Macro

24
07

Νίκος Φίλης: Τα πολλά σχολεία τ’ αφήνετε να βουλιάζουν

Όλη η νομοθετική σας προσπάθεια, επικεντρώνεται στην προσπάθεια να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο το καθεστώς των σχολείων πολλαπλών ταχυτήτων στην Ελλάδα. Τα πολλά σχολεία τ' αφήνετε να βουλιάζουν. Και την ίδια στιγμή φτιάχνετε σχολεία mall, σχολεία all-inclusive, φροντιστήρια και κέντρα ξένων σπουδών μαζί, με αποτέλεσμα να προκαλείτε αντιδράσεις σε όλο το χώρο της εκπαίδευσης. Κι ας πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει απλώς αντιπολίτευση… Η ΔΑΚΕ ιδιωτικών εκπαιδευτικών που έβγαλε ανακοίνωση με τίτλο «νόμος πονηρός ανομίαν παρεισφέρει», κάνει κι αυτή τυφλή αντιπολίτευση; Μόνοι είστε σε αυτό το νομοσχέδιο! Ούτε οι γονείς είναι μαζί σας! Μόνο οι σχολάρχες… Υπάρχει συνταγματικό κεκτημένο για την εκπαίδευση στη χώρα μας και μάλιστα οι προσπάθειες των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ομότροπες», προς την ίδια κατεύθυνση κινούμενες: την αναγνώριση ότι οι εκπαιδευτικοί στα ιδιωτικά σχολεία δεν είναι -φυσικά- απλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι αλλά λειτουργοί. Δεν πρόκειται απλώς για μια φράση «τιμητικής αναγνώρισης»... Αντιθέτως, το γεγονός ότι κρατική εποπτεία υπάρχει και στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική εκπαίδευση, αποτελεί το στοιχείο εκείνο που κατοχυρώνει την ισοτιμία των τίτλων σπουδών ιδιωτικών και δημόσιων εκπαιδευτηρίων. Αυτό ακριβώς κλονίζεται με τη νομοθέτηση Κεραμέως. Δεν φτάσαμε όμως ως εδώ τυχαία. Ο πρώτος που αμφισβήτησε αυτή την αρχή και ονόμασε «πελάτες» τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων, ήταν ο κ. Μητσοτάκης, όταν το έθεσε έτσι ακριβώς, με έμφαση μάλιστα, στο πρώτο συνέδριο της ΝΔ μετά την εκλογή του…
23
07

Οδοστρωτήρες και στα λιμάνια

Προωθούν την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών λιμανιών σε μία συγκυρία που χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη παγκόσμια ύφεση λόγω της πανδημίας που έχει τις επιπτώσεις της στο παγκόσμιο εμπόριο και στον τουρισμό (πτώση της διακίνησης προϊόντων, μηδενισμός της κρουαζιέρας), άρα και στα έσοδα των λιμανιών. Ενώ για την αντιμετώπιση της ύφεσης προκρίνονται, ακόμη και από θεσμούς-στυλοβάτες του νεοφιλελευθερισμού αλλά και από την Επιτροπή Πισσαρίδη, οι δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη των υποδομών, η ελληνική κυβέρνηση «επενδύει» στην ιδιωτικοποίησή τους. Αντί να προχωρήσει στην αναβάθμιση των περιφερειακών λιμανιών στη βάση των επενδυτικών σχεδίων, που τα περισσότερα από αυτά κατάρτισαν την περίοδο 2015–2019 για τη μετατροπή τους σε «έξυπνα» και «πράσινα» λιμάνια, επιλέγει την ιδιωτικοποίηση που σημαίνει ότι προκρίνει το συμφέρον των ιδιωτών σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. (...) Τα περιφερειακά λιμάνια μπορούν να αποτελέσουν μηχανές ανάπτυξης για τις τοπικές και περιφερειακές οικονομίες, με αιχμές την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ηλιακή, αιολική, κυματική), την ανάπτυξη καινοτομιών, αξιοποιώντας τη γειτνίασή τους με τα δημόσια ΑΕΙ αλλά με την προϋπόθεση ότι οι Οργανισμοί Λιμένων θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
22
07

