Macro

16
12

Πάνος Λάμπρου: Συνυπογράφω: οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

Η είδηση συγκλονίζει από χθες όλη τη χώρα. Η ΕΛΑΣ κατάφερε να ακινητοποιήσει και εντέλει να συλλάβει, δύο από τους δέκα που τόλμησαν να ρίξουν τρικάκια στο δρόμο που διαμένει η κ. Σοφία Νικολάου. Η μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι από χθες νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αποκαλύπτουν μάλιστα και το περιεχόμενο της.... τρομοκρατικής πράξης των συλληφθέντων. Πέταξαν τρικάκια, τα οποία έγραφαν "Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε"! Μετά από αυτή τη φοβερή αποκάλυψη, το σοκ των Ελλήνων, είναι τόσο μεγάλο, που όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Σε λίγη ώρα, σε λίγα λεπτά δηλαδή, οι δύο κατηγορούμενοι θα βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου και η απολογία τους, αν το σεβαστό δικαστήριο το επιτρέψει, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κυρίως, όμως, αναμένεται η αγόρευση της κατηγορούσας αρχής, που όπως όλα δείχνουν θα είναι καταπέλτης ενάντια στην ανομία και την πρόκληση της αναφοράς ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε. Αλλά ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. Οι ζωές των κρατουμένων πράγματι αξίζουν, όπως τεράστια αξία έχει και η ελευθερία γνώμης και η κίνηση των ανθρώπων και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Την ίδια ώρα, που η ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση σέρνουν στα δικαστήρια τους δύο, χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται σε άθλια κελιά και θαλάμους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον covid. Την ίδια ώρα που οι δύο θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα κληθούν σε απολογία, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τον υποχρεωτικό συνωστισμό, για τις εξαναγκαστικές συναθροίσεις στις φυλακές, για την απουσία τεστ, την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τους θανάτους, για την πανδημία στις φυλακές της Λάρισας (ένας στους πέντε νοσεί), για την τραγική εικόνα στις φυλακές Γρεβενών και Νιγρίτας, για τις φυλακές Αυλώνα, για τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους υπερήλικες τις μωρομάνες. Η εξουσία δεν απολογείται ποτέ... ΥΓ: Χωρίς δεύτερη σκέψη συνυπογράφω. Οι ζωές των κρατουμένων, όπως και κάθε άλλου ανθρώπου, αξίζουν κι μετράνε. Ας συνυπογράψουμε μαζικά....
16
12

