Macro

Ο βαθύς συστημικός ρατσισμός των ΗΠΑ, που κάνει τον καθένα έρμαιο των κατασταλτικών μηχανισμών και της κρατικής βίας, αιτία της δολοφονίας ενός ακόμα μαύρου παρία, είναι ενδεικτικός: στην Μέκκα του καπιταλισμού, το οργανωμένο κράτος διαπαιδαγωγεί τους νόμιμους εκπροσώπους του έτσι ώστε να ασκούν το δικαίωμα της θανάτωσης όπου, όπως και όποτε νομίζουν, εναντίον κυρίως εκείνων που θεωρούνται “απειλή” στην ευταξία ή περισσεύουν, ως ανθρώπινα απορρίμματα, στην κοινωνία των λευκών. Η παγκόσμια κρίση του covid19 ανέδειξε, επίσης, δια των κρατικών πολιτικών, την ίδια δολοφονική διάσταση: στο πάλε ποτέ σουηδικό υπόδειγμα, η διάβρωση είναι τέτοια που οι νεκροί σε αναλογία πληθυσμού ξεπέρασαν εκείνους των ΗΠΑ. Η Σουηδία, με πάνω από 4.500 νεκρούς συνολικά και 30 ανά εκατομμύριο κατοίκους, ξεπερνά τις ΗΠΑ με 18 ανά εκατομμύριο νεκρούς. Αλλά, τι κι αν ξεκληρίστηκε μια μικρή πόλη; Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Σουηδίας αυξήθηκε κατά 0,4% τους πρώτους τρεις μήνες του 2020, όταν μάλιστα οι προβλέψεις της Κομισιόν λένε πως η ύφεση στην Ε.Ε. θα κυμανθεί φέτος στο 7,4%, στο όριο της κρίσης του 1929. Να σκοτώνεις, όμως, στον καπιταλισμό είναι συγχωρητέο όταν διά του φόνου σώζεις και τη βάση, την οικονομική συνθήκη, αλλά και το εποικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.  Έτσι, να συγκλίνουν στην αντίληψη του θανάτου η ευρωπαϊκή ιδέα της, δήθεν, ανοχής με την αμερικάνικη της απροκάλυπτης καταστολής δεν είναι παρά το σύμπτωμα της βαθιάς αρρώστιας της δυτικής σκέψης. Ο Χάρος, από εχθρός και φόβητρο, μεταβάλλεται στον μεγάλο αρωγό της χείρας της αγοράς. Ούτε σκέψη για αναδιανομή του παραχθέντος πλούτου ούτε σκέψη για απο-ανάπτυξη. Στη δε αντίπερα του Ατλαντικού, ο “αλλόφυλος” παραμένει κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Μπορεί να ποδοπατιέται με μεγαλύτερη, ενίοτε, ευκολία από εκείνην με την οποία ποδοπατά κανείς έναν σκύλο.

Το σποτάκι για την προώθηση του ελληνικού τουρισμού που παρουσιάστηκε χτες από τον πρωθυπουργό, αποτελείται από ένα και μοναδικό πλάνο και μάλιστα κάπως περίεργο. Μπορούσε να είναι project Α Λυκείου Είναι πένθιμο. Αν θέλετε να μάθετε μπαλίτσα δείτε πως προβάλλει τον τουρισμό της η Τουρκία. Και επιπλέον είναι τρομακτικά λάθος. Το μήνυμά του είναι «ζήσε το ελληνικό καλοκαίρι από μακριά». Ναι τι; Να φέρουμε τουρίστες στην χώρα δεν θέλουμε; Η ο στόχος είναι να μας σκέφτονται από το σπίτι τους; Την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες μικροί του τουρισμού πεινάνε. Και είναι πανικόβλητοι με τον χειμώνα που έρχεται και με το υπουργό που τους έλαχε. Δεν πειράζει. Θα φάνε σποτάκι, διευθυντές δημιουργικού του Μαξίμου και ιδιώτες που βγάζουν δημόσιο χρήμα με ουρά. Τουριστική προβολή για το πανέμορφο καλοκαίρι.

