Αναδημοσιεύσεις

Έχει δίκιο ο Σκέρτσος. Δεν μπορεί να προοδεύσει η επιχειρηματικότητα όταν οι φτωχοί αρνούνται να πάνε να δουλέψουν για τρεις κι εξήντα. Είναι αυτά τα επιδόματα που διαφθείρουν συνειδήσεις. Κάθονται και τεμπελιάζουν και τα τρώνε σε πούρα Κοχίμπα. Δεν ξέρουμε τι μεγέθους επιδόματα θεωρεί ότι δίνει ο Σκέρτσος, αλλά ένα καλό νεοφιλελεύθερο κλισέ κολλάει σε όλες τις περιπτώσεις. Και δείχνει καλλιέργεια και φινέτσα. Αυτό με τα επιδόματα, η Μιράντα Ξαφά το επαναλαμβάνει πέντε φορές την ημέρα, γονατιστή σε χαλάκι. Και σε κάτι βίντεο όπου κάθεται οκλαδόν με ένα μαχαίρι στα δόντια και απειλεί την ανθρωπότητα. Τρεις φορές τον χρόνο πάει και σε ένα μοναστήρι παλαιονεοφιλελεύθερων στη Λυκόβρυση για προσκύνημα. Είναι εκεί που εκτίθεται η ιερή παντόφλα του Μίλτον Φρίντμαν. Τελικά, κάτι οι εξαρτημένοι από τα επιδόματα, κάτι τα τεμπελόσκυλα με τα διδακτορικά, δεν πρόκειται να κινηθεί η οικονομία έτσι.

Σε μια ταξικά πολωμένη κοινωνία, μια κεντροαριστερή «μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδηγεί σε ένα διακριτό εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, που μπορεί να παράγει κοινωνική συσπείρωση και πολιτική διέξοδο απέναντι στον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό και τον δεξιό ριζοσπαστισμό της ΝΔ. Από την άλλη, δεδομένης της παγκοσμιοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος, είναι δύσκολο να διαμορφωθεί ένα ριζοσπαστικό εναλλακτικό σχέδιο που να είναι ταυτόχρονα εφικτό και να μην διαψεύσει τις κοινωνικές προσδοκίες μετά από μια πιθανή εκλογική νίκη. Διότι ένα ρεαλιστικό ριζοσπαστικό σχέδιο απαιτεί όχι μόνο δραστήρια και μαζικά κοινωνικά υποκείμενα στη χώρα, αλλά και ευνοϊκές αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης και στις πολιτικές της ΕΕ και ρυθμίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Επικαθορίζεται, δηλαδή, από εξωτερικούς καταναγκασμούς που περιορίζουν τους βαθμούς ελευθερίας των πολιτικών επιλογών σε περίπτωση ανάληψης της διακυβέρνησης και, άρα, τη δυνατότητα υλοποίησης του. Ένα στρατηγικό αδιέξοδο οδηγεί μοιραία τον ΣΥΡΙΖΑ στον λαϊκισμό. (...) Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση θα εξαρτηθεί από την εσωκομματική αντιπαράθεση σε συνδυασμό με την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων στη μετά–την–πανδημία εποχή και τις εξελίξεις των πολιτικών συσχετισμών και συγκρούσεων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Βρισκόμαστε σε μια ρευστή εποχή, ανάλογη με αυτή του μεσοπολέμου, αλλεπάλληλων δομικών κρίσεων του συστήματος και προσπαθειών επαναθεμελίωσής του σε νέες βάσεις (νέες πηγές άντλησης υπεραξίας) που δεν αφήνει χώρο για «κεντρώες λύσεις». Όπως τότε, έτσι και σήμερα απειλείται η δημοκρατία και αυτό μπορεί να αλλάξει άρδην τις πολιτικές προτεραιότητες. Ήδη η υπεράσπιση των συνταγματικών ελευθεριών στη χώρα μας απαιτεί την ενότητα της Αριστεράς και τη δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών μετώπων ευρέως φάσματος. Τέλος, ανεξαρτήτως συγκυρίας, θεωρώ την περιθωριοποίηση των συλλογικών οργάνων λήψης αποφάσεων στο κόμμα και τη μετατροπή της πολιτικής σε επάγγελμα και ευκαιρία προσωπικής ανέλιξης για μεγάλο μέρος του πολιτικού του προσωπικού, όπως επισημαίνουν τόσο ο Γιατζόγλου στο άρθρο του, όσο και ο Τσουκαλάς στην τελευταία συνέντευξή του στην «Εποχή», ως μείζονες δομικού χαρακτήρα απειλές ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα και κεντροαριστερής του μετάλλαξης. Αυτό καθιστά την απαίτηση και διεκδίκηση για τη δημοκρατική και συλλογική λειτουργία του κόμματος και διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες ανάδειξης και τακτικής ανανέωσης του στελεχιακού του δυναμικού και πολιτικού του προσωπικού ύψιστης πολιτικής σημασίας και προτεραιότητας.

