Αναδημοσιεύσεις

20
01

ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ: Ανάδυση ενός νέου αριστερού κύματος;

Ο ιστορικός χρόνος των πολιτικών αλλαγών/ανατροπών στην Λατινική Αμερική φαίνεται να είναι πιο σύντομος: την αποκαλούμενη «ροζ παλίρροια» της 20ετίας 1990-2010, την ανάδειξη δηλαδή κεντροαριστερών – αριστερών κυβερνήσεων σε μια σειρά από χώρες της περιοχής (Αργεντινή, Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Ουρουγουάη, κ.α.) διαδέχθηκε ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός και βαθύς συντηρητισμός (Μάκρι στην Αργεντινή, Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Πινέιρα στη Χιλή). Ήδη, ο Μάκρι αποτελεί παρελθόν, ο Πινέιρα θα τον ακολουθήσει και τυπικά σε δύο μήνες, ενώ πιθανολογείται νίκη του Λούλα στην Βραζιλία τον προσεχή Οκτώβρη. Ταυτόχρονα, στην Βολιβία έχει σταθεροποιηθεί, μετά το πραξικόπημα του 2019, η κυβέρνηση της αριστεράς (8/11/2020), στο Περού ηττήθηκε η σκληροτράχηλη δεξιά (11/4/2021) που δεν μπορεί ακόμα να το αποδεχτεί και στην Ονδούρας (28-11-21) έγινε η ανατροπή με τη σημαντική νίκη της αριστερής Σομάρα Κάστρο. Ας επισημανθεί ότι η σπουδαία εκλογική νίκη του υποψήφιου της αριστεράς Γ. Μπόριτς στη Χιλή αναπτέρωσε τις ελπίδες σε περισσότερες χώρες της περιοχής για λιγότερο ή περισσότερο βαθιές τομές στον ηγεμονικό σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Αν δε στις προεδρικές εκλογές στην Κολομβία το Μάιο επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική νίκη του Γ. Πέτρο (συνασπισμός όλων σχεδόν των τάσεων της Αριστεράς) θα αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική γεωγραφία της Λατινικής Αμερικής που φαίνεται να παραμένει εργαστήριο πολιτικών και ιδεολογικών εξελίξεων και θα αποτελέσει ανάχωμα στην άνοδο της άκρας δεξιάς.
20
01

Χρήστος Καραγιαννίδης: Η Δικαιοσύνη είναι σκληρά ταξική

Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για την ποιότητα της Δικαιοσύνης σε τούτη την χώρα και τα προβλήματα που υπάρχουν στην διελεύκανση εγκλημάτων και στην δίκαια αντιμετώπιση τους ας δούμε μερικά πράματα. Δεν ξέρω αν κάποιοι-ες πέφτουν από τα σύννεφα ή κρυφογελούν ειρωνικά αλλά η διαπίστωση πως η Δικαιοσύνη είναι σκληρά ταξική είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το τραγικό παράδειγμα της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη το αποδεικνύει περίτρανα. Ο ομαδικός βιασμός της διαπράχθηκε παραμονή πρωτοχρονιάς. Η καταγγελία έγινε την επομένη σε αστυνομικό τμήμα όπου κι έμεινε μόνη της για 12 ώρες. Στο αστυνομικό τμήμα την πληροφόρησαν πως ο θύτης είναι "γόνος επώνυμης οικογένειας" μήπως και την "συνετίσουν" και δεν κάνει καταγγελία. Δικηγόρος του καταγγελόμενου της ζητά να ανακαλέσει την καταγγελία λέγοντας της πως αυτή φταίει για ότι έπαθε. Έμεινε μόνη της χωρίς να μπορεί να κάνει μπάνιο για 3 μέρες γιατί η ιατροδικαστής την εξέτασε με καθυστέρηση 3 ημερών ενώ η ανακρίτρια την κάλεσε για να καταθέσει μετά από 14 ημέρες. Σε όλη αυτή τη διάρκεια στα πανελλαδικά ΜΜΕ έπεσε σιγή ιχθύος λόγω των ονομάτων που εμπλέκονταν στον βιασμό. Όλο αυτό το διάστημα επιχειρούν να την εκφοβίσουν για να σταματήσει την καταγγελία. Όλο αυτό το διάστημα η δικαιοσύνη περί άλλων τυρβάζει και η αστυνομία κάνει τον καμπόσο σε φοιτητές και νεαρούς στην Καμάρα. Από την άλλη οι επώνυμοι βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι και άνετοι θεωρώντας πως και αυτή η κακοτοπιά όπως και άλλες του παρελθόντος θα ξεπεραστούν λόγω της εξουσίας και των χρημάτων που διαθέτουν. Α και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας είναι προφανές πως πρόκειται περί κυκλώματος που εκμεταλλευόταν κορίτσια. Κύκλωμα που υπάρχει εδώ και χρόνια. Περιμένοντας την Δικαιοσύνη να πράξει έστω και καθυστερημένα το καθήκον της στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην Γεωργία και σε όλες τις κοπέλες που πέρασαν μέσα από τέτοιες τραγικές και βασανιστικές καταστάσεις.
20
01

