Macro

Οι πέτρες δάκρυα στάζουνε και σκούζουν στοιχειωμένες. Κι ένας αετός, ρωμηός αετός, όλο εκεί πετάει, Και των φτερών του τη σκιά ρίχτει στο μαύρο τόπο, Κι όλο βογγά, ξερνά χολή, και όλο βλαστημάει Α Α Α Email Εκτυπωση Κατηγορία Υπάρχει λόγος Ροη κατηγοριας

Εικόνα αναταραχής παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης, ειδικά όσοι συνέδεσαν το απόσπασμα του Π. Πολάκη στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ περί φυλακών με την προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου. Αρκετοί, μεταξύ αυτών και ο προφυλακισθείς, ισχυρίζονται ότι υλοποιείται το «σχέδιο Πολάκη» εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να εμφανίσουν τη συγκεκριμένη διαδικασία, άρα και όσες ενδεχομένως ακολουθήσουν, ως πολιτικές διώξεις εκ μέρους ενός στυγνού καθεστώτος που φυλακίζει τους αντιπάλους του. Οι πιο γραφικοί κάνουν και παραπομπές σε Στάλιν, γκούλαγκ, δίκες Μόσχας και τα τοιαύτα. Η επιχειρηματολογία αυτή βέβαια, ενδεικτική ενός μετά βίας συγκεκαλυμμένου πανικού, δεν λειτουργεί υπέρ ενός υποτιθέμενου επομένου «θύματος των διώξεων», καθώς περιλαμβάνει την εκ των προτέρων ταύτισή του με τον κ. Παπαντωνίου και τα πεπραγμένα του. Αντιθέτως, λειτουργεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους ακριβώς λόγους: «Όταν ήρθαν για τον Άκη, όταν ήρθαν για τον Γιάννο...». Πόσο βοηθάει αυτή η ακολουθία τον «επόμενο»;

Αναμφισβήτητα υπάρχει ανάγκη οι νέοι και οι νέες να τιμούν τις εθνικές επετείους, να συμμετέχουν με δημιουργικό τρόπο στις εκδηλώσεις της ιστορικής μνήμης, να αντλούν συμπεράσματα και αξίες από τη διαχρονικότητα του μηνύματος ‘θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία’. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπλουτιστούν οι εκπαιδευτικές δράσεις μέσα και έξω από το σχολείο, ώστε να μπορούν οι εθνικές επέτειοι να βιώνονται με ουσιαστικό τρόπο από τα νέα παιδιά και να μην μετατρέπονται σε άλλη μία ευκαιρία κατανάλωσης. (...) Η ουσιαστική κατάργηση του θεσμού των μαθητικών παρελάσεων έχει επέλθει, απομένει η τυπική κατάργησή του με την σημερινή μορφή. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από το διάλογο ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς και την τοπική κοινωνία, με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας. Αν αποκτήσουν μεγαλύτερη ουσία οι εκπαιδευτικές δράσεις, εντός και εκτός του σχολείου, πάνω σε θέματα εθνικής αυτογνωσίας και αλληλεγγύης, τότε οι μαθητικές παρελάσεις θα αποτελέσουν, χωρίς περιττές εντάσεις, παρελθόν.

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Είναι ένα ερώτημα που κάθε Οκτώβριο, με την απελευθέρωση της Αθήνας καταρχάς κι ύστερα με την κήρυξη του πολέμου, γίνεται καρφί στο μυαλό: Βλέπουν άραγε οι Γερμανοί, όλων των μεταπολεμικών γενεών, ταινίες με θέμα τις αγριότητες των προγόνων τους στα στρατόπεδα εξόντωσης, εναντίον Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλοφίλων, αναπήρων, πολιτικών κρατουμένων και αντιστασιακών; Κι αν αποφεύγουν τις ταινίες μυθοπλασίας, μήπως στέκονται περισσότερο σε ντοκιμαντέρ; Το ζητούμενο δεν είναι βέβαια η διά παντός ενοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, στους κόλπους του οποίου υπήρξαν και αντιστασιακοί, που πλήρωσαν με θάνατο τη γενναιότητά τους. Το ζητούμενο, το αναζητούμενο μάλλον, είναι το μέγεθος της ήττας της συλλογικής μνήμης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν όχι σε οικουμενικό. Δεν χωράει αμφιβολία πως έχει ηττηθεί η μνήμη μας. Το μαρτυρεί η ακμή των νεοφασιστών και των νεοναζιστών σε ποικίλες χώρες. Αλλοι εξ αυτών δρουν απροκάλυπτα, άλλοι κρύβουν τον φιλοχιτλερισμό τους κάτω απ’ την κουκούλα του υπερπατριώτη. Αυτό συμβαίνει με τους δικούς μας χρυσαυγίτες νεοναζιστές, που φορούν κάτι ενδιάμεσο σε χλαμύδα και φουστανέλα, για να καλύψουν τη στολή των SS που ζεσταίνει το σώμα και κυρίως την ψυχή τους.

Στις 23 Αυγούστου 2010, λίγες ημέρες μετά το Καστελόριζο, ο πρώην πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη έδωσε στο Μπλούμπεργκ μια σύντομη συνέντευξη, την οποία όλοι θυμούνται από την περίφημη ατάκα “η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική οικονομία στην Ευρώπη”. Στη συνέντευξη αυτή ο Γ. Παπαντωνίου είπε ότι η χώρα βρέθηκε στο όριο της χρεοκοπίας επειδή υπήρξε μεγάλη δημοσιονομική χαλάρωση και έλλειμμα μεταρρυθμίσεων και ανταγωνιστικότητας. Τώρα, χρειαζόταν ένα πολύ μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας από τον κρατισμό και η άρση των φραγμών στην ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα. Έτσι ώστε η ιδιωτική επενδυτική πρωτοβουλία να αναλάβει και να υποστηρίξει την έξοδο της χώρας από την κρίση. Είναι προφανές ότι ο Γ. Παπαντωνίου δεν μιλούσε εκ μέρους ενός κόμματος, αλλά εκ μέρους ενός συστήματος. Του συστήματος που προσπάθησε να επιβάλει στη χώρα την καταστροφική λιτότητα των Μνημονίων, πρώτα μέσω της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, κατόπιν μέσω της κυβέρνησης Παπαδήμου και στο τέλος μέσω της κυβέρνησης Σαμαρά. Του συστήματος που προσπάθησε να “πουλήσει” την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του νερού και των δημόσιων αγαθών, την εξαΰλωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την απελευθέρωση των απολύσεων, τη μείωση των συντάξεων και την διάλυση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, τις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ως τις μεταρρυθμίσεις που θα έσωζαν την Ελλάδα από την καταστροφή. Του συστήματος που, όπως αποδεικνύεται, αφού λεηλάτησε ασύστολα το δημόσιο συμφέρον και αποθησαύρισε όσες μίζες μπορούσε, οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Την οποία επιχείρησε να διαχειριστεί ενοχοποιώντας ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, η οποία πηδούσε από τα παράθυρα. Όλο αυτό το σύστημα, λοιπόν, χρεώνεται τον Γιάννο Παπαντωνίου, στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι εξηγείται η ταραχή και η ανησυχία των στελεχών, τόσο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. όσο και της Ν.Δ., από την προφυλάκισή του. Ταραχή, η οποία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τους αντιπερισπασμούς, είναι πολύ δύσκολο να κρυφτεί.