Στην ολομέλεια της Συνδιάσκεψης μίλησαν περίπου 120 άτομα, άλλοι τόσοι μίλησαν στα 6 θεματικά τραπέζια. Το ενδιαφέρον των εφημερίδων το απορρόφησαν οι τοποθετήσεις των κεντρικών στελεχών που μίλησαν στην ολομέλεια. Δεν τις αδικώ, διότι εκεί φάνηκαν οι 2 διαφορετικές προσεγγίσεις, όχι μόνο στα ζητήματα γραμμής για την περίοδο, αλλά κυρίως για τα ζητήματα φυσιογνωμίας του κόμματος. Χοντρικά θα τις κατέτασσα σε 2 ρεύματα: εκείνο της Κεντροαριστεράς και το άλλο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Διακριτές γραμμές, διακριτές ιδεολογικές προσεγγίσεις, αν και το ιδεολογικό κεντροαριστερό στίγμα είναι δυσδιάκριτο, αφού παλινδρομεί μεταξύ πολιτικού κυνισμού και κυβερνητισμού πάση θυσία. Εντός και εκτός είναι ο κόσμος του κόμματος, ο οποίος υπερασπίζεται την αριστερή του ταυτότητα και ταυτόχρονα επιθυμεί εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα. Αυτός ο κόσμος μίλησε στα τραπέζια, εκφράστηκε επίσης από τον γραμματέα Δ. Τζανακόπουλο στην εισαγωγική του ομιλία και στην παρουσίαση της πολιτικής απόφασης, δικαίως. Ποιος μπορεί σήμερα να ισχυριστεί βάσιμα ότι υπάρχουν κεντρώες λύσεις στην πολλαπλή κρίση: της πανδημίας, των ανισοτήτων, της οικολογικής και ψηφιακής μετάβασης;

Η σφαγή έχει ένα έντονο ελληνικό στοιχείο. Η Ελλάδα συνδέθηκε όσο καμιά χώρα με τον σερβικό εθνικισμό. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη, η Εκκλησία, πνευματικοί θεσμοί και μεγάλο μέρος του λαού είχαν συστρατευτεί μαζί του. Τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν τον σερβικό επεκτατισμό, η Εκκλησία ευλογούσε τα σερβικά όπλα. Τον Κάραζιτς η κοινή γνώμη στην Ελλάδα τον θεωρούσε ήρωα. Έγινε ανοιχτή συγκέντρωση στην Αθήνα προς τιμήν του και από μικροφώνου ο εγκληματίας πολέμου φώναξε: «Όχι, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε μαζί μας τον Θεό και τους Έλληνες». Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία πως στη σφαγή έλαβαν μέρος μερικές δεκάδες Έλληνες παραστρατιωτικοί, μέλη της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς. Αναρτήθηκαν ελληνική, βυζαντινή και σημαία της Βεργίνας δίπλα στη σερβική σημαία την επομένη της σφαγής. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή σελίδα του μεταπολιτευτικού φασισμού. Οι έλληνες φασίστες ήταν εκεί ακριβώς, στα χωράφια, στις αποθήκες και στα γήπεδα, όπου γίνονταν οι άγριες μαζικές εκτελέσεις δεμένων κρατουμένων και αιχμαλώτων. Ακριβώς στα σημεία συγκέντρωσης και εξόντωσης των βόσνιων μουσουλμάνων, όπου δολοφόνησαν τους άντρες και τα αγόρια και κατόπιν άνοιγαν μαζικούς τάφους. Πολύ κοντά και σε πολύ στενή σχέση με επίλεκτους παραστρατιωτικούς-μισθοφόρους του σερβοβοσνιακού στρατού. Όπως αποδεικνύεται και από τα τεκμήρια του Διεθνούς Δικαστηρίου –που αποτελούν, πλέον, τεκμήρια της ενοχής των καταδικασμένων–, όχι μόνο βρίσκονταν στα χωράφια που γίνονταν οι εκτελέσεις και οι μαζικές ταφές, μαζί με τον διοικητή τους και άλλους διοικητές και στελέχη του σερβοβοσνιακού στρατού, αλλά έβγαζαν και φωτογραφίες από τους μελλοθάνατους αιχμαλώτους ή και από τις εκτελέσεις.

