Αναδημοσιεύσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει δηλώσει από καιρό ότι είναι αποδεκτό να οριστούνπολύ συγκεκριμένες δραστηριότητες και υπηρεσίες ( νοσηλεία ασθενών , φροντίδα ηλικιωμένων ή ευπαθών ομάδων) που θα εκτελούνται αποκλειστικά από εμβολιασμένο προσωπικό. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό με όρους επαγγελματικής ηθικής και δεοντολογίας και , πάνω απ’ όλα με όρους προστασίας της Δημόσιας Υγείας . Πάντα όμως με ισχυρές δικλείδες ασφαλείας για την εργασία και το εισόδημα του προσωπικού και για την αξιοποίηση των ανεμβολίαστων εργαζομένων σε άλλα καθήκοντα. Τέτοιες δικλείδες προφανώς δεν υπάρχουν στην κυβερνητική τροπολογία και , ακριβώς γι’αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή . Η κυβέρνηση λοιπόν επιλέγει για μια ακόμα φορά τη «γραμμή» του αυταρχισμού και του διχασμού και όχι της πειθούς και της κοινωνικής συνοχής . Επιλέγει , στο όνομα της προστασίας της Δημόσιας Υγείας , να επιβάλλει ένα μέτρο που δεν απαντά στο μείζον πρόβλημα της ανεπαρκούς ανοσιακής προστασίας της κοινωνίας έναντι της μετάλλαξης Δ και του 4ου επιδημικού κύματος . Εκτός και αν το σχέδιο είναι η γενικευμένη υποχρεωτικότητα και η «θεραπεία σοκ» αλά Μακρόν . Στη Δημόσια Υγεία όμως , σημασία δεν έχει μόνο ο στόχος ( συλλογική ανοσία, προστασία ευάλωτων ομάδων ) αλλά και ο τρόπος . Και ο τρόπος της κυβέρνησης είναι απαράδεκτος . Ποντάρει στο φόβο για την ανεργία και τη φτωχοποίηση, στον κοινωνικό αυτοματισμό και στην «ιερή αγανάκτηση» των εμβολιασμένων . Έτσι όμως δεν αντιμετωπίζει την κρίση εμπιστοσύνης μερίδας της κοινωνίας απέναντι στην Πολιτεία και στους θεσμούς της , αλλά αντίθετα πυροδοτεί ευρύτατες κοινωνικές αντιδράσεις , υπονομεύοντας τον καθολικό εμβολιασμό και την ίδια τη Δημόσια Υγεία. Η ρύθμιση αυτή αποδεικνύει ότι η νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να διασφαλίσει κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις απέναντι σε μια φονική πανδημία , δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την υγειονομική ασφάλεια της κοινωνίας και τη «θωράκιση» του τουρισμού, ούτε τη στήριξη του ΕΣΥ και του Κοινωνικού Κράτους , ούτε το σεβασμό των κανόνων του Κράτους Δικαίου. Η ανάγκη αλλαγής πορείας στα πολιτικά πράγματα της χώρας είναι πλέον προφανής και για λόγους Δημόσιας Υγείας .

