Jacobin

20
10

Evo Morales: Αγωνιζόμαστε κατά των πολυεθνικών που οργανώνουν πραξικοπήματα

Ένα σημαντικό γεγονός που πρέπει να γνωρίζουν όλοι. Μέχρι να εθνικοποιήσουμε το πετρέλαιο, το 2005, το ετήσιο εισόδημα που είχαμε απ’ αυτό ήταν σχεδόν 3 δισεκατομμύρια μπολιβιάνο (περίπου 380 εκατ. ευρώ). Όταν το εθνικοποιήσαμε, είχαμε 38 δισεκατομμύρια μπολιβιάνο (περίπου 4,8 δισεκατομμύρια ευρώ) σε κέρδη από το πετρέλαιο. Τον Ιανουάριο του περασμένου έτους ήταν 40 δισ. ευρώ, φανταστείτε τη σημασία αυτής της αλλαγής. Η Βολιβία ήταν στις τελευταίες χώρες της Νότιας Αμερικής όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη, αλλά κατά τη διάρκεια των δεκατεσσάρων ετών που ήμουν πρόεδρος, βρέθηκε ανάμεσα στις έξι πρώτες. Όταν πήγαινα σε διεθνή φόρα και συνόδους κορυφής, οι άλλοι πρόεδροι με ρώτησαν, «Έβο, πόση οικονομική ανάπτυξη θα υπάρξει φέτος;» Έλεγα 4% - 5% και με ρώτησαν τι είχα κάνει για να το πετύχω. Απαντούσα: «Πρέπει να εθνικοποιήσουμε τους φυσικούς μας πόρους και οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει να γίνουν ανθρώπινο δικαίωμα.» Τώρα επέστρεψαν οι ιδιωτικοποιήσεις. Με διάταγμα που εκδόθηκε στις 24ης Ιουνίου επιστρέφουμε στο παρελθόν, στη μείωση του κράτους σε «μικρό μέγεθος», όπως θέλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το κράτος δεν θα επενδύει σε δημόσιες εταιρείες και θα συμβάλει λιγότερο στην επέκταση του παραγωγικού μηχανισμού προς όφελος του λαού της Βολιβίας. Η ιδέα αυτού του διατάγματος είναι να επιστρέψει σε μια κατάσταση που ενεργεί μόνο ως ρυθμιστής και όχι ως επενδυτής σε εθνικά έργα. Όλες οι συνταγές του ΔΝΤ υπάρχουν σε αυτό το διάταγμα: ιδιωτικοποίηση ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, υγείας και εκπαίδευσης. Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης έχει ήδη ξεκινήσει, φέτος δεν διέθεσαν προϋπολογισμό για την κατασκευή νέων σχολείων. Στις 14 Σεπτεμβρίου, άρχισαν να ιδιωτικοποιούν την ενέργεια. Οι νομικοί που διορίστηκαν από την κυβέρνηση παραιτήθηκαν επειδή το διάταγμα ιδιωτικοποίησης είναι αντίθετο με το Σύνταγμα. Οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες είναι ανθρώπινο δικαίωμα και δεν μπορεί να είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, η υγεία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα και η εκπαίδευση είναι σημαντική για την απελευθέρωση των ανθρώπων. Δυστυχώς, η Βολιβία αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή δύο πανδημίες: την πανδημία που μας σκοτώνει με τον ιό –και παραλύει την παραγωγή κατά τη διάρκεια της καραντίνας– αλλά και μια κυβέρνηση που παραλύει όλα τα δημόσια έργα και τα υποβάλλει στην καπιταλιστική πολιτική. Στόχος μας είναι να υπερασπιστούμε τις εθνικοποιήσεις και να εμβαθύνουμε την εκβιομηχάνιση. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να επιτύχουμε, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με την οικονομική ανάπτυξη. Αλλά πρώτα πρέπει να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία και να πάρουμε πίσω τη χώρα μας.
Περισσότερα »
05
02