Δύο είναι κατά την άποψή μου οι κύριες αιτίες που εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει την πολιτική του αποτελεσματικότητα τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως προοπτική ανάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας: πρώτον, η αλλοίωση αν όχι η εγκατάλειψη της νικηφόρας στρατηγικής που τον ανέδειξε σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής και του πολιτικού συστήματος και, δεύτερον, η ανέμελη υιοθέτηση των πρακτικών διακυβέρνησης που συγκροτούν έναν ιδιότυπο κυβερνητισμό. Α. Η σημερινή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από βιασύνη για επαναφορά στην κυβέρνηση με όρους και πρακτικές που θυμίζουν περισσότερο ΔΗΜΑΡ και της λογικής της «πάση θυσία κυβέρνηση». Πρόκειται για στρατηγική που μετά την πρόσκαιρη επιτυχία της ηττήθηκε πολιτικά και η οποία πόρρω απέχει από την πριν από το 2019 πολιτική λογική και νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία που στηριζόταν στην κοινωνική δυναμική του κόμματος με όρους αυθεντικής κοινωνικής συμμετοχής, την ενότητα του όλου της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατικής, κινηματικής και πολυλενινιστικής), σε σοβαρές προγραμματικές θέσεις κοινωνικής μεροληψίας και φυσικά στην ξεκάθαρη βούληση ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες. (...) Β. Αλλά και η κυβερνητική θητεία, πέρα από τα προφανή θετικά οφέλη για την εμπειρία των στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, οδήγησε σε έναν ιδιότυπο κυβερνητισμό που έχει αφήσει αρνητικό αποτύπωμα στην πορεία του κόμματος τα τελευταία δύο χρόνια. Ενδεικτικά: Η πολιτική συζήτηση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση φαίνεται να περιορίζεται στο πλαίσιο μιας οιονεί κυβερνητικής λογικής. Μια λογική που εστιάζει κυρίως σε συγκεκριμένες προτάσεις, χωρίς σαφή αναφορά και γείωση στο αξιακό πλαίσιο και παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ και με ασάφεια ή/και αδιαφορία για το πώς αυτές οι προτάσεις συμβάλουν στην προοπτική ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών. Μια λογική, με άλλα λόγια, ιδιαίτερα τεχνοκρατική, η οποία πολύ συχνά μάλιστα υπογραμμίζει ότι οι κυβερνητικές αυτές προτάσεις είναι απολύτως «κοστολογημένες», κάτι που με τη σειρά του θέτει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ εντός του ηγεμονικού πλαισίου των κρατικών πολιτικών και της πολυθρύλητης «κανονικότητας».