Πρόσφατα, στην εξαμηνιαία έκθεση προοπτικών της, η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει ότι η παγκόσμια οικονομία θα αυξηθεί φέτος στο 5,6%, αναβαθμίζοντας τις εκτιμήσεις που έκανε τον Ιανουάριο (4,1%), με προβλέψεις ανάπτυξης 6,8% των ΗΠΑ και 8,5% της Κίνας. Αλλά ο «διάβολος κρύβεται» στις λεπτομέρειες. Η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει ανάπτυξη μόνο 2,9% μεταξύ των χωρών με χαμηλό εισόδημα, την πιο αργή τα τελευταία 20 χρόνια (όταν παραμερίζεται η απότομη πτώση του 2020). Έτσι, η ανάκαμψη τροφοδοτείται αποκλειστικά από την ανάπτυξη χωρών με ισχυρές οικονομίες. Η Παγκόσμια Τράπεζα δήλωσε ότι περίπου το 90% των πλούσιων χωρών αναμένεται να ανακτήσουν τα επίπεδα προ-πανδημίας του ΑΕΠ έως τα τέλη του 2022. Στην πραγματικότητα ούτε το 50% των χωρών δεν θα τα καταφέρει, χωρίς αλλαγή των κανόνων του Washington consensus και η άνιση ανάκαμψη θα φέρει νέες ανισότητες. Οι μισές από όλες τις χώρες χαμηλού εισοδήματος αντιμετωπίζουν προβλήματα δημόσιου χρέους. Και το ρεκόρ του χρέους, ιδιωτικό και δημόσιο, σε όλο τον κόσμο αποτελεί απειλή για την οικονομική σταθερότητα, καθώς το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ευάλωτο σε μια ξαφνική αύξηση των επιτοκίων. Παρόλα αυτά στη σύνοδο των G7 δεν έγινε καμία αναφορά σε διαγραφή χρέους. Ο πλανήτης κινείται σε τροχιά αμερικάνικου προστατευτισμού και μερικής κινεζό-γερμανικής παγκοσμιοποίησης. Η ψηφιακή και πράσινη οικονομία είναι ο νέος στόχος. Και αν μεν ο ψηφιακός στόχος είναι εύκολο να υλοποιηθεί, μέσω των εφαρμογών της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, ο πράσινος μετασχηματισμός θα χρειαστεί τουλάχιστον μια 10ετία για να υλοποιηθεί σε κάποιο βαθμό. Η κλιματική κρίση και η υπερθέρμανση του πλανήτη, όμως, επιταχύνονται σε τέτοιο βαθμό που απαιτούν άμεση εφαρμογή ριζοσπαστικών μέτρων για την αντιμετώπιση των φαινομένων. Ο νεοφιλελευθερισμός, του βραχυχρόνιου υπερκέρδους των ολίγων, εμποδίζει κάθε προοπτική λύσης ενός μακροχρόνιου προβλήματος που δεν αφορά το ατομικό κέρδος που ο ίδιος επαγγέλλεται, αλλά όλο τον πλανήτη. Ο «πράσινος» νεοφιλελευθερισμός είναι η μεγαλύτερη απάτη και αυταπάτη. Τα καλά νέα είναι ότι γίνονται ραγδαίες αλλαγές στο πολιτικό και κινηματικό πεδίο. Οι νέοι τρόποι σκέψης και οι προοδευτικές πολιτικές συμμαχίες θα έχουν ως στόχο μια Κοινωνική και Πράσινη Συμφωνία, ανατρέποντας το νεοφιλελεύθερο status quo. Τα άσχημα νέα είναι ότι o νεοφιλελευθερισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί στους διεθνείς υπερεθνικούς θεσμούς (Washington Consensus, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) όπως και σ’ όλο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ. Η κευνσιανή πολιτική του Μπάιντεν και η απόρριψη του νεοφιλελεύθερου μοντέλου έχει φέρει την ευρωπαϊκή ελίτ σε αμηχανία. Το παγκόσμιο σύστημα είναι σε διαδικασία μετασχηματισμού και η γερμανική ΕΕ το ίδιο. Οι ρωγμές ανοίγουν, το νεοφιλελεύθερο Τhere Is No Alternative έχει τελειώσει, απομένει η δική μας ριζοσπαστική παρέμβαση.

Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ε.Ε. ισχύει απολύτως το ρητό ότι οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα. Οι «σκληροί» υπέρμαχοι της λιτότητας δεν έχουν πάψει στιγμή να πιέζουν προς την κατεύθυνση της επιστροφής στην «κανονικότητα», η οποία έχει τοποθετηθεί στις αρχές του 2023 - αν δεν αλλάξει κάτι. Και εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα, καθώς η καταστροφική οικονομική διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης ανοίγει μια επικίνδυνη ατραπό που οδηγεί σε ύφεση, δημοσιονομική στενότητα, αδυναμία εξασφάλισης ρευστότητας - με τον ESM να καραδοκεί. Ο Ιούλιος του 2015 ήταν η κορύφωση ενός ευρωπαϊκού δράματος που, από πολλές απόψεις, συνεχίζεται ώς και σήμερα, στοιχειώνοντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Συγχρόνως, ήταν και μια μεγάλη ευρωπαϊκή ήττα. Οχι μόνο ελληνική, σίγουρα όχι μόνο της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Ηταν η ήττα μιας Ευρώπης που απέτυχε να κάνει την υπέρβαση που θα έδινε περιεχόμενο στις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης, μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και κοινής ευρωπαϊκής μοίρας. Και που τελικά απέδειξε ότι πίσω από αυτές δεν κρυβόταν τίποτε περισσότερο από το αιώνιο ευρωπαϊκό παίγνιο της ισορροπίας -μάλλον, της ανισορροπίας- δυνάμεων και της ανηλεούς σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων. Οπως όλες οι ήττες, είχε κι αυτή βαριές συνέπειες, από τις οποίες η Ευρώπη δεν έχει διαφύγει, διότι διστάζει να την παραδεχθεί ή να διδαχθεί από αυτήν. Οσο, όμως, αυτό θα συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και η βασανιστικά αργόσυρτη πτώση της.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή για το απανταχού αντιρατσιστικό κίνημα να είναι ο μεγάλος θριαμβευτής του ΝΒΑ Ελληνας αλλά να έχει και αυτό το περίεργο «ξενικό» επίθετο, το οποίο κάποιοι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης καμώνονταν ότι δεν μπορούσαν να προφέρουν (Ακενοτούμπο τον έλεγαν χωρίς ντροπή μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες). Το ελληνικό κράτος δεν δικαιούται –φυσικά– να πανηγυρίζει γιατί ο Γιάννης δεν είναι παιδί του. Αναγκάστηκαν, ναι αναγκάστηκαν, να του δώσουν ελληνικό διαβατήριο όταν μυρίστηκαν πάνω του χρυσάφι και ωραίες φωτογραφίες για τις επικοινωνιακές τους ανάγκες. Ο Αντετοκούνμπο πήρε την ελληνική ιθαγένεια μόλις τον Μάιο του 2013, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την γέννησή του στην Αθήνα. Και προφανώς –γι' αυτό ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία– δεν θα το έπαιρνε ποτέ αν ήταν 20 πόντους κοντύτερος και αν δεν έπαιζε μπάσκετ. Ο Γιάννης χαζός δεν είναι. Ξέρει ποιοι πραγματικά τον βοήθησαν και ποιοι απλά επιχείρησαν να πάρουν λίγη από τη λάμψη του ξεπλένοντας τη γενικότερη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική τους. Τα Σεπόλια και του Ζωγράφου γνωρίζουν επίσης ποιος πραγματικά είναι ο Γιάννης και πόσες νύχτες κοιμήθηκε νηστικός γιατί το ψυγείο της οικογένειας ήταν άδειο. Πλέον, με τη μαγκιά του και τον... παρά του (καθώς έχει πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με τους Μπακς) ο Γιάννης μπορεί να κοιμάται ήσυχος στην αγκαλιά της εγκυμονούσας συντρόφου του και του γιου του. Στο τεράστιο σπίτι του και σε απόλυτη ασφάλεια. Αφήνοντας οριστικά πίσω του τους εφιάλτες του παρελθόντος, τα κυνηγητά από τους μπάτσους, τα περίεργα και απαξιωτικά βλέμματα των περαστικών και τη βαθιά φτώχεια του. Ο Γιάννης το Σάββατο θα βρίσκεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα για διακοπές. Ισως τον καλέσουν και στο Μαξίμου για μερικές φωτογραφίες. Τώρα όλοι θα σκύβουν ευλαβικά μπροστά του και δεν θα ενοχλούνται από το χρώμα του και από το ξενικό επίθετό του. Ο Γιάννης είναι Ελληνας. Είναι μαύρος. Είναι και Νιγηριανός. Και ναι, η ζωή εκτός από πολύ σκληρή είναι και εξόχως συναρπαστική.

Τι πρέπει να γίνει: 1. Επιμονή σε δράσεις ενημέρωσης και Αγωγής Υγείας. 2. Επίλυση προβλημάτων πρόσβασης σε όλα τα διαθέσιμα εμβόλια -επιτάχυνση των κατ' οίκον εμβολιασμών. 3. «Στοχευμένη υποχρεωτικότητα» αποκλειστικά στον χώρο της Υγείας και της Πρόνοιας. 4. Μέριμνα για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 5. Μέτρα επιβράβευσης των εμβολιασμένων και όχι «προνόμια» ή αποκλεισμοί, που δημιουργούν νέες ανισότητες. 6. Δωρεάν, εκτεταμένο και αξιόπιστο testing ως «φίλτρο» για τη συμμετοχή και των μη εμβολιασμένων στις κοινωνικές δραστηριότητες. 7. Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο απέναντι στην Ακροδεξιά και στον αντιεπιστημονικό σκοταδισμό.

