Macro

Η Ευρώπη δεν θα καταφέρει να αποτελεί αξία για το μέλλον στα μάτια των ευρωπαίων πολιτών, αν δεν αντιλαμβάνονται την Ευρώπη ως ηθική δύναμη, ως φορέα σημαντικών ιδανικών στο πλαίσιο του παγκόσμιου συστήματος. Συνεπώς, ως παράδειγμα, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη διαχείριση των συνόρων των κρατών – μελών, αλλά στην ανικανότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και πολιτών να διαχειριστούν και να αναπτύξουν πολιτικές φιλοξενίας των προσφύγων. Διότι αυτή η ανικανότητα καταστρέφει την ηθική υπόσταση και δυναμική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η καγκελάριος ίσως έκανε λάθος όταν θεώρησε ότι έπρεπε να πάρει μια μονομερή απόφαση, το 2015, και αποφάνθηκε ότι πρέπει να ανοίξει τα σύνορα σε ορισμένους πρόσφυγες. Διότι αυτή η κίνηση επέτρεψε σε άλλους ευρωπαίους ηγέτες να αποφανθούν ότι η Γερμανία αποφάσισε άρα και εμείς αποφασίζουμε και δεν δεσμευόμαστε για μια κοινή απόφαση. Αφήνοντας κατά μέρος αυτήν πτυχή, ωστόσο, πιστεύω ότι η Μέρκελ έπραξε το σωστό, όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά για την Ευρώπη εν γένει.

Θέλω ο Δήμος να έχει σαφή και θεσμική θέση στο θέμα των διακρίσεων, για όλους τους πολίτες χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Δε θα ανεχτούμε αόρατους ανθρώπους γιατί στα ζητήματα δημοκρατίας ο δήμαρχος θα πρέπει να μπαίνει πρώτος μπροστά ακόμα και κόντρα σε μηχανισμούς μέσα στο Δήμο. Ο πολιτικός γάμος και η τεκνοθεσία είναι αδιαπραγμάτευτα για εμάς. Πλέον ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να λύνουμε θέματα. Ο δήμος της Αθήνας είναι ένας πλούσιος δήμος με φτωχή διαχείριση. Μπορούμε σε συνεργασία με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα να δούμε ακόμα και τη δημιουργία ενός Rainbow house μέσω της αξιοποίηση του κτηριακού αποθέματος του δήμου, να βοηθήσουμε ακόμα πιο ουσιαστικά τη γραμμή υποστήριξης (11528) και να βελτιώσουμε τη σχέση των υπηρεσιών του δήμου με τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Η δημιουργία κέντρου στέγασης για παιδιά που έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, είναι πολύ σημαντική.

Ο λαός επιμένει να μην είναι απλός στον πυρήνα της υπόστασής του. Επιμένει να μην υποβιβάζεται στο ζερό όπου τον περιορίζουν ή προσπαθούν να τον περιορίσουν οι δυνατοί, οι «επάνω», ποντάροντας πάντοτε τα ρέστα του σ’ αυτό το εξ αρχής χαμένο παιχνίδι της υποτίμησης.

Μία είναι η Δεξιά, η παράταξη της συντήρησης, της ολιγαρχίας του πλούτου, του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, της θεοποίησης της αγοράς που διεισδύει ώς τις παρυφές της προοδευτικής παράταξης. Μια είναι η Δεξιά, με πολλά πρόσωπα και διαφορετικές ιδεολογίες. Η Κεντροδεξιά του Μητσοτάκη, η «ακραιφνής Δεξιά» του Βορίδη και του Γεωργιάδη και η Χρυσή Αυγή. Διαφέρουν ιδεολογικά, έχουν όμως το ίδιο στοιχείο, την κοινή στρατηγική πρόσβασης στην εξουσία. Τον δεξιό λαϊκισμό. Γιατί περί αυτού πρόκειται: ο πολυσυζητημένος λαϊκισμός δεν είναι ιδεολογία (ούτε σχολή σκέψης, ούτε ύφος πολιτικής -ακούστηκαν και αυτά). Είναι ο λαϊκισμός της Δεξιάς, ο ξενόφοβος, αντιπροσφυγικός, αντικομμουνιστικός λαϊκισμός.

