Δεν αρκεί η ελπίδα, ζητείται εμπιστοσύνη
Η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας έδειξε και στην αξιωματική αντιπολίτευση ότι, για να είναι πειστική, δεν αρκεί να ισχυρίζεται πως εκείνη θα τα κάνει καλύτερα από τη ΝΔ. Αν ερμηνεύουμε σωστά την κατάληξη της ομιλίας του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή – «τη δεύτερη φορά που θα έρθουμε στην κυβέρνηση, θα είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα και για εμάς και για το λαό» - ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να πείσει για το τι διαφορετικό θέλει να κάνει. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκέστηκε να πει ότι θα καταργηθεί ο νέος πτωχευτικός νόμος. Περιέγραψε συνοπτικά και τα βασικά σημεία μιας πολιτικής που θα τον αντικαταστήσει.
Αυτό, προφανώς, πρέπει να συμβεί με όλα τα κρίσιμα ζητήματα, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν όχι μόνο με σαφήνεια ποιες είναι οι επί μέρους διαφορές, αλλά και πόσο διαφορετική συνολικά είναι η κατεύθυνση, η στόχευση της μιας πλευράς από την άλλη, της νεοφιλελεύθερης λιτότητας από το ριζοσπαστικό ρεαλισμό, όπως έχει χαρακτηριστεί η επιδίωξη εφαρμογής από την αριστερά ενός ριζοσπαστικού προγράμματος στις σημερινές συνθήκες. Αν πρόκειται να ασχοληθεί κάποιος στα σοβαρά με τη νέα κοινωνική συμφωνία που έχει εξαγγελθεί, θα πρέπει να δώσει σ’ αυτή – με τη μορφή της πρότασης – το περιεχόμενο που οφείλει να έχει μια συμφωνία, τη σαφήνεια που χρειάζεται, αλλά και τον απαραίτητο κοινωνικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στα δίκαια αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών φορέων. Οφείλει, δηλαδή, να έχει άμεση αναφορά και βιωματική σύνδεση με τα κοινωνικά κινήματα, ώστε να συνδιαλέγεται μαζί τους και να μπορεί να τα εκφράσει πολιτικά. Εκεί διαμορφώνεται η σχέση εμπιστοσύνης.