Macro

Κυρίαρχα νοητικά σχήματα υλοποιούνται σε πράξεις για να υπερασπιστούν τον αξιακό συσχετισμό από τον οποίο…

Η έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο της έμφυλης βίας και βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα στην πιο ακραία του έκφραση, τη γυναικοκτονία– προσεγγίζεται και ως όψη μιας διεθνούς πραγματικότητας. Σε πρόσφατο άρθρο της Guardian το οποίο υπογράφουν η Ruth Michaelson και η Μαρία Σιδηροπούλου με τίτλο “Α woman murdered every month: is this Greece’s moment of reckoning femicide” [«Μία γυναίκα δολοφονείται κάθε μήνα: Είναι αυτή η στιγμή για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας στην Ελλάδα», 10.11.2021] σχολιάζεται η έξαρση του φαινόμενου στην Ελλάδα, ενώ επισημαίνονται οι ανεπάρκειες των δομών κοινωνικής φροντίδας αλλά και η πλημμελής αντιμετώπιση των περιστατικών έμφυλης βίας από την αστυνομία. Ειδικότερα, αναδεικνύεται η κυρίαρχη σεξιστική κουλτούρα που διαπερνά αρκετές από τις λειτουργίες της ελληνικής αστυνομίας και έχει ως συνέπεια τη συστηματική παραγνώριση και υποτίμηση της σοβαρότητας των καταγγελιών για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βια, που σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς έχουν αποβεί μοιραίες για τη ζωή των ίδιων των καταγγελλουσών ή των προσώπων που επιδιώκουν να προστατέψουν. Υπό το πρίσμα αυτό, εκτός από το αίτημα για τη νομική αναγνώριση του αδικήματος της γυναικοκτονίας ως διακεκριμένου εγκλήματος, σημαντική είναι και η βελτίωση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της αδράνειας ή της ατιμωρησίας των αρχών στην αντιμετώπιση περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.

Είναι η τύχη των επετείων. Ακόμα κι αυτής του Πολυτεχνείου. Έπειτα από το πλήθος των…

Θα ήταν λογικό να αναμένει κανείς ότι μετά το μνημειώδες αγνό αρχαίο ελαιόλαδο Ολυμπίας για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα θα βρισκόταν κάποιος από τόσους παραστεκάμενους, παρατρεχάμενους, παρακοιμώμενους να του υποδείξει... να επιδείξει λίγη αυτοσυγκράτηση και να μην μιλάει εκτός κειμένου και εκτός σκηνοθετικών οδηγιών. Θα ήταν λογικό, αλλά δεν... Όταν η αποχαλινωμένη έπαρση συναντά τον φρενιτιώδη εκνευρισμό, όλα τα φράγματα πέφτουν. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μιλάμε άλλωστε. Για τον άνθρωπο που δεν δίστασε να ανακατέψει τα πτώματα με τα χώματα και το πιο χυδαίο πατριδεμπόριο με την ιστορική αλήθεια αδιαφορώντας για τα ολέθρια αποτελέσματα προκειμένου να ωφεληθεί ψηφοθηρικά. Για τον άνθρωπο που δεν δίστασε να τοποθετήσει τις φιγούρες της ακροδεξιάς σαπίλας σε περίοπτη θέση στη γωνιακή βιτρίνα της δεξιάς πολυκατοικίας για να δείχνουν τα δόντια τους σε μια φρικώδη παρομοίωση χαμόγελου. Κι απέξω οι πετσωμένοι κλακαδόροι να χειροκροτούν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, πώς να φερθεί λογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πώς να τον συγκρατήσεις; Κι εδώ που τα λέμε, ποιος να τον συγκρατήσει από τα εξαπτέρυγα και τα πολυόμματα που έχει μαζέψει γύρω του, αφού αυτά πρεσβεύει ο σύγχρονος, όλο και πιο αδηφάγος, καπιταλισμός κι αυτά πιστεύει βαθιά και ο ίδιος; Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι επόμενο να χάνεται η μπάλα. Όταν από τους Ηρακλείς του μητσοτακικού στέμματος ο ένας (Γεραπετρίτης) δηλώνει πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, ο άλλος (Σκέρτσος) εντελώς σοβαρά λέει πως δεν θέλουμε ένα ΕΣΥ πολυτελείας, ενώ οι νεκροί από την πανδημία προσεγγίζουν καλπάζοντας τους 18.000. Όταν υπουργός Υγείας είναι ένας ακροδεξιός που μπήκε για να παραδώσει το ΕΣΥ στον ιδιωτικό τομέα. Όταν η ανάπτυξη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ενός Άδωνι Γεωργιάδη. Όταν υπουργός Εσωτερικών, και άρα υπεύθυνος για τη διεξαγωγή των εκλογών, είναι ο Μ. Βορίδης, που δεν τον λες και απαύγασμα δημοκρατικών πεποιθήσεων, ο οποίος μάλιστα έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι (η νομιμότητα, όταν δεν εργαλειοποιείται, δεν ενδιαφέρει) ώστε να μην επιστρέψει η Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία, ε, τότε πώς να περιμένεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συγκρατηθεί;

