Οκτωβριανή Επανάσταση

Η δημοκρατία έπεσε θύμα όχι τόσο της ιδεολογίας των μπολσεβίκων, αλλά κυρίως της αναγκαιότητας, της έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας, καθώς και της επικράτησης του Στάλιν.

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, γεγονός που προκάλεσε πολλές εκδηλώσεις και επετειακά αφιερώματα, κυρίως από το χώρο της αριστεράς. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για να μνημονεύεται μόνο από τους αριστερούς και τις αριστερές, άλλαξε το ρου της σύγχρονης ιστορίας και επηρέασε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, ανάμεσα τους και την τέχνη-κουλτούρα. Αυτό ήταν το αντικείμενο του διεθνούς συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τίτλο «Τέχνη και Ιδεολογία – 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτίει φόρο τιμής στα εκατομμύρια των αγωνιστών της κοινωνικής εποποιΐας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που εμπνεύστηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στο παράδειγμα όλων αυτών θέλουμε να αναγνωρίζουμε το δικό μας δημοκρατικό μέλλον, ένα μέλλον προόδου και ευημερίας χωρίς ταξικές και άλλες ανισότητες. Στα αυτιά μας αντηχούν ακόμη και σήμερα τα λόγια του Λένιν στην ομιλία του για την 4η επέτειο της Επανάστασης: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε».

Συμπληρώθηκε ένας αιώνας από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Ο αιώνας που μεσολάβησε είναι ο αδρός εικοστός αιώνας – όλα σχεδόν τα σημαντικά γεγονότα που καθόρισαν την ιστορική πραγματικότητα της οποίας είμαστε οι αμήχανοι κληρονόμοι. Και αν το αίτημα να επαναπροσανατολιστούμε σε ένα χαώδες και κατάφορτο με κινδύνους ιστορικό τοπίο παραμένει οξύ, η αποτίμηση των συμβάντων αυτού του αιώνα, η εξακρίβωση ενός ενδεχόμενου κρυφού νήματος που συνέχει τη διαδοχή τους, αποτελεί πρώτιστο καθήκον για τη σκέψη.

Οι φτωχοί και οι εργάτες, όσοι ζούσαν την καταστατική ανισότητα του εκβιομηχανισμένου καπιταλισμού, η «Τέταρτη Τάξη» του περίφημου πίνακα του Τζουζέπε ντα Βολπέντο, όλοι αυτοί είχαν βρει από τον 19ο αιώνα μια δέσμη ιδεών, τον σοσιαλισμό, και έναν τρόπο οργάνωσης, το εργατικό κόμμα, που υποσχόταν να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη και τη χειραφέτηση. Αυτό το φάσμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη μέχρι που απέκτησε σάρκα και οστά είναι που στον 20ό αιώνα έκανε τις δυτικές δημοκρατίες αξιοβίωτες. Η κοινωνική ασφάλεια, η μείωση των ανισοτήτων, το κράτος πρόνοιας ήταν αποτέλεσμα του φόβητρου που αποτελούσαν το παγκόσμιο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και η «απειλητική» δράση κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών μέσα στις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες.

Το 1917, οι αγρότες άλλαξαν τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Καθόρισαν τις απαντήσεις των πολιτικών, σύμφωνα με τις εθνικές προκλήσεις· παρήγαγαν, ήλεγχαν και υπαγόρευαν τη διάθεση των προμηθειών τροφίμων· ένστολοι και ένοπλοι, όντας η πλειονότητα των κατοίκων των αστικών περιοχών, υπηρέτησαν ως στρατιώτες, δημιουργώντας ή καταστρέφοντας πολιτική εξουσία και είχαν ρόλο κλειδί στις αστικές εξεγέρσεις. Ωστόσο, όταν αναφερόμαστε στις αγροτικές επαναστάσεις, είθισται να εννοούμε τις μάχες για τη χρήση γης και την ιδιοκτησία. Παρότι πλέον του 80% του ρωσικού πληθυσμού ζούσε σε μη αστικές περιοχές το 1917, οι ερευνητές συχνά παραμερίζουν την εμπειρία της αγροτικής επανάστασης και εστιάζουν στους εργάτες των πόλεων και τους διανοούμενους.