Αννέτα Καββαδία: Περί Δικαιοσύνης και άλλων δαιμονίων

Ενα από τα σημεία της συμφωνίας για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, που δεν έτυχε της προσοχής που του αρμόζει, έχει να κάνει με το κριτήριο του κράτους δικαίου, σύμφωνα με το οποίο η εκταμίευση κονδυλίων θα εξαρτάται, μεταξύ άλλων, και από την τήρηση ορισμένων προϋποθέσεων ορθής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας του Τύπου και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Η αναφορά σε αυτό το κριτήριο συνδέεται, περίπου αυτόματα, με ορισμένες χώρες-συνήθεις υπόπτους που παρουσιάζουν σε ανησυχητικό βαθμό ορισμένα χαρακτηριστικά της λεγόμενης ανελεύθερης δημοκρατίας: μιας πολιτειακής κατάστασης, όπου χωρίς να έχουν καταλυθεί οι δημοκρατικοί θεσμοί ή να έχει επιβληθεί δικτατορία, μια (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση επιβάλλει τέτοιους περιορισμούς και ασκεί τέτοιον έλεγχο, ώστε στην ουσία να μην μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπως τουλάχιστον εννοείται ο όρος στη μεταπολεμική Ευρώπη. (...) Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Είναι αυτή η εικόνα ευρωπαϊκού κράτους δικαίου; Και είναι τόσο χαμένοι οι κυβερνώντες στον υπέροχο κόσμο της εικονικής τους πραγματικότητας, ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν πως η κατάσταση αυτή είναι θέμα χρόνου να διεθνοποιηθεί; Πιστεύουν ότι θεσμοί που έχουν ως εξειδικευμένη αποστολή την προστασία του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, υπάρχουν μόνο ως καλές ευκαιρίες για οικογενειακές φωτογραφίες και δημόσιες σχέσεις; Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να επικαλεστούν τη θεωρία της «εθνικής φανέλας» στο εξωτερικό. Σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο η κυβέρνηση της Ν.Δ. πορεύεται εντελώς μόνη.
22
07

Ποιος φοβάται τη συμμετοχή και τη λογοδοσία;

Στην περιβαλλοντική αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων, βάσει των διατάξεων του νόμου, ο «εκσυγχρονισμός» ταυτίζεται με την αποδυνάμωση των ελεγκτικών υπηρεσιών του Υπουργείου Περιβάλλοντος και την τροποποίηση της διαδικασίας, με περιπτωσιολογικές ρυθμίσεις ώστε να εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέροντα, παρεμποδίζοντας τις αρμόδιες περιβαλλοντικές υπηρεσίες να ασκήσουν τον ρυθμιστικό τους ρόλο και να λειτουργήσουν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Επιπρόσθετα, ο ρόλος της δημόσιας αρχής αποδίδεται και σε ιδιώτες ώστε ευαίσθητες δημόσιες λειτουργίες που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος γίνονται αδιαφανείς και διάτρητες, με απούσα τη δημόσια διοίκηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η περιβαλλοντική αδειοδότηση αντιμετωπίζεται ως «χρονοβόρα διοικητική διαδικασία» και «σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας για την προώθηση των επενδύσεων», λογική που βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις οδηγίες εφαρμογής των αρχών της βιώσιμης ανάπτυξης σύμφωνα με τις οποίες απαιτείται η οργανική συγχώνευση περιβάλλοντος και ανάπτυξης κατά τη λήψη αποφάσεων και όχι η υπερίσχυση της ανάπτυξης έναντι του περιβάλλοντος.  Επιπλέον, σύμφωνα με ένα άλλο άρθρο του νόμου 4685 καταργείται η προϋπόθεση της σύμφωνης γνώμης της τοπικής αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα των Δήμων για τη διενέργεια γεωφυσικών ερευνών για κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Το ζήτημα των εντάσεων και των ανησυχιών που υπάρχουν στις κοινωνίες σχετικά με την έρευνα υδρογονανθράκων επιχειρείται να «εξαφανιστεί» διά της αποδυνάμωσης του ρόλου της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαδικασία.
21
07

