Αναδημοσιεύσεις

10
02

Δημήτρης Παπαδημούλης: «Η ΝΔ έχει τεράστια ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη χρεοκοπία της χώρας κι επομένως είναι οι τελευταίοι που μπορούν να κάνουν μαθήματα δημοσιονομικής σύνεσης και μάλιστα στον ΣΥΡΙΖΑ»

Σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» (Κ. Σαββόπουλο), ο Αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και επικεφαλής…
Περισσότερα »
10
02

Αριστερά και δικαιώματα ή αλλιώς Dance me to the end of love

Ενόψει του συνεδρίου μας, οφείλουμε με σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, στα ΑμεΑ, στα μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, στους φυλακισμένους, στη μειονότητα της Θράκης, στις γυναίκες, στους Ρομά, να δηλώσουμε με σαφήνεια τις προθέσεις μας για τη δημόσια Υγεία και τη δημόσια Παιδεία, να καταργήσουμε κάθε αντεργατικό νόμο, να διώξουμε την αστυνομία από τα ΑΕΙ, να ξεκινήσουμε τον πραγματικό εκδημοκρατισμό κυρίαρχων δομών του κράτους, όπως π.χ. της Αστυνομίας, να προχωρήσουμε θαρραλέα στον χωρισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία. Να θυμηθούμε ότι η μεγάλη μας άνοδος ξεκίνησε και με τη σύνδεσή μας με τα κοινωνικά κινήματα εκείνα που ζητούσαν ζωή και αξιοπρέπεια. Να επαναβεβαιώσουμε ότι τα δικαιώματα είναι ταυτοτικό στοιχείο της δικής μας Αριστεράς. Να καταθέσουμε μια συγκεκριμένη πρόταση για τη στεγαστική πολιτική. Γιατί σήμερα ένας εργαζόμενος αυτής της χώρας πρέπει να δώσει πάνω από το μισό μηνιαίο εισόδημά του για στέγαση. Είναι λοιπόν καθήκον μας να απευθυνθούμε με ανοιχτή καρδιά στους πολίτες για όλα αυτά τα θέματα. Γιατί η ενασχόληση με τα δικαιώματα δεν μπορεί να θεωρείται μια εξεζητημένη ενασχόληση κάποιων περίεργων στο κόμμα ούτε να αποτιμάται με στυγνή ψηφοθηρική λογική, αλλά βιωμένη, ματωμένη πραγματικότητα της δικιάς μας Αριστεράς, κτήμα και βασική συνιστώσα των συζητήσεων κάθε Ο.Μ. στον προσυνεδριακό διάλογο.
Περισσότερα »
10
02

Μαρκ Μαζάουερ: «Το ότι πέτυχε η ελληνική επανάσταση, ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη»

Οι περισσότεροι ιστορικοί και δημοσιογράφοι υποστηρίζουν το κοσμικό κράτος, και δεν τους αρέσει η πολλή θρησκεία μέσα στην ιστορία. Ομως κάθε φορά που μελετάς μια εποχή, χρειάζεται να μπαίνεις στο μυαλό των ανθρώπων που τη ζούσαν. Κι ο κόσμος του ’21 δεν ήταν εκκοσμικευμένος. Το να πιστεύεις στα θαύματα σήμαινε, και ίσως σημαίνει, ότι πιστεύεις στο αναπάντεχο και στο ανεξήγητο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα για τον ιστορικό: κάθε ιστορικός καλείται να ερμηνεύει συγκεκριμένα δεδομένα. Αλλά όταν ερμηνεύεις υπερβολικά καλά, σου διαφεύγει η έκπληξη. Το γεγονός ότι η ελληνική επανάσταση πέτυχε, ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη. Θέλησα λοιπόν στο κλείσιμο του βιβλίου να μιλήσω με όρους πραγματικότητας και αλληγορίας, και να θέσω το ερώτημα: «μα πώς τα κατάφερε;» Από μια άλλη γωνία, η έννοια του θαύματος συγγενεύει με την ελπίδα. Οι ουτοπίες έχουν εκλείψει. Εμείς δεν ελπίζουμε πια σε πολιτικά επιτεύγματα. Οι Ελληνες το 1820 είχαν ελπίδες.
Περισσότερα »
10
02