Καθαρές κουβέντες λοιπόν, ειδικά όταν το μέλλον και η αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας δοκιμάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον, από την άνοδο του φασισμού και από τα τραγικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς τρομοκρατίας που επιτίθεται και δολοφονεί ανθρώπους επειδή έχουν άλλη θρησκεία, φύλο, καταγωγή ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Ούτε υπεκφυγές και μισόλογα, ούτε κενά περιεχομένου εύπεπτα θεωρητικά σχήματα. Ο επόμενος Δήμαρχος της Αθήνας πρέπει να αγωνιστεί για μια πόλη ανοιχτή σε όλους. Για μια πόλη που θα αγκαλιάζει την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου της και θα του παρέχει ασφάλεια.

Η Νέα Δημοκρατία έχει βάλει κάτω από τις φτερούγες της ολόκληρο το ακροδεξιό παρακράτος του πληκτρολογίου και της σιδερογροθιάς, πιστεύοντας ότι έτσι σκάβει τον λάκκο των Μαδουραίων που κυβερνούν. Στην πραγματικότητα, όμως, σκάβει τον δικό της λάκκο κι αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, απελευθερώνει δυνάμεις που, όπως έχει αποδειχθεί από την Ιστορία, δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να ελέγξει. Δεύτερον, η συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας και τα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει χτυπούν καμπανάκια όπου βλέπουν αναβίωση του φασισμού. Η ελληνική κοινωνία τον έχει βιώσει, όπως έχει βιώσει και τον νεοφιλελευθερισμό. Και ακροδεξιοί, και νεοφιλελεύθεροι, και να κυβερνήσουν, ο ελληνικός λαός δεν θα το επιτρέψει.

Ναι ρε, στο Σταύρος Νιάρχος μίλησε ο Μοράλες. Πού θέλατε να μιλήσει, στο Ιωσήφ Στάλιν; Αυτά είναι. Έχουνε και στα υψίπεδα της Κοτσαμπάμπα Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Με τους κόνδορες των Άνδεων να φέρνουν γύρους από πάνω κάθε φορά που έχει event. Και τα λάμα να φτύνουν τους προσερχόμενους στα μούτρα. Κάπου από ψηλά θα τα βλέπει αυτά ο Σταύρος Νιάρχος και θα συγκινείται. Ανατριχίλα στις τάξεις του φιλελευθεριστάν. Δεν μας φτάνανε οι Συριζομαδούροι από τη Βενεζουέλα, κάνουμε εισαγωγή και από τη Βολιβία τώρα. Και περιφέρουμε τον Ινδιάνο Πολάκη που έχει κερδίσει τρεις αχρείαστες εκλογικές αναμετρήσεις με 65% την κάθε μία. Εντάξει, αν έπαιζε μουσική με καλάμια, κάτι πήγαινε κι ερχόταν. Αλλά όχι και να βγάζει λόγους για τον ιμπεριαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς να το αντέξει μετά η Σοφία Βούλτεψη τέτοιο πολιτισμικό σοκ; Η οποία, με άρθρο της στο Liberal, κατήγγειλε ότι η διακυβέρνηση Μοράλες έχει φτωχοποιήσει τους Ινδιάνους. Μετά από 500 χρόνια αδιάκοπης ευημερίας και ανάπτυξης.

