Ευκλείδης Τσακαλώτος: Εξωτερική πολιτική με διαστρεβλώσεις δεν γίνεται
Παρατηρώ μεγάλη αμηχανία και άγχος στους κόλπους της ΝΔ τη μέρα που έφεραν μια κατ’ αυτούς «Ιστορική Συμφωνία»
Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι διαστρεβλώνουν κάθε αναφορά στην εξωτερική πολιτική και βάζουν την Ομάδα Αλήθειας να δημιουργεί εντυπώσεις από το τίποτα;
Να είμαστε ξεκάθαροι λοιπόν, όταν λέω να υπάρχει «συμφωνία» με την Τουρκία το λέω όπως χρησιμοποιεί ο κόσμος τη λέξη στην καθημερινότητα του και όχι με όρους διεθνούς δικαίου και διπλωματίας.
Είναι προφανές ότι η θέση μου -και όπως είναι γνωστό και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ- είναι ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να συμφωνήσουμε σε συνυποσχετικό με την Τουρκία με σκοπό να πάμε στη Χάγη για τις θαλάσσιες οικονομικές ζώνες.
Αλήθεια η θέση της ΝΔ ποια είναι;
Να μην λύνει ποτέ κανένα πρόβλημα, να μην υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον φοβούμενη το πολιτικό κόστος και μετά να κατηγορεί όσους λύνουν τα προβλήματα;
Χρήστος Πιλάλης: Εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο μέσω… ΚΕΦΙΜ!
To ΚΕΦΙΜ είναι μια «δεξαμενή σκέψης» (think tank) που στόχο έχει – όπως διαβάζουμε και στην ιστοσελίδα της - την αύξηση της επιρροής των φιλελεύθερων προτάσεων και ιδεών στον δημόσιο διάλογο και την πολιτική
Πριν από λίγες μέρες - στις 24/9- έληξαν οι δηλώσεις για εγγραφή στα Πανεπιστημιακά Τμήματα όσων είναι απόφοιτοι Γενικού Λυκείου και ΕΠΑΛ, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους στο Λύκειο, διακρίθηκαν: στη Βαλκανική, την Ευρωπαϊκή ή τη Διεθνή Ολυμπιάδα Μαθηματικών, Πληροφορικής ή Ρομποτικής, Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας ή Οικονομικών και τους έχει απονεμηθεί πρώτο, δεύτερο ή τρίτο βραβείο (χρυσό, αργυρό ή χάλκινο μετάλλιο), στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες (EUCYS), στην Ευρωπαϊκή Ολυμπιάδα Φυσικών Επιστημών (EUSO), με την απονομή σε αυτούς του πρώτου, δεύτερου ή τρίτου βραβείου, στην Ευρωπαϊκή Ολυμπιάδα Μαθηματικών Κοριτσιών (EGMO) με την απονομή σε αυτές του πρώτου, δεύτερου ή τρίτου βραβείου (άρθρα 40 και 138 του Ν. 4692/2020 (ΦΕΚ 111-Α’).
Για τους μαθητές που πετυχαίνουν μια από τις 3 πρώτες θέσεις στη Διεθνή Ολυμπιάδα απαιτείται μόνο η συγκέντρωση του 50% της μέγιστης βαθμολογίας για να μπουν στην ανάλογη σχολή. Νομίζω πως πολύ σωστά ισχύει από το 2003 αυτή η διευκόλυνση για τους διακριθέντες διεθνώς μαθητές και μαθήτριες.
Ενδιαφέρον όμως έχει το γεγονός πως την Ελληνική Οικονομική Ολυμπιάδα από την οποία αναδεικνύεται η πεντάδα των μαθητών και μαθητριών που διαγωνίζεται στη Διεθνή Ολυμπιάδα Οικονομικών, διοργανώνει το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» ( ΚΕΦΙΜ) με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας. Η έγκριση δόθηκε στις 13/10/2020 από την πρώην υφυπουργό Σοφία Ζαχαράκη. To ΚΕΦΙΜ είναι μια «δεξαμενή σκέψης» (think tank) που στόχο έχει – όπως διαβάζουμε και στην ιστοσελίδα της - την αύξηση της επιρροής των φιλελεύθερων προτάσεων και ιδεών στον δημόσιο διάλογο και την πολιτική. Έχει τη νομική μορφή της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας και έδρα την Αθήνα. Συνεργάζεται δε, με τα διεθνή φιλελεύθερα think tanks, ενώ φέρει το όνομα του Μάρκου Δραγούμη, συγγραφέα του βιβλίου «Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό».
