Αναδημοσιεύσεις

Η προετοιμασία του συνεδρίου θα πρέπει να γίνει αποκλειστικά από επιτροπή μελών του κόμματος. Εδώ φυσικά, με δεδομένο την αναγκαιότητα αύξησης των μελών, κανείς δεν μπορεί να περιοριστεί από λογικές επετηρίδας, αλλά θα πρέπει να συμμετέχουν σε αυτή και νέα μέλη. Δεν είναι ωστόσο δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει το συνέδριό του με οργανωτική επιτροπή στην οποία συμμετέχουν στελέχη που όχι μόνο δεν είναι μέλη του κόμματος, αλλά ανήκουν σε άλλη πολιτική συλλογικότητα, όσο και αν αυτή φαίνεται ότι βρίσκεται στην ίδια με αυτόν τροχιά. Εκτός εάν το κόμμα αποφασίσει να διεκδικήσει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο σχεδιασμός μιας καινοτόμου οργανωτικής λειτουργίας πρέπει να αποτελέσει επιτέλους σημαντικό μέρος της προβληματικής του συνεδρίου. Εδώ δυστυχώς ακούγονται ιδέες και προτάσεις που είτε έχουν δοκιμαστεί και οδήγησαν σε καταστροφικά για τους εμπνευστές τους αποτελέσματα (ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου κ.ά.) είτε αντιγράφουν πρότυπα και πρωτοβουλίες από κόμματα και κομματικά συστήματα που δεν έχουν καμιά ιστορική επαφή με το ελληνικό κομματικό και πολιτειακό σύστημα και, πολύ περισσότερο, ουδεμία σχέση με την ιστορική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι απόψεις παραβλέπουν ότι μια αποτελεσματική κομματική οργάνωση οφείλει αφενός να ανταποκρίνεται στον δεδομένο κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και αφετέρου να κρίνεται ότι μπορεί να υπηρετήσει τη στρατηγική του συγκεκριμένου κόμματος. Ετσι δεν μπορεί κανείς να μιλάει για άμεση εκλογή του προέδρου από την εκλογική βάση του κόμματος που ουσιαστικά θα καταργεί τη διάκριση μελών και φίλων / μη μελών. Πρακτική που αποτελεί εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια χαρακτηριστικό της καρτελοποίησης των κομμάτων και της συμβολή τους στη μεταδημοκρατική συνθήκη. Το αντεπιχείρημα ότι έχουμε τέτοιες πρακτικές στις ΗΠΑ είναι σαθρό, γιατί όχι μόνο έχουμε να κάνουμε με άλλη ιστορική συγκρότηση του συγκεκριμένου κομματικού συστήματος, αλλά οι προκριματικές εκλογές (primaries) δεν πραγματοποιούνται χωρίς κομματικούς κανόνες και περιορισμούς. Ούτε να σπεύσουμε στην υιοθέτηση των οργανωτικών καινοτομιών του Εργατικού Αγγλικού Κόμματος, οι οποίες στόχευαν στην αντιμετώπιση και παράκαμψη μιας συντηρητικής και σκληρής κοινοβουλευτικοποιημένης κομματικής γραφειοκρατίας, χωρίς να έχει γίνει μια κριτική αποτίμηση της υπάρχουσας οργανωτικής εμπειρίας. Ούτε φυσικά να αναβαθμίζονται τα ψηφιακά μέσα από χρήσιμα και απολύτως αναγκαία για τη λειτουργική διευκόλυνση του κόμματος σε νονούς του μεταλλάσσοντας το σύγχρονο «μαζικό κόμμα» σε «ψηφιακό».

Το ζήτημα δεν είναι πόσο θα ανοιχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους του. Το άνοιγμα αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο δυνατό και με όλα τα πρόσφορα μέσα. Όταν σ΄ ένα μάλλον απομονωμένο χωριό 175 ουσιαστικά άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν νοείται να μην μπορεί, να μη έχει ήδη συγκροτηθεί μια οργάνωση με διψήφιο αριθμό μελών. Πρέπει, όμως, κάποιος να δουλέψει γι΄ αυτό. Εκείνο που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, είναι πως δεν αρκεί να λογίζεται κάποιος μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να νιώθει και ο ίδιος, να λειτουργεί και να δρα ως μέλος. Όχι να αναλώνεται σε συζητήσεις χωρίς πρακτική απόληξη ή να μεταλαμβάνει της κομματικής γραφειοκρατίας, αλλά να υπάρχει, να κάνει αισθητή την παρουσία του ως ενεργός αριστερός πολίτης στον κοινωνικό του χώρο, εκεί που ζει και εργάζεται, εκεί που συναντά τα ενδιαφέροντά του, μέσα στο γενικό πλαίσιο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί η άλλη μεγάλη αναντιστοιχία, να ψηφίζουν κοντά στα δύο εκατομμύρια πολίτες τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές, και στην αυτοδιοίκηση ή στα συνδικάτα, εκεί που κρίνεται μεγάλο μέρος της τύχης όλων μας, να μη συναντούμε στις κάλπες ούτε το ένα δέκατο από αυτό το σύνολο φίλα προσκείμενων στην αριστερά ψηφοφόρων.