Πάνος Λάμπρου: Το οξυγόνο των κινημάτων και η ενότητα της αριστεράς

Ο αυταρχικός και ανελεύθερος νόμος για τις διαδηλώσεις, ήρθε να συμπληρώσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, οι οποίες παρέπεμπαν ευθέως σε ανοιχτό πόλεμο στα δικαιώματα και τις ελευθερίες, σε πόλεμο, εντέλει, κατά της δημοκρατίας. Στο στόχαστρό της ο κόσμος της εργασίας, η… ανήσυχη νεολαία, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, τα δικαιώματα στις φυλακές, φυσικά οι καταλήψεις και τα… τρισκατάρατα Εξάρχεια. Η Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκη, Βορίδη, Γεωργιάδη, είναι ιδεολογικά εμμονική και γνωρίζει καλά πως η συσπείρωση του κοινωνικού της χώρου βασίζεται, εν πολλοίς, στο δόγμα «νόμος, ασφάλεια και τάξη». Με βάση, λοιπόν, αυτό το δόγμα, αυτή την ιδεολογική εμμονή, η κυβέρνηση της ΝΔ, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες δημιουργώντας ένα προστατευτικό δίχτυ για να κρύψει ή να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, που αναμένονται οσονούπω. Ο αυταρχισμός, άλλωστε, δεν χρησιμοποιείται μόνο για να καταστείλει, αλλά και για να συνεγείρει, να εμπνεύσει, να συσπειρώσει μικροαστικά στρώματα, μέρος των «νοικοκυραίων». Η κατασκευή του «εχθρού» (ο πρόσφυγας, ο νέος με το σακίδιο, ο αριστερός, ο αντιεξουσιαστής, ο φυλακισμένος κ.α.), η συστηματική προβολή του από τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ κάτι σαν τέρας, γίνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής αντεπίθεσης της δεξιάς αντίληψης, που στο βάθος της έχει την αποδόμηση της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Πρόκειται, ασφαλώς, για ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο με αρχή μέση και τέλος, μέσα στο οποίο θα υπάρχουν πιθανότατα και οι αναγκαίες φιλελεύθερες πινελιές, ώστε να δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός, του πολυσυλλεκτικού κόμματος. Όμως, μια κυβέρνηση, που φλερτάρει ανοιχτά με το (υπαρκτό) ακροδεξιό ακροατήριο, που παίζει με τη δυσοσμία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που βλέπει τμήμα της νεολαίας σαν αντίπαλο, δεν έχει τη δυνατότητα να διεισδύσει στην αντίπερα όχθη. Θα μείνει στη δική της τσιμπολογώντας, ενδεχομένως, από τα δεξιόστροφα απομεινάρια της λεγόμενης κεντροαριστεράς, όπως φάνηκε άλλωστε με το σχέδιο νόμου για τις διαδηλώσεις. (...) Το κοινωνικό ζήτημα, έτσι όπως αυτό εμφανίζεται σήμερα, απαιτεί μια ευρεία κοινωνική συσπείρωση και επιστροφή στο δρόμο, δηλαδή στο ίδιο το κίνημα με την πολυπλοκότητά του. Είναι το μεγάλο στοίχημα της περιόδου. Γιατί αν η μάχη περιοριστεί στα στενά σοκάκια της τηλεοπτικής αρένας ή στην αίθουσα της Βουλής –όσο αναγκαία και αν είναι αυτή-, ελάχιστες ανατροπές μπορούν να υπάρξουν. Η διέξοδος είναι οι μεγάλοι λεωφόροι, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι πλατείες, το οξυγόνο της κίνησης του κόσμου, ένα νέο κοινωνικό φόρουμ, η συσπείρωση όλων όσοι αντιλαμβάνονται να απειλούνται δικαιώματα και ελευθερίες. Είναι, εντέλει, η ενότητα (μέσα από τη διαφορά) των δυνάμεων της πολυποίκιλης αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, η συνάντησή τους στο δρόμο και το κίνημα. (...) Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν αγκυλώσεις, παθογένειες, ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν εύλογες ενστάσεις, αλλά και ιδιοκτησιακές λογικές, που δημιουργούν εμπόδια σε αυτή την αναγκαία συνάντηση. Είναι, όμως, μονόδρομος αν πράγματι, θέλουμε όλες και όλοι μας η ανυπακοή να πιάσει τόπο και να μετεξελιχθεί σε πολιτική πρόταση, σε όραμα, σε εναλλακτικό δρόμο. Αν θέλουμε, δηλαδή, να περάσουμε σε ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική αντεπίθεση, που να αφορά την κοινωνία των πολλών, κυρίως τα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν, τη νεολαία, τον κόσμο των φτωχών, τον κόσμο της εργασίας. Ασφαλώς και τον κόσμο, που μέσα από διαφορετικές διαδρομές, όχι πάντα σταθερά και όχι με βάση τις δικές μας ιδεολογικές αναφορές, αμφισβητεί –έστω και θολά- την αυταρχική και νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτή την πορεία θα δοκιμαστούμε όλες και όλοι. Θα δοκιμαστεί, κυρίως, η ωριμότητά μας να υπερβούμε τα εμπόδια των υπαρκτών διαφορών και να ξεχυθούμε, με σεβασμό στην αυτονομία της κάθε συλλογικότητας, στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Ο εχθρός είναι αποφασιστικά ενωμένος. Το ζητούμενο είναι η δική μας ενότητα.
21
07

