν δύο νεοδημοκράτες τη μέρα να λένε τι καλή που είναι η Συμφωνία των Πρεσπών. Και πριν ίδια ήτανε, αλλά τότε φοράγανε τις περικεφαλαίες και δυσκολευόντουσαν να την εξετάσουν διεξοδικά.

Κινδυνεύει η εθνική συνείδηση των παιδιών από τη μελέτη όλων των πτυχών της κοινωνικής εξέλιξης; Απειλείται η εθνική συνείδηση από τη μελέτη των διαφόρων πολιτισμών και τη συνεισφορά τους στο παγκόσμιο πολιτισμό; Χτίζεται η εθνική συνείδηση μόνο με μάχες και βασιλιάδες; Ο ρόλος του ατόμου και της ομάδας, οι τάξεις, τα φύλα, οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι ιδεολογίες, είναι δυνατό να χαρακτηρίζονται υποτιμητικά «κοινωνιολογία» και να παραγνωρίζεται η συμβολή τους στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης; Ή γονιμοποιούν τους μαθητές με την αίσθηση της κοινότητας; Ποιοι είναι, μέσα σε ποιο περιβάλλον ζουν, τι κοινό και τι διαφορετικό έχουν με ανθρώπους που έζησαν κάποτε στον ίδιο τόπο ή συναποτελούν μαζί τους σήμερα το κοινωνικό υποκείμενο. Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σε μια ανεξάρτητη και δημοκρατική κοινότητα, πώς φτάσαμε εδώ, με ποια άλματα και ποια πισωγυρίσματα, με ποιες νίκες και ποιες ήττες. Τα νέα προγράμματα ιστορίας συνδυάζονται με νέες μορφές συμμετοχικής διδασκαλίας, που ενθαρρύνουν την βιωματική και διαθεματική κατανόηση και έρευνα του παρελθόντος, όπως είναι η οικογενειακή και τοπική ιστορία. Προφανώς μια τέτοια σύνθετη (όχι μονολιθική και ανιστορική) προσέγγιση της έννοιας του Έθνους, που είναι πιο κοντά στις καθημερινές εμπειρίες των παιδιών και του απλού πολίτη, ενοχλεί. Η βιαστική ανακίνηση θέματος ιστορίας από την υπουργό, επιβεβαιώνει ότι η ΝΔ διαμορφώνει μια υβριδική ταυτότητα, τη νεοφιλελεύθερη νεοεθνικοφροσύνη, προσπαθώντας να συγκαλύψει θετικές, έστω εξ ανάγκης, επανατοποθετήσεις στο θέμα του Μακεδονικού, να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα ουσιώδη προβλήματα της εκπαίδευσης και να δημιουργήσει μια συντηρητική εικόνα για το μέλλον της χώρας σε μια περίοδο που βγαίνουμε σιγά σιγά από την κρίση και έχουμε ανάγκη από ένα νέο όραμα με εξωστρέφεια, δημοκρατία και μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση.

Η κανονικότητα ήταν υπόρρητη επιθυμία πολλών, που ήθελαν να αισθανθούν ότι τελειώνει η έκτακτη περίοδος της κρίσης -και την είχε επαγγελθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα γραφής δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, αφού η νέα κυβέρνηση στο μόνο τομέα που δείχνει επάρκεια είναι η άριστη επικοινωνία (βοηθάει εδώ και η μιντιακή ομοφωνία) και η οικειοποίηση έργων που είχε ετοιμάσει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Του χρόνου, που θα λείψουν τα πιπέρια του ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε τις μαγεριές τους. Από την άλλη, ο επιδεικτικός αυταρχισμός στα Εξάρχεια, η υπαγωγή της ΕΡΤ και της ΕΥΠ απευθείας στον πρωθυπουργό, και η περιφρόνηση των θεσμών, που φάνηκε ολοκάθαρα με την υπόθεση του διοικητή της ΕΥΠ, όταν άλλαξε ο νόμος για να βολευτεί ο διορισμός του κ. Κοντολέοντα, δείχνουν ότι το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος μάλλον προς ετσιθελικό φέρνει. Ετσιθελική κανονικότητα λοιπόν.

