Macro

Η αποφασιστικότερη στιγμή έρχεται όταν ο Φίλιππος της Μακεδονίας υιο­θετεί την αττική κοινή ως επίσημη γλώσσα του κράτους του στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. Ο Φίλιππος επέλεξε την αττική και όχι τη μακεδονική ως επίσημο όρ­γανο επικοινωνίας, αφού η μακεδονική ήταν μια διάλεκτος εντελώς άγνωστη στους υπόλοιπους Έλληνες, και επίσης μια διάλεκτος χωρίς καμία λογοτεχνική καλλιέργεια, χωρίς κανένα λογοτεχνικό και φιλολογικό κύρος, επομένως δεν θα μπορούσε να σταθεί ως κοινό όργανο επικοινωνίας των Ελλήνων. Η αττική ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας στις αποσκευές του την αντίθεσή του με τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό και την κληρονομιά του Ευρωκομμουνισμού και του ΚΚΕ Εσωτερικού, θεωρεί ότι προγραμματικές συμμαχίες, εφόσον είναι απαλλαγμένες από ηγεμονισμούς, θα δώσουν νέα πνοή στην πορεία της χώρας. Μετά την επικείμενη έξοδο από το μνημόνιο τον Αύγουστο, η συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις δεν μπορεί να αποφευχθεί με αναθέματα. Το Κίνημα Αλλαγής όμως, αγκιστρωμένο από πρόσωπα και πολιτικές που λειτουργούν ως βαρίδια του παρελθόντος, πρέπει να σταματήσει να διαπερνάται από (σφοδρή) αντιπαλότητα στο θέμα της κυβερνητικής συνεργασίας, αν και ήδη έχουν φανεί αποστασιοποιημένες συμπεριφορές. Ο πατέρας της σοσιαλδημοκρατίας Κάουτσκι, που δεν τον έχουν αποκηρύξει ακόμα, μιλά για πρόταση επαναστατικής στρατηγικής: «Ο σοσιαλισμός είναι πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού». Για μια πορεία προγραμματικής συμπόρευσης με μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, προϋπόθεση είναι η κοινωνική και ιδεολογική της μεταστροφή. Αυτό μπορεί να συμβάλει σε ένα σχέδιο βαθιών μετασχηματισμών στην Ελλάδα και Ευρώπη που χωρίς αυτούς είναι μάταιη οποιαδήποτε απόπειρα ριζικής επίλυσης των προβλημάτων.

Εξαιρετική πολιτική σημασία έχει για την ελληνική κυβέρνηση η μεταμνημονιακή επιτήρηση να αφήνει τόσους βαθμούς ελευθερίας που να μπορεί να ασκήσει πολιτική που ναι μεν δεν θα αλλάζει τους στόχους, αλλά θα επιτρέπει να εφαρμοστεί το πρόγραμμά της ή να αμβλύνει επώδυνα ψηφισμένα μέτρα. Φαίνεται ότι και αυτή η συζήτηση δεν πάει άσχημα και πια αξιωματούχοι της κυβέρνησης, ενθαρρυμένοι κάπως, παραδέχονται ότι συμπεριλαμβάνουν και την έκταση των περικοπών των συντάξεων. Και ο κ. Ντομπρόβσκις, όταν ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε κάπως χαλαρά ότι «επ’ αυτού του θέματος θα ήθελα να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει κάτι νέο πέραν των αλλαγών που έχουν νομοθετηθεί».

Υπό την ηγεσία του, το κόμμα κατάφερε και κινητοποίησε πολίτες που είχαν εγκαταλείψει την πολιτική κατά την περίοδο Μπλερ, ενώ προσέλκυσε ακόμη περισσότερους νέους. Αυτό δείχνει πως παρά τους ισχυρισμούς αρκετών πολιτικών επιστημόνων περί του αντιθέτου, η μορφή κόμμα δεν έχει ξεπεραστεί από τους καιρούς, κι ότι τα κόμματα μπορούν να ανανεωθούν δημιουργώντας σχέσεις με τα κοινωνικά κινήματα. Από την άλλη, η ευρεία δυσαρέσκεια των σοσιαλδημοκρατών ψηφοφόρων έγκειται στο γεγονός ότι τα κόμματα αυτά έχουν προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό. Όταν προσφέρουμε στους πολίτες την προοπτική μιας εναλλακτικής σε συνδυασμό με την δυνατότητα να συμμετέχουν σε έναν γνήσιο αγωνιστικό διάλογο, είναι σίγουρο ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ακουστεί η φωνή τους. Αλλά γι’ αυτό πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε τεχνοκρατική αντίληψη της πολιτικής που την υποβιβάζει σε ζητήματα διαχειριστικού χαρακτήρα και αντ’ αυτού αναγνωρίζει τον αγωνιστικό της χαρακτήρα.

Κάθε φορά που το Υπουργείο Εργασίας παίρνει σημαντικές φιλεργατικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, η ΓΣΕΕ αντί να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος των εργαζομένων είτε τις αγνοεί σαν να μην υπάρχουν, είτε –ακόμα χειρότερα- προσπαθεί να τις ακυρώσει με ανυπόστατα επιχειρήματα. Όταν η κυβέρνηση νομοθετούσε τις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία, την έκδοση διαταγής πληρωμής για τα οφειλόμενα, τη δυνατότητα εγγραφής στον ΟΑΕΔ των εγκλωβισμένων εργαζόμενων, την ικανοποίηση κατά προτεραιότητα των οφειλών στους εργαζόμενους για μισθούς 6 μηνών σε περίπτωση πτώχευσης και όλες τις υπόλοιπες φιλεργατικές διατάξεις του N. 4488/2017, για την ΓΣΕΕ ήταν απλά… Τετάρτη! Όταν η κυβέρνηση νομοθετούσε την ουσιαστική επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του συλλογικού εργατικού δικαίου από τον Αύγουστο του 2018 μέσω της επαναφοράς της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επεκτασιμότητας , για μεγάλο διάστημα η ΓΣΕΕ το αμφισβητούσε. Όταν πια δεν μπορούσε να συνεχίσει σε αυτή τη γραμμή ( καθώς βγήκε ακόμα και η εγκύκλιος!) , απεφάνθη ότι «άνθρακες ο θησαυρός», εστιάζοντας στο γεγονός ότι προβλέπεται ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός στη διαδικασία ελέγχου των προϋποθέσεων για να ισχύσει η επεκτασιμότητα και αυτή θα γίνεται πλέον μέσω του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ με βάση τη λίστα μελών των εργοδοτικών οργανώσεων.

Με τη συμφωνία αυτή έπαψε μια ιστορική τροχοπέδη πολλών χρόνων, που κρατούσε τις κοινωνίες και των δύο πλευρών καθηλωμένες. Όσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα στα Βαλκάνια αντιλαμβάνονται ότι χρειάστηκε μια μεγάλη υπέρβαση από τις κυβερνήσεις των δυο χωρών για να επιτευχθεί η συμφωνία, και γι’ αυτή την υπέρβαση από την πλευρά μας είμαστε περήφανοι/ ες ως Έλληνες αριστεροί/ ές. Οι δυο πλευρές έπρεπε να ξεπεράσουν πολλά χρόνια συντηρητισμού και οπορτουνιστικών, φοβικών και παρελκυστικών εθνικών πολιτικών.