Macro

Η κυβέρνηση αυτές τις μέρες μάς ενημέρωσε σε όλους τους τόνους ότι πολλές χιλιάδες θα μείνουν στα νησιά για απροσδιόριστο χρόνο. Μας έμεινε ο ριζοσπαστισμός, τα τάγματα εφόδου, όπως ορθά τα αποκαλεί ο συντοπίτης τέως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Παύλος Βογιατζής (σε αυτούς είναι και οι υπόδικοι για τις επιθέσεις σε πρόσφυγες δύο χρόνια πριν). Νιώθουν ότι ήρθε η δική τους ώρα, έχουνε την ανοχή του κράτους, πραγματοποιούν εισβολή σε ενεργό στρατόπεδο, αντιποίηση αρχής μπροστά στην αστυνομία, ξυλοδαρμούς και καταστροφές περιουσίες, απειλές σε ξένους πολίτες, ακόμα και σε ντόπιους δημοκρατικούς πολίτες. Να δούμε, λοιπόν, πόσο πίσω θέλουν τις ζωές μας και τα νησιά μας; Γιατί, σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις και πράξεις τους, μας πάνε πολύ πίσω. Στις εποχές των παρακρατικών, στα ξερονήσια, στη λογοκρισία,μέχρι και στην εκδίωξη. Πίσω στην κανονικότητα του σκοταδιού...

«Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που παρέλαβε τη χώρα σε πολύ δύσκολες συνθήκες και την παρέδωσε σε καλές, με ταμειακό μαξιλάρι ασφαλείας. Που απέφυγε την πιστοληπτική γραμμή, αποφεύγοντας καταστάσεις που μπορούσαν να προκληθούν από μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση ή μια πανδημία από το εξωτερικό. Τότε οι προύχοντες και τα συμφέροντα, ιδιωτικά, τραπεζικά, μιντιακά, οικονομικά, έλεγαν πως δεν χρειάζεται. Βέβαια αυτοί οι προύχοντες είχαν φέρει τη χώρα σε χρεοκοπία πολλές φορές τα τελευταία 200 χρόνια. Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που κυβερνούσε έχοντας ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και έκανε εμβληματική παρέμβαση με την ασφάλιση των ανασφάλιστων. Γνωρίζοντας ότι η αρρώστια δεν είχε γεωγραφικά και ταξικά σύνορα, και δεν αφαιρούσε το ΑΜΚΑ από μικρά παιδιά. Που έδινε έμφαση στην υγεία και έκανε τα ΤΟΜΥ στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Οι προύχοντες την κατηγόρησαν όμως ότι έχει μίσος για τα μεσαία στρώματα και ότι η πολιτική στην Υγεία δεν συνάδει με την ιδιωτική πρωτοβουλία, ότι θα πάρει δουλειές από τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά η κυβέρνηση δεν υποχώρησε γιατί ήξερε ότι προ κρίσης το ποσοστό δαπανών για την υγεία ήταν 6,8% του ΑΕΠ που έπεσε σε 4,6%. στην κρίση και που το επανάφερε στο 5,2% και είχε σχέδιο για την αύξησή του στο 6% τα επόμενα 4 χρόνια, πιο χαμηλά αλλά και πιο κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Είχε μάλιστα δρομολογήσει 4000 θέσεις εργασίας στην δημόσια υγεία για το 2019-2020.. Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που προωθούσε την ανάπτυξη, με στόχο να φύγει από το ζουρλομανδύα του 3,5%, χρησιμοποιώντας το μαξιλάρι ως εργαλείο ανάπτυξης. Οι προύχοντες είπαν όχι, δεν χρειάζεται, να δείξουμε πρώτα αξιοπιστία και μετά βλέπουμε για τους στόχους. Αναρωτιέται κανείς ποια θα ήταν η ανάπτυξη αν είχε ακολουθηθεί μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική σαν αυτή που είχε σχεδιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Ξανθός εξέφρασε την ανησυχία του για τις ιδιωτικοποιήσεις, το μέλλον των ΤΟΜΥ, τις γκρίζες ζώνες μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα 15εκ που ανακοίνωσε για την υγεία ο κ. Σταϊκούρας είναι πολύ λίγα. Με τους δικούς μας υπολογισμούς μια καλή αρχή θα ήταν 150 εκ.