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, διέψευσε τις φήμες και με δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ προανήγγειλε νέα έργα στο κέντρο της Αθήνας, αρχής γενομένης από την πλατεία Συντάγματος, όπου έρχεται «μια νέα πλατεία, με νέα υλικά», όπως ανέφερε. Όσο για το «Μεγάλο Περίπατο» ισχυρίστηκε ότι από την πανάκριβη «πιλοτική εφαρμογή», αξίας 2 εκατ. ευρώ (!) βγήκαν συμπεράσματα, εξασφαλίστηκε ο δημόσιος χώρος και αποκαταστάθηκε η κυκλοφορία. Με άλλα λόγια η ταλαιπωρία έγινε συνήθεια... Την αντιφατική στάση της δημοτικής αρχής σχολίασε η δημοτική κίνηση Ανοιχτή Πόλη, αποδίδοντάς την στο ότι «κόστισε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο». Επίσης, τονίζει ότι «επτά και πλέον μήνες μετά την τελευταία συνεδρίαση της Διαπαραταξιακής – Επιστημονικής Επιτροπής Διαβούλευσης, και με ευθύνη της δημοτικής αρχής, δεν έχουμε κανένα νέο ούτε για την αποτίμηση της δοκιμαστικής εφαρμογής και τον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο επί των παρεμβάσεων, ούτε για την τύχη του Ειδικού Πολεοδομικού Σχεδίου (το οποίο θα κατοχύρωνε νομικά τον “Περίπατο”) και της θεσμικά υπαγορευμένης διαβούλευσης που αναγκαστικά θα το συνόδευε». Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη, προκειμένου να αποφύγει τη συζήτηση, αγοράζει χρόνο παρατείνοντας την κατ’ όνομα δοκιμαστική φάση του «Μεγάλου Περιπάτου» ένα τρίμηνο τη φορά, με την έκδοση αλλεπάλληλων ΚΥΑ από την, πρόθυμη να βοηθήσει τον δήμαρχο, κυβέρνηση, οι οποίες επικαλούνται επιτακτικούς λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας από την πανδημία.

Όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (εκτός Ελληνικής Λύσης) είναι υπέρ του εμβολιασμού.  Το αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Χρειάζεται να το αποδείξουν ακόμα περισσότερο: αν «ο λαός σώζει το λαό», τότε πρέπει οι φορείς, οι κινήσεις, οι εφημερίδες, τα κοινωνικά ιατρεία, τα στέκια, οι δημοτικές παρατάξεις και τα συνδικάτα του να φωνάξουν πως λένε «ναι στον εμβολιασμό» πάνω από τα άλλα τους, τα τόσο σημαντικά αιτήματα. Η κοινωνική Αριστερά κάπως το οφείλει στον εαυτό της, ως δύναμη ορθολογισμού, να είναι μπροστά σε αυτόν τον αγώνα και παράλληλα να καταδικάσει αντιεμβολιαστικές φαιδρότητες στον χώρο της. Ωστόσο, ούτε αυτό αρκεί. Πρέπει να καλεστεί, όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, και η κοινωνική Δεξιά να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα. Δήμοι, σωματεία, επιμελητήρια και τόσοι άλλοι αρμοί της κοινωνίας των πολιτών έχουν αναφορά σε μια μη παραθρησκευτική, σώφρονα και δημοκρατική Δεξιά που πρέπει να πάρει θέση γιατί αλλιώς πρέπει να εγκληθεί πως ψαρεύει στα θολά νερά του λαού της εκκλησίας για τα ψηφαλάκια, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών. Τέλος, αν πιστέψουμε τον Τζον Ντιούι, πως η δημοκρατία πρέπει να βασίζεται στην ανάληψη της ευθύνης από τους κοινούς άνδρες και γυναίκες, για να έχουμε οικουμενική πρόσβαση στα καλά πράγματα της ζωής, τότε στα δικά μας ενσώματα και ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα ας προσπαθούμε να πείθουμε τους φίλους, τις γνωστές, τους γείτονες, τις συναδέλφισσες. Η φροντίδα των οικείων μας σε ό,τι αφορά τον εμβολιασμό –που είναι ξεχωριστά πρόσωπα με τις δικές τους αγωνίες– μπορεί να συμβεί με επινοητικότητα, φαντασία, άντε και λίγο αντάρα και να είναι πολύ αποτελεσματική.