Αριστερή κομματική οργάνωση και η στρατηγική του κοινωνικού μετασχηματισμού

Είναι απαραίτητο να ιδωθεί η οργάνωση του κόμματος της Αριστεράς όχι σαν ένα αναγκαίο κακό ή ένα πάρεργο, αλλά αντίθετα ως ένα πολιτικό καθήκον άμεσης προτεραιότητας που θεμελιώνει τις όποιες δυνατότητες μπορεί να διανοίγονται για τη στρατηγική της Αριστεράς και την αξιοποίησή τους. Επίσης, η αριστερή οργάνωση εξακολουθεί να είναι μέσο χειραφέτησης και κοινωνικού μετασχηματισμού, ενδεχομένως το κύριο μέσο που μπορεί η Αριστερά να ενεργοποιήσει στο πλαίσιο των καπιταλιστικών κοινωνιών. Η σκέψη γύρω από το πολιτικό κόμμα είναι σκέψη για τις προϋποθέσεις μιας αριστερής κυβέρνησης αλλά και του μετασχηματισμού εν γένει. Η παρουσία μιας μαζικής, δημοκρατικά οργανωμένης και ριζοσπαστικά θεμελιωμένης αριστερής κομματικής οργάνωσης θα μπορεί να είναι ο κυματοθραύστης απέναντι στον κυβερνητισμό και στην καρτελοποίηση και άρα εγγύηση του μετασχηματιστικού προσανατολισμού μιας αριστερής κυβέρνησης.
20
01

Αν δεν…

Αν η Μενδώνη δεν έκανε τον Λιγνάδη συνεργάτη της και τους Λεβέντες της Θεσσαλονικιώτικης σουίτας χορηγούς της, δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι είναι διεστραμμένοι βιαστές. Αν ο Γεωργιάδης δεν έβαζε την τιμή των τεστ στα 50 ευρώ, δεν θα είχαμε ιδέα ότι στην Κύπρο κοστίζουν 15. Αν είχαμε ενισχύσει τις ΜΕΘ και τα νοσοκομεία δεν θα σκαρφαλώναμε στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης και του κόσμου στους θανάτους και θα εξακολουθούσαν κάποιοι να συγχέουν τον Μητσοτάκη με τον...Μωϋσή. Αν υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν συνεργήσει στο σκάνδαλο Νοvartis δεν θα έπεφταν ποτέ στην τσιμπίδα της Δικαιοσύνης ο Βαξεβάνης και η Παπαδάκου. Αν δεν είχε γίνει όργιο κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος στο ΚΕΕΛΠΝΟ δεν θα γνωρίζαμε την ύπαρξή του και δεν θα είχε μετονομασθεί σε ΕΟΔΥ. Αν δεν "σκυλοπνίγαμε" και δεν απωθούσαμε τους πρόσφυγες στο Αιγαίο δεν θα ήμασταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της χριστιανικής Ευρώπης απέναντι στη Μουσουλμανική απειλή. Αν η Κεραμέως δεν είχε κάνει "ξέφραγο αμπέλι" της Cisco την τηλεκπαίδευση, δεν θα ξέραμε τίποτα για τη διαρροή των προσωπικών δεδομένων μαθητών και εκπαιδευτικών. (...)
20
01