Πανδημία, εμβόλια, θεραπείες και άλλα

Όταν ξέσπασε η πανδημία, με ρώτησε  ένας φίλος μου πότε βλέπω να βρίσκουμε ένα φάρμακο η το εμβόλιο. Απάντησα αποκλείεται πριν το τέλος του χρόνου. Ήξερα ότι η απάντηση ήταν αισιόδοξη αλλά είχα στηριχτεί στο  ότι φαινόταν να αναπτύσσεται  μια παγκόσμια συνεργασία ερευνητικών εργαστηρίων.. Όμως, όταν ο κος Τραμπ πολιτικοποίησε το όλο ζήτημα, ονομάζοντας τον ιό κινέζο (όπως έχω αναφέρει  σε προηγούμενο σημείωμα) και , προσπαθώντας να εξαγοράσει ευρωπαϊκές ερευνητικές ομάδες, με έζωσαν τα φίδια. Η πολιτική και το χρήμα των Φαρμακευτικών βιομηχανιών  δημιουργούν ένα μείγμα ανησυχίας και φόβου, όχι τόσο για τον ιό όσο το παιχνίδι που παίζεται με αφορμή την πανδημία σε βάρος των λαών ειδικά των πιο αδύναμων στην παγκόσμια σκακιέρα. Στη αλυσίδα της ανακάλυψης και τελικά της παραγωγής ενός φαρμάκου η εμβολίου υπάρχουν δυο κρίκοι που στην  χώρα μας δεν τους συζητάμε συχνά: Είναι τα πνευματικά δικαιώματα και οι πατέντες. Θεωρητικά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε αυτούς που έχουν τo ερευνητικό αποτέλεσμα, το οποίο επίσης δεν ανήκει σε ένα άτομο η σε ένα εργαστήριο αλλά στο σύνολο των ερευνητικών ομάδων, η κάθε μια με το ποσοστό της που έχουν προ συμφωνηθεί, όταν υπογράφουν τα συμβόλαια συνεργασίας. Επειδή όμως στην περίπτωση μας δεν είναι αρκετή η ανακάλυψη αλλά πρέπει να παραχθεί και το τελικό προϊόν, το εμβόλιο ή το φάρμακο, ξεκινά μια ενδιάμεση διαδικασία με τις περίφημες κλινικές δοκιμές. Οι κλινικές δοκιμές έχουν συνήθως τρία στάδια το πρώτο συνήθως είναι δοκιμές σε πειραματόζωα από τους ερευνητές ενώ το τελευταίο μαζικές δοκιμές του προϊόντος σε χιλιάδες άτομα, διαφορετικού φύλου, από διαφορετικές περιοχές και ηλικίες ώστε να καλύπτεται ένα όσο μεγαλύτερο ποικιλόμορφο πλήθος. Η τελευταία φάση είναι αυτή που συνήθως κοστίζει πολλά χρήματα και  γίνεται από αυτούς που έχουν εξασφαλίσει την πατέντα του προϊόντος. Για πολλά χρόνια υπήρχε το αίτημα από τους ερευνητές, ενώ από την στιγμή που θα εξασφαλιστεί η πατέντα από επιχειρηματικό οργανισμό  (που έχει μεγάλο νομικό και διοικητικό και οικονομικό δαίδαλο διαδικασιών), οι ερευνητές να μπορούν να συνεχίσουν να έχουν ένα λόγο στη  παρακολούθηση στο τελευταίο στάδιο των δοκιμών. Θεωρούσαν ότι έτσι εξασφαλίζεται και η ακεραιότητα των αποτελεσμάτων και κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν παραδώσει τελείως τα πνευματικά δικαιώματα.
16
12

«Νόμος και τάξη», το ψευδώνυμο της αταξίας

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί αυτή η διαρκής διολίσθηση, η προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο διάτρητο που δεν χρειάζεται προσπάθεια για να αντικρουστεί. Δεν είναι μόνο η πολιτεία της κυβέρνησης στον τομέα της προστασίας της δημόσιας υγείας και της κάλυψης των αναγκών του ΕΣΥ που το καθιστούν διάτρητο. Είναι και η πολιτική της στα μέσα συγκοινωνίας που το ανατρέπουν, οι σχεδόν ανύπαρκτοι έλεγχοι και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας και στις κλειστές δομές, όπως οι φυλακές, τα ΚΥΤ προσφύγων, αλλά και οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Εκεί καταρρέει η επίκληση της έγνοιας της κυβέρνησης και μένει γυμνή η πρόθεσή της να επιβληθεί ένα νέο δόγμα, μια παγιωμένη πρακτική, που θα συνεχίσει να προβάλλεται σαν απαραίτητη και σωτήρια ακόμη και μετά την πανδημία. Άλλωστε, η πανδημία δεν υπήρχε ούτε σαν υποψία, όταν αυτή η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή και ψήφισε νόμο για το δραστικό περιορισμό των συγκεντρώσεων και των πορειών, με άλλο πρόσχημα αυτή τη φορά, την ενόχληση της κυκλοφορίας και της λειτουργίας της αγοράς. Προσχήματα και αφορμές θα βρίσκονται κάθε φορά διαφορετικά, αλλά ο στόχος θα είναι ο ίδιος, η επιβολή του νέου δόγματος και η αποδοχή της παγιωμένης πρακτικής. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως όλα αυτά δεν επιχειρούνται εν κενώ. Αντιδράσεις υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει καταφέρει να στρέψει οριστικά προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Το κακό είναι πως και οι προσωρινές οπισθοδρομήσεις είναι εξίσου επώδυνες και επικίνδυνες για την εμπέδωση και την ανάπτυξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε όχι μόνο καχύποπτοι, αλλά και αυστηροί και αποφασισμένοι στην αντιμετώπιση της κυβερνητικής πρακτικής. Στο όνομα του «νόμου και της τάξης» επιφέρει ανατροπές σε μια νομική τάξη κερδισμένη με αγώνες αιώνων.
15
12

