Φασισμός: κενό πλήρες κενού
Επειδή ζούμε σε μέρες επικίνδυνες, όπου ο φασισμός επανέρχεται με χίλια πρόσωπα και προσωπεία (από το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που εξομοιώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό μέχρι τον εμβολισμό φουσκωτής βάρκας με 34 πρόσφυγες που κόστισε ένα πνιγμένο παιδάκι 3 χρόνων), επειδή πράγματι η «γη τρέμει» από την επιστροφή του θηρίου, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 για να ξαναθυμηθούμε τι εστί φασισμός. Και γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. «Ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν, οι ιστορικοί όμως μπορούν» λέει ο Σάμουελ Μπάτλερ.
Σ' αυτόν τον νέο ολοκληρωτισμό η «καταστολή» της Ιστορίας συμβαδίζει -το βλέπουμε κραυγαλέα και από την κυβέρνηση της Ν.Δ.- με την (κατά Χάνα Άρεντ) «ριζική καταστολή της πολιτικής και την περιφρόνηση εκ μέρους της εξουσίας των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη». Γεγονός που επαναφέρει στην επικαιρότητα τη σκέψη του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: «Καμιά κυβέρνηση δεν πολεμάει τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία γλιστράει από τα χέρια της, τον ανακαλεί για να διατηρήσει τα προνόμια».