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Τα φώτα στον ευρωπαϊκό Νότο

Την πρώτη περίοδο, με αφετηρία το 2015, το κοινό πρόγραμμα Σοσιαλιστών και Αριστεράς είχε δέσμευση τετραετίας. Τη δεύτερη περίοδο, από το 2019, καθιερώθηκε η ετήσια διαπραγμάτευση με ύλη τον Προϋπολογισμό του κράτους. Στον φετινό προϋπολογισμό η ρήξη ήταν αναπόφευκτη αφού οι Σοσιαλιστές του Κόστα απέρριψαν, χωρίς διάθεση συμβιβασμού, τις κοινωνικές προτεραιότητες της Αριστεράς. Θεωρώ ότι η αδιάλλακτη στάση τους είχε μεγάλο μερίδιο εκλογικού υπολογισμού. Ο νικητής τα παίρνει όλα. Στις κυβερνήσεις συνεργασίας η δύναμη είναι οι προωθητικοί συμβιβασμοί, κανένα κόμμα, και ιδιαίτερα της Αριστεράς, δεν είναι διατεθειμένο να παραιτηθεί από το Πρόγραμμα και τις κοινωνικές του εκπροσωπήσεις, αμαχητί. Ο Κόστα καταλαβαίνει ότι η άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις, τους συστημικούς εκβιασμούς εντός και εκτός της χώρας, γι’ αυτό η πρώτη του δήλωση μετά το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν «η απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν σημαίνει απόλυτη εξουσία». Χρήσιμο θα είναι να το σκεφτούν όσοι ονειρεύονται αυτοδυναμίες και πολιτική αδιαλλαξία.
Περισσότερα »
10
02

Χρήστος Καραγιαννίδης: Το Ελντοράντο της πώλησης ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα

«Το Target Model είναι μια μεγάλη μεταρρύθμιση...διευρυμένη πρόσβαση σε οικονομικότερες πηγές ενέργειας...θα επιφέρει μείωση του κόστους της ενέργειας για τους τελικούς καταναλωτές» Κ. Χατζηδάκης. Πόσο τραγικά γελοία φαντάζουν αυτά τα λόγια.
Περισσότερα »
10
02

Ειρήνη-Ελένη Αγαθοπούλου: Οι όποιες συνεργασίες δεν θα είναι άνευ όρων

Μια κυβέρνηση η οποία έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και άφησε απόθεμα στα ταμεία 37 δισ. δεν νομίζω ότι πρέπει να ζητά συγγνώμη. Συγγνώμη πρέπει να ζητήσουν αυτοί οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και τώρα το παίζουν Μεσσίες. Προφανώς, στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης, έγιναν και λάθη και αστοχίες και καθυστερήσεις. Εάν ήταν στο χέρι μας και δεν είχαμε την επιτήρηση των «θεσμών», σίγουρα η δημοσιονομική και φορολογική μας πολιτική θα ήταν διαφορετική. Εκτός αυτού όμως, θέματα όπως η ρύθμιση των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας θεωρώ πως θα μπορούσαν να έχουν λυθεί, αλλά δεν ήμασταν ιδιαίτερα αποφασιστικοί. Είμαστε περήφανοι όμως για τη μείωση της ανεργίας, για τη μεταρρύθμιση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και την ίδρυση των ΤΟΜΥ, για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, για τη 13η σύνταξη, για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και πολλά άλλα, που θα χρειαστούμε άλλη μια συνέντευξη για να τα συζητήσουμε αναλυτικά. Αυτό το έργο θέλουμε να συνεχίσουμε.
Περισσότερα »
10
02

Τα καύσιμα, τα ρεβίθια και οι φονείς του πατέρα του Εντουάρ Λουί

“Ολάντ, Βαλς, Ελ Χορμί, Χιρς, Σαρκοζί, Μακρόν, Μπέρτραν, Σιράκ. Η ιστορία του πόνου σου έχει ονόματα. Η ιστορία της ζωής σου είναι η ιστορία αυτών των ανθρώπων που διαδέχονταν ο ένας τον άλλον για να σε ρίξουν κάτω. Η ιστορία του σώματός σου είναι η ιστορία αυτών των ονομάτων που διαδέχθηκαν το ένα το άλλον για να σε τσακίσουν. Η ιστορία του σώματός σου κατηγορεί την πολιτική ιστορία”. “...Για τους κυρίαρχους, η πολιτική είναι, συνήθως, ζήτημα αισθητικής: ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για μας, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου...”: τούτος ο αργός θάνατος, καθότι στον μεταδημοκρατικό καπιταλισμό οι προλετάριοι μοιάζει να μην έχουνε ζωή, δεν αφορά τις ανώτερες τάξεις. Στην πολιτική πάππου προς πάππου, με φράγκα πάππου προς πάππου, σ΄ έναν κόσμο όλον δικό τους, αδιαφορούν για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων διότι πάντα θα ‘χουν να πληρώνουν. Η δε φτωχολογιά, καθώς διαλαλούν, δεν έχει αυτοκίνητο και τρώει ρεβίθια και φασόλια που δεν επηρεάζονται απ’ αυτές.
Περισσότερα »