Ποιο ήταν το έναυσμα για «Τα νέα της Αλεξάνδρας | reclaim»; Μια ανάρτηση στο facebook της Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού, βασισμένη σε προφορικές μαρτυρίες από τη γειτονιά της. Εκεί σημείωνε πως το τραγούδι του 1961 αναφέρεται στη γυναικοκτονία της Αλεξάνδρας Μυλωνάκου, η οποία, σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών, ήρθε από τη Μάνη στο Αιγάλεω, για να μάθει ραπτική. Ήταν αρραβωνιασμένη και έμεινε σε συγγενείς της. Ο θείος της έκανε διάφορες απόπειρες να τη βιάσει, κι ένα βράδυ, καθώς του αντιστάθηκε περισσότερο, της τίναξε τα μυαλά με το όπλο του. Σύμφωνα με τη θεία τής Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού (που κρατούσε το περίπτερο και ήταν φίλες με την Αλεξάνδρα) και τη σπιτονοικοκυρά της Αλεξάνδρας, που τη βρήκε δολοφονημένη, το τραγούδι «ξεπλένει» τη δολοφονία. Αυτή είναι η πεποίθηση της γειτονιάς, αλλά και μιας απογόνου του θύματος και του θύτη. Σύμφωνα με μια εκδοχή, μάλιστα, ο δολοφόνος « έγραψε τους στίχους και τους έδωσε. Για να μείνει στην ιστορία σαν πουτάνα». Η μαρτυρία είναι σοκαριστική. Και η ανάρτηση δημιούργησε, με τη σειρά της, αναταραχή στα social media, προξενώντας, συγκλονισμό, αμφισβητήσεις, έντονη συζήτηση, αντιδράσεις. Ξεκινάω από τα γεγονότα. Η δολοφονία της Αλεξάνδρας Μυλωνάκου από τον θείο της είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο: έγινε στις 26 Μαρτίου 1961 (η Βρεττού έχει εντοπίσει τα σχετικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες). Από κει και πέρα διανοίγεται ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης, στην εξαιρετικά συναρπαστική και δύσκολη πίστα των μαρτυριών, της μνήμης και της προφορικής ιστορίας, ένα πεδίο όπου χρειάζεται να είμαστε συγχρόνως και ανοιχτοί και δύσπιστοι. Από τη μια, αν αναζητούμε τα πραγματικά γεγονότα, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος των ολισθημάτων της μνήμης, της λήθης, των παραποιήσεων. Και, ταυτόχρονα, αξίζει να είμαστε ανοιχτοί. Γιατί θαμμένες ή αποσιωπημένες ιστορίες μπορεί να έρθουν στην επιφάνεια χάρη στις μαρτυρίες, που μας ανοίγουν πόρτες στο λησμονημένο, απωθημένο, περιθωριοποιημένο παρελθόν. Ας σκεφτούμε πόσο δύσκολο θα ήταν, με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960, στο περιβάλλον μιας σκληρά ανδροκρατούμενης μανιάτικης οικογένειας, σε μια λαϊκή γειτονιά, να αποτυπωθεί γραπτά και ρητά ότι ο θείος τής Αλεξάνδρας προσπαθούσε να τη βιάσει, και γι’ αυτό τη σκότωσε. Σε αυτό το πλαίσιο, η έλλειψη γραπτών μαρτυριών μπορεί να είναι ενδεικτική –και να συνιστά, με τον τρόπο της, τεκμήριο αυτή καθαυτή– για μια «συνωμοσία σιωπής» που πέφτει βαριά, σκεπάζοντας το ζήτημα. Εδώ οι προφορικές μαρτυρίες, με τις ενδεχόμενες αδυναμίες και τα προβλήματά τους, είναι κλειδί, καθώς μπορούν να μας ανοίξουν ένα παράθυρο στον κόσμο αυτό της σιωπής.