Είναι γνωστό πως η κυβέρνηση της ΝΔ δεν αφήνει τίποτα «να πάει χαμένο» για την πελατειακή της πολιτική! Δεν φανταζόμουν όμως πως θα αγνοούσε π.χ. το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας, ή κάποιον άλλο ανεξάρτητο αλλά σχετικό με τα οικονομικά φορέα (π.χ. κάποια οικονομική πανεπιστημιακή σχολή) για να αναθέσει σε «ημέτερους» της ένα σημαντικό πρόκριμα για ένα διεθνή επιστημονικό διαγωνισμό, που σε εξαιρετικές περιπτώσεις φθάνει και στην ευκολότερη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο.
Ο tempora ο mores που θα έλεγε και ο Κικέρωνας!
Τάσος Σαράντης: Κραυγή αντίστασης στα Άγραφα
Η εγκατάσταση σχεδόν του συνόλου των ανεμογεννητριών πρόκειται να γίνει μέσα σε δάσος. Σε συνδυασμό δε με τα συνοδά έργα (που περιλαμβάνουν τη διάνοιξη δρόμων πρόσβασης πλάτους τουλάχιστον 10 μέτρων, την εσωτερική οδοποιία με εκσκαφές και εκβραχισμούς, την εγκατάσταση εργοταξίων, την ανέγερση οικίσκων ελέγχου, το υπόγειο και εναέριο δίκτυο μεταφοράς με πυλώνες για τη σύνδεση με το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας και την ανέγερση υποσταθμού ανύψωσης τάσης) θα προκληθούν υποβάθμιση, διάβρωση, κατακερματισμός και καταστροφή των φυσικών βιοτόπων των οργανισμών του δάσους. Επιπλέον, θα επιδράσουν αρνητικά στη χλωρίδα και στην πανίδα της περιοχής και θα αυξήσουν δραματικά τον κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς, όπως διαπιστώνεται τα τελευταία 20 χρόνια στην Εύβοια.
Τι κι αν το ελατόδασος του Δασαρχείου Φουρνά είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε μέγεθος στην Ελλάδα, με την καλύτερη ποιότητα ελάτινου ξύλου, που για τους μόνιμους οικονομικά ενεργούς εναπομείναντες κατοίκους αποτελεί πηγή ζωής και εισοδήματος; Τι κι αν οι χώροι εγκατάστασης των ανεμογεννητριών είναι σε υψόμετρα πάνω από τα 1.400 μέτρα και το ορεινό τοπίο στα υψόμετρα αυτά θεωρείται φυσικό απόθεμα, απόθεμα βιοποικιλότητας και περιοχή φυσικού κάλλους που πρέπει να προστατεύεται; Η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στην κορυφογραμμή της Βουλγάρας δεν θα κακοποιήσει μόνο το ορεινό τοπίο. Θα υπονομεύσει τον ήπιο εναλλακτικό τουρισμό της περιοχής και θα βλάψει τις προοπτικές μελλοντικής βιώσιμης ανάπτυξης, διώχνοντας ουσιαστικά όσους θα ήθελαν να ζήσουν αξιοπρεπώς και να επενδύσουν στα χωριά τους, αξιοποιώντας αυτές τις δυνατότητες. (...)
«Ζητάμε από τους αρμόδιους φορείς και την κυβέρνηση να σταματήσουν τώρα τα σχέδια και να μην προχωρήσει αυτό το έγκλημα. Δεν φτάνουν οι γενικές διακηρύξεις για την προστασία του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή. Εκτιμάμε ότι το αποτέλεσμα αυτών των εγκαταστάσεων με τα συνοδά τους έργα σε αυτά τα υψόμετρα είναι λιγότερο “πράσινο” από το αντιστάθμισμα της παραγόμενης “καθαρής ενέργειας”. Ζητάμε να παγώσουν όλες οι αδειοδοτήσεις και να προχωρήσει άμεσα η αναθεώρηση του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για τις ΑΠΕ», αναφέρουν στο κάλεσμά τους οι διοργανωτές.