Για τη νεοφιλελεύθερη αποθηρίωση που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας σε όλα τα επίπεδα, δεν έχει καμιά σημασία το ότι η γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου, που έδρασε ως οιονεί δήμιος στον Βασίλη Δημάκη, σε επίπεδο νομικού πολιτισμού συμπεριφέρθηκε ως παράνθρωπος που μόλις ξεπέρασε το ανθρωπολογικό στάδιο του υλοβάτη. Σημασία έχει ότι είναι μορφωμένη. Πτυχία, μεταπτυχιακά, δικηγόρος παρά Αρείω Πάγω, σου λέει. Άρα ξέρει τι κάνει. Σε αντίθεση με τον φυλακισμένο Δημάκη, που αφού είναι φυλακισμένος είναι ένα τίποτα, ένας homo sacer που μπορούμε να τον εξοντώσουμε ατιμωρητί. Απλώς επειδή μπορούμε. Από τον καιρό του Ρωμαϊκού Δικαίου τα μαθαίνουνε αυτά οι μορφωμένοι. Άλλωστε δεν τους είπε κανείς αμόρφωτους. Απάνθρωπους και ολίγον... από φασίστες (κατά περίπτωση και όπου μπορεί να γίνει) τους είπε. Γιατί; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (εκτός από το ότι ντύνεται καλά και ξέρει να φοράει γραβάτα) με τα τρία πτυχία σε επτά χρόνια, αμόρφωτος είναι; Επομένως ξέρει τι κάνει όταν θέλει να διαλύσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας κι ας απέδειξε τη θεμελιώδη του σημασία στις άγριες μέρες της πανδημίας. Δεν είναι από περιφρόνηση, από γνώση είναι. Όπως όταν σχεδίαζε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, που δεν έγιναν λόγω μαδούρων. Όπως δεν είναι περιφρόνηση το «επανήλθαμε στην κανονικότητα» που πέταξε χασκογελώντας στα μούτρα των απολυμένων του διαγωνισμού 3Κ του ΑΣΕΠ στην Θεσσαλονίκη. Έτσι, φαίνεται, «καλαμπουρίζουν» οι μορφωμένοι στα μούτρα των αδύνατων. Πού να καταλάβουμε εμείς τα στουρνάρια; Μας χωρίζει μορφωτικό χάος.

Αλάα Αλ-Ασουάνι «Ανεκπλήρωτη δημοκρατία» (μτφ. Γιάννης Στρίγκος, εκδ. Πατάκη, 2019) Ο Αλ-Ασουάνι δεν παριστάνει τον «ουδέτερο παρατηρητή». Μέλος και ο ίδιος του κινήματος Κιφάγια, συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις στην πλατεία Ταχρίρ («εκείνες οι δεκαοκτώ μέρες ήταν οι πιο όμορφες στη ζωή μου», έχει πει ο ίδιος στην Guardian). Είναι ένας άνθρωπος που έχει θέση και που με το συγκεκριμένο μυθιστόρημά του παίρνει θέση. Στηλιτεύει ανηλεώς τη δικτατορία Μουμπάρακ και τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε για να σπέρνει τον φόβο και να καταστέλλει κάθε προσπάθεια αντίστασης, ταυτόχρονα όμως προσπαθεί να δείξει από τη δική του οπτική τις περίπλοκες ισορροπίες που διαμορφώνονταν εκείνες τις μέρες. Για να αποδώσει όλο αυτό το πανόραμα στήνει ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα με χαρακτήρες μάλλον ιδεοτυπικούς, που απεικονίζουν και συνθέτουν τις ψηφίδες της αιγυπτιακής κοινωνίας εκείνη την κρίσιμη εποχή. Τάχα Χουσεΐν «Η προσευχή του αηδονιού» (μτφ. Πέρσα Κουμούτση, εκδ. Gutenberg, 2019) Η θέση των γυναικών στην αιγυπτιακή κοινωνία είναι το βασικό θέμα στην Προσευχή του αηδονιού, καθώς παρακολουθούμε την τραγική ιστορία που θα ζήσουν τρεις γυναίκες, δύο αδελφές και η μητέρα τους, «μια αγράμματη γυναίκα» από «ένα από εκείνα τα χωριά που οι κάτοικοί του, αργά ή γρήγορα, τα εγκαταλείπουν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή σε μια πιο εύφορη γη της αιγυπτιακής αγροτικής επαρχίας». Οι γυναίκες ζουν σε έναν κόσμο όπου φταίνε πάντα για τα πάντα, ακόμα και για τα παραστρατήματα των ανδρών, σε έναν κόσμο επιβολής και τιμωρίας όπου οι «πομπές» τους ξεπλένονται με αίμα, σε έναν κόσμο όπου οι επιλογές που έχουν δεν είναι ποτέ εύκολες, ακόμα κι όταν θα αναγκαστούν να φύγουν από το χωριό και να φτάσουν «στις παρυφές της πόλης».

