Macro

Τι κι αν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του επεσήμανε πως οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν κοστίζουν τίποτα στο ελληνικό δημόσιο; Τι κι αν όλη η αντιπολίτευση του τόνιζε τη βία και τις μπιζνες της ΔΑΠ και επίορκων δεξιών καθηγητών; Τι κι αν ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε πως το νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί εν μέσω καραντίνας, γιατί δεν αφορά την πανδημία και έτσι ο διάλογος είναι ανεπαρκής; Τι κι αν πετιούνται έξω 25 χιλιάδες φοιτητές σύμφωνα με κόφτη του 10; Κανένα πρόβλημα, για την κυβέρνηση. «Περικοπές εισακτέων, κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων, ειδικοί φρουροί και αστυνομικά τμήματα στις πανεπιστημιουπόλεις, κάμερες στα αμφιθέατρα και στις συνελεύσεις των φοιτητών: να το όραμα της ΝΔ για την Παιδεία» συνόψισε ο Νίκος Φίλης τομεάρχης Παιδείας και εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ. «Σηκώνετε σκόνη για να κρύψετε από τη δημόσια συζήτηση το συμβόλαιο συμφερόντων που εκτελείτε, παρακάμπτοντας το ίδιο το Σύνταγμα, με τους ιδιοκτήτες κολεγίων τριετούς φοίτησης και μάλιστα αμφιβόλου επιστημονικής και εκπαιδευτικής επάρκειας» συνέχισε ο Αλέξης Τσίπρας και υπενθύμισε πως «τα πτυχία των οποίων τα εξισώσατε πριν ένα μήνα, σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των ΑΕΙ». Ωστόσο μάλλον ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης έθεσε καλύτερα από όλους το ζήτημα: «Πιστεύετε στην λογική που έχει ακουστεί από τα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού, ότι ο γιος του ψυκτικού πρέπει να παραμείνει ψυκτικός. Σας ενοχλεί η δυνατότητα που δίνει η εκπαίδευση, έτσι ώστε να υπάρχει μια κοινωνική κινητικότητα, ανέλιξη. Δεν αντιμετωπίζετε την εκπαίδευση ως αυταξία, η οποία λειτουργεί απελευθερωτικά για τον άνθρωπο. Θεωρείτε ότι οι κοινωνικές ανισότητες είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Κι αυτό το έχει πει ο πρωθυπουργός. Οι κοινωνικές ανισότητες ως αποτέλεσμα φυσικής επιλογής».

Η συζήτηση για την... ώρα, αυτή την κατάλληλη και την πρέπουσα, κρατάει χρόνια. "Δεν είναι η ώρα", απαντούν με στόμφο και πείσμα διάφοροι, ευτυχώς όχι πολλοί. "Συμφωνώ, αλλά δεν είναι η ώρα - εδώ ο κόσμος χάνεται και εσείς...." Και άλλα τέτοια. Περίεργο, για τους ίδιους η ώρα δεν φτάνει ποτέ. Και κόβω το κεφάλι μου πως η ώρα δεν θα έρθει, όχι γιατί φταίει το ρολόι, αλλά γιατί πίσω από τη φράση "δεν είναι κατάλληλη η ώρα", κρύβεται σαφής άποψη. Δεν συμφωνούν επί της ουσίας. Δικαίωμα ασφαλώς.... Αφορμή για το νέο κύκλο της... ώρας, που "δεν είναι κατάλληλη", ήταν η αναφορά στο σχέδιο προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το δικαίωμα του πολιτικού γάμου για όλους, δηλαδή και των ομόφυλων ζευγαριών. "Αυτά είναι του 3%", αποφάνθηκαν κάποιοι. Και κάποιοι άλλοι "η προοδευτικότητα (!!!!) πρέπει να γίνει με τρόπο (!!!), υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες". Σωστά, μην τους τρομάξουμε... Μην νομίζουν ότι είμαστε τίποτα αριστεροί του παρελθόντος, που θέλουν ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, δικαιώματα. Αλλά και το άλλο, το αμίμητο και σίγουρα εξωφρενικό. "πρώτα να πάρουμε την κυβέρνηση και μετά". Τι μας προτείνουν δηλαδή; Να διεκδικήσουμε την πλειοψηφία, με ένα πρόγραμμα διαφορετικό και να ασκήσουμε άλλη πολιτική μετά. Να πούμε δηλαδή ψέματα, να κάνουμε κόλπο, να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Αυτό δεν είναι δικαίωμα... Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να ασκήσουμε μια πολιτική συμβατή με το σύστημα, να εισχωρήσουμε στην κανονικότητά του, να υποστείλουμε τις σημαίες της αμφισβήτησης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, να πάψουμε να μιλάμε για τις πολλαπλές ανισότητες, για το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας (οι θρησκευόμενοι είναι πολλοί, δεν συμφέρει...). Να πάψουμε να μιλάμε για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (άντε να πούμε μια κουβέντα για τα παιδιά και μέχρι εκεί), για τους φυλακισμένους (και προς θεού μην πούμε τίποτα για τον απεργό πείνας, που η ζωή του κρέμεται πλέον από μια κλωστή), τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους ρομά, τους ανάπηρους και το κοινωνικό μοντέλο. Αυτά είναι του 3%, δηλαδή της... τρισκατάρατης ριζοσπαστικής αριστεράς.... Λοιπόν, κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση θα μπαίνει θέμα (ακατάλληλης) ώρας, θα σημειώνω ότι η ώρα είναι τώρα: Η πλέον κατάλληλη, η πλέον επείγουσα. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για δικαιώματα και ελευθερίες. Τώρα που η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη (όχι φιλελεύθερη) και αυταρχική δεξιά, δαιμονοποιεί κάθε μορφή αντίστασης, κάθε σπίθα ανυπακοής, κάθε διαφορετική φωνή, που επιμένει να υπερασπίζεται τον αόρατο κόσμο, τους αποκλεισμένους, τους φτωχούς, το κράτος δικαίου, την ίδια τη δημοκρατία. Η μάχη κατά της δεξιάς στην Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με τους όρους της δεξιάς. Δεν θα μας επιβάλλει τη δική της ατζέντα, το δικό της πλαίσιο, δεν θα μας τρομοκρατήσει. Η αριστερά -γιατί γι' αυτήν μιλάμε- έχει το δικό της αξιακό φορτίο, το δικό της πρόγραμμα, που δεν μπορεί παρά να είναι ολιστικό και σίγουρα ανταγωνιστικό. Από τις διεθνείς σχέσεις, την πολιτική για τον κόσμο της εργασίας, την εκπαίδευση και την υγεία, έως τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Τι κι αν η Αριστερά διακήρυττε τη σταθερή εναντίωση της στις ιδέες και τις πρακτικές της 17 Ν, ήδη από τότε που αυτή εμφανίστηκε; Αυτό μικρή σημασία έχει. Η ανανεωτική Αριστερά, μάλιστα, είχε πολλάκις καταφερθεί δημόσια κατά της 17 Ν, καθώς οι ιδέες της και οι πρακτικές της δεν είναι απλώς ξένες προς το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης αλλά, σε τελική ανάλυση, το υπονομεύουν. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι διάφοροι εκτελεστές που αφαιρούν ζωές στο όνομα δήθεν του λαού; Από πού κι ως πού σχετίζεται η Αριστερά με το ετερόκλητο μείγμα πατριωτικού ΠΑΣΟΚ το οποίο συνοδεύεται με μπόλικα κουμπούρια κι έναν ακραιφνή αντιτουρκισμό (όλα αυτά τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία προκύπτουν τόσο από τη δράση της 17 Ν όσο και από το ίδιο το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα με τίτλο Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, εκδόσεις Λιβάνη), που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον διεθνισμό; Αυτά προφανώς αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν τον αφορούν, μάλλον. Ο σκοπός του είναι η προπαγάνδα. Ωστόσο, στη δεύτερη φράση, υπάρχει μια λέξη που έχει ειδικό βάρος: η λέξη “αμετανόητος”. Όσα απαριθμεί ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι οι λόγοι για τους οποίους η 17 Ν δικάστηκε, καταδικάστηκε και τα μέλη της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από ‘κει και πέρα όμως, ο χαρακτηρισμός “αμετανόητος” για τον Δ. Κουφοντίνα ή και για οποιονδήποτε άλλον κρατούμενο, δεν έχει καμία σχέση με τον θεσμικό ρόλο ούτε του πρωθυπουργού αλλά ούτε και με αυτόν του κράτους δικαίου. Η μετάνοια, την οποία επικαλέστηκε ο Κυρ. Μητσοτάκης, δεν ανήκει στη σφαίρα του κράτους δικαίου. Ο σκοπός της ποινής δεν είναι η μετάνοια, αλλά ο σωφρονισμός. Μετανοημένους αναζητά η χριστιανική θρησκεία και οι πιστοί που προσέρχονται για εξομολόγηση, που είναι πρόθυμοι να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, όχι το κράτος δικαίου. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον αέρα των δημοσκοπήσεων -«πειραγμένες» ή μη, είναι μια άλλη συζήτηση- και με την απόλυτη μιντιακή υπεροπλία που του διασφαλίζει ο πακτωλός χρημάτων προς τα ΜΜΕ και οι «προνομιακές» σχέσεις του με επιχειρηματίες του χώρου, θα έπρεπε -θεωρητικά- να αισθάνεται σίγουρος. Είναι όμως έτσι; Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι η εικόνα κυριαρχίας του, δειλά μεν, αρχίζει να ρηγματώνεται. Η Ικαρία ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για αυτόν, το καθολικό λοκντάουν ομολογία αποτυχίας, η συνεχώς διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προϊδεάζει για το μέλλον. Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία, τη στιγμή που απαιτείται ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρόταγμα, με ένα λαό φοβισμένο και κουρασμένο, ευεπίφορο σε κάθε λογής επιρροές, η ευθύνη της Αριστεράς είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη. Ένα σχέδιο δημιουργίας ευρύτατων δικτύων κοινωνικής προστασίας, που να αφορούν την υγεία, το εισόδημα, την εκπαίδευση, την πρόσβαση στη τεχνολογία -σχέδιο που δεν μπορεί παρά να φέρει την υπογραφή της- οφείλει να είναι η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητά της. Με θέσεις διαυγείς, ξεκάθαρες, με σαφές ιδεολογικό πρόσημο, που θα αποτελέσουν το αντίβαρο στην ταξική αναλγησία της Δεξιάς. Χωρίς να μπαίνει στη λογική του «ώριμου φρούτου» και χωρίς να επενδύει στην υποτίμηση του αντιπάλου και στη στείρα αντιδεξιά ρητορική -πρακτική που, άλλωστε, αποδείχθηκε καταστροφική στο παρελθόν- οφείλει να δώσει ελπίδα, διέξοδο και να εμπνεύσει και πάλι.