Καταθλιπτικά διλήμματα

Αν συμφωνούσαν τα κόμματα, τα κομματίδια, οι οργανώσεις, οι ομάδες και οι προσωπικότητες που βρίσκονται στην περιοχή της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατική, οικολογική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική) να δώσουν τη μάχη μαζί επιλέγοντας έναν υποψήφιο, αν δηλαδή συνειδητοποιούσαν ότι η πολυδιάσπαση της Αριστεράς ευνοεί τους αντιπάλους της και την καθιστά μη υπολογίσιμο παίκτη. Το παρελθόν (πρόσφατο και μακρινό) είναι γεμάτο με άστοχες κινήσεις της γαλλικής Αριστεράς. Μα, δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές; Υπάρχουν. Μερικές μάλιστα είναι και ουσιαστικές. Δεν είναι όμως αγεφύρωτες. Η πολωτική ρητορική και το σύνδρομο μικρομεγαλισμού των υποψηφίων τις κάνει να φαίνονται αγεφύρωτες. Αφόρητος σεχταρισμός. Όπως γράφει ο Γιάννης Καλιόρης στο «Εκ του συστάδην» (εκδόσεις Αρμός) «κάθε σέχτα πεπεισμένη για την καθολικότητα της δικής της αλήθειας ως απόλυτης και μοναδικής, αυτοπροσδιορίζεται σαν το κέντρο του κόσμου, έχοντας την αυταπάτη της δυνητικής μαζικότητας» (σελ. 210). Έτσι κάνει την τρίχα τριχιά και μεγιστοποιεί τις αντιθέσεις, οπότε δεν υπάρχει έδαφος ούτε για διάλογο ούτε για συνεννόηση ούτε φυσικά για κοινή στάση απέναντι στα προβλήματα, απέναντι στον ταξικό αντίπαλο που ξέρει να υποδύεται (με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης) πως είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Δεν μπαίνουν στον κόπο να αφουγκραστούν το αριστερό ακροατήριο που αντιμετωπίζει με δυσφορία τους εμφυλίους. Συμφωνούν σε κάτι οι επτά υποψήφιοι-ες; Συμφωνούν ότι ο Μακρόν είναι κακός πρόεδρος και πρέπει να φύγει. Συμφωνούν ότι και οι τρεις υποψηφιότητες από τον χώρο της Δεξιάς και της Ακρας Δεξιάς είναι επικίνδυνες. Ωστόσο επιμένουν να πορεύονται χώρια και να αρνούνται κάθε πρόταση για συμβιβασμό. Αν κάτι δεν αλλάξει (το πιθανότερο) και οι υποψήφιοι της Αριστεράς μείνουν εκτός κούρσας ποιες επιλογές θα έχουν οι προοδευτικοί πολίτες στον δεύτερο γύρο; Αποχή; Ακυρο; Μακρόν; Κάποιον ή κάποια από τη Δεξιά και την Ακρα Δεξιά; Με παρόμοια διλήμματα είχαν αναμετρηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις οι αριστεροί ψηφοφόροι. Εκλήθησαν το 2002 να διαλέξουν ανάμεσα στον «απατεώνα» Σιράκ (είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη) και τον φασίστα Λεπέν. Επέλεξαν με βαριά καρδιά τον Σιράκ. Εκλήθησαν το 2017 να διαλέξουν ανάμεσα στον παντός καιρού Μακρόν και στην ακροδεξιά Λεπέν. Επέλεξαν, ξανά με βαριά καρδιά, τον Μακρόν. Καταθλιπτικά διλήμματα τότε. Καταθλιπτικό δίλημμα και σήμερα;
20
01