Η προθυμία, πάντως, των «θεσμών» να προσφέρουν στη χώρα κάμποσα εκατομμύρια ευρώ για τη δημιουργία περίκλειστων κέντρων και την ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων, σε μια τέτοια λογική πρέπει να ενταχθεί. Σε μια λογική που φορτώνει τα βάρη στις χώρες εισόδου, τις οποίες θεωρεί φράγματα προστασίας των κρατών της ευρωπαϊκής ενδοχώρας και τις μετατρέπει σε αποθήκες ψυχών, ενώ θεωρεί την αλληλεγγύη είδος σπάνιο. Η εικόνα αυτή δεν αλλάζει με τη «γαλαντόμα» υπόσχεση μετεγκατάστασης των 5.000 ασυνόδευτων ανηλίκων εν ευθέτω χρόνω – μεγάλη η χάρη τους! Το Μαξίμου, λοιπόν, μπορεί να κερδίζει χρόνο, η χώρα, όμως, χάνει μια ευκαιρία να διεκδικήσει μια δίκαιη και ηθική μεταναστευτική πολιτική στην ΕΕ. Το πρόβλημα της αναθεώρησής της παραμένει. Κατά τούτο είναι ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό το ζήτημα, και όχι ως πρόσχημα για την απαλλαγή από τις ευθύνες που μας αναλογούν ως χώρα, τις οποίες δεν γίνεται να απεκδυθούμε, όσο κι αν κάνουμε αδιαπέραστα τα σύνορα, όσο κι αν παραβαίνουμε την υποχρέωση υποδοχής των αιτημάτων χορήγησης ασύλου. Σε όσους λαϊκίζουν ασύστολα, αν και κατ’ όνομα νεοφιλελεύθεροι, να υπενθυμίσουμε ότι η Ισπανία απέφυγε την καταδίκη από διεθνές δικαστήριο ορίζοντας στα σύνορά της συγκεκριμένα σημεία υποδοχής προσφύγων που θέλουν να υποβάλουν αίτημα χορήγησης ασύλου. Το προκατασκευασμένο δίλημμα «κλειστά σύνορα ή ξέφραγο αμπέλι», που προβάλλουν οι δεξιοί λαϊκιστές, ακόμα και στο ξενοφοβικό περιβάλλον μπορεί να αναιρεθεί.

Η κυβέρνηση, είναι αλήθεια, τα κατάφερε να ξεφύγει από το αδιέξοδο που είχε δημιουργήσει η πολιτική της στο προσφυγικό, μέσω της «εσωτερικής εργαλειοποίησής» του. Κατάφερε να «νομιμοποιήσει» μια διαχείριση, σε μεγάλο βαθμό παράνομη, πέρα από απάνθρωπη, και να γίνει, καταρχάς, αποδεκτή από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Είναι μια διαχείριση στη βάση μέτρων και πολιτικής «έκτακτης ανάγκης». Είναι, ωστόσο, αρθρογράφοι φιλικοί προς την κυβέρνηση που θέτουν το ερώτημα κατά πόσο, όταν θελήσει να επανέλθει στη θεσμική κανονικότητα, θα τα καταφέρει. Δηλαδή, κατά πόσο όσοι σήμερα χειροκροτούν την κυβέρνηση, διότι, επιτέλους, έχει επίσημη πολιτική τα push back, την κατάργηση του ασύλου και τη φυλάκιση προσφύγων, θα αποδεχθούν, σε μια άλλη φάση, να εγκαταλειφθεί. Αν δηλαδή, σήμερα, διαμορφώνονται οι δυνάμεις οι οποίες ή θα επιβάλουν τη μονιμοποίηση αυτής της πολιτικής «έκτακτης ανάγκης» ή ορμπανοποίησης στη ΝΔ ή θα συγκροτήσουν, αν δεν ικανοποιούνται, ένα χωριστό φορέα ακροδεξιό – αντιμεταναστευτικό – ρατσιστικό – αντιπροσφυγικό, όπως στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε επιτυχώς, μαζί βέβαια και με άλλες δυνάμεις, στην πρώτη φάση, το προσφυγικό να μην γίνει μοχλός μετατόπισης της κοινωνίας προς τα δεξιά και την ακροδεξιά. Ως πρόβλημα, και με πιο δυσμενείς όρους, θα συνεχίσει να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια, ίσως δεκαετία. Μπορεί, όμως, και τώρα να τα καταφέρει, εφόσον, στη βάση της θετικής εμπειρίας του, θα συγκροτήσει την κατάλληλη δέσμη θέσεων και προτάσεων. Και ακόμη, εφόσον εργασθεί με επιμονή και ευφυΐα να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις που είναι διαθέσιμες ή και λανθάνουν. Αυτό, τώρα, είναι το κύριο έργο του.