Πελαγωμένη η κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης

Όλες οι εκδοχές κρίσης που μαστίζουν τη χώρα, χειροτέρεψαν την προηγούμενη εβδομάδα. Η υγειονομική, η κοινωνική - οικονομική και η κρίση στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας με την Τουρκία, πρωτίστως, αλλά και με την ΕΕ, πυκνώνουν τις εξελίξεις και πιέζουν την κυβέρνηση που, πλέον, πείθει ότι δεν μπορεί να τις διαχειριστεί. Αυτό θα κληροδοτήσει, δυστυχώς, σοβαρές δυσκολίες και δυσεπίλυτα προβλήματα το αμέσως επόμενο, μετά την πανδημία, διάστημα, με κίνδυνο να επιβληθεί μνημονιακή πολιτική. Μπροστά σ’ αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση εμφανίζεται αμήχανη και χωρίς σαφές σχέδιο σε κανένα από τα τρία μέτωπα. Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδό της, αλλά αντί να αναζητεί σωστότερες λύσεις επέλεξε σαν σωσίβιο αντιπερισπασμό την πιο νοσηρή από τις παραδόσεις της μεταπολιτευτικής δεξιάς. Τη διαβολή των αντιπάλων της, εν προκειμένω του Αλέξη Τσίπρα. Με παντελώς ψευδή δημοσιεύματα, όπως αποδείχθηκε αμέσως. Έτσι, απέδειξε ότι έχει σοβαρό πρόβλημα να κρύψει: την ανικανότητα και την πολιτική της.
15
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Θυμίζει την ΕΡΕ του 1950

• Τι έχει γίνει με την προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας για αποσυμφόρηση των νησιών; Η κατάσταση στο Καρά Τεπέ θεωρεί ότι είναι σύμφωνη με αυτή την υπόσχεση; Αυτό είχε υποσχεθεί στα νησιά η ΝΔ; • Τι άποψη έχει για την ευρωπαϊκή πολιτική για το μεταναστευτικό και το πώς μας επηρεάζει; Είναι σύμφωνοι με τις εξελίξεις στο μεταναστευτικό και με το ότι έχει σχεδόν αποδεχθεί η Κομισιόν ότι οι χώρες του Βίσεγκραντ και άλλοι να μην παίρνουν μετανάστες, απλώς να δίνουν χρήματα για επαναπατρισμό; Αυτή είναι η Ευρώπη που οραματίζεται η ΝΔ; • Ποια είναι η θέση της ΝΔ απέναντι σε δημοσιεύματα στο Guardian, και στους New York Times, σε ανακοινώσεις από ΜΚΟ, στις συζητήσεις στην Ευρωβουλή όπου γίνονται παρεμβάσεις για το μεταναστευτικό, και από σοσιαλιστές που είναι στην αρμόδια επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο, και καταγγέλλουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι πολύ μακριά από το διεθνές δίκαιο; Βλέπουμε και εικόνες πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και τα pushbacks που είναι πολύ μακριά και από το διεθνές δίκαιο και από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. • Η ΝΔ είναι πιο κοντά στη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη ή στην ΕΡΕ του 1950; Γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι όταν οι άνθρωποι αναδεικνύουν την βαρβαρότητα που βλέπουμε στα νησιά και το πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες από κάποιους αστυνομικούς, η κυβέρνηση τους αποκαλεί προδότες και τους κατηγορεί ότι μιλάνε υπέρ της Τουρκίας; Όπως ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κώστας Αρβανίτης, που έχει προσπαθήσει να αναδείξει το θέμα και έχει δεχθεί τέτοιες καταγγελίες ως εσωτερικός. Τελικά η ΝΔ τι θέλει; Μια χώρα που τα κρύβει όλα αυτά και τα βάζει κάτω από το χαλί; Ο κ. Τσακαλώτος κατέληξε ότι ο κ. Μηταράκης έκανε μια ομιλία η οποία δεν έχει καμία σχέση με ό,τι συζητιέται εκτός Ελλάδας για το μεταναστευτικό χωρίς κάποια αίσθηση κριτικής που γίνεται στην κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο η ΝΔ να διεκδικεί τον τίτλο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Στο μεταναστευτικό θυμίζει την ΕΡΕ του 1950: Αφού έχει κάνει την κουτσουκέλα, μετά ψάχνει και βρίσκει εσωτερικούς εχθρούς σε αυτούς που αναδεικνύουν τις πράξεις σας.
15
12