«Far Away – Πολύ Μακριά»: Μια θεατρική παράσταση της Caryl Churchill

Τo «Far Away – Πολύ Μακριά» της Caryl Churchill είναι ένα έργο γροθιά στο στομάχι των σύγχρονων κοινωνιών, που με μαεστρία αποδίδει την υποδόρια βία φαινομενικά ήρεμων, κανονικών ανθρώπων και κοινωνικών συνόλων. Δεν είναι τυχαία η σαρωτική επιτυχία και η εντύπωση που προκάλεσε το έργο στο Λονδίνο το 2000, όταν πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο. Έκτοτε δεν άλλαξαν πολλά. Οι προσωπικές μας φοβίες θεριεύουν κάτω από μια επίπλαστη συμμόρφωση, οι κρατικοί μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο κατασταλτικοί, η προσωπική βία όπως εκφράζεται στην οικογένεια γιγαντώνεται, ειδικά τα χρόνια της πανδημίας. Αυτά κάνουν το έργο εξαιρετικά επίκαιρο και αφορμή για στοχασμό. Στην θεατρική του προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Σκλάβο, όλα αυτά τα στοιχεία τονίζονται και αποκτούν μια άχρονη παρουσία. Το κείμενο της Churchill φωτίζεται στη σκηνή από προσεγμένες ερμηνείες αλλά και μια πολύ σχολαστική σκηνική και εικαστική επιμέλεια που βοηθά τον θεατή στο να αφομοιώσει το έργο, παρά την αφαιρετικότητα του κειμένου της συγγραφέως που είναι κάτοχος τεσσάρων βραβείων Obie Awards (Off-Broadway Theater Awards). Η παράσταση έρχεται από τους δραστήριους «Ομάδα ΕΝΑ» και το «CinemaAlive» που πίστεψαν στο έργο και την επικαιρότητά του. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν άλλοτε με ένταση, άλλοτε με την απαιτούμενη αποστασιοποίηση του ύφους που επιβάλλει το έργο, ο Σάββας Κοβλακάς η Έλενα Παπαβασιλείου και η Μαρίτα Τζατζαδάκη και συμμετέχει 10μελής καλλιτεχνική ομάδα του CinemaAlive. Σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και απάνθρωπος και βίαιος, το «Far Away – Πολύ Μακριά», μοιάζει με ένα ποιητικά παραμορφωμένο καθρέφτισμα. Η παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία για ένα δυστοπικό παρόν-μέλλον όπου πρωταγωνιστές είναι εν τέλει οι ίδιοι οι θεατές.
19
01

Ελένη Κωστοπούλου: Το λιντσάρισμα του παιδιού μας συνεχίζεται στη δικαστική αίθουσα

Η αστυνομία, όπως σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες κατηγορείται, προσπαθεί να καλύψει τον εαυτό της και κατ' επέκταση, σ' αυτή την υπόθεση, και τους άλλους δύο κατηγορουμένους. Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και ο λόγος είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν υπάρχει πραγματική τιμωρία. Όμως η αστυνομία δεν κερδίζει όταν καλύπτει τα λάθη των μελών της, αλλά όταν τα αναδεικνύει, ώστε να βελτιώνεται και να εμπνέει αίσθημα εμπιστοσύνης. Θα μπορούσα να δεχτώ ότι παρασύρθηκαν, ότι είχαν λάθος πληροφορίες, ότι δεν είχαν την απαιτούμενη ψυχραιμία και εκπαίδευση, ότι ήταν ένα πρωτόγνωρο περιστατικό, αλλά τότε θα έπρεπε να παραδεχτούν τα εγκληματικά λάθη τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δεχτούν την τιμωρία, όπως κάθε άνθρωπος. Στο βίντεο και στις καταθέσεις των μαρτύρων έχουν αποτυπωθεί οι κλοτσιές, η χρήση κλομπ, το γεγονός ότι έσερναν από τα πόδια τον Ζαχαρία με το κεφάλι πάνω στα γυαλιά. Όχι μόνο δεν τον προστάτεψαν, αλλά πέθανε στα δικά τους χέρια. Αντιθέτως, προστάτεψαν τους δράστες και συνεχίζουν να τους προστατεύουν. Δεν εξέτασαν τίποτα, δεν βρήκαν μάρτυρες, άφησαν να φύγει ο χρόνος και να χαθούν πολύτιμα στοιχεία, απέρριπταν τα αιτήματά μας να διερευνήσουν την υπόθεση, δεν έψαξαν τι οδήγησε τον Ζαχαρία μέσα στο μαγαζί, γιατί του φέρθηκαν μ' αυτόν τον τρόπο οι δύο κατηγορούμενοι πολίτες, τι άνθρωποι είναι, τι κρύβεται πίσω από το μίσος τους. Είπαν ότι «αυτή είναι η πρακτική». Δεν είναι πρακτική της αστυνομίας να βρίσκει στοιχεία, να αναζητήσει υλικό από τις βιντεοκάμερες, να κάνει άρση του απορρήτου των επικοινωνιών των κατηγορουμένων; Την πρακτική την επικαλούνται μόνο όταν τους βολεύει; Αντί να παραδεχτούν τα λάθη τους, αγκιστρώνονται στις καρέκλες τους για να μη χάσουν τα προνόμιά τους και πετούν λάσπη προς το θύμα για να βγουν αυτοί καθαροί.