Macro

Ήταν σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου 1967, Κυριακή τότε. Ο εμβληματικός ήδη επαναστάτης Ερνέστο Τσε Γκεβάρα περνούσε δια παντός στη σφαίρα του μύθου, δολοφονημένος από άγημα του βολιβιανού στρατού. «Λεπτομέρεια», σημαντική από συμβολικής (κι όχι μόνο) πλευράς: Ο άνθρωπος που πίεσε τη σκανδάλη και σκότωσε τον Τσε, έπειτα από 39 χρόνια, γερασμένος πια και φτωχός, κινδύνευε να χάσει την όρασή του. Την έσωσε χάρη στην φροντίδα Κουβανών γιατρών!

Τώρα που όλοι υποχρεώνονται να παραδεχθούν ότι η μη περικοπή της προσωπικής διαφοράς των παλαιών συντάξεων είναι ένας εφικτός στόχος, για να μην πούμε μια απτή πραγματικότητα, είναι χρήσιμο να κάνουμε έναν απολογισμό της στάσης τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης απέναντι σ΄ ένα πρόβλημα τόσο κρίσιμης σημασίας. Χρήσιμο, γιατί μπορεί να μας αποκαλύψει δύο παραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς: ένα προς μίμησιν και ένα προς αποφυγήν.

Αδικία που πήγε σε αυτούς τους άσχετους το Νόμπελ Ειρήνης. Κανονικά έπρεπε να το μοιραστούν ο Ζόραν Ζάεφ και η Μαρία Σπυράκη. Θα ήταν πολύ καλό και για το κατάστημα "Μικρογεύματα Φρανσουά" στις Βρυξέλλες, δίπλα στο κτήριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου ήπιαν εκείνους τους ιστορικούς καφέδες. Εκεί η Σπυράκη συνάντησε τον Ζάεφ να περιμένει σε μια ατελείωτη ουρά πρωθυπουργών, που περίμενανπομονετικά να πάρουν καφέδες και τυρόπιτες για τους σωματοφύλακες και τους συνεργάτες τους. Μέσα στο κτήριο του Συμβουλίου δεν έχει τέτοια, συνήθως φέρνουν φαγητό σε τάπερ από το σπίτι. Έτσι η Σπυράκη έπεσε τυχαία πάνω στον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ και του εξήγησε τις αταλάντευτες θέσεις της για το «Μακεδονικό». Αν είχε πέσει πάνω στον πρωθυπουργό της Ισλανδίας, θα του είχε εξηγήσει τις αταλάντευτες θέσεις της για τον παστό μπακαλιάρο. Μάλλον στα αγγλικά πρέπει να έγινε η συζήτηση, γιατί η Σπυράκη έχει μητρική γλώσσα τα ελληνικά, ενώ ο Ζάεφ τα ακατονόμαστα. Η Σπυράκη είπε στον Ζάεφ ότι αδιαπραγμάτευτη θέση της Ν.Δ. για το «Μακεδονικό», είναι η σύνθετη διγλωσσία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων. Είναι μια καλή πλατφόρμα για να οργανώνεις στο εσωτερικό της χώρας διαδηλώσεις με κρεμάλες. Κάτσε, ρε άνθρωπε, να φύγει ο Τσίπρας από τη μέση και θα τα βρούμε όλα, του είπε με αυστηρό ύφος που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα.

Από παιδιά μια λέξη στα αυτιά, μια λέξη στο μυαλό, μια προειδοποίηση, μια προσταγή: «Πρόσεχε». Πρόσεχε. Θα χτυπήσεις. Θα πονέσεις. Μην τρέχεις. Μείνε εκεί που είσαι. Μείνε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μην κουνιέσαι. Καθηλώσου. Έτσι θα είσαι ασφαλής. Έτσι κανείς δεν θα πονέσει. Ούτε εσύ ούτε εκείνοι που έχουν την ευθύνη σου. Έτσι κανείς δεν θα φταίξει. Έτσι όλα θα πάνε καλά. Υπακούς. Προσέχεις. Δεν τρέχεις. Δεν σκαρφαλώνεις. Δεν χάνεις την ισορροπία σου. Δεν πέφτεις κάτω. Δεν νιώθεις πόνο. Δεν τρως τα μούτρα σου. Τα μούτρα σου παραμένουν αφάγωτα. Κουβαλάς ακόμη τα πρώτα - πρώτα μούτρα που είχες. Οι δεκαετίες περνάνε με μούτρα παιδιού πάνω σε σώμα εφήβου, νέου, λιγότερο νέου, μεσήλικα, ηλικιωμένου, υπερήλικα.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με την άποψη που προσπαθούν να επιβάλουν όλες οι δυνάμεις που υπερασπίζονται το status quo, ότι δηλαδή ο λαϊκισμός είναι διαστροφή της δημοκρατίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αριστερός λαϊκισμός αποτελεί στη σημερινή Ευρώπη την πιο κατάλληλη πολιτική δύναμη για την ανάκαμψη και τη διεύρυνση των δημοκρατικών μας ιδανικών.

Την ώρα όμως που ο Ερντογάν ζυγίζει τις γεωπολιτικές και οικονομικές του επιλογές, η διακυβέρνησή του αποδεικνύεται ασταθής, καθώς έχουν απομακρυνθεί όλοι όσοι θα μπορούσαν να τον συμβουλέψουν ποιο δρόμο να ακολουθήσει: τα φιλελεύθερα και κοσμικά στελέχη των πρώτων κυβερνήσεών του, οι συνιδρυτές του κόμματός του, οι γκιουλενιστές και η αφρόκρεμα της δημόσιας διοίκησης. «Η Τουρκία πρέπει να λάβει μερικές κρίσιμες αποφάσεις, όπως το αν θα συνεχίσει αυτό το σύστημα ή θα το τροποποιήσει», λέει ένα στέλεχος του ΑΚΡ. «Ο λαός της Τουρκίας πρέπει να ενωθεί ξανά. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο διχασμός».