Το «Πολ και Λόρα, ζωγραφική εκ του φυσικού», τελευταίο μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου, μοιάζει να ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία του συγγραφέα (προηγήθηκαν η Μανία με την Άνοιξη και το Χαστουκόδεντρο), στην οποία συναντά κανείς, όλο και πιο ώριμα δουλεμένες, όλες τις εμμονές του. Τη συνάρθρωση της λογοτεχνίας με την ιστορία και την πολιτική, τη βιογράφηση ζευγαριών που τα ενώνει όχι μόνο το πάθος του έρωτα αλλά και αυτό της πολιτικής και της επανάστασης, το παιχνίδι, όλο και πιο σύνθετο, της πραγματικότητας με τη μυθοπλασία, την πολυφωνική, πολύτροπη αφήγηση. Επιπλέον, οι ήρωές του, το διάσημο ζευγάρι που σχημάτισαν από τη νεότητά τους και για περισσότερα από 40 χρόνια η δεύτερη κόρη του Μαρξ και ο συγγραφέας του Δικαιώματος στην τεμπελιά, αποτελούν, όπως ομολογεί ο Μαραγκόπουλος, μια ακόμη πολύχρονη εμμονή· ο Πολ και η Λόρα κάνουν σποραδικές εμφανίσεις από νωρίς στα βιβλία του ως δύο «ασυμμόρφωτοι» άγιοι της προσωπικής του μυθολογίας.
