Κύρκος Δοξιάδης: Η στρατηγική της καταστολής
Όταν δεν είναι εφικτή η συναίνεση, ο τρόπος επίτευξης της κοινωνικής πειθάρχησης είναι η καταστολή. Όσο όμως ακόμη έχουμε κοινοβουλευτισμό, η σκέτη καταστολή δεν αρκεί. Ο κόσμος θα αρχίσει να εξεγείρεται και η καταστολή θα αποβεί «μπούμερανγκ». Μεθοδεύεται επομένως ένας «ιδεολογικός εξωραϊσμός» της καταστολής. Το δόγμα «νόμος και τάξη» επιτελεί κομβικό ρόλο ως προς αυτή την πλευρά της στρατηγικής της καταστολής. Η καταστολή καταξιώνεται ως επιβολή του νόμου και της τάξης, η οποία με τη σειρά της προστατεύει τους πολίτες από τα φαινόμενα «βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται» -εκτός αν προέρχονται από τους ίδιους τους μηχανισμούς καταστολής που μας προστατεύουν.
Με άλλα λόγια, στην προκειμένη περίπτωση, η ίδια η καταστολή λειτουργεί ως ιδεολογία -το οποίο σημαίνει δύο πράγματα. Αφ’ ενός, η κατασταλτική πρακτική απευθύνεται στην υποκειμενικότητα των πολιτών, με στόχο τη δική της αποδεκτότητα. Οι πολίτες πρέπει να συνηθίσουν να ζουν με την καταστολή και να την αποδέχονται ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Και αφ’ ετέρου, ως καθημερινή πρακτική, η καταστολή συγκροτεί τη δική της αναπαράσταση. Στα ίδια δελτία ειδήσεων, παρουσιάζονται «συνέχειες»: από τη γιάφκα της «Επαναστατικής Αυτοάμυνας», έως τη «γιάφκα» του υπογείου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, και από τις απολογίες των κατηγορούμενων ως μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης, μέχρι τις αγορεύσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που «υπερασπίζονται τους μπαχαλάκηδες».