Δημήτρης Ψαρράς: Η Ν.Δ. αξιοποίησε τη Χρυσή Αυγή για να την περιγράψει ως το «ένα άκρο», με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το «άλλο άκρο»
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει πολλές φορές στην ιστορία, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποδείχτηκε ανέτοιμο – αν όχι απρόθυμο – να υπερασπιστεί τη δημοκρατία απέναντι στη ναζιστική απειλή. Μόνο η Αριστερά (ΚΚΕ και Συνασπισμός παλιότερα) επέμεναν στη Βουλή επί χρόνια να αντιμετωπιστεί το ζήτημα με πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Άδικος κόπος. Είχε θεωρηθεί δεδομένο το αξίωμα ότι η δημοκρατία και κατ’ επέκταση η δικαιοσύνη δεν διώκει ιδέες αλλά πράξεις. Είχαμε έτσι παγιδευτεί στο εύρημα του Μιχαλολιάκου που είχε φροντίσει να δηλώσει στον Άρειο Πάγο ότι η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα από το 1983, έντεκα χρόνια δηλαδή προτού αποφασίσει η ναζιστική οργάνωση να κατέβει για πρώτη φορά σε εκλογές (Ευρωεκλογές 1994). Υπήρχε βέβαια μέχρι το 2012 μια γενικευμένη εντύπωση ότι μόλις μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή «δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα», διότι «θα βάλουν γραβατούλα και θα γίνουν κοινοβουλευτικότατοι. Θα ενσωματωθούν πλήρως», όπως εκτιμούσε η τότε γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Είδαμε τι έγινε. Το χειρότερο είναι ότι μόλις άρχισε να μαζικοποιείται η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση του 2010, η απάντηση του κόμματος της Δεξιάς ήταν να την προσεγγίσει υπόγεια και να τη χρίσει σε άτυπο κοινοβουλευτικό σύμμαχο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της συνεργασίας του Π. Μπαλτάκου - στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού Σαμαρά - με τον Κασιδιάρη. (...)
Με την ίδια λογική θα μπορούσε να προσθέσει κανείς ότι επί Ν.Δ. δολοφόνησαν τον Φύσσα, επί Ν.Δ. δολοφόνησαν τον Σαχζάτ Λουκμάν, επί Ν.Δ. πραγματοποίησαν την αιματηρή επίθεση στους αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Τη χειρότερη υπηρεσία στην υπεράσπιση της δημοκρατίας από τη ναζιστική απειλή προσφέρουν όσοι αντιμετωπίζουν το ζήτημα μέσα από στενά κομματικά πλαίσια. Αλλά ειδικά η Ν.Δ. δεν μπορεί να περηφανεύεται για το πώς χειρίστηκε το ζήτημα, εφόσον χρειάστηκε να προηγηθεί η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για να κινητοποιηθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά και η δικαιοσύνη. Όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι η Ν.Δ. αξιοποίησε την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής για να την περιγράψει ως το «ένα άκρο», με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το «άλλο άκρο». Εξάλλου τις τελευταίες μέρες ζούμε την κακόγουστη επανάληψη του ίδιου σεναρίου, με τον καημένο τον κ. Μπογδάνο να θεωρεί ότι είναι ο νέος Σαμαράς. Το ζήτημα είναι να μην ξαναζήσουμε «επί Ν.Δ.» και πάλι όσα ζήσαμε το 2012 και το 2013.
Δημήτρης Χριστόπουλος: Τι μάθαμε και τι δεν μάθαμε ένα χρόνο μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής;
Μάθαμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας έχει μια διάσταση νομική και δικαστική. Ο αντιφασισμός είναι και…
Αντώνης Παπαζαχαρίου-Χρήστος Τσίτσικας: Τι το θέλαμε το μαξιλάρι των 37 δισ.;
Στον λόγο του Θ. Σκυλακάκη στη Βουλή, στις 17.12.2019, υπάρχει μια φράση που πολλοί ξεχνάνε. «Μόνοι σας αυτοκτονήσατε πολιτικά». Είναι μια φράση που φανερώνει τη λογική της άρχουσας τάξης για τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν στο μυαλό τους μόνο την επιβίωσή τους και όχι το τι πράγματι χρειάζεται η χώρα.
Έτσι θα έπρεπε να έχουν ξοδευτεί για εκλογικά οφέλη, παρότι αυτά τα χρήματα είναι απαραίτητα, παρότι ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση μέσα στην πανδημία αναπληρώνει συνεχώς το μαξιλάρι -από την τελευταία έκθεση εποπτείας προκύπτει ότι βρίσκεται στα 34 δισ.-, διότι πλέον κατανοεί ότι μόνο χάρη σε αυτό έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις αγορές και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας.