Σήμερα η υπουργός παιδείας επιδίδεται σε μια συνολικότερη αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά απέναντι στους εκπαιδευτικούς, μέσα από το σχέδιο νόμου που κατέθεσε. Το αποδεικνύουν περίτρανα η ΄΄αξιολόγηση΄΄, ο θεσμός του ΄΄μέντορα΄΄, οι υπερεξουσίες του διευθυντή της σχολικής μονάδας στα πρότυπα της πολιτικής της Θάτσερ και πολλές άλλες ρυθμίσεις που επιθυμεί. Αν όλα αυτά ψηφιστούν, αν γίνουν νόμος σε λίγες ημέρες, ο μεγάλος χαμένος θα είναι τα παιδιά μας. Γιατί θα έχει θεσμοθετηθεί πλήρως ένα άλλο σχολείο, στηριγμένο σε πιο παλιές και από το παλιό αντιλήψεις. Με τον εκπαιδευτικό να βρίσκεται κάτω από μια πυραμίδα υποκειμενικών μονοπρόσωπων αξιολογήσεων, υποχρεωμένος να διδάξει πρωτίστως δεξιότητες αλλά όχι απαραίτητα γνώσεις, που η γνώμη του για την εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα ακούγεται κάπου και το υπηρεσιακό ΄΄συμφέρον΄΄ του θα τον ωθεί σε άκριτη συμφωνία/ υπακοή στον προϊστάμενό του, για να τον αξιολογήσει αυτός θετικά ή να τον τοποθετήσει σε μια καλύτερη θέση από αυτή που έχει (πχ. μέντορας). Αυτό το σχέδιο νόμου δεν πρέπει να ψηφιστεί και να γίνει νόμος, γιατί εκτός από αυταρχικός είναι και βαθιά αντιεπιστημονικός. Οι ρυθμίσεις του δεν ακουμπούν σε σύγχρονες θεωρίες οποιασδήποτε ιδεολογικής αφετηρίας, αλλά σε παμπάλαιες (40ετίας και βάλε) θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο, που εφαρμόσθηκαν με καταστροφικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες, από το δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ (Χιλή), τη Θάτσερ (Μεγάλη Βρετανία) και το Ρήγκαν (ΗΠΑ).

Ο στόκος είναι μία λευκή σκόνη η οποία χρησιμοποιείται για μπάλωμα τρυπών, ρωγμών, κλπ στους τοίχους, πριν το βάψιμο. Στην αργκό “στόκος” αποκαλείται ο ανόητος, που το μυαλό του γίνεται ένα με τον τοίχο, που δεν νογάει δηλαδή! Στόκοι είναι εν προκειμένω τα αστυνομικά όργανα του Χρυσοχοΐδη που επί δύο ημέρες ταλαιπωρούσαν δύο ανθρώπους, καθώς θεώρησαν ότι ο στόκος που είχαν στο αυτοκίνητό τους ήταν κοκαΐνη. Ο στόκος και οι στόκοι κυριολεκτικά και μεταφορικά! Εισαγγελέας στη Θεσσαλονίκη ευτυχώς απάλλαξε τους δύο άντρες που συνελήφθησαν με τις κατηγορίες της διακίνησης ναρκωτικών. Χρειάστηκε ο στόκος να αναλυθεί σε ολόκληρο κρατικό εργαστήριο προκειμένου να διαπιστωθεί ότι δεν ήταν κοκαΐνη! Το γεγονός ότι οι δύο άνδρες ήταν αλβανικής υπηκοότητας θεωρείται εντελώς συμπτωματικό! Σημειώνεται ότι η αστυνομία κράτησε τους άνδρες επί δύο ημέρες, ενώ κατάσχεσαν τα κινητά τους τηλέφωνα, το όχημά τους και 2.900 ευρώ ως φερόμενα κέρδη από το... λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν, αλλά αρκεί αυτό; Η ψυχική τους οδύνη πως θα αποζημιωθεί; Οι ανεπαρκείς αστυνομικοί, τέλος, αυτοί που δεν μπορούν να διακρίνουν ένα μουλάρι από ένα άλογο, θα εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους πολίτες; Αλλά τα ερωτήματα αυτά δεν απασχολούν την κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, που θέλει τους αστυνομικούς να μην καταλαβαίνουν προκειμένου να ασκούν χωρίς συνειδησιακά προβλήματα την κατασταλτική τους αποστολή. Να χτυπούν τους κατηγορούμενους στο δικαστήριο του Κορυδαλλού, να τσακίζουν τους νέους στις πλατείες...

Ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας πολύ καλά πράττει και θέτει σε συναγερμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο.  Όμως χρειάζεται ένα εκλογικό πρόγραμμα με πολιτικές αιχμές και συγκεκριμένα μέτρα δράσης, που να ανταποκρίνονται και να ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες. Τέλος, χρειάζεται ένα οραματικό στοιχείο και μια δημοκρατική εσωκομματική λειτουργία ικανά να εμπνεύσουν τα κομματικά μέλη και τις τάξεις των εργαζομένων σε κινητοποιήσεις. Από την έως τώρα συμμετοχή στην εσωκομματική προσυνεδριακή συζήτηση, όπως και από τη συσπείρωση και κινητοποίηση των κομματικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων με αφορμή την Πρωτομαγιά, τον αντεργατικό νόμο ή και άλλες τοπικές εκδηλώσεις προκύπτει ότι ένα μικρό ποσοστό του δυναμικού των κομματικών μελών και της κοινωνίας των πολιτών ανταποκρίνεται στις σχετικές εκκλήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συμμετοχή ακόμη και στις διαδικασίες της Συνδιάσκεψης που αφορά τα κορυφαία στελέχη του κόμματος κυμάνθηκε στο 30% - 44%. Το γεγονός αυτό δεν επιτρέπει θριαμβολογίες και πρέπει να προβληματίζει την ηγεσία τόσο για την πολιτική ελκυστικότητα του κεντροαριστερού της ανοίγματος όσο και για την αποτελεσματικότητα της με κάθε τρόπο διεύρυνσης του κόμματος. Γιατί η εικονική εγγραφή μελών και η περιστασιακή ψηφιακή επικοινωνία χωρίς άμεση επαφή και γνωριμία ναι μεν διευκολύνει τις διαδικασίες σε πρακτικό επίπεδο, όμως δημιουργεί συνθήκες αποξένωσης και άνισης συμμετοχής που αποθαρρύνει τη δράση. Για να το θέσουμε απλά, πόσο λειτουργική και βιώσιμη είναι μια οργάνωση βάσης που με τη διεύρυνση έφθασε τα 100 μέλη, αλλά ψηφίζουν οι 80, ενώ συμμετέχουν στις συζητήσεις 20 - 30 και τρέχουν για όλες τις πρακτικές δουλειές και κινητοποιήσεις οι 10;  Όταν χτίζεις ορόφους, φτιάχνεις υποστυλώματα για να αποφύγεις να καταρρεύσουν αυτοί πάνω σου. Δεν φτάνει να εγγράφεις νέα μέλη, πρέπει και να τα αφομοιώνεις. Διαφορετικά δημιουργείς κόμμα πολλαπλών ταχυτήτων και ανισοτήτων. Και δεν πείθεις την κοινωνία για τον βασικό σου στόχο, να καταπολεμήσεις τις ανισότητες, όταν τις έχεις αναπαράγει πρωτύτερα στο ίδιο σου το κόμμα.

Από το πνεύμα της "Γενεύης” δεν μοιάζει να απομένουν και πολλά. Ο διαύλος διαλόγου που άνοιξε με την συνάντηση του Τζο Μπάιντεν και του Βλαντίμιρ Πούτιν στις όχθες της λίμνης Λεμάν στις 16 Ιουνίου μοιάζει να έχει ήδη κλείσει. (...) Ίσως όμως να είναι πολύ αργά. Το αποδεικνύει αυτό η περισσότερο "πολεμική” από όλες τις ρωσικές κινήσεις. 'Ήτοι η (παραδόξως αγνοημένη στα δυτικά μέσα ενημέρωσης) ανακοίνωση την Τρίτη του Ρώσου υπουργού Οικονομικών Αντόν Σιλουάνοφ ότι το Εθνικό Ταμείο Πλούτου της Ρωσίας μηδένισε, όπως είχε προαναγγείλει ο Πούτιν, τα αποθεματικά του σε δολάρια (μέχρι πρότινος 35% του συνόλου), αυξάνοντας αντιστοίχως το μερίδιο του ευρώ, του γεν και του χρυσού. Πρόκειται, όπως είπε ο Σιλουάνοφ, για κίνηση εξασφάλισης των ρωσικών αποθεματικών ενόψει της μακροοικονομικής και γεωπολιτικής κατάστασης, αλλά και για κίνηση προώθησης της αποφασισμένης αποδολαριοποίησης της ρωσικής οικονομίας.  