Τα γεγονότα που συνέβησαν στην πλατεία Ομονοίας δεν αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία. Από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα αυτό που όρισε την αναπτυξιακή δυναμική του κέντρου ήταν η ίδια η κτηματαγορά, κυρίως στην κατεύθυνση του αστικού τουρισμού. Η πορεία αυτή συμπίπτει με τη συνεχόμενη επί δύο θητείες δημαρχία Καμίνη, η οποία δεν έκανε καμία παρέμβαση για το δημόσιο χώρο. Τα ηνία παίρνει σήμερα η διοίκηση Μπακογιάννη που με την έναρξη των καθηκόντων της εγκαινιάζει δημόσιο χώρο σχεδιασμένο από την ίδια την αγορά και μάλιστα εν κρυπτώ. Ο νέος δήμαρχος έρχεται σήμερα να αποδείξει πως μπροστά στη μίνιμουμ ιδιωτική θέληση και την αυτορρύθμιση της αγοράς, οι δημόσιοι θεσμοί και η κοινωνία είναι προϋποθέσεις περιττές. Τα αποκαλυπτήρια της Πλατείας Ομονοίας συμβολίζουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την παγιωμένη αντίληψη του συστήματος εξουσίας για την απαξίωση του δημόσιου χώρου, ως χώρου που ταυτίζεται με το Πολιτικό και τη δημόσια διαβούλευση, τόσο στον σχεδιασμό, όσο και στη καθημερινή λειτουργία της αστικής ζωής.

Το άρθρο 11 του Συντάγματος προβλέπει το αρχαιότερο δικαίωμα συλλογικής δράσης στο ελληνικό συνταγματικό δίκαιο, το δικαίωμα της συνάθροισης, του οποίου η άσκηση ορθά μεταφράζεται σε δημόσια συμμετοχή στις διαδικασίες σχηματισμού πολιτικής βούλησης της εξουσίας. Από την εποχή της δικτατορίας ισχύει το ν.δ. 794/1971 ενώ καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν έφερε προς ψήφιση εκτελεστικό νόμο, αφήνοντας διευρυμένα τα όρια του δικαιώματος. Το υπό διαβούλευση σχέδιο νόμου αποπειράται μετά από 45 χρόνια δημοκρατίας να προβεί σε ρυθμίσεις- περιορισμούς, εισάγοντας αμφίβολης συνταγματικότητας νεωτερισμούς. Το Σύνταγμα προβλέπει την απαγόρευση των υπαίθριων συναθροίσεων με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, σε δύο περιπτώσεις: σε γενικό επίπεδο αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια και σε ορισμένη περιοχή αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Στο ν.δ. 794/1971 προβλέπονταν η θέση του «διοργανωτή» της συνάθροισης ο οποίος είχε την υποχρέωση γνωστοποίησής της στην αστυνομική αρχή 48 ώρες πριν την πραγματοποίησή της. Η γνωστοποίηση περιελάμβανε τα ατομικά στοιχεία του διοργανωτή, την ημερομηνία και ώρα της συνάθροισης, τον ακριβή τόπο, το τέρμα και την διαδρομή καθώς και τον ειδικό σκοπό της. Το υπό διαβούλευση σχέδιο νόμου επαναφέρει το θεσμό του «οργανωτή» και την γνωστοποίηση της συνάθροισης. (...) Η αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου, επί της αρχής, φέρεται να επιδιώκει την διασφάλιση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι «εντός ενός θεσμικού πλαισίου λογικής». Παραβλέπεται προφανώς ότι η εξισορροπητική λογική και στάθμιση των αντικρουόμενων κοινωνικών συμφερόντων ανήκει προνομιακά στον συνταγματικό νομοθέτη και αποτυπώνει τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς μιας ορισμένης περιόδου. Ο επαναπροσδιορισμός του πλαισίου της λογικής από τον ύστερο κοινό νομοθέτη μόνο ως θεσμική αναίδεια μπορεί να εκληφθεί.