Αυτή τη λογική έχουν όσοι -εντός ή εκτός- εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το μαξιλάρι. Έπρεπε να τα δώσετε, και ας έθετε σε κίνδυνο τη χώρα, για να κερδίσετε τις εκλογές. «Και αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ;» θα ρωτούσε κάποιος. Να παγιδεύαμε και τη χώρα και τον εαυτό μας; Το «έχει ο θεός» δεν το θεωρήσαμε ποτέ μια πειστική απάντηση...
Πολλές φορές η επιχειρηματολογία αυτή οδηγεί σε μια πιο «light» εκδοχή. Καλώς είχαμε μαξιλάρι, αλλά θα έπρεπε να είναι μικρότερο. Γιατί όχι 27 δισ.;
Οι παραπάνω γραμμές για το πώς χτίστηκε νομίζουμε πως εξηγούν γιατί ήταν αυτό το ύψος του. Άλλωστε το να είχε δοθεί ένα μέρος του μόνο λόγω τον επερχόμενων εκλογών, και όχι λόγω κάποιας έκτακτης ανάγκης της κοινωνίας, θα ήρε την ασφάλεια που παρείχε το μαξιλάρι και τη δυνατότητά μας να δανειζόμαστε βάση αυτού, καθώς θα καθίστατο ευάλωτο στον εκλογικό κύκλο.
Ταυτόχρονα θα αποτύγχανε η χώρα να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους την πρώτη χρονιά εκτός Μνημονίου -μια πραγματικότητα που πολλοί κάνουν ότι δεν τη θυμούνται- θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη μελλοντική της πορεία. Και άρα θα καθιστούσε γενικότερα την ύπαρξη του μαξιλαριού κενό νοήματος.
Προσοχή, δεν ισχυριζόμαστε ότι η κοινωνία δεν είχε ανάγκες. Τουναντίον. Αλλά αυτές οι ανάγκες, ως πάγιες, έπρεπε και πρέπει να καλυφθούν με πάγια μέτρα ενίσχυσης των αδύναμων στρωμάτων, με μέτρα όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η 13η σύνταξη, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η μείωση του ΕΝΦΙΑ για τις χαμηλές περιουσίες, η αύξηση του επιδόματος στέγασης κ.λπ. Μόνιμα μέτρα, που έπρεπε να καλυφθούν -και καλυφθήκαν- από μόνιμους πόρους. Όχι εκλογικά δώρα με τα λεφτά του κόσμου, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Άλλωστε αυτή η λογική δεν έχει πάτο. Το «γιατί 37 και όχι 27» θα μπορούσε να γίνει εύκολα «γιατί 27 και όχι 17 ή 12». Και όσοι ισχυρίζονται ότι λιγότερα θα αρκούσαν και άρα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά να ξοδέψει για να βοηθήσει τον κόσμο χωρίς αυτό να επηρεάσει τις αγορές αγνοούν ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι ανάγκες του κόσμου είναι μόνιμες, αλλά και τις βασικές αρχές λειτουργίας των αγορών.
«Αυτά ακριβώς τα χρήματα, που μέχρι στιγμής έχουν αποτρέψει την κατεδάφιση και την πλήρη χρεοκοπία, για άλλη μια φορά, της ελληνικής οικονομίας». «Ήταν δείγμα και αποτέλεσμα της εντιμότητας, της νοικοκυροσύνης, του σεβασμού στα λεφτά του λαού και της πρόνοιας για το σήμερα και το αύριο της χώρας, μόνο υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε» (Αλέξης Τσίπρας, 6.7.2020).
Θανάσης Καμπαγιάννης – Κώστας Παπαδάκης: Ο λαός στο δρόμο θα υποχρεώσει την εξουσία να αναλάβει τις ευθύνες της και θα φράξει το δρόμο στο φασισμό
Η αστυνομία και η κυβέρνηση οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους πριν η αναγεννώμενη ναζιστική βία βάψει ξανά την ιστορία με αίμα.
Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου οφείλει να παρέμβει άμεσα και να παραγγείλει τις ανάλογες ποινικές διώξεις, που θα πλήξουν στον πυρήνα της την τρομοκρατική εστία αντί να εξαντλούνται σε αποσπασματικές προσαγωγές.