Έφη Αχτσιόγλου: ❝Το #νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι κόλαφος για τα εργασιακά δικαιώματα και γυρνάει τη χώρα σε βαθιά μνημονιακές εποχές. Θεμελιώδεις ρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων που θεσπίστηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καταργούνται και δημιουργείται ένας μηχανισμός συμπίεσης των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων. Ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας δέχεται συντριπτικά πλήγματα και στην ουσία καταργείται η δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν συλλογικά καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Οι επιχειρήσεις μπορούν να μην εφαρμόζουν τις κλαδικές συμβάσεις και να μειώνουν τους μισθούς που αυτές προβλέπουν, ενώ και σε τοπικό επίπεδο οι μισθοί των εθνικών κλαδικών συμβάσεων θα μπορούν να μειώνονται με τοπικές συμβάσεις. Έτσι, οι αρχές της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων και της ευνοϊκότερης για τον εργαζόμενο ρύθμισης, που επανέφερε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, καταργούνται ξανά από την κυβέρνηση της #ΝΔ. Παράλληλα, με τις προϋποθέσεις που τίθενται καταργείται ουσιαστικά και το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στη διαιτησία για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων. Στην πράξη οι εργαζόμενοι θα ζητούν την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας,οι εργοδότες θα αρνούνται και τα πράγματα θα τελειώνουν εκεί. Χωρίς καμία άλλη επιλογή για τους εργαζόμενους. Το νομοσχέδιο, επίσης, μειώνει το πρόστιμο για αδήλωτη εργασία και κλέβει τρεις μήνες ένσημα από κάθε εργαζόμενο που εντοπίζεται αδήλωτος. Παράλληλα, με τη μη υποβολή ΑΠΔ από τις επιχειρήσεις που έχουν ασφαλιστικές οφειλές,μεταφέρονται οι συνέπειες της εργοδοτικής ασυνέπειας στους εργαζόμενους, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την απώλεια ασφαλιστικού χρόνου και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για μια ξεκάθαρα εκδικητική για τους εργαζόμενους πολιτική.Το γεγονός, δε, ότι το σύνολο των αντεργατικών αυτών ρυθμίσεων περιλαμβάνεται σε «αναπτυξιακό»νομοσχέδιο της κυβέρνησης, μαρτυρά με τον πλέον σαφή τρόπο την αντίληψη της ΝΔ για την ανάπτυξη: Μια παρωχημένη «αναπτυξιακή αντίληψη»οδοστρωτήρα για μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Στη Βουλή και στην κοινωνία θα αντιπαρατεθούμε με την πολιτική που επιδιώκει ανάπτυξη πάνω στα συντρίμμια της εργασίας.❞

Ο Λουί ενόχλησε διότι, αντί να γράψει ένα βιβλίο για τους αποκλεισμένους, έστρεψε τη ματιά του προς της ελίτ «δίνοντας φωνή» σε εκείνους που δεν την έχουν. Παρουσίασε έναν κόσμο στους ισχυρούς, καλώντας τους να κοιτούν κατάματα το τέρας που δημιούργησαν πριν από κάθε νέα τους προσπάθεια να «εξαπολύσουν μύδρους» κατά του «λαϊκισμού». Παράλληλα, έδωσε στον αναγνώστη - εκείνον τουλάχιστον που διαθέτει τα προνόμια της πρόσβασης στη μόρφωση και τη λογοτεχνία - τη δυνατότητα του αναστοχασμού πάνω στις κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της ανόδου της ακροδεξιάς και μάλιστα με τέτοιο τρόπο όπου τον απαγκιστρώνει από το να διαβάσει τη συνύπαρξη φτώχειας και μισαλλοδοξίας ως «αντίφαση».

«Η Ν.Δ.» λέει ο αρθρογράφος απλώς «ενσωμάτωσε ένα πλειοψηφικό ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο μετέτρεψε σε πολιτική ατζέντα». Με βάση την ίδια γραμμή σκέψης, όταν η κοινωνία μετατοπιστεί, από μόνη της προφανώς, λίγο ακόμα πιο δεξιά, απλώς το πολιτικό σύστημα θα κινηθεί κι αυτό λίγο πιο δεξιά και θα εξουδετερώσει και πάλι την ακροδεξιά. Στην ίδια λογική, θα σκεφτόταν κανείς, και τα ΜΜΕ τι να κάνουνε; Βλέπουν την κοινωνία που κινείται προς τα ακροδεξιά, οπότε ακολουθούν κι αυτά, διότι επιχειρήσεις είναι, αυτό τραβάει, αυτό πουλάνε. Οπότε δεν υπάρχει ακροδεξιός δημόσιος λόγος. Υπάρχει δημόσιος λόγος που έχει ενσωματώσει τις ακροδεξιές ανησυχίες και έτσι τις έχει εξουδετερώσει. Δηλαδή, τζάμπα ανησυχούσαμε τελικά.

Ψυχή και καρδιά έχουν και οι Βραζιλιάνοι, και οι Τσέχοι, και οι Νεοζηλανδοί, και οι παίκτες που εκπροσωπούν το Λίχτενσταϊν ή τις Φερόες νήσους· όπου «ψυχή» η αγάπη για τη φανέλα, το πείσμα, ο αθλητικός εγωισμός, και το κυνήγι της προσωπικής διάκρισης βέβαια. Στο ρήμα «εκπροσωπούν» είναι το κουμπί. Οι αθλητές εκπροσωπούν τη χώρα τους στο άθλημά τους και για το άθλημά τους. Δεν είναι «γενικοί αντιπρόσωποι» του έθνους τους, για να θυμηθούμε έναν όρο της αγοράς. Η νίκη ή η ήττα τους είναι κατ’ αρχάς και εντέλει δική τους, όχι της πατρίδας τους. Ο πιθανός θρίαμβός τους δεν πιστοποιεί ότι στη χώρα τους κυκλοφορούν αποκλειστικώς ακμαία γονίδια, η δε ήττα τους δεν είναι τεκμήριο εθνικού μαρασμού. Τέτοιες υπερβολές και «παραναγνώσεις», το ξέρουμε, οδήγησαν σε πάμπολλες χώρες στο «εθνικό ντοπάρισμα», στην «υπέρ πατρίδος» χρήση αναβολικών.