Η σχολική βία είναι κακό πράγμα. Και για αυτόν τον λόγο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Έτσι κι αυτοί, το υπουργείο Παιδείας, έχοντας πολύ προσεκτικά διαβάσει τόσο τον Κώδικα του Χαμουραμπί, όσο και τους δρακόντειους νόμους βρήκε μία λύση διαχρονική που, κυρίως, δεν κοστίζει: η πενθήμερη αποβολή!
Έτσι μαθαίνουν τα παλιόπαιδα. Όπως στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», που τις χαστούκιζαν. Ωραίαι εποχαί, αθώαι. Τώρα ρωτάνε μερικοί κακοπροαίρετοι συνάνθρωποι «τι μαθαίνουν;». Η απάντηση είναι απλή: επιβεβαιώνεται αυτό που εξαρχής πίστευαν. Δηλαδή είναι και παράταιρα και δεν τους θέλει κανένας.
Αυτό δεν αφορά το Υπουργείο
Δεν είναι δουλειά του Υπουργείου να εκπαιδεύσει. Δουλειά του Υπουργείου είναι να αντιμετωπίζει. Αν, για παράδειγμα η σχολική βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυπαραγοντικό, που αυξάνεται όσο υποβαθμίζεται η εκπαίδευση αφενός και αφετέρου, όσο εξαγριώνεται η κοινωνία στον πυρήνα της, αυτό δεν είναι ένα θέμα που αφορά το Υπουργείο. Αυτό αφορά τους κοινωνιολόγους και η κοινωνιολογία έχει καταργηθεί ως σχολικό μάθημα, γιατί έκανε τα παιδιά μας αριστερά.
Αν, επίσης, η σχολική βία έχει αλλάξει και λόγο του σχετικά πρόσφατου πολυπολιτισμικού χαρακτήρα των σχολείων, ειδικά μετά το προσφυγικό κύμα και σε σύγκριση με την ακραία άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού στις νεαρές ηλικίες, ούτε αυτό αφορά το Υπουργείο. Αυτό αφορά το Αλλοδαπών.
Η πενθήμερη αποβολή έχει πολλά προτερήματα. Κάποιοι λένε πως ο νόμος είναι χουντικός. Αλλά, όπως μου είπε κι ένας ταξιτζής, «Παττακό χρειάζεται. Έκανε ένα σωρό άσχημα, αλλά κανένας από αυτούς (αναφερόταν στους γυναικοκτόνους) δεν τολμούσε να κουνηθεί». Αυτές είναι λογικές λύσεις. Και, κυρίως, άκοπες.
Είναι καιροί για έξοδα;
Διότι αν έπρεπε να καθίσει το Υπουργείο να σκεφτεί λίγο πιο πολύ, λίγο πιο σοβαρά, θα έπρεπε να: προσλάβει ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, να ανακοινώσει εκπαιδευτικά σεμινάρια για καθηγητές και μαθητές -και για γονείς ακόμη, να κάνει πράγματα, εν ολίγοις, πολύ κοστοβόρα. Είναι καιροί για έξοδα; Δεν είναι.
Και γιατί δεν είναι καιροί για έξοδα; Εδώ το Υπουργείο σκέφτεται τους γονείς. Μάλιστα! Τους γονείς. Το πιθανότερο σενάριο είναι να μην αλλάξει κάτι με την πενθήμερη αποβολή. Στην καλύτερη περίπτωση οι γονείς θα καθίσουν να συζητήσουν ώριμα με το παιδί και θα απευθυνθούν σε ειδικούς -πράγμα ιδανικό, αλλά απίθανο. Στη χειρότερη θα το σπάσουν στο ξύλο, στην πιο πιθανή μάλλον δεν θα ενδιαφερθούν αρκετά. «Παιδιά είναι».
Μία, δύο, τρεις θα διαταχθεί αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Κι εδώ είναι η πρόνοια του Υπουργείου. Γιατί δεν είναι καιροί για έξοδα. Εννοώ, φυσικά, πως η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος στην πλειοψηφία της δε συνεπάγεται δημόσιο σχολείο. Είναι είτε ιδιωτικό, άρα οι γονείς χρειάζονται λεφτά, ή κάτι πιο τεχνικό. Άρα οι γονείς και πάλι θα χρειαστούν λεφτά.
Και άμα γλιτώσει το… χρήμα
Πώς σχετίζεται η οικονομική πολιτική του Υπουργείου με τον οικογενειακό προϋπολογισμό; Ε, δεν σχετίζεται, αλλά δίνει ένα παράδειγμα.
Κατά τον ίδιο άσχετο τρόπο το Υπουργείο προωθεί την αριστεία και κερδίζει χρήματα. Σχολεία με φαινόμενα σχολική βίας θα πέσουν χαμηλά στην αξιολόγηση, οι εκπαιδευτικοί θα κριθούν ακατάλληλοι, θα απολυθούν και θα γλιτώσουν πάλι χρήματα.
Στην τελική, ας πάνε κι οι καθηγητές να μάθουν μία τέχνη. Αυτό διέλυσε την Ελλάδα, που θέλουν όλοι να σπουδάσουν. Πιο πολλοί είναι οι γιατροί από τους υδραυλικούς. Γι’ αυτό παραμένουν άνεργοι.
Όλγα Στέφου