Νίκος Βούτσης: Μια δυστοπική κατάσταση

Είναι σαφές δηλαδή πως οδηγούμαστε σε σοβαρότατες επιπτώσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα επί τα χείρω σε εργασία, υγεία, παιδεία, δικαιώματα κ.ο.κ. Ελαστικοποίηση της εργασίας, συμπίεση του κατώτατου μισθού, αποδυνάμωση των δημόσιων υποδομών, συρρίκνωση της παρέμβασης του κράτους: δηλαδή νέες ανισότητες. Δεν είναι απλώς ότι η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία την πανδημία για να περάσει μια σειρά από αντικοινωνικά μέτρα. Είναι πως επιμένει ότι θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της που παρουσίασε τον Ιούλιο του 2019. Σοβαρά; Και το λέτε σαν να είναι κάτι φυσιολογικό; Ένα χρόνο συνταράσσεται ο κόσμος και θα είναι διαφορετικός όταν τελειώσουμε από αυτά στην οικονομία, στο ρόλο του κράτους, στη δημοκρατία, με νέες ανισότητες. Στην επόμενη πενταετία η αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης θα γίνει με μειωμένα δικαιώματα στην εργασία, μειωμένους μισθούς, ασπίδα ενάντια στις διεκδικήσεις , μειωμένες εγγυήσεις και προστασία και υπονόμευση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο το προωθείτε συστηματικά.
15
12

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΦΥΛΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Το πανεπιστήμιο, κατά το Σύνταγμα, είναι αυτοδιοίκητο: εναπόκειται σε αυτό να φυλάξει τον εαυτό του. Αυτοδιοίκητο αυτό σημαίνει. Επομένως, δεν μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να στρατοπεδεύσει στο χώρο του, μην τυχόν υπάρξει βία. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει λόγο σε ένα πανεπιστήμιο εφόσον διαπράττονται παράνομες πράξεις που διώκονται αυταπάγγελτα. Όπως λοιπόν προσδοκούμε απο την Ελληνική Αστυνομία να μας προστατέψει από μια κλοπή του σπιτιού μας, αλλά δεν συναινούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό μονίμως στο καθιστικό του σπιτιού μας, έτσι πρέπει να γίνεται και με το Πανεπιστήμιο. Αρκεί βεβαια και η Αστυνομία να κάνει τη δουλεια της. Το λέω αυτο διότι ως έναν βαθμό κατανοώ την κριτική που γίνεται προς την πανεπιστημιακή κοινοτητα επειδή έχει ανεχθεί φαινόμενα βίας, αλλά μου κάνει εντύπωση που αυτή η κριτική δεν αφορά και την Αστυνομία. Ως σήμερα, ο νόμος δεν εμποδίζει σε τίποτε την Αστυνομία να παρέμβει όταν χρειάζεται. Το Πανεπιστήμιο, αν θεωρεί λοιπόν ότι χρειάζεται, θα πρέπει να έχει μια υπηρεσία φύλαξης που θα λογοδοτεί στις αρχές του, δηλαδή στον Πρύτανη. Κάποια πανεπιστήμια στην Ελλάδα χρειάζονται τέτοια φύλαξη, όπως το Πάντειο, το Μετσόβιο, η ΑΣΟΕΕ και το Aριστοτέλειο, άλλα πάλι δεν νομίζω, αλλά αυτό ας το αποφασίσουν οι αρχές τους. "Πλήρη αυτοδιοίκηση" είπαμε: άρθρο 16, παρ. 5 του Συντάγματος. Δεν είναι εφορία, ούτε αστυνομικό τμήμα το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν ιστορικοί λογοι γι'αυτό δέκα αιώνες τώρα. Εκτός αν δεν μας αρέσει η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, οπότε να ξέρουμε πώς κινούμαστε εφεξής. Επομένως, δεν είναι "ή ανομία ή αστυνομία" όπως εσφαλμένα πολύς κόσμος νομίζει. Υπάρχει πολύς χώρος ανάμεσα. Αυτόν τον χώρο ζούμε καθημερινά.
15
12

