Macro

Τον τελευταίο καιρό, η μία πυκνή σε εξελίξεις εβδομάδα διαδέχεται την άλλη επίσης πυκνή και η ανάλυση στη στήλη αυτή, ως είναι φυσικό, αδυνατεί να δώσει το κύριο στίγμα τους. Αλλά αν υποχρεωτικά το επιχειρούσαμε αυτό, για άλλη μια φορά, βρισκόμαστε μπροστά στην, συνεχώς τροφοδοτούμενη, σύγκρουση ΝΔ και κυβέρνησης. Οι εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο, οι οποίες, εν πολλοίς, είναι εύλογες και δρομολογημένες δημιουργούν, ως πολιτικός καταλύτης, μεγάλη αμηχανία και ανησυχία στη συντηρητική παράταξη ενώ κάθε βήμα που πραγματοποιείται στο μακεδονικό, παρά τα λεγόμενα του Κ. Μητσοτάκη, μειώνει την αξιοπιστία του ως ηγέτη φέρνοντας, επιπλέον, στο προσκήνιο τον ανοικονόμητο και για τον ίδιο τον πρόεδρο της ΝΔ δεξιό Α. Σαμαρά. Από κοντά, μια κάποια χαλάρωση στην ένταση μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας αφαιρεί ένα πεδίο πρόσφορο για τη ΝΔ ως τώρα το οποίο, εκτός των άλλων, άκρως δεκτικό για την προβληματική και βλαπτική ρητορική του κ. Καμμένου.

Πριν από δύο εβδομάδες, μια φίλη μου έστειλε με χαλαρή διάθεση μια υπενθύμιση ότι σε λίγες ημέρες θα είχε γενέθλια. Το κάνει κάθε χρόνο. Το πρόβλημα είναι ότι απεβίωσε πριν από μερικά χρόνια και απλά δεν αντέχω να την μπλοκάρω (μαζί και τα ψηφιακά της μηνύματα) από τον λογαριασμό μου. Κι ούτε θα το ήθελα: τα σατιρικά μηνύματά της με κάνουν να χαμογελώ. Όπως εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων, η συνεχιζόμενη ψηφιακή της ζωή χρησιμεύει ως υπενθύμιση της μοναδικής της ταυτότητας. Τα μηνύματά της από τον τάφο είναι ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα μιας σύγχρονης επανάστασης στη διαδικασία του θανάτου και τον ίδιο τον θάνατο.

Το 2017 ολοκληρώθηκαν οι νέοι αυτοκινητόδρομοι, οι οποίοι άλλαξαν ριζικά τον χάρτη του εθνικού οδικού δικτύου. Σημαντικότατο τμήμα της συνολικής δαπάνης κατασκευής αποτέλεσαν οι αποζημιώσεις προς τους παραχωρησιούχους, με ευθύνη του Δημοσίου, όπως πιστοποιεί η έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου για την περίοδο 2000-2014. Οι πρόσθετες τελικές αποζημιώσεις ανήλθαν σε 1,1 δισ. ευρώ.

Η προηγούμενη εβδομάδα σημαδεύτηκε από δύο σημειακές θεσμικές υποχωρήσεις απέναντι στην Ακροδεξιά. Η πρώτη σημειώθηκε στην υποδοχή του «Αγίου Φωτός», την οποία η Αριστερά παλιότερα αντιμετώπιζε σκωπτικά. Ακόμα και σήμερα κυβερνητικοί βουλευτές αποστασιοποιούνται, επιχειρώντας να διασκεδάσουν την εύλογη αμηχανία τους. Ομως η «κυβερνώσα» Αριστερά δεν άλλαξε την εκδήλωση αυτή, δεν διατυπώνει καν θέση για το θέμα. Η φλόγα συνεχίζει να έρχεται με τιμές αρχηγού κράτους.

Δύο από τα πολύ σοβαρά εκκρεμή ζητήματα για τη χώρα, που επιχειρεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, το τέλος του μνημονιακού προγράμματος και η ελάφρυνση του χρέους και η συμφωνία για το Μακεδονικό με την βόρεια γείτονα μας ΠΓΔΜ, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις την προηγούμενη εβδομάδα, φαίνεται ότι είναι σε καλό δρόμο. Τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, βέβαια, επιχειρούν να το αποκρύψουν με διάφορους τρόπους, προβάλλοντας, κινδυνολογικά μάλιστα, διάφορες ειδήσεις ήσσονος σημασίας ή εκμεταλλευόμενα διάφορες αμετροέπειες κυβερνητικών στελεχών που δυστυχώς δεν λείπουν. Οι ειδήσεις σχετικά με τις ζυμώσεις για την ελάφρυνση του χρέους, αποκαλύπτουν ότι οι δανειστές εξετάζουν συγκεκριμένες πια προτάσεις, που γρήγορα θα πάρουν τελική μορφή, καθώς θα ολοκληρώνονται τα προαπαιτούμενα και θα συνομολογείται και η συμφωνία των δεσμεύσεων για το «μετά». Προφανώς, είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος, αλλά άρχισε να διατρέχεται, και σε βατές συνθήκες. Το κρίσιμο είναι οι βαθμοί ελευθερίας που θα εξασφαλισθούν για το «μετά», δηλαδή η δυνατότητα να ασκηθεί μια πολιτική όλο και περισσότερο και με τα χρώματα της Αριστεράς. Και αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, προσοχή και επιμονή στο στόχο.

Η εσωκομματική δημοκρατία είναι κεντρικό επίδικο και για έναν ακόμα λόγο: ο τρόπος λειτουργίας ενός κόμματος στο εσωτερικό του προοικονομεί και τον τρόπο διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας, είτε με την έννοια της προετοιμασίας είτε με την έννοια της προ-διαμόρφωσης αρχών διακυβέρνησης που θα κατοχυρώνουν μια διακριτή σχέση του κόμματος με την κυβέρνηση.

Ο Ασδραχάς δεν πίστεψε ποτέ στον ιδεολογικό αναχωρητισμό, στην ευκολία της καταγγελίας των θεσμών, σε μια εξωθεσμική παρέμβαση που θα διατηρούσε την καθαρότητα των θέσεών του ή θα απέτρεπε τους συμβιβασμούς. Αντιθέτως, σε μια βαθύτατα πολιτική επιλογή και κουβαλώντας τη βιωματική εμπειρία του αποκλεισμού της ιστορικής αντίληψης που ο ίδιος έφερε για χρόνια από την κυρίαρχη ακαδημαϊκή ιστοριογραφία διεκδίκησε παραδειγματικά την εγκαθίδρυσή της πλέον μέσα από τους θεσμούς. Ο στόχος ήταν να μετακινήσει τα όρια, αυτά τα όρια που λειτούργησαν περιοριστικά, τα όρια που θύμιζε ο Φίλιππος Ηλιού, όταν τη στιγμή της ανακήρυξής του ως επίτιμου διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, μνημόνευε τη βιβλική ρήση, την τόσο προσφιλή στους Πατέρες: Μή μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες σου. Αυτά τα όρια θέλησε να μετακινήσει ο Ασδραχάς και οι συνοδοιπόροι του, διεκδικώντας την ασέβεια ως βασικό χαρακτηριστικό της δράσης τους.