Αυτά τα συγκινητικά που λέει ο Μητσοτάκης, ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια θα φέρει άνεμο δημοκρατίας, τα είχε πει παλιότερα και ο Κανελλόπουλος για τη Μακρόνησο. Προς το παρόν, από άνεμο δημοκρατίας έχουμε τα ΜΑΤ, που μετά τα συλλαλητήρια βαράνε όποιον άνθρωπο κάτω των 25 βρούνε μπροστά τους. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα βέβαια, όταν θα μπουν στα πανεπιστήμια μπορεί να τα ευχαριστεί περισσότερο να λύνουν διαφορικές εξισώσεις. Έχουν έναν διακόπτη πίσω και αν χώσεις μέσα έναν συνδετήρα, γυρνάνε σε λειτουργία Διαφωτισμού. Στα παλιά μοντέλα, που δεν έχουν τέτοια ρύθμιση, θα χρειαστεί να τους αλλάξουν πλακέτα. Επίσης αν τους κάνεις Control Alt Delete, σταματάνε για 10 λεπτά να κλωτσάνε στη μούρη όποιον βλέπουν πεσμένο στο έδαφος. Αυτή την πρόβλεψη την έχουν για να τους κάνουν συντήρηση βέβαια, αλλά και μέσα στα πανεπιστήμια κάπως θα βοηθήσει. Θα βοηθούσε λίγο και να σταματήσουν να τα ταΐζουν ωμό κρέας, αλλά μην ζητάμε τόσα πολλά. Τώρα που μπαίνει η δημοκρατία στα πανεπιστήμια, μήπως να αλλάξουν και τις ρυθμίσεις στη ΔΑΠ, μπας και είναι σε θέση να φωνάξει κανένα πιο περίπλοκο σύνθημα. Θα τους κάνουν σεμινάρια στα τριτόκλιτα ουσιαστικά, και θα φωνάζουν και άως και έως και Νίκη Κεραμέως. Κρίμα πάντως, μένουμε στα δευτερεύοντα και ξεχνάμε τα θετικά του νομοσχεδίου, όπως ότι αφήνει 23.000 παιδιά εκτός πανεπιστημίων. Ήταν πάγιο αίτημα των λαϊκών στρωμάτων, μαζί με την κατάργηση του κοινωνικού επιδόματος και την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ. Και γιατί δεν πάνε στα κολέγια; Όλα η Μαρία Αντουανέτα περιμένουν να τους τα πει; Η Κεραμέως πρέπει να είναι αυτή τη στιγμή το δημοφιλέστερο πρόσωπο στις ηλικίες 6 - 25 μετά από τον κλόουν που έβγαινε από τις αποχετεύσεις σε εκείνο το θρίλερ.

Απόστολος Παπατόλιας «Η "επόμενη μέρα" του εθνικού και ευρωπαϊκού συνταγματισμού», εκδόσεις Παπαζήση, 2020 H πανδημία του Covid-19 είναι μια κρίσιμη περίοδος και για το συνταγματικό δίκαιο. Τα έκτακτα μέτρα που λήφθηκαν για να αναχαιτίσουν την εξάπλωση της νόσου έθεσαν σοβαρά ζητήματα σχετικά με την προστασία των συνταγματικών δικαιωμάτων, τον σεβασμό των θεμελιωδών αρχών και τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Η βαρύτητα των συνεπειών τους στην συνταγματική οργάνωση του πολιτικού και κοινωνικού βίου δικαιολογεί την ένταση των σχετικών συζητήσεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη: καθώς οι εξελίξεις τείνουν να εξαρτήσουν το συνταγματικό δίκαιο από την «κανονικότητα», να το καταστήσουν δίκαιο που οι κυβερνώντες θα μπορούν να αναστέλλουν εν όψει των πολλαπλασιαζόμενων κινδύνων, η διαχείριση της πανδημίας προσλαμβάνει υπαρξιακό χαρακτήρα για τον συνταγματισμό. (...) Στο επίμετρο, ο συγγραφέας συγκεφαλαιώνει το συνταγματικό του αφήγημα για την κρίση. Είναι ένα αφήγημα που διεκδικεί να πείσει τους πολίτες και να εξασφαλίσει την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία όσων θα το υιοθετήσουν. Η βαρύτητα του εγχειρήματος εξηγεί το πολεμικό ύφος και την πεισματική, ενίοτε άδικη, προσπάθεια να ανατραπούν διαφορετικές προσεγγίσεις ως «ιδεοληπτικές βεβαιότητες» ή «στρεβλωτικές αυταπάτες». Επί της ουσίας: η θεώρηση του Παπατόλια στηρίζεται στην αυθεντία των κλασικών που διαμόρφωσαν τον συνταγματισμό ως τεχνική των αντιβάρων και των αλληλοεξισορροπήσεων. Έτσι, προτείνει το Σύνταγμα να αντιμετωπίζεται σαν σύστημα θεσμών και οργάνων που εξασφαλίζουν την επίτευξη ορισμένων κοινών στόχων και όχι σύνολο κανόνων. Με τον τρόπο αυτό εξορκίζει την ερμηνευτική διαδικασία, επιδιώκοντας τη μηχανική άρα αναντίλεκτη πραγμάτωση των διαδικασιών. Ο διάβολος, όμως, παραμένει κρυμμένος στο πραιτώριο: στη συνταγματική δημοκρατία, οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες των κρατικών οργάνων προβλέπονται από κανόνες και χωρίς μια συνεκτική θεωρία για την ερμηνεία τους, η άσκησή τους καταλήγει σε αυθαιρεσία και αυταρχισμό.