Το αίτημα λοιπόν, για την ισότητα των φύλων δεν είναι ένας ιστορικός αναχρονισμός, ούτε μια εκκεντρικότητα κάποιων υπερευαίσθητων μειοψηφιών. Αποτελεί βασικό επίδικο της πάλης για μια πιο δίκαιη κοινωνία στο σήμερα και του αγώνα για τη διεύρυνση και κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλους και όλες, στον οποίο η δική μας Αριστερά, η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστατεί. Με αυτόν το γνώμονα, το υπουργείο Εσωτερικών κατέθεσε προς ψήφιση αυτές τις μέρες στη Βουλή (με τη συζήτηση να συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών) ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο για την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Είναι ένα νομοσχέδιο «ομπρέλα» που διατρέχει οριζόντια το σύνολο κοινωνικών και ιδιωτικών σχέσεων, συμβάλλοντας στην άρση των διακρίσεων και την καταπολέμηση της βίας σε βάρος των γυναικών. Θεσμοθετεί και ενθαρρύνει στοχευμένες παρεμβάσεις, οι οποίες έρχονται να αναμετρηθούν με παγιωμένες πρακτικές και νοοτροπίες που εμποδίζουν την ουσιαστική ισότητα των φύλων.

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η υπάρχουσα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηρίζεται στο βαθύ και αυξανόμενο χάσμα μεταξύ του κέντρου (Δυτική Ευρώπη) και της περιφέρειας (Ανατολική Ευρώπη). Χωρίς την υποανάπτυκτη Ανατολή, η Δύση δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει στη φάση της «πράσινης μετάβασης» -αυτή που οι Γερμανοί αποκαλούν «ενεργειακή μετάβαση» (Energiewende). Για να γίνει συνειδητό το γεγονός ότι η Ευρώπη μεταμορφώνεται σε μια δυστοπική «Αναδιπλούμενη Ευρώπη» με διαφορετικές ποιότητες αέρα για όσους ζουν στο κέντρο από αυτούς που ζουν στην περιφέρεια, για τους πλούσιους του κόσμου και τους φτωχούς του κόσμου, αρκεί να δούμε την πρόσφατη απαγόρευση της χρήσης ντίζελ στην Γερμανία και τις συνέπειες αυτής στην Ανατολή.

Αντιλαμβανόμενος τη δυναμική του αγροτικού κινήματος και την εντυπωσιακή διεύρυνση της κοινωνικής του βάσης, μετά από μια μακρά περίοδο υψηλής έντασης κινητοποιήσεων, ο Μοράλες συνέλαβε την ιδέα του μετασχηματισμού του συνδικάτου σε πολιτικό κόμμα και δούλεψε εντατικά πάνω σε αυτό. Χωρίς χρηματοδότες, μόνο με τη δράση ενός δικτύου ακτιβιστών -αλλά και με συστηματικές εκκαθαρίσεις των γραμμών του από διεφθαρμένα στοιχεία- το Κίνημα για τον Σοσαλισμό (MAS) διέγραψε μια εκπληκτική πορεία. Αυτοπροσδιοριζόμενο ως κόμμα των ιθαγενών και έχοντας στο πρόγραμμά του το αίτημα της εθνικοποίησης των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, της νομιμοποίησης της καλλιέργειας τηε κόκας και της δίκαιης διανομής των κοινωνικών αγαθών, το κόμμα αυτό κέρδισε σταδιακά την εμπιστοσύνη των Ινδιάνων σαρώνοντας πρώτα σε τοπικό επίπεδο, για να μπει, κατόπιν, δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το πέτυχε πρωτοστατώντας στις οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Βολιβία από τις αρχές του 2000, πρώτα για την ιδιωτικοποίηση του νερού και κατόπιν για την ιδιωτικοποίηση του φυσικού αερίου. Στις συγκρούσεις αυτές το MAS αναδείχτηκε σε πρωτοπορία των φτωχών αγροτικών στρωμάτων, τα οποία κατάφερε να κινητοποιήσει αποφασιστικά, σε μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις κρατικής καταστολής και τις συμμορίες των παρακρατικών δολοφόνων.