Ανδρέας Ξανθός: Κάποιοι ενοχλούνται από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να την απαξιώσουν, προωθώντας τη λογική “όλοι τα ίδια είναι”

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας έκανε τομές στη φαρμακευτική πολιτική της χώρας και «θωράκισε» για πρώτη φορά το Σύστημα Υγείας με ένα αξιόπιστο μηχανισμό κλινικής Αξιολόγησης και Διαπραγμάτευσης της τιμής των νέων φαρμάκων, με γνώμονα τη διαφάνεια, το θεραπευτικό όφελος για τον ασθενή και το δημόσιο συμφέρον. Είναι προφανές ότι κάποιοι ενοχλούνται από αυτήν την προσπάθεια και προσπαθούν να την απαξιώσουν, προωθώντας τη λογική «όλοι τα ίδια είναι». Δεν θα τους διευκολύνουμε».
21
07

Η προφανής απάντηση δεν είναι η καλύτερη

Όταν οι πρόγονοι του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για την ανάγκη ενός συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που αποτελεί και τον πυρήνα της λογικής για μια συγκεκριμένη πολιτική συμμαχιών, ήθελαν να τονίσουν δύο τουλάχιστον πράγματα. Πρώτον, ότι δεν αρκούν κάποιες κινήσεις κορυφής, αν θέλουμε να υπάρξουν μονιμότερα αποτελέσματα, γιατί ό,τι συντελείται στο πολιτικό επίπεδο καλό είναι να εκφράζει διεργασίες και στο κοινωνικό. Δεύτερον, ότι οι πολιτικοί οργανισμοί με κάποια ιστορία δεν αποτελούν δημιουργήματα προσωπικών φιλοδοξιών, αλλά εκφράζουν κοινωνικά σύνολα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους. Συνεπώς, μια πολιτική συμμαχιών χρειάζεται να απευθύνεται και να αναπτύσσεται και στα δύο πεδία, ώστε αδυναμίες που τυχόν εμφανίζονται στο ένα να αναπληρώνονται από τις δυνατότητες που τυχόν εμφανίζονται στο άλλο. Η κατάργηση της πολιτικής συμμαχιών διά της εις άτοπον απαγωγής αποτελεί παράλογη άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας, η οποία το πιο πιθανό είναι να οδηγήσει απογοητευμένα εκλογικά μερίδια του κέντρου και κοινωνικές μερίδες των μεσοστρωμάτων στη δεξιά, που λόγω των επιλογών της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, αλλά και των πολιτικών αναδιατάξεων της τελευταίας δεκαετίας, βρίσκονται πια πλησιέστερα σε μια τέτοια επιλογή. Πώς μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη ένα κόμμα της αριστεράς; Ας μιλήσουμε καλύτερα με ένα παράδειγμα. Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, αλλά όχι μόνο σ’ αυτή, εκείνοι που θεωρούν πιο αναποτελεσματική και βλαπτική για τους ίδιους την κυβερνητική πολιτική και γι’ αυτό χρωματίζουν με μελανότερα χρώματα την προοπτική τους, είναι τα μεσοστρώματα. Τα στρώματα αυτά εκφράζονται εκλογικά σε σημαντικό βαθμό από το ΚΙΝΑΛ. Η απογοήτευσή τους, όμως, από την κυβερνητική πολιτική μπορεί με ελιγμούς της ΝΔ να αμβλυνθεί, ανοίγοντας διάπλατα τη δίοδο επικοινωνίας με τη δεξιά προς λεηλάτηση του εκλογικού μεριδίου του. Αν όμως κερδηθούν στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων σαν σύμμαχοι, θα ριζοσπαστικοποιηθούν και θα αποστασιοποιηθούν από τη ΝΔ προσεγγίζοντας την αριστερά, είτε παραμένοντας στο ΚΙΝΑΛ είτε μέσα από έναν νέο κεντρώο σχηματισμό.
20
07

Τασία Χριστοδουλοπούλου: Η δικαιοσύνη σε κρίση, αναζητείται λύση

Αυθαίρετα και με χαρακτηριστική ταχύτητα δρομολογήθηκε το συντονισμένο διπλό “τέλος;” της επιχείρησης συγκάλυψης του σκανδάλου Νοβάρτις και της όψιμης κατασκευής της αντεπίθεσης, ώστε οι κατήγοροι να γίνουν κατηγορούμενοι. Ταυτόχρονα, δύο κινήσεις. Από τη μια δρομολογείται πολιτική δίωξη της “σκευωρίας” με την παραπομπή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου που κατηγορείται για ηθική αυτουργία σε σειρά αδικημάτων. Από την άλλη, με τη δίωξη της εισαγγελέως Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη, “εξασφαλίζεται” ότι και φυσική αυτουργό θα έχει ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, αλλά και “ξεφορτώνονται” την εισαγγελέα Διαφθοράς! Και τα δύο αυτά ζητήματα είναι κρίσιμα και για τη δικαστική διερεύνηση, αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις. Η κ. Τουλουπάκη, της οποίας η θητεία ανανεώθηκε για δύο χρόνια τον Απρίλιο 2019 με ψήφους 11 υπέρ και 3 κατά, είναι το “ιδανικό θύμα” για να πάρει σάρκα και οστά η μετατροπή του σκανδάλου σε σκευωρία. Εξάλλου, τόσα χρόνια όλοι οι εμπλεκόμενοι την υποδείκνυαν συστηματικά σαν σκευωρό και την απειλούσαν ανοικτά και ανενδοίαστα. (...) Είναι πια απόλυτα αναγκαίο να ξεσηκωθούν και να αντιδράσουν οι δημοκρατικοί πολίτες. Έχουμε χρέος να ακυρώσουμε τη νομιμοφανή κατασκευή εναντίον του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και ταυτόχρονα να υπερασπιστούμε στο πρόσωπο της εισαγγελέως Διαφθοράς, την απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας να φθάσει η δικαστική έρευνα για το σκάνδαλο Νοβάρτις μέχρι τέλος. Αντίσταση λοιπόν στις μηχανορραφίες του βαθέως κράτους της ΝΔ και της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ.
20
07