η πανδημία (δηλαδή η διασπορά, το ρίζωμα και η συνεχιζόμενη αναπαραγωγή) του Covid-19 στις κοινότητές μας είναι καθαρά πολιτική επιλογή. Και εξηγούμαι: Η παγκόσμια διασπορά του ιού, που δίνει τροφή στην κάθε αποτυχημένη διαχείριση να χρησιμοποιεί τις μεγαλύτερες αποτυχίες των άλλων κρατών για να δικαιολογήσει της δικές της, δεν ήταν αναπόφευκτη. Αυτό φαίνεται από την επιτυχία των κρατών που έχουν καταφέρει να ελέγξουν πλήρως την πανδημία, όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, το Βιετνάμ, η Κούβα και άλλες χώρες εντός και εκτός “πολιτισμένης” Δύσης. Μάλιστα, στα κράτη αυτά η οικονομική “θυσία” στην οποία υποβλήθηκαν ήδη (όσο μπορούμε να αποκαλούμε θυσία τον περιορισμό της οικονομίας προκειμένου να σωθούν ανθρώπινες ζωές) αποδίδει και οικονομικούς καρπούς, καθώς τους δίνεται πλέον η δυνατότητα να λειτουργήσουν εκ νέου με όρους σχετικής κανονικότητας, με τους μοναδικούς περιορισμούς να προέρχονται όχι από αποτυχίες των ίδιων, αλλά των άλλων κρατών που δεν επέλεξαν παρόμοια πολιτική. Αυτή η παγκόσμια αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, στο πλαίσιο του οποίου de facto κινούνται όλες οι κυβερνήσεις της “Δύσης”, από τις κεντροαριστερές μέχρι τις ακροδεξιές, οδηγεί το παγκόσμιο αφήγημα να μιλά για τα “κύματα” του ιού ως αποκλειστικά φυσικά φαινόμενα, αποκρύπτοντας τις ευθύνες που έχουν τόσο για την απώλεια της ζωής και της υγείας εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο και για την αύξηση των ανισοτήτων που συνοδεύει την πανδημία ως τώρα. Στην Ελλάδα, λοιπόν, όσα ΜΜΕ του κατεστημένου μιλούν για “κύματα”, “εστίες φωτιάς” ακόμα και… ηφαίστεια, εμείς οφείλουμε να βλέπουμε από πίσω τη γύμνια ενός χρεοκοπημένου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος οργάνωσης που το μόνο που μπορεί πλέον να μας προσφέρει είναι ατομική μιζέρια και συλλογική κατάθλιψη.