Ο ακροδεξιός όμως λόγος, οργανωμένα και συστηματικά, στην Ελλάδα και παντού, επιλέγει να ενοχοποιεί τους πρόσφυγες. Στρέφει την οργή τμημάτων της κοινωνίας εναντίον τους, αποστρέφοντας το βλέμμα από τους πραγματικούς ενόχους, τις δυνάμεις του πολέμου (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση), τις ολιγαρχίες του πλούτου και τους πολιτικούς υπηρέτες τους. Η ξενοφοβική στοχοποίηση των προσφύγων σπέρνει διχόνοια μεταξύ των λαών, υπονομεύει και καταστρέφει την κοινωνική αλληλεγγύη, το αρχέγονο όπλο των όπου γης κατατρεγμένων και καταπιεσμένων εναντίον των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών τους. Μπροστά στην επιδημία ξενοφοβίας και ρατσισμού, δηλώνουμε ότι δεν είναι εχθροί μας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες και ότι δεν πολεμούμε εναντίον τους! Δεν πολεμούμε εναντίον των αδύναμων, των κατατρεγμένων και εξαθλιωμένων του κόσμου αυτού! Εχθροί μας είναι οι δυνάμεις του πολέμου, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η ολιγαρχία του πλούτου σε Ελλάδα και Τουρκία και οι πολιτικοί υπηρέτες της! Εχθροί μας είναι οι κάθε λογής πατριδοκάπηλοι και πολεμοκάπηλοι, οι φασίστες και οι ρατσιστές, οι έμποροι του μισανθρωπισμού! Απέναντι σε ένα σύστημα που συνθλίβει ολόκληρους λαούς, που κονιορτοποιεί τις ζωές τους και παράγει καθημερινά «περιττούς» ανθρώπους αγωνιζόμαστε για τη μαχητική αλληλεγγύη των λαών ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, για μια κοινωνία συντροφικότητας και ανθρωπιάς!

Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να συγκροτηθεί και να κατατεθεί στο δημόσιο διάλογο ένα πολύπλευρο σχέδιο για την διαχείριση της μεγάλης αυτής πρόκλησης που συνιστά το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Από το πώς αντιμετωπίζεις τα γεωπολιτικά παιχνίδια Ερντογάν, πως πιέζεις την Ευρωπαϊκή Ένωση για να λειτουργήσει επιτέλους όπως πρέπει το πλάνο της μετεγκατάστασης, πως θα προωθήσεις την ιδέα του ευρωπαϊκού ασύλου, πως θα αποσυμφορήσεις -με ένα πρόγραμμα δίκαιης κατανομής- τα νησιά στα οποία αναπτύσσονται νοσηρά φαινόμενα. Πάνω από όλα, όμως, με την αποδοχή της αλήθειας πως σημαντική μερίδα αυτών των ανθρώπων θα μείνουν στην Ελλάδα είτε μόνιμα είτε για αρκετά χρόνια να βάλεις άμεσα μπροστά ένα πρόγραμμα για την ένταξή τους στην Ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο και πιο δύσκολο θέμα καθώς δεν το έχουμε αποδεχθεί ούτε εμείς ούτε κι αυτοί. Τέλος, η πολιτεία οφείλει να σπάσει άμεσα τις άτυπες πολιτοφυλακές στον Έβρο, απομακρύνοντας οπλισμένους πολίτες από την ευαίσθητη περιοχή της συνοριογραμμής και ακολούθως να διερευνήσει -ει δυνατόν με σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής νομικών κι εμπειρογνωμόνων- τις πληροφορίες που υπάρχουν για νεκρούς μετανάστες στα σύνορα που δέχθηκαν πυρά από την Ελληνική πλευρά. Να μην μείνουμε με το στίγμα αυτής της ντροπής.