Οι «αόρατοι» σκλάβοι της Ελλάδας και της Ευρώπης

Από τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και της Χουέλβα, στην Ισπανία, έως τις φάρμες με τα σπαράγγια της Γερμανίας, τα σφαγεία της Ολλανδίας και τις καλλιέργειες με τα βιολογικά καρότα της Γαλλίας, εκατοντάδες χιλιάδες εποχικοί εργάτες γης εργάστηκαν ως σύγχρονοι σκλάβοι, εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, για να γεμίσουν τα ράφια των σουπερμάρκετ με τα αγαπημένα προϊόντα των Ευρωπαίων καταναλωτών. Ρίσκαραν τη ζωή τους, πληρώθηκαν πολύ κάτω από το βασικό μεροκάματο, εργάστηκαν απλήρωτες υπερωρίες, συχνά ανασφάλιστοι, απροστάτευτοι από τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών τους, τους οποίους δεν γνώρισαν ποτέ, τις περισσότερες φορές. Τις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και εργάζονται την εποχή του κορονοϊού οι εποχικοί ξένοι εργάτες στις ευρωπαϊκές φάρμες που επιδοτούνται πλουσιοπάροχα από την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε. αναδεικνύει πολύμηνη πανευρωπαϊκή κοινή έρευνα του Lighthouse Reports σε συνεργασία με τα Der Spiegel, Mediapart και Euronews. Κοινό συμπέρασμα είναι πως οι εποχικοί εργάτες είναι εξίσου αόρατοι στη νότια όσο και στη βόρεια Ευρώπη. Η εκμετάλλευσή τους είναι συστηματική, οι συνθήκες εργασίας συχνά επικίνδυνες, αν όχι απάνθρωπες, οι συνθήκες ενδιαίτησης προσομοιάζουν συχνά με αυτοσχέδιους οικισμούς τύπου φαβέλα, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές υγιεινής, χωρίς πόσιμο νερό, αποχέτευση και ηλεκτρικό. Οι εποχικοί εργάτες τυγχάνουν εκτεταμένης εκμετάλλευσης, με τον εκπρόσωπο της γαλλικής CGT, Μπερνάρ Ντεγκρέ, να κάνει λόγο για «έναν τρόπο επιχειρείν που μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με διακίνηση ανθρώπων. Οι προσλήψεις γίνονται κυρίως σε τρίτες χώρες και δίνονται υποσχέσεις για μεροκάματα και συνθήκες εργασίας που δεν τηρούνται καθόλου. Αντίθετα, οι συνθήκες εργασίας και διαμονής είναι απάνθρωπες και απαράδεκτες». Αν στον Νότο το μοντέλο εκμετάλλευσης των εποχικών εργατών γης είναι σχετικά «πρωτόγονο», στον Βορρά τη βρόμικη δουλειά την κάνουν κυρίως οι ενδιάμεσες εταιρείες που νοικιάζουν εργαζόμενους. Τους χρεώνουν –σχεδόν πάντα με υπερβολικά και ανεξέλεγκτα ποσά– τη μεταφορά από τη χώρα καταγωγής τους, συχνά τη Ρουμανία ή την Πολωνία, την ενδιαίτηση και κάθε άλλο έξοδο, δεν τους ασφαλίζουν, τους απολύουν χωρίς καμία αποζημίωση αν τραυματιστούν ή αρρωστήσουν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, δεν τηρείται καμία αργία, δουλεύουν ακατάπαυστα, ενώ δεν πληρώνονται υπερωρίες. Συνήθως στο τέλος της σεζόν, η οποία διαρκεί περίπου δύο με τρεις μήνες, λαμβάνουν πολύ λιγότερα, έως και τα μισά, χρήματα από όσα υπολόγιζαν ή τους είχαν υποσχεθεί οι ενδιάμεσοι επιτήδειοι. Οι εποχικοί εργάτες γης δεν γνωρίζουν αν και ποια δικαιώματα έχουν, ενώ είναι συχνά σε τέτοια ένδεια, που αποτελούν εύκολα θύματα για τους εκμεταλλευτές τους. Ο Φαμπιέν Τρουχίλο της γαλλικής ΠΑΣΕΓΕΣ επισημαίνει ότι «η κρίση του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια προβληματικές συνθήκες που τις καταδικάζουμε εδώ και δεκαετίες. Πρόκειται για ένα δομημένο σύστημα “σκλαβοπάζαρου”. Οι εργάτες φοβούνται τόσο πολύ για αντίποινα, που δεν τολμούν ούτε καν να μιλήσουν με τους συνδικαλιστές».
20
07