Περσόνες τύπου Πισσαρίδη γεννά διαρκώς ο καπιταλισμός, σε όλα τα επίπεδα. Ένας εσμός “ανεξάρτητων” κι “αδέκαστων” ειδικών, περιφέρονται στην παγκόσμια σφαίρα, από χωρίου εις χωρίον, και συμμορφώνουν. Συμβάλλοντας επίσης στην απρόσκοπτη αύξηση του κεφαλαίου, δίχως να αμφισβητούν τους όντως εργοδότες τους, ούτε να αναρωτιούνται για την τύχη των από κάτω. Από κοντά και οι “ανεξάρτητες αρχές”, εξαφανίζουν τις ιδέες από τη δημόσια συζήτηση, επιβάλλοντας, στα μουλωχτά, τη μία και μοναδική άποψη, αυτή που αναπαράγει διαρκώς τον καπιταλισμό. Αλλά ο/η επιστήμων/ισσα που δεν ενδιαφέρεται για τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις των λόγων και των έργων του, είναι, μάλλον, άνθρωπος λειψός. Διότι αυτοί που οι γνωμοδοτήσεις τους ουδέποτε ωφέλησαν τους λαούς -όπως ο Φρίντμαν στη Χιλή- δεν μπορεί, το ξέρουν. Ξέρουν ότι οι υλικές συνθήκες της ύπαρξης των ανθρώπων, αυτές που καθορίζουν τη ζωή και την ψυχή τους, χειροτερεύουν με τις πολιτικές τους, αλλά τις επιβάλλουν. Όσο δε για την πολυδιαφημιζόμενη ανεξαρτησία τους, δεν είναι παρά προκάλυμμα της ταξικής, και τοξικής, μεροληψίας τους.

Πρόκειται για θατσερισμό από τα πανέρια. Την ώρα που όλη η Ευρώπη βλέπει ότι μπαίνουμε σε βαθιά ύφεση, επιλέγει αυτό που θα ονομάζαμε κεϋνσιανισμό της κρίσης, δηλαδή στήριξη της προσφοράς και της ζήτησης, στήριξη των κοινωνικών δομών. Ενώ εσείς είστε τόσο εμμονικοί, ιδεοληπτικοί, γενίτσαροι που δε βλέπετε πως χρειαζόμαστε αντικυκλικές πολιτικές αλλά επιμένετε να εφαρμόζετε έναν αποτυχημένο, συμπλεγματικό, επαρχιωτικού τύπου νεοφιλελευθερισμό. Αυτό είναι και το πρόβλημά σας. Ότι έχετε σύμπλεγμα κατωτερότητας και δε βλέπετε πως άλλες πολιτικές είναι αναγκαίες από αυτές που εφαρμόζετε. Συνεχίζετε στη διάλυση της αγοράς εργασίας, συντρίβετε τον κόσμο της εργασίας με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, με απολύσεις, με κατάργηση της προστασίας των εργολαβικών εργαζομένων, με μείωση μισθών, με απαξίωση του ΣΕΠΕ, με απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς να αντιμετωπίζετε τον κόβιντ ως επαγγελματική ασθένεια και φυσικά με ιδιωτικοποιήσεις. Ό,τι κάνατε στην εκπαίδευση για να εξυπηρετήσετε τους κολλεγιάρχες, έρχεστε να το κάνετε σήμερα στην κοινωνική ασφάλιση για να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντα των μεγάλων, ιδιωτικών, πολυεθνικών εταιριών που δραστηριοποιούνται στο πεδίο όχι πια της κοινωνικής μα της ιδιωτικής ασφάλισης. Αυτή είναι αποτυχία μοντέλου, ιδεών, στρατηγικού χαρακτήρα που έχει οδηγήσει σε ύφεση 11%. Τις συνέπειες της βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Οδηγούν σε κοινωνικές μετατοπίσεις και κοινωνική δυσαρέσκεια που θα μετατραπεί σε αίτημα για την αριστερή και προοδευτική διακυβέρνηση.

Θα χαρακτήριζα την πολιτική σας, από την πρώτη μέρα που αναλάβατε, με βάση το γνωστό ρητό που λέει ότι «ο δολοφόνος γυρνάει πάντοτε στον τόπο του εγκλήματος». Ξαναγυρίσατε, με όχημα το σχέδιο Πισσαρίδη, σε αυτά τα οποία είχατε αρχίσει να υλοποιείτε τα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Τα «καύσιμα» του οχήματος τα έβαλε το ΔΝΤ, είναι ακριβώς όλη η χορηγία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αυτές οι προτάσεις,οι πεπαλαιωμένες προτάσεις, δοκιμασμένες προτάσεις που συρρίκνωσαν το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, που διεύρυναν τις ανισότητες και που τις εμφανίζετε εδώ ως νέες προτάσεις.