Η Νέα Δημοκρατία ενάντια στη Δημοκρατία

O ΣΥΡΙΖΑ παραμένει όχι μόνο η μόνη βιώσιμη επιλογή για την εξασφάλιση ακόμη και των ελάχιστων κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και για να σταματήσει η άνοδος του νεοφασισμού σε μια ακόμη ευρωπαϊκή χώρα. Ενώ η εκλογή της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν μεγάλο πλήγμα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, υπάρχει ακόμη ένας μεγαλύτερος κίνδυνος: η μετατόπιση της κλίμακας του «αποδεκτού» δημοσίου λόγου ακόμη πιο δεξιά, με την αναπόφευκτη υποχώρηση σε μια ακόμα πιο ισχυρή και νομιμοποιημένη παρουσία της Χρυσής Αυγής και άλλων ανοιχτά φασιστικών πολιτικών παραγόντων, και την παράλληλη αναπαραγωγή της φασιστικής πρακτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Βεβαίως, για να είναι κάτι περισσότερο από μια προσωρινή αμυντική νίκη ενάντια στις δυνάμεις της αντίδρασης που αναδύονται πλέον σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ακόμα να γίνει το κόμμα που πολλοί από τους ακτιβιστές και υποστηρικτές του κάποτε είχαν την ελπίδα ότι θα είναι, ενώ ποτέ δεν ήταν αρκετά, ακόμη και στα καλύτερά του. Πράγματι, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, η δημοκρατία και η εξωκοινοβουλευτική ζωή του κόμματος μειώθηκαν, ενώ οι προηγούμενες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση οργανικών σχέσεων μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης άρχισαν να απονεκρώνονται. Πρέπει να επανεφεύρει την ικανότητά του, ως κόμμα, να σκέφτεται, να εκπαιδεύει, να κινητοποιεί και να ενεργεί ως μια ριζοσπαστική προοδευτική δύναμη στην κοινωνία, καθώς και ως ενεργός παράγοντας που ενεργεί για να εξασφαλίσει και να υποστηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξανασυνδέσει και να επενδύσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων, με τρόπους που δεν συνέβησαν όταν πήρε για πρώτη φορά την εξουσία το 2015. Τα ίδια τα κινήματα πρέπει επίσης να διαδραματίσουν έναν αποφασιστικό μετασχηματιστικό ρόλο τόσο των δικών τους δυνατοτήτων και στόχων, καθώς και της σχέσης τους με την πολιτική και την κυβέρνηση. Αυτό είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της κοινωνικής πίεσης και διαμαρτυρίας, ενώ παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους για προοδευτική νομοθεσία και μεταρρυθμίσεις.
Περισσότερα »
26
10

DIE LINKE: Νίκη εν μέσω στασιμότητας;

Η επιτυχία της ακροδεξιάς εν μέρει αντανακλά το αποδεκατισμένο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Το ιστορικό κόμμα της γερμανικής εργατικής τάξης πήρε μόνο το 20% των ψήφων, το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα που είδε από το 1949. Αυτό, ωστόσο, είναι απλώς το ναδίρ μιας πτώσης που ξεκίνησε με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, λίγο μετά το 2000. Η «Agenda 2010» αναδίπλωσε μεγάλα τμήματα του κάποτε γενναιόδωρου γερμανικού κράτους πρόνοιας, απελευθέρωσε την αγορά εργασίας και επέτρεψε να εξαπλωθεί η εργασία με σύμβαση κατώτατου μισθού, επιταχύνοντας δραματικά την πτώση του οργανωμένου εργατικού δυναμικού, την ιστορική ραχοκοκκαλιά του κόμματος.
Περισσότερα »
07
10

Καταλονία: Από το δημοψήφισμα στη δημοκρατία;

Το CUP γνωρίζει ότι η ΕΕ δεν είναι στην πραγματικότητα ένας διεθνιστικός θεσμός – είναι μια «λίγκα κρατών», μια ομάδα κρατών που δρα για να προστατέψει τους φίλους της. Σκοπός της είναι να προστατέψει το στατους κβο. Η ΕΕ ενδιαφέρεται πρωτίστως ώστε τίποτε στην Καταλωνία να μην παρεμποδίσει την νεοφιλελεύθερη οικονομία. Άρα δεν απογοητευτήκαμε, γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως θα συμπεριφερόταν η Ένωση.
Περισσότερα »
05
10

Ο Γκράμσι και η Ρωσική Επανάσταση

Πριν ογδόντα χρόνια, στις 27 Απριλίου 1937, πέθανε ο Αντόνιο Γκράμσι, έχοντας περάσει την τελευταία δεκαετία της ζωής έγκλειστος σε φασιστική φυλακή. Η συμβολή του στη διανόηση αναγνωρίστηκε μετά θάνατον, όταν δημοσιεύτηκαν τα «Τετράδια Φυλακής». Ωστόσο, η συμβολή του στην πολιτική ξεκίνησε κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήταν φοιτητής της Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Τορίνο. Ακόμα και αυτά τα πρώτα του άρθρα στο σοσιαλιστικό Τύπο αμφισβήτησαν όχι μόνο τον πόλεμο, αλλά την ιταλική, φιλελεύθερη, εθνικιστική και καθολική κουλτούρα.
Περισσότερα »