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε (με αρνητική ψήφο των ευρωβουλευτών της Ν.Δ.) ψήφισμα για την άρση…

Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, βουλευτής Επικρατείας, Πάνος Σκουρλέτης, κατά τη διάρκεια…

Κρίσιμο σημείο της γαλλοιταλικής συμφωνίας ​​είναι το Συμβούλιο Άμυνας και Ασφάλειας, με διευκόλυνση διέλευσης και στάθμευσης του στρατού τους στις δύο χώρες. Η Συνθήκη θέτει κοινά πρότυπα για την ευρωπαϊκή άμυνα, στρατηγική αναγκαία για τη Γαλλία προκειμένου να μην υποβαθμιστεί σε μια περιφερειακή υπερδύναμη, αλλά και για την Ιταλία, που, από μόνη της, είναι εξαιρετικά αδύναμη. Ειδικά μετά το αμερικάνικο «άδειασμα» των Γάλλων και της ΕΕ στον Δ. Ειρηνικό, με τη Συμφωνία AUKUS. Στους Ευρωπαίους, αντισταθμιστικά, ο Μπάιντεν έδωσε τον έλεγχο Β. Αφρικής και Μ. Ανατολής. H αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν, η κλιμάκωση εντάσεων στη ζώνη Σαχέλ, στη dυτική και μεσογειακή Αφρική, στο Κέρας της Αφρικής και στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, καθώς και οι αλλαγές στην πολιτική γεωμετρία της Μ. Ανατολής, είναι παράγοντες που ωθούν την Γαλλία να επισπεύσει στρατηγικά για τις ζώνες επιρροής. Η γαλλοιταλική συνεργασία στα ενεργειακά αποθέματα και τις πρώτες ύλες της Κεντρικής και Βόρειας Αφρικής (ειδικά της Λιβύης), με συμμετοχή και της Γερμανίας, ενέχει αμοιβαίο στρατηγικό συμφέρον, δεδομένης της παρουσίας Τούρκων, Ρώσων και Κινέζων στην ευρύτερη περιοχή. Βασικός στόχος Γάλλων, Ιταλών και Γερμανών είναι η ευρωπαϊκή και νατοϊκή κυριαρχία. Ο νέος «Ψυχρός Πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας-Ρωσίας διαπερνά τις ηπείρους, με την Ευρώπη να αποτελεί επίδικο και την ΕΕ μέρος του προβλήματος. Η Ρώμη και το Παρίσι σκιαγραφούν τα πεδία συνεργασίας, αλλά και τους τομείς ανταγωνισμού με την Κίνα. Η Μασσαλία – εκτός από το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου – έχει γίνει ο σταθμός άφιξης στην Ευρώπη των καλωδιακών διασυνδέσεων, που από το 2022 θα συνδέουν την Κίνα, την Ασία, την Αφρική, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Το πρόγραμμα ονομάζεται Peace και υλοποιείται από δύο κινεζικούς κολοσσούς στον ψηφιακό τομέα, τις Hengtong και Pccw και τη γαλλική Orange. Μεταξύ Κίνας και Γαλλίας, η σύνδεση θα έχει κόμβους με το Πακιστάν, το Ιράν, την Τανζανία, τη Σομαλία, την Κένυα, την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και την Αίγυπτο. Η Γαλλία θεωρεί την Κίνα εμπορικό εταίρο, αλλά, κυρίως, στρατηγικό ανταγωνιστή. Η Ιταλία του Κόντε είχε κλείσει στρατηγικές συμφωνίες με την Κίνα, ασκώντας πολύπλευρη εξωτερική πολιτική. Σήμερα, όμως, η κυβέρνηση Ντράγκι έχει σκληρύνει τη θέση της, παίρνοντας καθαρή θέση υπέρ των ΗΠΑ και της ισχυροποίησης του ΝΑΤΟ. Αναμένεται η γραμμή Σόλτς για τον προσανατολισμό της γερμανικής οικονομίας, που χωρίς την Κίνα έχει σοβαρό πρόβλημα. Ρωσία και Τουρκία ανταγωνίζονται τις δύο χώρες σε όλα τα μέτωπα ενδιαφέροντος (Μεσόγειος και, ειδικά, Λιβύη, Αφρική, Μ. Ανατολή), αλλά οι Γάλλοι διατηρούν σχέσεις ισορροπίας με τον Πούτιν, γι’ αυτό είναι κάθετα αντίθετοι στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Όσο και αν επιθυμείς να ασχοληθείς με την "υψηλή" πολιτική, με τα λεγόμενα κεντρικά ζητήματα,…