Πράγμα λογικό, αν αναλογισθεί κανείς ότι μόλις μία εβδομάδα μετά η είσοδος βρετανικού αντιτορπιλικού στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας, με τη συνοδεία αμερικανικού αναγνωριστικού αεροσκάφους το οποίο απογειώθηκε από τη Σούδα, χαρακτηρίσθηκε από τους Ρώσους ιθύνοντες ως "συνειδητή προβοκάτσια”, εν μέσω δημόσιων δεσμεύσεων για πολύ σκληρότερη αντιμετώπιση (βλ. βύθιση) όποιου επιχειρήσει κάτι παρόμοιο στο μέλλον, Ευτυχώς, η δέσμευση αυτή δεν χρειάστηκε να τεθεί σε δοκιμασία για όσο διάρκεσε η μεγάλη ναυτική άσκηση See Breeze που ολοκληρώνεται αύριο Σάββατο και έφερε στη Μαύρη Θάλασσα στρατιωτικές δυνάμεις 32 χωρών (από τις ΗΠΑ και την Ουκρανία, μέχρι τη Βραζιλία, την Ιαπωνία, το Μαρόκο, το Ισραήλ και την Ελλάδα), συμπεριλαμβανομένων 5.000 στρατιωτών, 32 πλοίων, 40 αεροσκαφών και 18 ομάδων ειδικών επιχειρήσεων ή υποβρύχιων καταστροφών. Το νόημα, πάντως, είναι σαφές: Η Μαύρη Θάλασσα, διακηρύσσουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, είναι ανοικτή σε όλους και αυτό πιστοποιείται με στρατιωτικές ασκήσεις τόσο μεγάλες που να προσομοιάζουν με επιχείρηση ανακατάληψης της Κριμαίας. Με αυτή την έννοια, η Μαύρη Θάλασσα είναι αυτή τη στιγμή η πλέον επίφοβη περιοχή του πλανήτη, σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο μιας μεγάλης θερμής σύγκρουσης που θα μπορούσε να ξεσπάσει ακόμη και από ατύχημα.

Το δάσος της Βαλανιδορράχης, συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων, επιδικασμένο σε ιδιώτες (αν και απαλλοτριωμένο και αποζημιωμένο από το 1927, αλλά αγορασμένο το 1931), γίνεται πάρκο δασικής αναψυχής, με ξύλινες περιφράξεις θέσεων πάρκινγκ και αθλητικών δραστηριοτήτων. Το 20% της έκτασης κατέχει το ελληνικό Δημόσιο. Οι ιδιώτες έχουν υποβάλει μελέτη για χώρο δασικής αναψυχής από τις 23/12/2020, συνολικού προϋπολογισμού δαπάνης 140.120 ευρώ. Την εγκρίνουν και υπογράφουν σχετική απόφαση ο συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου–Δυτικής Μακεδονίας, η διεύθυνση Δασών Πρέβεζας και η διεύθυνση Περιβάλλοντος και Χωρικού σχεδιασμού της ΠΕ Πρέβεζας. Οι ιδιώτες εκπόνησαν μελέτη βασιζόμενοι στο νόμο Φάμελλου για τους χώρους δασικής αναψυχής, βασική προϋπόθεση του οποίου αποτελεί η ύπαρξη άνω των 2.000 στρεμμάτων. Η έλλειψη των προδιαγραφών δεν έκαμψε τους «νόμιμους» συνιδιοκτήτες, που υφάρπαξαν επιπλέον 187 στρέμματα δημόσιας γης –και δη δάσους– προκειμένου η μελέτη τους να περιλαμβάνει 2.180,70 στρέμματα και να φτάσουν στα όρια του νόμου. (...) Εγείρονται τεράστια και αμείλικτα ερωτήματα για τον ρόλο του δασαρχείου και της ΠΕ Πρέβεζας. Όπως και για τον ρόλο του συντονιστή της αποκεντρωμένης διοίκησης για την εξαιρετική σπουδή που επέδειξε για την έγκριση της μελέτης των καταπατητών. Πώς διέλαθε της προσοχής τους η «προσθήκη» των 187 στρεμμάτων δημοσίου δάσους; Πώς και πού όρισε το Δημόσιο το 20% που του αντιστοιχεί από το δάσος; Και εάν έχει ορισθεί, με γνώμονα ποιανού το συμφέρον καθορίστηκε; Ασφαλώς των «νόμιμων» συνιδιοκτητών, καθώς στη μελέτη παραχωρείται η πρόσβαση στις παραλίες στους ιδιώτες. Δεν όφειλε το Δημόσιο να επιλέξει, καθώς δικαιούται, πρώτο την τοποθεσία που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την ελεύθερη ή, κατά το ορθότερον, την πρόσβαση χωρίς αντίτιμο στις παραλίες;