Ένα χρόνο μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, που σήμανε τουλάχιστον την αρχή του τέλους της ατιμωρησίας της ναζιστικής εγκληματικής βίας στη χώρα μας, καλούμαστε όλοι να δώσουμε τη μάχη ενωμένοι ενάντια σε κάθε προσπάθεια αναβίωσης, νομιμοποίησης και ανοχής της με την πεποίθηση ότι κερδίσαμε μία μεγάλη μάχη και ότι ο πόλεμος, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, μαίνεται. Ο λαός στο δρόμο θα υποχρεώσει την εξουσία να αναλάβει τις ευθύνες της και θα φράξει το δρόμο στο φασισμό.
Ράνια Σβίγκου: Η επόμενη μέρα για τη Γερμανία
Εμπόδια στον σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης αποτελούν οι, εν πολλοίς, αλληλοσυγκρουόμενες προγραμματικές θέσεις μεταξύ Πρασίνων και FDP σε ζητήματα όπως η «πράσινη στροφή» με την απεξάρτηση από τον άνθρακα, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και η άσκηση μιας δυναμικής κοινωνικής πολιτικής κατά των ανισοτήτων, καθώς και η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων στη Γερμανία και την Ευρώπη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορούσαν να συνδυαστούν η «κοινωνική στροφή» των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία ξεκίνησε από το 2019 και συνέβαλε στη σημερινή άνοδο του κόμματος, οι ριζοσπαστικές προτάσεις των Πρασίνων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του FDP, ο επικεφαλής του οποίου Κρίστιαν Λίντνερ ζητάει να έχει πρώτο ρόλο στην οικονομική πολιτική της επόμενης κυβέρνησης.
Όπως είναι προφανές από την κεντρική θέση της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο χαρακτήρας και η σύνθεση της κυβέρνησης που θα προκύψει θα επηρεάσουν και τη μελλοντική κατεύθυνση της Ε.Ε. Ιδίως αυτήν την εποχή, όπου, την επόμενη άνοιξη, θα διενεργηθούν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και, ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να υποβάλουν τα σχέδια προϋπολογισμού τους στις Βρυξέλλες.
Η πορεία και το αποτέλεσμα της συζήτησης για την επόμενη μέρα του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο έχει ανασταλεί μέχρι το 2023, για την περαιτέρω αναστολή ή αλλαγή των κανόνων του, θα συναρτηθεί και από τον χαρακτήρα της επόμενης κυβέρνησης στο Βερολίνο. Αλλά και το σχέδιο για μια νέα αμυντική πολιτική της Ε.Ε., όπως και οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία και την Κίνα τίθενται, προσωρινά, εν αναμονή.
Μαρία Καραμεσίνη: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμέτωπη με την πανδημική κρίση
Οι μεγαλύτερες όμως απειλές για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας προέρχονται από τρεις πηγές. Πρώτον, από την προδιαγεγραμμένη επιστροφή σε πολιτικές λιτότητας από το 2023, όταν θα επανενεργοποιηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, η αναθεώρηση του οποίου έχει τεθεί σε διαβούλευση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεύτερον, από το πώς θα αντιμετωπιστούν/ρυθμιστούν τα δημόσια χρέη της πανδημίας που αυξήθηκαν από το 86% στο 100% του ΑΕΠ της ΕΕ μέσα σε ένα χρόνο, και τρίτον, από το πώς θα αντιμετωπιστεί το υπέρμετρο ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών, που έχει μεταφερθεί από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και υπερβαίνει το δημόσιο χρέος σε πάρα πολλές χώρες.
Η μεγάλη ταξική αντιπαράθεση έχει λοιπόν αναβληθεί για την μετά-την-πανδημία εποχή. Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης οφείλουν να προετοιμαστούν για να ηγηθούν του αγώνα με συγκεκριμένες προτάσεις για την διαγραφή/αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών στην Ευρώπη, ενώ σε εθνικό επίπεδο να συμβάλουν στις αντιστάσεις για την προστασία νοικοκυριών από τις κατασχέσεις των περιουσιών τους από τις τράπεζες.
Δυστυχώς, η ακύρωση της ελπίδας για μια κόκκινο-κόκκινο-πράσινη κυβέρνηση στην Γερμανία, μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών εμπεδώνει τον φόβο ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μεγάλες μετατοπίσεις στις υπάρχουσες ισορροπίες και συνασπισμούς συμφερόντων μεταξύ χωρών και ηγετικών δυνάμεων στην ΕΕ