Γιώργος Κυρίτσης: Η κόκκινη γραμμή του χρήματος

Σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Ισραήλ, γίνονται κατ’ οίκον έρευνες σε πρωθυπουργούς και προέδρους εν ενεργεία. Εδώ τα οικονομικά και περιουσιακά των πολιτικών και των ευρύτερων σογιών τους θεωρούνται απολύτως ιδιωτική τους υπόθεση και η ενασχόληση με αυτά τα θέματα καταγγέλλεται ως πολιτική κατινιά. Φτάνουν μάλιστα να επιχειρηματολογούν και η μυθριδατισμένη κοινή γνώμη να αποδέχεται ως δικαιολόγηση του πλουτισμού των πολιτικών ακριβώς το γεγονός ότι είναι πολιτικοί. Σου λέει "μα είναι υπουργός και ο πατέρας του ήταν επίσης υπουργός, το ίδιο και ο παππούς του", άρα δικαιολογείται το να έχει συγκεντρώσει μια αμύθητη περιουσία. Τι είναι όμως αυτό πέραν μιας ομολογίας ότι η πολιτική είναι μέσο αθέμιτου πλουτισμού με κομπίνες, διαπλοκές και μίζες; Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ερωτήσεις είναι ενοχλητικά επίμονες, η συνήθης απάντηση είναι ότι "έκανε πλούσιο γάμο, πήρε μεγάλη προίκα", στην ίδια ακριβώς συχνότητα με την οποία οι μαυραγορίτες και λοιπά καθάρματα της Κατοχής, που έπαιρναν τα σπίτια του κόσμου για μισό ντενεκέ λάδι ή τις εβραϊκές περιουσίες, είχαν κάνει περιουσίες επειδή "κέρδισαν το λαχείο". Περιττό να παρατηρήσει κανείς ότι, στην ταλαίπωρη γωνιά του κόσμου που ζούμε, οι δύο κατηγορίες, δηλαδή οι μαυραγορίτες και τα διάφορα μετεμφυλιακά "τζάκια" της πολιτικής και επιχειρηματικής Δεξιάς τέμνονται εξ αίματος ή εξ αγχιστείας σε βαθμό προκλητικό. Με αυτήν την έννοια, η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη Βουλή τροπολογία με την οποία οι πολιτικοί αλλά και οι άλλες κατηγορίες που υπόκεινται σε δήλωση πόθεν έσχες θα υποχρεούνται να περιγράφουν και την κίνηση της δανειακής τους κατάστασης είναι και σωστή και λογική. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι περιπτώσεις κορυφαίων της Ν.Δ., με πρώτον και καλύτερον τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό, που έχουν παρεξηγήσιμα χαλαρή σχέση με τα, συνήθως τεράστια, δάνειά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιο επιχείρημα οι τράπεζες κάνουν αβαβά τις οφειλές τους, την ίδια στιγμή που παίρνουν για πενταροδεκάρες τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών.
15
12