Δεν κολλάει ο κορωνοϊός με τη μετάληψη υπάρχουν σχετικές επιστημονικές μελέτες από τον Μεσαίωνα. Κι αν κολλήσει, θα κάνουμε μια λιτανεία με την ιερή κάρα του Αγίου Σουλπικίου και θα τον εξορκίσουμε. Έχει δώσει σχετικές οδηγίες ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Έβγαλε και η ΕΡΤ έναν παπά να το εξηγήσει στον κόσμο γιατί δεν παίζουμε μ' αυτά τα πράγματα. Μια μικρή επιφύλαξη φάνηκε να κρατάει ο Μόσιαλος, αλλά δεν βάζει και το χέρι του στη φωτιά. Καθηγητής Ιατρικής είναι άλλωστε, τι να ξέρει από Θεολογία; Και αν μαζευόμασταν 300 σε μια πλατεία και γλύφαμε το ίδιο κουταλάκι, την ίδια μικρή επιφύλαξη θα εξέφραζε. Εκεί βέβαια δεν είναι το ίδιο από επιδημιολογικής άποψης, γιατί κανείς δεν φοράει μεγάλο καπέλο. Οι Σαουδάραβες κλείσανε βέβαια τη Μέκκα, αλλά μάλλον το Κοράνι είναι πιο σχολαστικό σε θέματα δημόσιας υγείας από τον Μόσιαλο. Εντάξει, αν ήταν επικίνδυνο, θα το απαγόρευε και ο ΕΟΔΥ. Κουμπάρος του Κικίλια είναι ο διοικητής, κάτι περισσότερο από μας θα ξέρει. Είναι και οικονομολόγος ο άνθρωπος, δεν θα διακινδύνευε να έχουμε ύφεση για το 2020 λόγω κορωνοϊού. Μην κοιτάτε που φυλαγόταν από το Μιλάνο κι έφαγε γκολ από τους Αγίους Τόπους. Πρόκειται για κλασική περίπτωση οφσάιντ. Με δύο νοσοκομεία κλειστά από τον κορωνοϊό, δόξα τω Θεώ που δεν έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να λέτε, γιατί τώρα θα είχε γίνει της κακομοίρας. Στα ΑΤΜ θα ήταν κάθε μέρα ο Υποφάντης και θα τους έβαζε θερμόμετρο.

Αλίμονο όμως στη χώρα που σχεδιάζει ξερονήσια. Αλίμονο στη χώρα που τη σώζει το κτήνος που έχει κρεμάσει στην πετονιά του ένα μωρουδίστικο καλτσάκι και την ανεβάζει, χαμογελαστός, στο Διαδίκτυο με τη λεζάντα «απομεινάρι από πνιγμένο προσφυγόπουλο». Αλίμονο στη χώρα που οι πολίτες της βρίζουν χυδαία έγκυους γυναίκες και τις σπρώχνουν να πνιγούν. Αλίμονο στη χώρα που έχει εθελοντές στη φρίκη. Αλίμονο στη χώρα που προπηλακίζει «...τα δροσερά Ελληνόπουλα» (Νίκος Καρούζος) που θέλουν να παρηγορήσουν και «ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους» που είναι έτοιμοι για κάθε βαρβαρότητα.