Η Αθήνα είναι βούτυρο στο ψωμί των ξένων επενδυτών σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες «μετά την κάθετη μείωση της αξίας των ακινήτων κατά 50% τα προηγούμενα χρόνια», διαφημίζουν, «και τώρα είναι ευκαιρία να επωφεληθείτε» τόσο από την αυξανόμενη αξία των ακινήτων όσο και από την αύξηση των ενοικίων. Είναι σίγουρα η πιο πολυσυζητημένη γενιά των τελευταίων δεκαετιών, αφού βγαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας αντιμετωπίζοντας πολλαπλές κρίσεις και ραγδαίες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Στο ιδανικό σενάριο είναι οι «ψηφιακοί νομάδες», νέοι, με μια βαλίτσα κι ένα λάπτοπ στο χέρι, μπορούν να δουλέψουν από όποιο σημείο της Γης, συνδυάζοντας παροχή υπηρεσιών σε μεγάλες εταιρείες, καλούς μισθούς και διαβίωση σε ένα μακρινό και ομορφότερο από το γενέθλιό τους σημείο του πλανήτη. Οι περισσότεροι ωστόσο θα έβλεπαν τον εαυτό τους σε μια κωδική ονομασία λιγότερο κολακευτική - οι μεσίτες τούς αποκαλούν «η γενιά των νοικάρηδων», αφού με τους ρυθμούς που (δεν) αυξάνονται οι μισθοί, είναι μάλλον απίθανο να αποκτήσουν δικό τους σπίτι. Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι 20-30 ετών, οι Millennials, είναι ομάδα-στόχος κάθε αγοράς - και της στεγαστικής. Εχει η αγορά μια λύση για κάθε πρόβλημα ή μήπως ένα πρόβλημα είναι η κάθε αγοραία λύση; Το co-living, η καινούργια τάση της συν-διαβίωσης, θέτει στη δημόσια συζήτηση μια σειρά από ερωτήματα: Είναι η απάντηση στην αστική μοναξιά; Είναι το κοινόβιο όπως το καταλαβαίνουν οι χίπστερ; Είναι μια απάντηση ανεξαρτησίας από μια γενιά που διαφορετικά θα μένει μέχρι τα γεράματα στο παιδικό της δωμάτιο; Στα σίγουρα -όπως κάθε κοινωνικό πρόβλημα στον νεοφιλελευθερισμό- είναι μια χρυσή ευκαιρία για μπίζνες. Οσο εμπεδώνονται οι πολιτικές λιτότητας και ενώ η πανδημία φέρνει νέο κύμα φτώχειας τόσο εκδηλώνεται και η στεγαστική κρίση - ειδικά για τους νέους και για όσους δεν έχουν «ένα κεραμίδι» από την οικογένειά τους. Την ίδια ώρα, η Αθήνα, μετά την κάθετη μείωση της αξίας των ακινήτων τα προηγούμενα χρόνια, είναι φιλέτο για τα ξένα funds, που ποντάρουν στην αυξανόμενη αξία των ακινήτων και την αύξηση των ενοικίων.