• Δεν αποδεχόμαστε η ολιγαρχία και η ελίτ να αλωνίζουν τις ζωές μας • Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με ένα μέλλον για τους νέους ανθρώπους που συμπυκνώνεται στην μισή ζωή για μισή δουλειά • Δεν μπορούμε να ανεχτούμε την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, την κοροϊδία και τον ευτελισμό • Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την αλαζονεία του κ. Μητσοτάκη και της νεοφιλελεύθερης ΝΔ, που νομίζει ότι έχει πάρει λευκή επιταγή να διαλύσει το περιβάλλον, να μας φέρει δεκαετίες πίσω στην παιδεία, να εξουθενώσει τους μικρομεσαίους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες. • Δεν υποκύπτουμε στον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία.

Η διαφορά με τη φάση της πανδημίας είναι ότι τώρα δεν αντιλαμβάνονται μόνο οι πολίτες τη σημασία των επιλογών, της πολιτικής απόφασης, αλλά ενεργούν με βάση αυτή τη διαπίστωση και οι κοινωνικοί φορείς, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με πρώτη την αξιωματική. Η τελευταία, μάλιστα, φαίνεται να συντονίζεται με τη μεταστροφή που καταγράφεται στο κοινωνικό σώμα με τις προτάσεις της «Μένουμε όρθιοι Ι και ΙΙ» και έτσι να ακούγεται ο λόγος της από ευρύτερο ακροατήριο, παρά τις έκδηλες προσπάθειες αποκλεισμού οποιασδήποτε συζήτησης – από την κυβέρνηση, από τη δημόσια τηλεόραση και τα φιλικά τους μίντια. Ιδιαίτερα μετά την προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Alpha, όπου έγινε εμφανές με πειστικό τρόπο και κατανοητό ότι υπάρχει και άλλο σχέδιο πέρα από το φερόμενο ως αδιαμφισβήτητο κυβερνητικό, το οποίο μάλιστα δεν είναι μια απλή αντιπολιτευτική παρέμβαση, αντίθετα έχει συγκεκριμένα και κρίσιμης σημασίας διαφορετικά χαρακτηριστικά από την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για λίγα παραπάνω ή λίγα παρακάτω χρήματα στους μεν ή στους δε. Αυτός που έχει μείνει οπωσδήποτε μετέωρος, είναι ο κυβερνητικός ισχυρισμός, η ρετσινιά περί σπάταλου πνεύματος και ανευθυνότητας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν και η ίδια η κυβέρνηση ανακαλύπτει, με καθυστέρηση και με πολύ στενή οπτική, ότι το επιχείρημα με το «λεφτόδενδρο» ήταν ατυχές. Είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου, που ένας κόσμος αποκλεισμένος από οποιαδήποτε επαφή με τον ΣΥΡΙΖΑ ακούει με προσοχή τις προτάσεις του και τις συγκρίνει με την κυβερνητική πολιτική, που τη νιώθει στην πλάτη του ανεπαρκή και, πάντως, όχι υπεράνω κάθε κριτικής ή μεροληψίας.

«Πολλές ώρες πάνω στη σκάλα καθημερινά, με 35 βαθμούς θερμοκρασία, 8 ώρες το πρωί και άλλο ένα τρίωρο κάθε απόγευμα»: ο Δημήτρης Μανόκου, πρόεδρος του Σωματείου Εργατών Γης της Ημαθίας, περιγράφει την καθημερινότητα των εργατών γης στην Ημαθία, περιοχή που βρέθηκε στο προσκήνιο λόγω των απεργιακών συγκεντρώσεων των αλβανών εργατών γης που μένουν μόνιμα εκεί. Το σωματείο διεκδικεί αύξηση του μεροκάματου στα 30 ευρώ (σε κάποια χωριά το πέτυχε ήδη), ίδιο δηλαδή με αυτό σε περιοχές της Νότιας Ελλάδας για ανάλογες εργασίες, καθώς θεωρεί πολύ λίγα τα 25 ευρώ (ή και λιγότερα), που πληρώνεται τώρα ένας εργάτης γης για τη σκληρή αυτή δουλειά. Ο Δ. Μανούκο προαναγγέλλει νέες κινητοποιήσεις, ακόμα και κλείσιμο δρόμων. Αυτές τις ημέρες είναι η περίοδος του αραιώματος για τα ροδάκινα και του «φορτσαρίσματος» στη συγκομιδή των κερασιών, τα οποία ήδη οι κάτοικοι των αστικών κέντρων καταναλώνουμε στις λαϊκές αγορές και τα μανάβικα. Σειρά έχουν τα βερίκοκα και πάει λέγοντας, σε μία περίοδο σχεδόν 5 μηνών κατά την οποία στις περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας φτάνουν περίπου 10.000 αλβανοί εργάτες γης, που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην για όλο το έτος. Κάθε χρόνο απασχολούνται στις γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις εντός της ελληνικής επικράτειας συνολικά περισσότεροι από 900.000 εργάτες γης (μόλις 33.826 είναι οι μόνιμοι), κυρίως σε Κεντρική Μακεδονία, της Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησο και Κρήτη.