Κωστής Παπαϊωάννου: Τα ιδιωτικά σχολεία, οι γονείς-πελάτες και τα αρχαιομαθή σκυλάκια

Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τους γονείς που θα στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο αυτό με την απολύτως ευέλικτη σχέση εργασίας. Στο σχολείο που θα βασίζει τις απογευματινές του δραστηριότητες σε «μαύρους» εργαζόμενους χωρίς διοριστήρια. Σε αδήλωτους εργαζόμενους που θα πάρει για τον σκοπό αυτό ή –το πιθανότερο– στους πρωινούς δασκάλους που θα δουλέψουν «εθελοντικά» και εκτός ωραρίου, με την απειλή της απόλυσης. Τι δεν καταλαβαίνουν οι γονείς για τον δάσκαλο του παιδιού τους; Και δεν τους νοιάζει αν έχει σχέση με την εκπαίδευση εκείνος που κάνει στο παιδί τους άλλες δραστηριότητες; Οι γονείς αυτοί μαθαίνουν ακόμα ότι νομιμοποιείται η μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας. Δηλαδή η δασκάλα του παιδιού τους θα δηλώσει ξαφνικά (τώρα, μέσα στο καλοκαίρι!) ότι θέλει να δουλεύει και να πληρώνεται λιγότερο. Και θα το κάνει τάχα οικειοθελώς και όχι με το μαχαίρι στον λαιμό για να προσλάβει το σχολείο άλλη πιο νέα και «οικονομική δασκάλα». Σε αυτήν τη δασκάλα που θα δηλώσει ότι επιθυμεί(!) να εργασθεί λιγότερο με μικρότερο μισθό υπό την απειλή της (ελεύθερης πια) απόλυσης, οι γονείς αυτοί θα εμπιστευτούν το παιδάκι τους τον Σεπτέμβριο. Δεν τους νοιάζει; Δεν είναι επιστημονική φαντασία: δάσκαλοι κάνουν τους συνοδούς στα σχολικά πριν και μετά τα μαθήματα για να μην απολυθούν, μαθηματικοί παρέχουν απλήρωτοι απογευματινές δραστηριότητες, φιλόλογοι οργανώνουν «εθελοντικά» γκαλά τα Σαββατοκύριακα. Θα έπρεπε σχολεία που απαξιώνουν τους εργαζομένους και εντέλει κλείνουν, όπως πρόσφατα συνέβη με τη Νέα Γενιά Ζηρίδη, να γίνονται μάθημα. Όμως τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Δεν νοείται ποιοτική εκπαίδευση με απαξιωμένο δάσκαλο-λάστιχο.