Τα πρώτα δείγματα γραφής [της κυβερνησης Μητσοτάκη] ήρθαν πολύ γρήγορα, από τη σύνθεση του πρώτου κυβερνητικού σχήματος του κ. Μητσοτάκη, όπου οι γυναίκες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και σε ερώτηση μεγάλου ξένου ειδησεογραφικού πρακτορείου, η απάντηση του Πρωθυπουργού ήταν τόσο απαξιωτική, κοντόφθαλμη και παρωχημένη, που κανείς δεν θα ισχυριζόταν ότι συνάδει με τις αρχές μιας σύγχρονης φιλελεύθερης κυβέρνησης: «Είναι γνωστό, ότι είναι ελάχιστες οι γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική», είπε. Επόμενο βήμα οπισθοδρόμησης ήταν η υποβάθμιση των πολιτικών ισότητας των φύλων, που επισφραγίστηκαν και με τη μετονομασία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας και εσχάτως σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής & Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, αλλά και με τη μεταφορά της από το Υπουργείο Εσωτερικών (οριζόντιες πολιτικές) στο Υπουργείο Εργασίας (μονοθεματικές πολιτικές). Η πατριαρχία και οι κανόνες της φαντάζουν κάτι απολύτως φυσιολογικό για τη ΝΔ και πρέπει να διαιωνιστούν και με κυβερνητικές πρωτοβουλίες.
Δεν είναι όμως μόνο η πατριαρχία. Είναι και η καταστολή και η αστυνομική βία, που δείχνουν να είναι πυρηνικά στοιχεία για την Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη και έχουν την τιμητική τους αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Αστυνομοκρατία εντός των πανεπιστημίων, αστυνομοκρατία για την τήρηση των μέτρων κατά του κορονοϊού, αστυνομοκρατία μέσα στα ίδια μας τα σπίτια (βλ. περίπτωση οικογένειας Ινδαρέ). Και όπου δεν μπορεί να μπει η αστυνομία – ακόμη – μπαίνουν τα ελεγχόμενα από το Μέγαρο Μαξίμου ΜΜΕ. Με τα διόλου ευκαταφρόνητα ποσά από τις λίστες Πέτσα, ο κ. Μητσοτάκης έχει φροντίσει και έχει καταφέρει να ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης και να πλασάρει στο ποίμνιο τις ειδήσεις και τα γεγονότα που αυτός επιθυμεί, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα όσα δεν συμφέρουν το κυβερνητικό αφήγημα. Το τοιχοκολλημένο σημείωμα κουκουλώματος στους διαδρόμους της ΕΡΤ για το κορονοπάρτι του Πρωθυπουργού στην Ικαρία και για την υπόθεση Λιγνάδη αποτελεί πλήγμα για την ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας. Κυρίως γιατί δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ο καθρέφτης όλων αυτών που συμβαίνουν κάθε μέρα.