Επισημάνσεις

Ποιος να το περίμενε όταν ρίχνανε τσιμέντα στην Ακρόπολη ότι θα μαζέψει νερό μέχρι το γόνατο; Δεν πειράζει, αρκετά την ανεχθήκαμε 3.000 χρόνια με σκέτο χώμα. Θα μπορούσαν να βάλουν καμιά γράνα για τα όμβρια τουλάχιστον, αλλά είπαν να μην προσβάλουν την αισθητική του μνημείου. Η Μενδώνη έβγαλε μια απολογητική ανακοίνωση, του στυλ σιγά, σας έπιασε ο πόνος για την Ακρόπολη, τραχανοπολαγιάδες πλεμπαίοι, που έχετε να πάτε από τότε που σας πήγανε με το σχολείο. Σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν μπήκε, γιατί έχει να ασχοληθεί και με τον δανεισμό των αρχαιολογικών θησαυρών της χώρας για 100 χρόνια στο εξωτερικό. Σωστά, τι να τους κάνουμε τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας, να τους κρατάμε στα μουσεία να σκονίζονται και να μαζεύουν τουρίστες; Ξέρετε καμιά σοβαρή χώρα που να το κάνει; Ας τους δανείσουμε τώρα και σε 100 χρόνια, που θα έχουμε πεθάνει όλοι, τους ξαναπαίρνουμε πίσω, δεν χάλασε ο κόσμος. Τελικά, μετά την κατακραυγή, τα κατέβασε σε 50, που είναι σαφώς λογικότερο χρονικό διάστημα για κάτι τόσο εξοργιστικά ακατανόητο.
14
12

Το κίνημα απέναντι στον ολοκληρωτικό έλεγχο

Κατά γενική ομολογία, έχουμε βρεθεί απέναντι σε μια απρόσμενη υποχώρηση των πολιτικών ελευθεριών, αλλά και έναν ασφυκτικό έλεγχο της ενημέρωσης των πολιτών, ύστερα από μια σειρά επιλογών της κυβέρνησης της ΝΔ, στα πρότυπα της παγκόσμιας ακραίας Νέας Δεξιάς. Η πανδημία πρόσφερε τη νομιμοποίηση γι’ αυτή την αντιδημοκρατική στροφή. Τόσο οι κινηματικές συλλογικότητες όσο και η κοινοβουλευτική Αριστερά αναζητά διεξόδους από τη ζοφερή πραγματικότητα της καταστολής και της απόκρυψης, προκειμένου να αντισταθεί σε μια αποχαλινωμένη εξουσία και να επικοινωνήσει με την κοινωνία. Οι προσπάθειες αυτές σκοντάφτουν στο τείχος των ΜΜΕ, που υπηρετούν έμμισθα την κυβέρνηση αντί να ενημερώνουν τους πολίτες, και στο τείχος της αστυνομίας, που επίσης υπηρετεί την κυβέρνηση αντί για τη συνταγματική τάξη. Βασικό κριτήριο για την επιλογή των μορφών δράσης από τους κινηματικούς δρώντες υπήρξε ανέκαθεν η αποτελεσματικότητά τους. Ωστόσο, η αφλογιστία τους δεν οδηγούσε στην άμεση αντικατάστασή τους από πιο αποτελεσματικές μορφές, καθώς αυτές οι τελευταίες αποτελούν συλλογικές δημιουργίες, που επινοούνται, δοκιμάζονται, εδραιώνονται με τον καιρό και εξαρτώνται αφενός από τους κύκλους διαμαρτυρίας αφετέρου από τις κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που σήμερα αναζητούμε νέες μορφές δράσης, για να ανταπεξέλθουμε στις νέες προκλήσεις, και αδυνατούμε να ανταποκριθούμε επαρκώς. Ωστόσο, η επινοητικότητα και η κινηματική μνήμη μπορούν να μας βοηθήσουν να επιταχύνουμε τις συνηθισμένες αργόσυρτες διαδικασίες. Στο παρόν κείμενο καταθέτω μερικές σχετικές σκέψεις.