«Ε, το λοιπόν, ότι και να είναι τ’ άστρα εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»

Πριν μπω στο πανεπιστήμιο οι προσδοκίες μου ήταν να γίνω κριτικός εστιατορίων του Time Out – του εξαιρετικού λονδρέζικου περιοδικού,  αντίστοιχου με το «Αθηνόραμα». Καλά αμειβόμενη θέση, με έξοδα για δυο άτομα σε τρία εστιατόρια την εβδομάδα! Δυστυχώς δεν το κατάφερα. Διαβάζω ότι ο κ. Σταϊκούρας θεωρεί καλή την απόφαση για το δανεισμό του ESM στο Eurogroup αλλά δυστυχώς δεν προτίθεται να το πάρει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να είχα γράψει θετική κριτική για ένα εστιατόριο και συγχρόνως να ξεκαθάριζα ότι δεν είχα καμία πρόθεση να το  επισκεφτώ ξανά.  (...) Τώρα που η ΝΔ κάνει απροκάλυπτες κομματικές τοποθετήσεις, όταν για παράδειγμα ο κομματάρχης της Πρέβεζας γίνεται διοικητής στο νοσοκομείο της Άρτας και ο κομματάρχης της Άρτας στο νοσοκομείο της Πρέβεζας, ο Κλάους μας δεν λέει τίποτα. Μάλλον η κομματικοποίηση του κράτους με την ΝΔ είναι μια θετική εξέλιξη για τους θεσμούς. Είναι φυσικά μια αρνητική εξέλιξη για την ελληνική κοινωνία. Βέβαια αυτό (κάτι θετικό για τους θεσμούς να είναι αρνητικό για την κοινωνία) συμβαίνει συχνά. Για αυτό είπα στον κ. Σταϊκούρα να τα χαίρεται τα «μπράβο» τους. (...) Ένα από τα πράγματα που μου έμαθαν οι δικοί μου δάσκαλοι των οικονομικών, είναι να εξετάζω με πολύ σοβαρό τρόπο πίνακες, δεδομένα, διαγράμματα κλπ. Η συμβουλή τους πάντα ήταν, πριν προχωρήσω σε πολύπλοκη ανάλυση ή οικονομετρική επεξεργασία, να αποκτήσω μια αίσθηση για το τι προκύπτει από απλή μελέτη των βασικών δεδομένων. Και αυτό γιατί η φυσική ροπή των φοιτητών που θέλουν να εντυπωσιάσουν τους δασκάλους τους είναι να αποδείξουν την άρτια εξοικείωσή τους με όσο πιο καινοτόμες και προχωρημένες τεχνικές. Και η εμπειρία μου έχει δείξει ότι και στην έρευνα και στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, το τελευταίο, σε αντίθεση με το προηγούμενο, δεν αποτελεί, όπως λένε και οι αγαπημένοι μου θεσμοί, «βέλτιστη πρακτική». Με λίγα λόγια αν δεν αποκτήσεις την οικειότητα με τα απλά δεδομένα, τα επόμενα βήματα δεν μπορούν παρά να σε οδηγήσουν σε αδιέξοδους λαβύρινθους. Αλλιώς, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, garbage in – garbage out. (...) Στη συνέντευξη (...) ακούσαμε όλοι και όλες [τον κ. Μητσοτάκη] να λέει ότι ναι μεν το Δημόσιο Σύστημα Υγείας είναι σημαντικό, πρέπει να είναι στο επίκεντρο και πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες (sic), αλλά αμέσως μετά θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό και μας είπε ότι πρέπει να μπολιάζεται με ιδιωτική πρωτοβουλία. Στο παράδειγμά του το δημόσιο νοσοκομείο έχει το χώρο, το προσωπικό, έχει όλες τις ευθύνες, ενώ ο ιδιώτης φέρνει το μηχάνημα το τοποθετεί και εισπράττει ανά εξέταση. Και προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό το μοντέλο είναι επωφελές για το Δημόσιο. Έτσι λοιπόν αρχίζουν να φαίνονται δύο πράγματα. Πρώτον ο κ. Μητσοτάκης ξεπερνάει σιγά σιγά το σύνδρομο πρόσκρουσης και την αγάπη του για το δημόσιο σύστημα υγείας και επανέρχεται στη φυσική του κατάσταση. Δεύτερον τα μαθήματα που πήρε η Νέα Δημοκρατία από την παρούσα κρίση μάλλον είναι μικρότερα από αυτά που προσπαθεί να μας πείσει. (...) Ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος Τραμπ, που εκλέχθηκε στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην επίδειξη ισχύος, αντιμετωπίζει την κρίση αυτή σαν μια χρυσή ευκαιρία, τώρα που ζορίζεται δημοσκοπικά, να επιστρέψει στο αρχικό του το δόγμα νόμος και τάξη. Μάλιστα το είπε κατά λέξη με ένα Ευαγγέλιο στο χέρι την ίδια στιγμή που υπό τις εντολές του η αστυνομία διέλυε κάθε δίδαγμα του ιερού κειμένου. Το βασικό αδιέξοδο που υπάρχει με τη στρατηγική νόμος και τάξη, είναι ότι αυτή η στρατηγική δουλεύει ως χύτρα, κρατάει την πίεση μέσα αλλά ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να εκραγεί. Σου επιτρέπει να κερδίζεις εκλογές και να φτιάχνεις το όνομά σου ως σκληρός, αλλά μακροπρόθεσμα δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και η ιστορία έχει πάντα τον τρόπο να εκδικείται. Τηρουμένων των αναλογίων, ας προσέχουν αυτοί που εμπνεύστηκαν από τη συμπεριφορά της κ. Νικολάου. Με τις απαράδεκτες παρεμβάσεις της, από τη θέση της ως Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής πολιτικής, στο θέμα της εκπαίδευσης του Β. Δημάκη, όπου το ψέμα περίσσευε, μπορεί να ενίσχυσε την πιθανότητα να εκλεγεί βουλευτής – αυτός ήταν εξάλλου ο μόνος στόχος της – αλλά το κόστος των απάνθρωπων πράξεων της θα το επωμιστεί ολόκληρη  η κοινωνία.

