Ο κ. Β., κατασκευαστής, παίρνει επαγγελματικά δάνεια τη δεκαετία του 2000. Πληρώνει κανονικά τις δόσεις, μέχρι που έρχεται η κρίση. Το 2012, ενώ έχει καταβάλει συνολικά 450.000 (για αρχική οφειλή 470.000), αδυνατεί πλέον. Και ξεκινάει η δεκαετία των παθών: οδυνηρές επαφές με την Τράπεζα, προσπάθειες για «κούρεμα», οχλήσεις από τις εισπρακτικές, δικαστήριο που χάνεται, «πάγωμα» του δανείου – που όμως αποδεικνύεται ολέθριο, καθώς συνοδεύεται από ανακεφαλαιοποίηση των τόκων, με αποτέλεσμα η νέα οφειλή να ξεπερνά τις 320.000 ευρώ και η μηνιαία δόση τις 3.500. Και πολλές ακόμα ψηφίδες, ψηφίδες γεμάτες πόνο και αγωνία (τα παιδιά να προσπαθούν να σώσουν το σπίτι της μητέρας, που είχε περάσει καρκίνο) με την απόληξη προδιαγεγραμμένη: οι προσπάθειες δεν τελεσφορούν, και το σπίτι στο Κιάτο, αν και πρώτη κατοικία, εκπλειστηριάζεται από την doValue και περνάει σε άλλα χέρια.
Τίποτα πρωτότυπο καταρχάς, μόνο πόνος, αγωνία και εφιαλτικά προβλήματα: Πού θα μένει 75χρονος που τον βγάζουν από το σπίτι του; Τι γίνεται με το σπίτι της 72χρονης, επίσης κύρια κατοικία (το ζευγάρι είναι χωρισμένο), υπό εκπλειστηριασμό; Πώς θα ζήσουν;
Στην ιστορία, ωστόσο, υπάρχει κάτι «πρωτότυπο». Το σπίτι το αγόρασε ο γιος οικογενειακών φίλων, ομογενής από τον Καναδά. Ο ίδιος είχε αγοράσει ήδη ένα σπίτι που είχε κατασκευάσει ο κ. Β., στο Κιάτο, ενώ τα καλοκαίρια που παραθέριζε εκεί, οι δυο οικογένειες είχαν αναπτύξει στενές σχέσεις. Στοιχείο που δεν αλλάζει τα δεδομένα, αλλά προσθέτει τόνους αβάσταχτης λύπης και αποκαρδίωσης.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Πρώτον, επειδή η ιστορία δεν αφορά μόνο τον κ. Β. και την οικογένειά του. Είναι μια ιστορία κοινή – και, αλίμονο, θα γίνεται ολοένα κοινότερη.
Δεύτερον, επειδή ο κ. Β. είναι ο πατέρας της Νικολέττας, που την ξέρω από παρέες και εκδηλώσεις, από δράσεις κινηματικές και τους σκύλους μας που βγάζουμε βόλτα μαζί. Αυτό και πάλι δεν αλλάζει σε τίποτα τα δεδομένα, έχει όμως σημασία: είναι αλλιώς να διαβάζεις για τα «κοράκια», να αποκτάς γνώση και πολιτική άποψη – και αλλιώς να συναισθάνεσαι το βάρος μιας τέτοιας ιστορίας, μέσα από την καθημερινότητα και τον αγώνα μιας φίλης σου.
Τρίτον, γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν εννοώ μόνο τις χιλιάδες ανάλογες περιπτώσεις που τρέχουν, αλλά και για την ιστορία μας. Το ένα είναι να μην πετάξουν τη μητέρα της Νικολέττας στον δρόμο· να τους σταματήσουμε. Το άλλο, για το σπίτι του πατέρα που πουλήθηκε. Τώρα που οι τράπεζες και τα funds δεν είναι στη μέση, αλλά υπάρχει ένας αγοραστής με σάρκα και οστά, ας μην περισσέψει ο κυνισμός και ο ψυχρός υπολογισμός που τον οδήγησαν στην αγορά του σπιτιού των οικογενειακών φίλων· ας κυριαρχήσει, στο τέλος της διαδρομής, η ανθρωπιά. Και η αγορά, από όλεθρος και αφανισμός, ας γίνει τρόπος σωτηρίας. Όχι μόνο της ψυχής, αλλά και της ζωής.
Στρατής Μπουρνάζος