Η ελληνική κυβέρνηση διαφοροποιήθηκε από τα τεκταινόμενα στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. ήδη από τη φάση του lockdown ως προς τρία σημεία. Πρώτον, έδωσε πλήρη και ανεξέλεγκτη εξουσία στους εργοδότες να αποφασίζουν μονομερώς για τη μείωση του χρόνου εργασίας και την αναστολή συμβάσεων του προσωπικού στους πληττόμενους κλάδους, αποκλείοντας ή καταργώντας ακόμα και την υποχρέωση διαβούλευσης με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και καθιστώντας αδύνατο τον έλεγχο από την Επιθεώρηση Εργασίας. Δεύτερον, επέβαλε πολύ μεγαλύτερες μειώσεις μισθών στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Με την κρατική αποζημίωση των 800€, η κυβέρνηση της Ν.Δ. επέβαλε μεσοσταθμικά 45% μείωση εισοδήματος περίπου στο 32% των μισθωτών της χώρας, των οποίων η σύμβαση εργασίας ανεστάλη, ενώ δεν αναπλήρωσε καθόλου τις απώλειες μισθών περίπου στο 10% των μισθωτών της χώρας, που μπήκαν με μονομερή απόφαση του εργοδότη σε εκ περιτροπής εργασία και είδαν μειώσεις μισθών κατά 50%. Τρίτον, κατά τη φάση επαναλειτουργίας των επιχειρήσεων, η ελληνική κυβέρνηση αφήνει απροστάτευτο από τις απολύσεις το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Με τον νέο μηχανισμό προσωρινής διατήρησης των θέσεων εργασίας ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που εμφανίζουν πτώση τζίρου τους προηγούμενους μήνες, δηλαδή στη συντριπτική πλειονότητα, μπαίνουμε σε νέα φάση. Δίνοντας τη δυνατότητα στους εργοδότες για μονομερή επιβολή εργασίας μειωμένου χρόνου στο προσωπικό τους σε περιβάλλον ελεύθερων απολύσεων, ο μηχανισμός οδηγεί μαθηματικά σε περαιτέρω μείωση κατά 20% των μισθών των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα. (...) Η ΑΠΟΥΣΙΑ μηχανισμών διαβούλευσης, έγκρισης και ελέγχου, επιπλέον, ανοίγει διάπλατα την πόρτα για καταχρηστική εφαρμογή της «εργασίας μειωμένου χρόνου», για περαιτέρω καταστρατήγηση δικαιωμάτων των εργαζομένων και για συγκάλυψη της υποδηλωμένης εργασίας με σκοπό την εκμετάλλευση της κρατικής επιδότησης.